กลับบ้าน(นอก)

อาทิตย์ที่ผ่านมาได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัด เป็นการกลับที่นับว่าบ่อยกว่าปกติ ทุกทีปีนึงกลับแค่ 2-3 ครั้งไม่เกินนี้และล่าสุดก็เพิ่งกลับไปตอนสงกรานต์นี่เอง แต่รับรองว่าหลังจากครั้งนี้คงได้กลับไปบ่อยเกินกว่าปกติแน่ๆ

ปกติเวลากลับบ้านก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรหรอก ไปนั่งๆ นอนๆเพราะไม่รู้จะทำอะไร คราวนี้เลยพกเอานิยายขนาดสี่ร้อยกว่าหน้าไปด้วย แล้วก็ไม่พกไปเก้อ ได้อ่านจนจบแถมยังอินจัด(นิยายก็ไม่เว้น) เศร้าติดลมจนติดเอามากทม.ด้วย ทำเอาจิตตกไปอีกตั้งหลายวัน 

ไปบ้านคราวนี้ ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรเลย นอกจากได้อ่านนิยายเล่มหนาๆจบไปหนึ่งเล่ม ยังทำตัวเป็นประโยชน์ด้วยการไปช่วยย่าฝัดข้าวปลูก ฝนเริ่มตกมากขึ้นหลายบ้านเริ่มหว่านข้าวกันแล้ว และปีนี้ย่าก็ยังจะปลูกข้าวไว้กินเองอีกแล้ว แม้ทั้งอาและเราจะพยายามบอกไม่ให้ปลูก เพราะที่บ้านไม่มีใครทำนาเป็นซักคน ทุกขั้นตอนจนถึงกลายเป็นข้าวสารต้องจ้างคนทั้งนั้น ยังดีที่มีที่นาผืนเล็กๆเป็นของตัวเองให้ทำฟรี พอถามว่ามันคุ้มเหรอ ค่าใช้จ่ายที่ไปจ้างเค้ากับข้าวสารที่ได้มาไว้กิน เค้าก็บอกว่าคุ้ม พอห้ามไม่ได้ ก็ได้แต่ทำใจในเมื่อพูดไปก็ไม่ฟัง ไหนๆก็จะทำ ก็เลยเข้าไปช่วยซะเลย

ย่าให้พ่อไปซื้อข้าวเปลือก(เริ่มจ่ายตังค์ละนะ) จากบ้านไหนก็ไม่รู้มา 4 กระสอบ เตรียมไว้สำหรับปลูก แต่ก่อนหน้านี้จ้างรถมาไถเตรียมไว้ก่อนละ ก่อนจะเอาไปปลูกเค้าก็จะมาเลือกเมล็ดที่มันสมบูรณ์หน่อย โดยเอาพัดลมมาเป่า!!!  บ้านอื่นทำแบบนี้รึเปล่าไม่รู้นะ มันอาจเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับเรามันเป็นเรื่องแปลกใหม่ทีเดียว 

เปิดพัดลมเบอร์แรงหน่อยแล้วกำข้าวเปลือกมาโปรยหน้าพัดลมให้เมล็ดข้าวร่วงผ่านลมอ่ะ ถ้าเมล็ดข้าวเมล็ดไหนมีแต่เปลือกมันก็จะปลิวไป ที่ร่วงหล่นก็จะเป็นอันที่มีเมล็ด!!!  พวกฝุ่นหรือเศษผงก็ปลิวออกไปด้วยเป็นวิธีที่เข้าท่ามาก พอได้เยอะๆก็ตักใส่กระสอบเหมือนเดิมตอนโปรยก็โปรยในกระด้งเนี่ยแหละพอเหลือในกระด้งนิดหน่อยย่าจะเอาไปฝัดเอาเปลือกข้าวที่ปลิวไม่พ้นกระด้งออก ย่าทำด้วยความชำนาญและกระฉับกระเฉง ด้วยวัยเกือบ 80!!!  เราเห็นแล้วยังทึ่งย่าฝัดแยกเปลือกออกเหลือแต่อันที่มีเมล็ดข้าวแล้วก็ฝัดเอาเปลือกทิ้งไปลองเอามาทำดูบ้าง มันไม่ได้อ่ะ  เห็นย่าทำแล้วนึกในใจโครตเจ๋งเลย...

