บุพนิวาส..บทนำ

บทนำ









รถโฟร์วีลล์สีดำขับทะยานขึ้นไปบนถนนสูงชันซึ่งสองข้างทางเต็มไปด้วยแมกไม้และป่ารกชัฏเย็นตา เมื่อขับไปได้สักระยะหนึ่ง คนขับซึ่งดูไกล ๆ เป็นหญิงสาว ผมยาว ผิวคล้ำ รูปร่างใหญ่ จึงลดกระจกลง และบ่ายหน้ามาสนทนากับผู้ที่นั่งข้าง ๆ ก่อนหันกลับไปมองท้องถนนด้วยความตั้งอกตั้งใจเช่นเดิม “ เวลาขับรถขึ้นดอยสุเทพเนี่ย ถ้าจะให้ได้อารมณ์ต้องลดกระจกลงนะพู่กัน ขับรถไป สายลมโกรกเย็นสบายเสียยิ่งกว่าเปิดแอร์เสียอีก เพลงนี่ก็ไม่ต้องเปิด ฟังเสียงหรีดหริ่งเรไรเซ็งแซ่สองข้างทางเพราะกว่ากันเยอะ รู้จักไหมล่ะบทเพลงแห่งธรรมชาติน่ะ ”



กัณฐ์ลดาอมยิ้ม พยักหน้าน้อย ๆ แล้วปรับเบาะเอนลง เอียงหน้ามองออกไปนอกตัวรถ “ แล้วนี่มาร์กี้จะพาพู่กันไปไหนล่ะ ”



“ เดี๋ยวก็รู้ ” มาคินกั๊กคำตอบไว้ แล้วจึงขับรถขึ้นดอยสูงไปเรื่อย ๆ เกือบสิบกิโลเมตร จึงหักพวงมาลัยเข้าจอดชิดด้านซ้ายของถนน ซึ่งมีรถยนต์คันอื่นจอดเรียงรายอยู่อีกหลายคัน “ ถึงแล้วล่ะ ”


“ จุดชมวิว...” ผู้โดยสารสาวอ่านป้ายสีขาวขนาดใหญ่ ก่อนหันมามองเพื่อน “ ทำเป็นอุบไว้นะมาร์กี้ นึกว่าจะทำอะไรเซอร์ไพรส์เสียอีก ”



คนขับค้อนใส่เพื่อนแต่พองาม และหยิบกระเป๋าถือก้าวลงจากรถไปก่อน “ ก็เราไม่ได้ขึ้นมานานแล้วนี่นา ”



กัณฐ์ลดาก้าวลงจากฝั่งตรงข้ามคนขับแล้วปิดประตูปังใหญ่ ดึงผ้าพันคอให้ลงมาคลุมไหล่บาง เนื่องจากความหนาวเย็นเริ่มซึมซาบเข้าสู่ผิวเนื้อจนยะเยือก ก่อนเดินตามเพื่อนเข้าไปยังบริเวณระเบียงศาลาซึ่งยื่นออกไปเหนือหน้าผา กว้าง มองเห็นท้องฟ้าฝั่งตรงข้ามเป็นสีเทาจัดตัดเมฆสีขาวหม่นดูซึมเศร้าจนหญิงสาวอดเปรยขึ้นไม่ได้ว่า “ เวลาตะวันตกดินนี่เป็นช่วงที่เหงาจับใจเลยนะ ”



ผู้ซึ่งกำลังดื่มด่ำกับความงามของทิวทัศน์ชะงักงัน ก้มลงมองหน้าเพื่อน “ มันขึ้นอยู่กับอารมณ์ของคนด้วยนะพู่กัน ถ้าจะให้เศร้ามันก็เศร้า นี่คิดถึงใครอยู่หรือเปล่าล่ะ ”



ศีรษะงามสั่นน้อย ๆ พลอยทำให้เรือนผมยาวดกดำสะบัดปลิวระใบหน้าสวยอมเศร้าจนผู้เป็นเจ้าของต้องใช้สองมือรวบมันเอาไว้ ดวงตาทอดมองไปเบื้องหน้าไกลลิบ



“ ดูถนนห้วยแก้วโน่นสิพู่กัน ไฟเริ่มสว่างขึ้นทีละดวงแล้ว สวยจัง ” มาคินลอบถอนหายใจเบา ๆ แล้วปรับทีท่าเป็นกระดี๊กระด๊า เผื่อว่ามันจะทำให้เพื่อนรักสดใสขึ้นได้บ้าง เพราะรู้ดีว่า ภายใต้ท่าทีเรียบเรื่อย ยิ้มละไม ของกัณฐ์ลดานั้นมีความเศร้าหมองซุกซ่อนอยู่ลึก ๆ มานานแล้ว



อีกฝ่ายเออออ ยื่นมือชี้ลงไปด้านล่างไกลลิบ “ ภาพข้างล่างสวยจังนะมาร์กี้ ที่มองเห็นเป็นน้ำ ๆ นั่นอ่างแก้วใช่ไหม ”



มาคินพยักหน้าหงึกหงัก “ ใช่แล้วล่ะ นั่นอ่างแก้ว โน่นสนามบิน ส่วนทางโน้นก็บ้านพู่กันไง น้ำปิงคงจะอยู่แถวนั้นล่ะ ”



