รู้สึกเขียนถี่เกินไปมั๊ย....คนอื่นไม่รู้เค้าเขียนบ่อยแค่ไหน.....แต่เหตุการ์แต่ละวันมันไม่เหมือนกันหนิ...จริงมั๊ย
ที่่วันนี้เข้ามาเขียนไม่ใช่อะไร....วันนี้ทำงานไม่ได้ เซิฟเวอร์เสียตั้งแต่เช้า แล้วไงล่ะ งานทุกสิ่งอย่างทำผ่านแลนหมด ทำอะไรไม่ได้นอกจากเก็บเอกสาร เอาเถอะยังไงก็ต้องเก็บ โอกาสมาถึงแล้วก็ทำซะ
ไหนๆ ก็มีเวลาให้ได้มาบ่น ก็บ่นไปซะให้จบๆ เลย วันนี้ถึงคิวของ คุณหัวหน้า
ผ่านไป 2 เดือน กับหน้าที่ใหม่........รู้สึกสมองกลวงไปส่วนนึง เนื่องจากไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากตรวจเอกสารโรงงาน ความยากระดับเด็กประถมก็ทำได้ ตรวจเสร็จก็เก็บใส่แฟ้ม จบ ด้วยความที่เดือนก่อนตก KPI เดือนนี้เลยวนเวียนไปถามว่ามีอะไรให้ช่วยมั๊ย แต่คุณเธอก็เฉยและบอกไม่มี ถามจนตัวเองยังรำคาญ แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ทำให้เราต้องทำ เพราะ คุณเธอจะรอให้ไปถาม
แรกๆ ไม่รู้ มารู้เพราะเพื่อนอีกแผนกนึงมาบอก ว่า เนี่ย พี่เค้าทำไม่ทัน ไม่เสร็จ แต่ไม่มีใครไปถามเค้าเลยว่ามีอะไรให้ช่วยมั๊ย......เอ่อ มีอะไรไม่คุยกะลูกน้อง แต่ไปบอกกับคนอื่น เพราะสนิทส่วนตัว
อ่ะ พอรู้เหตุ เราก็เลยไปถาม ๆ ๆ ๆ ๆ แต่ได้แต่ความเงียบ และ คำตอบว่าไม่มีกลับมา จนรู้สึกว่า พอดีกว่า
มีเรื่องอะไร ก็ไปคุยกะน้องคนสนิทซึ่งอยู่คนละแผนกฟัง คนในแผนกไม่รุ้เรื่องอะไรเลย แหม่...ดีจริงๆ อยากให้คนนั้นย้ายมาเป็นลูกน้องเค้าให้รู้แล้วรู้รอดไป
ที่บ่นไม่ใช่อิจฉา แต่มีอะไรอยากให้พูดคุยกันตรงๆ ไม่ใช่ว่ารอแต่จะให้ไปถาม หรือบ่นให้คนอื่นฟัง เพื่อที่จะให้เค้ามาบอกต่ออีกทีนึง
คือ ไม่ได้อัจฉริยะขนาดที่จะรู้ว่าอยากให้เข้าไปช่วยทำอะไร ตอนไหน เพราะไม่ใช่คนช่างประจ๋อประแจ๋ ขี้ประจบ หรือเอาใจใคร
แต่ก็ช่างเถอะ....ทำตามหน้าที่ให้ดีที่สุดก็พอแล้ว
พอแค่นี้ดีกว่า....วันนี้งานการก็ไม่ได้ไรมาก เลยท่องโลกซะเยอะ อ่านบทความซะแยะ ทำให้รู้สึกได้ว่า ตัวเองเริ่มจะนิสัยเสียมากขึ้นๆๆทุกที ไม่ได้การณ์ ต้องปรับปรุงตัวซะหน่อย
*ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณทำอะไรอยู่ แต่ฉันก็อดคิดถึงคุณไม่ได้เหมือนเดิม