Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่21..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่21..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 21
************************

.
.
.
ภายในท้องพระโรงอันกว้างขวาง...สองร่างที่กำลังนั่งอยู่ ณ บัลลังทองสีเหลืองอร่ามเด่นอยู่กลางห้อง...กำลังดื่มสุราผลไม้จากแก้วเจียระไนใบสวย

"ดื่มอีกแก้วซิเพคะ"
ราชินีนาโดบา ยื่นแก้วเชิงสูงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำสุราสีแดงสดกลิ่นหอมหวาน ให้กับเจ้าชายรูปงามที่นั่งเคียงข้างพระนาง

"เห็นที หม่อมฉันจะดื่มไม่ไหว"
เจ้าชายบาโอซีลอน กล่าวด้วยพระพักตร์ที่แดงระเรื่อ

"อะไรกันเพคะ เพิ่งทรงดื่มไปได้ไม่กี่แก้วเอง....หรือเพราะเบื่อที่จะดื่มเป็นเพื่อนหม่อมฉันแล้วเพคะ..."
ราชินีผู้เลอโฉมกล่าวตำหนิ ส่งสายตาเว้าวอน น้ำเสียงง้องอนใส่เจ้าชายผู้นั่งเคียงข้าง

เจ้าชายรูปงาม ชำเลืองมองดูอาการของราชินีผู้มีความงามเป็นเลิศ แล้วให้อดใจอ่อนไม่ได้ พระองค์ยอมยื่นมือรับแก้วเชิงสูงจากมือของราชินีนาโดบาอย่างว่าง่าย โดยดี...

"ด้วยพระสิริโฉมงดงามเยี่ยงนี้ ใครเลยจะเบื่อได้ลงคอ ....หากมีใครผู้นั้น มันคงโง่เต็มที"
เจ้าชายบาโอซีลอนกล่าวเอาใจราชินีผู้สูงศักดิ์ พร้อมกับยกแก้วเชิงสูงขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจอก

ราชินีผู้งามเลิศมองเจ้าชายที่ยอมดื่มสุราผลไม้ที่พระนางส่งให้อย่างว่าง่าย แล้วให้อดยิ้มพอใจไม่ได้ พระนางส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้กับเจ้าชายรูปงาม เพื่อแสดงให้พระองค์รู้ว่า พระนางไม่ได้ขัดเคืองอะไรพระองค์อีกต่อไป

"เห็นคำล่ำลือกันว่า....เจ้าชายแห่งนครนาบีเวียร์ทรงเก่งกาจด้านการต่อสู้ หาบุรุษใดเทียบฝีมือได้ยากนัก...อันนี้หม่อมฉันยังไม่เคยได้เห็น ยังคงตัดสินว่า คำล่ำลือนั้นเชื่อได้รึไม่....แต่...."

องค์ราชินีแห่งนครนาโดบา ลุกขึ้นจากแท่นบัลลังทอง แล้วทรงเดินออกไปทางระเบียงกว้างด้านข้างท้องพระโรง....พระนางหยุด แล้วหันกลับมามองเจ้าชายบาโอซีลอน ซึ่งยังคงนั่งจ้องมองกริยาของพระนางจากบัลลังทอง

"หม่อมฉันเชื่อว่า เจ้าชายแห่งนาบีเวียร์ผู้นี้มีฝีปากเป็นอาวุธอันแกร่งกล้ายิ่งนัก...หญิงใดหากได้รับฟังคำของพระองค์ เห็นทีจะต้องยอมจำนนแต่โดยดี มิขัดขืน"
สาวงามยิ้มหวานให้กับเจ้าชายผู้เก่งกาจ พระนางชะม้ายชายตาส่งให้บุรุษหนุ่มเป็นนัย ก่อนจะก้าวเดินออกไปทางระเบียงเบื้องหน้า

เจ้าชายบาโอซีลอน ลุกขึ้นจากบัลลัง และทำท่าจะก้าวเดินตามองค์ราชินีผู้งดงาม เหมือนมิให้คลาดสายตา

องค์ราชินีนาโดบา ก้าวเดินออกมายืนนอกระเบียงงามของปราสาท...พระองค์ทอดพระเนตรออกไปยังอุทยานสวยภายนอก อีกฝากของสวนที่ใช้สำหรับจัดเลี้ยงรับรองกองทัพผู้กล้าแห่งนาบีเวียร์

สายลมพัดโชยอ่อนละมุนเข้ามาทางระเบียงสวย...กลีบกุหลาบแดงพัดปลิวไสวตามสายลม....กลิ่นหอมตะลบไปทั่ว.....มือเรียวงามขององค์ราชินี จับไปที่กลีบดอกกุหลาบสีแดงสด พระนางจ้องมองมันอย่างปราบปลื้ม

เจ้าชายบาโอซีลอน ก้าวเดินมายืนเคียงข้างองค์ราชินี พระองค์ก้มลงดึงดอกกุหลาบแดงออกมาหนึ่งดอก....พร้อมจ้องพระพักตร์องค์ราชินีนาโดบาด้วยแววตาซึ้งผิดจากที่เคยเป็น

"ดอกไม้งาม เหมาะสมที่จะอยู่คู่กับหญิงงามพะยะค่ะ"
กล่าวจบ เจ้าชายก็ทรงมอบดอกกุหลาบงามในมือ มอบให้องค์ราชินี

ราชินีนาโดบา มองกุหลาบแดงในมือเจ้าชายรูปงาม แล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ พระนางมิได้ยื่นมือออกไปรับดอกกุหลาบสีแดงจากมือเจ้าชาย แต่พระนางกลับยื่นพระพักต์ของพระนางเข้าไปใกล้ๆ กุหลาบแดง และก้มลงจุมพิตที่กลีบของมันเบาๆ

