น้ำหนึ่งลูกรักคนเดียวคนดีที่หนึ่งของพ่อ,
ในอีเมลฉบับนี้พ่อจะมาชวนคิดสะกิดใจน้ำหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่องยามวิกาลและสถานที่อโคจร.
อย่างง่ายที่สุด ยามวิกาลคือเวลาที่ดวงตะวันตกดินไปแล้ว ท้องฟ้ามืดมิด ถ้าเป็นคนยุคก่อน ๆ ที่ยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ผู้คนก็จะเข้าเคหะสถานที่พักของตนหมดทุกคน ส่วนสถานที่อโคจรก็ได้แก่แหล่งอบายมุขต่าง ๆ ทั้งในและนอกยามวิกาล เช่น การพนัน ดื่มกิน เที่ยวเล่นหาความเพลิดเพลิน เริงรมย์ จนไม่กลับบ้านพักผ่อน เป็นต้น.
อีกอย่างหนึ่ง “คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า” ค่ำไหนนอนนั่น ไม่กลับบ้าน ไม่รู้หัวเตียงปลายเตียงว่าต้องกลับบ้านไปพักผ่อนนอนหลับ เพื่อสุขภาพและสวัสดิภาพของตน ในอดีตพ่อแม่เรือนใดก็ตามที่มีลูกสาว ๆ รักชอบพอใจคนเช่นนี้ ก็มักจะไม่ยกบุตรีของตนให้อยู่กินหรือแต่งงานด้วย.
เป็นอันว่าพ่อขอชวนหนูคุย เพื่อให้ได้พิจารณาในฐานะลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ในยุค cyber เช่นนี้ และจบอีเมลฉบับไว้ตรงนี้เสียทีหนึ่งก่อน
รักคิดถึงและเป็นห่วงยิ่งกว่าชีวิต,
พ่อ.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