กว่าจะเสร็จ 4 กระสอบก็เกือบเย็น คันไปทั้งตัว รีบไปอาบน้ำ ปรากฏแขนแดงเถือกจากฝุ่นข้าวนั่นแหละ ดีนะทาแป้งแล้วหายยังคิดว่าจะเอาแขนลายแดงๆกลับกทม.ซะแล้ว ตอนทำก็นั่งนึกมันจะคุ้มเหรอว๊า...สลับกับฉันมานั่งทำอะไรที่นี่ แต่ก็ได้แต่นึก สงสารย่าก็สงสารแต่ห้ามก็ไม่ฟังหนิ และนี่ก็เป็นเหตุผลหลักที่ทำให้เราจะกลับบ้านบ่อยขึ้น ไม่ใช่เพราะย่าทำนา  แต่เป็นเพราะย่ากลับไปอยู่ต่างจังหวัด  ย่าเพิ่งกลับไปตอนสงกรานต์หลังจากที่อยู่กทม.มานานเกินไปแล้ว

ต่อไปคงได้เห็นผลงานจากเมล็ดข้าวที่เราเป็นคนคัดเลือกเอง....ดูเวอร์วังซะจริง แต่ที่มากไปกว่านั้น คงจะกลับไปคอยห้ามไม่ให้ทำอะไรเกินตัวหรือมากเกินไป หรือถ้าห้ามไม่ได้ก็คงต้องเข้าไปช่วยให้ไม่ต้องเสียเงินเสียทองมากไปนั่นแหละ

บางที..เงินก็สำคัญ.......ถ้าเรายังทำงานประจำเวลาพ่อกับย่าเค้าขาดเหลือเรายังพอให้ได้โดยไม่ลำบากนักแล้วเค้าก็รู้ว่ามี เค้ายังกล้าจะเอ่ยปากแต่นี่เค้ารู้แล้วว่าเราไม่ได้มีแบบเมื่อก่อน (แต่ก็ยังดันทุรังจะทำ)ยังไม่รู้ว่าจะไปหยิบยืมใครมาทำให้เป็นหนี้เป็นสินหรือเปล่า แค่คิดก็ปวดกบาลละ....เพราะงี้ไงถึงต้องกลับไปบ่อยๆ!!! 

ก่อนหน้านี้เคยคิดนะ ว่าตัวเองชอบการเกษตรเคยคิดถึงขั้นอยากเป็นเกษตรกรเลยด้วย แต่พอได้ลองได้ทำอะไรที่เรียกได้ว่า เกษตรจริงๆ กลับรู้สึกว่ามันยากและเหนื่อยกว่าที่คิดไว้เยอะเลย ไอ้ที่คิดไว้ว่าจะเดินใส่รองเท้าบูธเก็บผัก ผลไม้สวยๆเหมือนในละครนี่พังครืนไม่เป็นท่า!!! เริ่มไม่แน่ใจซะแล้วว่าจะชอบทางนี้จริงๆ

นอกจากได้ไปสัมผัสกับการเป็นเกษตรกรแล้ว กลับไปคราวนี้ยังได้กินกับข้าวฝีมือพ่อด้วย!!!  ไม่รู้ว่าพ่อทำกับข้าวบ่อยแค่ไหนแต่พ่อทำแกงขี้เหล็กอร่อยมาก (ก.ไก่ล้านตัว) นอกจากพ่อจะทำแกงอร่อยแล้ว พ่อยังทำครัวเละเทะมากด้วย ซึ่งตอนพ่อทำครัว แม่กับน้อง ไม่มีใครเข้าไปยุ่งด้วยเลย!!! เป็นครั้งแรกที่ได้กินกับข้าวฝีมือพ่อ........ก็ดีนะ 

ปล.คราวก่อนที่พิมพ์เรื่องสิ่งที่ได้เรียนรู้จากอาชีพแม่ค้าตกไปเรื่องนึง คือ ลองสังเกตดูถ้าแพ็คเกจใหญ่กว่าขนมหรือมีเนื้อที่ว่างระหว่างถุงกับขนมประมาณ 40-50% มันทำให้ขนมดูน่ากินเพิ่มขึ้นหลายสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว

Create Date : 29 มิถุนายน 2559 Last Update : 29 มิถุนายน 2559 22:58:46 น. Counter : 984 Pageviews.		1 comments
Share Tweet