"หอมเหลือเกินนะเพคะ"
น้ำเสียงหวานเย้ายวนของพระนาง บวกกับใบหน้า แววตาที่เชื้อเชิญ ทำให้เจ้าชายบาโอซีลอน ลืมองค์

เจ้าชายรูปงาม โน้มตัวลงต่ำ หวังจะได้พิสูจน์กลิ่นหอมที่ราชินีได้เอ่ยไว้.....ราชินีนาโดบา จ้องมองใบหน้าเจ้าชายที่กำลังเคลื่อนเข้าใกล้พระพักต์พระนางเต็มที ด้วยรอยยิ้มสมใจ....แต่แล้วทั้งคู่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงก้าวเดินของผู้อื่นภายในท้องพระโรงใกล้ๆ

"ใครกัน..."
น้ำเสียงที่เคยหวานเย้ายวน แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงสูงดังมีอำนาจ

องค์ราชินีนาโดบา จ้องเพ่งไปทางร่างที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาในท้องพระโรง แววตาของพระองค์บ่งบอกว่า ไม่พอใจมากที่มีคนเข้ามาขัดจังหวะของพระนางกับเจ้าชายรูปงามที่พระนางหมายตาไว้

"มะ....หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันเอาสุราผลไม้มาถวายเพคะ"
นางกำนัลประจำตำหนักกล่าวน้ำเสียงตะกุกตะกัก ด้วยตามตื่นกลัวเมื่อองค์ราชินีจ้องมาทางนาง

"....."
องค์ราชินีขบกรามแน่นจ้องมองนางกำนัลผู้ไม่รู้ซึ่งเวลาอันเหมาะสม

"เสร็จรึยัง"
พระนางชำเลืองมองเจ้าชายชั่วครู่ ก่อนจะหันไปเสียงดังใส่นางกำนัลอีกครั้ง

นางกำนัลขดตัวลีบ เหงื่อซึมทันที...

"สะ...เสร็จแล้วเพคะ"
นางละล้ำละลักตอบน้ำเสียงกังวล

"เสร็จแล้วก็ไปซิ..."
พระนางกล่าวน้ำเสียงเย็น จ้องนางกำนัลไม่วางตา

"พะ...เพคะ"
นางกำนัล รีบลนลานถอยออกจากท้องพระโรงทันที นางรีบเดินลัดออกไปทางด้านหลังบัลลังทอง

"เดี๋ยวก่อน"
ราชินีนาโดบา เรียกนางกำนัลอีกครั้ง พระนางก้าวเดินตรงไปทางนางกำนัลด้วยท่าทางนิ่งๆ

"พะ...เพคะ"
นางกำนัลหยุดชะงักนิ่ง นางมององค์ราชินีที่กำลังก้าวเดินตรงมาทางนาง

นางกำนัลทรุดตัวลงนักคุกเข่าทันที นางมีอาการตัวสั่นงันงก และหวาดกลัวองค์ราชินีผู้สิริโฉมยิ่งนัก.....ซึ่งต่างกับองค์ราชินีที่ก้าวเดินมาใกล้ๆ ด้วยท่าทางเรียบนิ่ง แต่แววตาของพระนางนั้นดูดุ น่ากลัว

"เจ้าเอาเหล้ามาตามที่เราสั่งใช่มั้ย"
พระนางกล่าวน้ำเสียงแผ่วเบา ให้ได้ยินเพียงพระองค์กับนางกำนัล

นางกำนัลฟังคำขององค์ราชินี ก็รีบพยักเพยินรับอย่างไม่รีรอ
"พะ...เพคะ..... ตามที่พระองค์สั่งเพคะ"

องค์ราชินีนิ่งเงียบชั่วครู่ พระนางมีสีหน้าที่พอใจแสดงออกมา
".....ดี"

"คืนนี้...เราไม่ต้องการให้ใครมารบกวนอีก..."
พระนางกล่าวน้ำเสียงเย็นเยียบอีกครั้ง พร้อมจ้องนางกำนัลไม่วางตา

นางกำนัลนิ่ง ตัวสั่นเทิ้ม

"โชคดีของเจ้า ที่คืนนี้เรารู้สึกดีเป็นพิเศษ มิเช่นนั้น เราคงลงโทษเจ้าแน่ๆ หากเจ้ามาขัดเวลาของเราแบบเมื่อครู่นี้อีก"
พระนางเอ่ยน้ำเสียงเย็น แต่น่ากลัว

"เจ้ากลับไปได้แล้ว และไม่ต้องมาในห้องนี้อีก และก็ไม่ต้องให้ใครมาด้วย...เข้าใจมั้ย"
พระนางกำชับน้ำเสียงเข้ม

นางกำนัลพยักหน้ารับทันที นางมีอาการทั้งตื่นกลัว และโล่งใจผสมปนกัน

"ดี...เจ้าไปได้แล้ว"
พระนางโบกมือเบาๆ เพื่อให้นางกำนัลออกไปจากสถานที่ที่พระนางต้องการให้มีเพียงพระองค์กับเจ้าชายเพียงสองคนเท่านั้น

"พะ...เพคะ"
นางกำนัลรีบลนลาน คลานออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

องค์ราชินีมองร่างนางกำนัลที่หายออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว แล้วให้ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะหันกลับเดินไปหาเจ้าชายรูปงาม ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงระเบียง ในมือของเจ้าชายยังคงถือดอกกุหลาบแดงไว้ไม่ปล่อย

************

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 19 เมษายน 2554 21:29:03 น.

0 comments

Counter : 274 Pageviews.