เปิดย่อหน้ามาก็ไล่แขกเลย เพลงนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ แค่นึกได้ว่า ติดค้างว่าจะเล่าเรื่องขนขยะมาจากบ้านจากบันทึกหน้าก่อน 🙂🙂

 

เข้าเรื่องเลยดีกว่า..อ่อ หาสาระไม่ค่อยได้เหมือนเดิม เราเตือนแล้วนะ...😜😜

 

ต้องย้อนอดีตไปไกลซักหน่อย ว่าตั้งแต่รู้ความก็เห็นย่าแยกขยะที่ขายได้ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือพิมพ์ กล่องกระดาษ ขวดพลาสติก แยกไว้ต่างหากจากขยะที่ต้องทิ้ง📰🧾🪣🍶

 

นิสัยแยกขยะของเราได้มาจากไหนคงไม่ต้องสืบ😉😉

 

แล้วทำไมไม่ขายให้ลุงซาเล้งที่บ้าน ขนกลับมากทม.ทำไมตั้งร้อยกว่ากิโลเมตร

 

เคยถามเหมือนกันว่ามีรถเข้ามารับซื้อมั๊ย ย่าบอกว่าก็มีเข้ามาเหมือนกันแต่นานๆที ด้วยหมู่บ้านที่เราอยู่จำนวนหลังน้อย เค้าเข้ามาก็ไม่คุ้มน้ำมัน 

นอกจากจะนานๆที เข้ามาแล้ว ยังให้ราคาถูกด้วย ที่เห็นชัดคือขวดเบียร์ ปกติที่เราขาย ถ้าไม่ใส่ลังเบียร์ไปเค้าจะคิดราคาขวดแก้วคือโลละ 1.- (ดูไม่ผิดหรอก โลละหนึ่งบาท) แต่ถ้าใส่ลังให้ครบ (ไม่จำเป็นต้องตรงยี่ห้อ) จะได้ลังละ 10-12 บาท 

 

แต่ที่บ้านย่า ถึงจะใส่ลังก็คิดราคาขวดแก้วอยู่ดี คือคิดเป็นกิโลกรัม😑😑😑

 

นอกจากสมบัติของย่าแล้ว ยังมีเสื้อผ้ามือสองของน้องสาวอีก 1 ถุงใหญ่ ตัวไหนยังใส่ได้ก็บริจาคไป ส่วนที่เกินจะเยียวยาก็ส่งให้ N15 ทำเชื้อเพลิงต่อไป

 

ในส่วนนี้..ทำไมน้องไม่จัดการเอง 

เหตุผลก็น่าจะเหมือนคนส่วนใหญ่นั่นแหละ คือ ไม่มีเวลา ไม่ได้สนใจว่าควรต้องทำยังไงนอกจากทิ้งรวมไปกับขยะครัวเรือน และค่าส่งไปบริจาคตามที่ต่างๆ เป็นความสิ้นเปลือง😌😌😌

 

แล้วมันจะคุ้มกับค่าน้ำมันเหรอ ถ้าพูดถึงความคุ้มในแง่ของจำนวนเงิน ไม่คุ้มแน่นอน เอ้า..แล้วขนกลับมาเพื่ออออ...🤔🤔🤔

 

เออ...จะว่าบ้าก็น่าจะใกล้เคียง แต่ปล่อยเอาไว้อย่างงั้นไม่ได้จริงๆ ด้วยเหตุผลทางใจ 2 ข้อ คือ

 

1. เห็นความตั้งใจเก็บของย่าแล้ว จะปล่อยให้สูญเปล่าก็สงสารเค้า เพราะเงินที่ได้จากการขายก็จะรวบรวมมาให้เค้าเวลามาเที่ยวหาเค้านี่ล่ะ กลับมาทีได้เป็นหลักพันเหมือนกันนะ..ว่าไม่ได้💰💰💰

 

2. ขยะทุกชิ้นควรมีที่ไปอย่างเหมาะสม แล้วขยะรีไซเคิลพวกนี้ก็ควรถูกส่งเข้ากระบวนการไม่ว่าทางใด อันนี้จะออกแนวรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม🏞⛰️🌏🌎🌍🏜🏔

 

เหตุผลที่เข้าใจได้เฉพาะกลุ่มคน

 

เรื่องก็เป็นประการฉะนี้แล

 

เรื่องขยะ ยังมีอะไรให้เล่าได้อีกหลายตอน ไว้วันหน้ามาเหลาให้ฟัง 😘😘