ผู้ฟังนิ่งเงียบไปอึดใจใหญ่ คิดตามคำพูดของเพื่อน ใช่ น้ำปิงสายยาวทอดสายจากทิศเหนือลงไปใต้ ณ จุดหนึ่งคือ ขอบเขตของเฮือนเอื้องดอย บ้านที่หล่อนอาศัยร่วมกับแม่เลี้ยงวงเดือนยายผู้ล่วงลับ แต่บัดนี้มีเพียงหญิงสาวที่ครอบครองอยู่เพียงลำพัง เพราะหญิงชราได้ละโลกไปนานเกือบครบเดือนแล้ว ส่วนฝั่งตรงข้ามกันคงจะเป็นเขตแดนของบ้านราชกิจชัยยศ เพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงที่เสมือนอยู่กันคนละโลก



“ มาที่แบบนี้แล้วคิดถึงปูนเหมือนกันนะ ” มาคินเปรย



“ ใช่สิ ปกติเราจะมาด้วยกันสามคนเป็นประจำนี่นา ”



“ ชิส์ แล้วยายทอมก็แต่งงานไปก่อนเพื่อน ทิ้งเราเอาไว้ หารู้ไม่ว่า การเป็นโสดเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยล่ะ ”

ผู้ฟังหันมองหัวเราะกิ๊ก “ แล้วทำไมคนถึงชอบตกนรกกันจังเลยล่ะ ”

มาคินหัวเราะคิกคักบ้ง ชอบใจที่เพื่อนตกหลุมพราง “ เอ๊า ! ก็ในนรกมันมีสวรรค์อยู่ด้วยนี่นา ”

สาวร่างบอบบางหันไป เอานิ้วชี้จิ้มจมูกเพื่อน บ่นเบา ๆ “ ได้ทีก็เซี้ยวใหญ่เลยนะเราเนี่ย แต่เอาเถอะ คนมีความรักน่ะ ไม่ว่าจะขึ้นสวรรค์ หรือตกนรกเขาก็คงยินดี ”



มาคินตีเผียะลงบนไหล่เพื่อน “ ทำมาเป็นสำบัดสำนวน แล้วอย่ามาร้องไห้แง ๆ ซบไหล่ชั้นเหมือนเมื่อสี่ห้าปีก่อนก็แล้วกัน ”



กัณฐ์ลดาหลบตาวูบ แสร้งทำเป็นสนใจกับต้นไผ้ที่เอนลู่ลมอยู่เบื้องล่าง



อยู่ในบรรยากาศเช่นนี้เมื่อใด หัวใจของหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวด ทุกข์ทรมานกับการที่ต้องทนอยู่อย่างโดดเดี่ยวทั้งที่ไม่เคยต้องการ



“ ตอนมาร์กี้เป็นวัยรุ่นน่ะ เวลาอกหักจะชอบขึ้นมาบนนี้กันเสมอ ” มาคินเล่าย้อนอดีตอย่างสนุกปาก



“ มาทำไมเหรอ หรือว่าเพื่อให้บรรยากาศมันชะล้างหัวใจล่ะ ”



มาคินยักไหล่ ตอบกลั้วหัวเราะ “ เปล่า มาเพื่อตอกย้ำกับตัวเองต่างหากล่ะ ว่าที่ข้างล่างโน้นมีผู้ชายอีกเยอะแยะรอเราอยู่ และอย่าจมปลักเป็นควายอยู่กับคนที่ไม่รักเราเพียงแค่คนเดียว ”



กัณฐ์ลดาฟังแล้วยิ้มบาง ๆ หันไปจ้องหน้าเพื่อนรักนิ่ง “ ขอยืนอยู่ที่นี่สักพักได้ไหม ”



“ ทำไมละ ไม่ขึ้นไปไหว้พระธาตุข้างบนเหรอ ”



“ เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน วันนี้อยากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ ระยะนี้งานที่บริษัทยุ่งมาก พอได้พัก พู่กันก็ไม่อยากทำอะไรเร่งรีบ อยากปล่อยชีวิตไปเรื่อย ๆ สบาย ๆ ก็พอ ”



ผู้เป็นเพื่อนจึงพยักหน้า “ เอาสิ งั้นเดี๋ยวมาร์กี้ไปเอาไอแพดมานั่งเล่นรอก็ได้ ”



เสียงรองเท้ากระทบพื้นปูนห่างออกไป กัณฐ์ลดาจึงยืนนิ่ง ยกข้อศอกขึ้นพาดราวระเบียง ปล่อยสายตาทอดมองไปยังภาพเมืองที่ปรากฏอยู่ไกลลิบ ขณะหัวใจย้อนรำลึกถึงเหตุการณ์ช่วงแรก ๆ ที่ตนเองต้องขึ้นมาเรียนอยู่ที่เชียงใหม่



อดีตนั้น ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ เจ็บช้ำ ก็ล้วนมีคุณค่าเพียงพอที่จะบันทึกเอาไว้ในเศษเสี้ยวของความทรงจำเสมอ...

Create Date : 04 ตุลาคม 2554 Last Update : 4 ตุลาคม 2554 6:29:44 น. Counter : 1034 Pageviews.		5 comments
Share Tweet