สิงหาคม 2555

 
 
 
1
3
4
5
6
10
11
12
14
16
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
 
 
All Blog
นวนิยาย..พลิกผืนฟ้าหารัก บทที่ ๒/๑

 

 

                หญิงสาวร่างระหงในชุดนอนสีครีมก้าวลงจากบันไดโค้งสู่พื้นพรมหยุ่นเท้าไปยังโถงใหญ่ของบ้าน ซึ่งมีมารดาและแม่บ้านร่างท้วมกำลังจัดแจงคัดแยกสมบัติพัสถานจากบ้านเดิมกันอย่างตั้งใจ จนเธอนั่งลงบนโซฟาลายหลุยส์ฝั่งตรงข้ามนั่นแหละ คุณงามพรรณจึงเงยหน้าขึ้นทัก “ห้องนอนเป็นไงบ้างลูก ชอบหรือเปล่า”

 

                “ชอบค่ะคุณแม่ ห้องกว้างและตกแต่งได้สวยมาก”

 

                “ต้องขอบคุณป้าหนอมเขาโน่น”มารดาบุ้ยใบ้ไปยังแม่บ้านสูงวัยที่กำลังบรรจงใช้ผ้าสำลีเช็ดฝุ่นออกจากเครื่องลายครามอยู่ใกล้ๆ

 

                “ขอบคงขอบคุณอะไรกันคะคุณ

 หนอมก็ทำตามหน้าที่น่ะค่ะ คุณย่าท่านบอกว่า บ้านเก่าต้องให้ช่างมาตกแต่งภายในให้สดใสเข้าไว้ค่ะ”ผู้ถูกพาดพิงเงยหน้าขึ้นตอบพร้อมทั้งยิ้มกริ่ม

 

                นางถนอมได้ติดตามมารดาของตนซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่ของคุณนายทองทิพย์มาตั้งแต่ผู้เป็นนายเพิ่งออกเรือนใหม่ๆทำให้เกิดความผูกพันต่อกันมากกว่าปกติ เนื่องจากคุณนายเองก็ดูแลเธอประดุจลูกหลาน เมื่อมารดาของเธอตายไปนางถนอมจึงทำหน้าที่แม่บ้านใหญ่แทน ก่อนจะย้ายเข้ามาดูแลบ้านแสนยากรให้กับคุณทินนาถในวันนี้

 

                มือเรียวของหญิงสาวเอื้อมไปหยิบถ้วยน้ำชาเบญจรงค์ขึ้นมาพิศดูพลางถาม “ทำไมคุณย่าถึงซื้อที่ดินผืนนี้คะป้าหนอม ท่านมาถูกอกถูกใจอะไรกับที่ดินรกๆแล้วก็ตึกเก่าๆแบบนี้”

 

                นางแม่บ้านละสายตาจากเครื่องลายครามในมือขึ้นมาจ้องหน้าผู้ถามแล้วถอนใจเบาๆก่อนตอบ “ท่านเสียดายน่ะสิคะ ตอนที่ผู้พันวาโยยังไม่สิ้นเนี่ย ระยะหลังท่านดูป้ำเป๋อๆพิกล พี่น้องลูกหลานสืบสายโลหิตก็ไม่มี ร้อนถึงญาติห่างๆอย่างคุณย่าต้องยื่นมือเข้ามาซื้อเอาไว้ เพราะมีพวกเหลือบไรคอยจะเขมือบสมบัติอยู่น่ะค่ะ”

 

                “คุณปู่วาโยนี่ท่านไม่มีพี่น้องเลยเหรอหนอม”คุณงามพรรณถามบ้าง

 

                ได้ยินคำถามนี้ นางถนอมจึงมีสีหน้าเครียดมากขึ้น ทว่าก็ยอมเอ่ยตอบโดยดี “มีค่ะ คุณย่าเล่าว่าผู้พันมีพี่ชายคนหนึ่งชื่อธรณินซึ่งเสียไปตั้งแต่สมัยยังหนุ่มๆแล้วล่ะค่ะ แต่จะเพราะอะไรนั้นดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกัน”

 

                “แล้วเหลือบไรนี่หมายถึงใครล่ะคะ”พิมพ์วลัญช์ย้อนถาม

 

                นางถนอมจึงตอบด้วยน้ำเสียงเนือย“ก็พวกญาติๆกันนี่แหละค่ะ พอเห็นผู้พันท่านไม่สบายก็พากันเสนอตัวเข้ามาเป็นผู้จัดการมรดก”

 

                “แล้วคุณย่าทำยังไงถึงได้ที่ผืนนี้มาล่ะคะ”หญิงสาวมีท่าทางสนใจจริงจัง

 

                “อยู่ดีๆผู้พันท่านก็เรียกคุณย่าเข้าไปพบน่ะค่ะ”

 

                พิมพ์วลัญช์เอียงหน้ามอง หรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างจับผิด “ไหนบอกว่าคุณปู่วาโยท่านป้ำๆเป๋อๆยังไงล่ะคะ”

 

                “ดิฉันก็แปลกใจโขอยู่ค่ะ ช่วงหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่ท่านจะสิ้น ผู้พันก็เหมือนจะหายเป็นปกติ ท่านสั่งทนายเข้ามาเป็นธุระให้ แล้วกำชับว่าคนดูแลจะต้องเป็นนายพ่วงเท่านั้นด้วยนะคะ”

 

                “ดูลึกลับอย่างไรพิกลนะ”คุณงามพรรณแสดงความคิดเห็น

 

                “ใช่ค่ะ ดิฉันเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน”นางถนอมทำท่าครุ่นคิดแล้วพูดต่อ“คล้ายท่านจะให้ความสำคัญกับคฤหาสน์หลังนี้มากเลยนะคะ แต่ก็ไม่เคยเข้ามาอยู่ คนดูแลก็มีแต่พ่อตาพ่วงจนมาถึงตัวแกเองนี่แหละค่ะ”

 

                “บางทีท่านอาจจะมีอะไรฝังใจอยู่ก็ได้”คุณงามพรรณสรุป ก่อนหันไปมองธิดาคนเดียวด้วยสายตาอ่อนโยน “ไหนบอกแม่ว่าวันนี้เพลีย จะเข้านอนเร็วไงลูก”

 

                “พายนอนไม่หลับ ก็เลยคิดว่าจะมาคุยกับคุณพ่อเรื่องโรงแรมน่ะค่ะ”ตอบพลางมองหาผู้ที่ตนเอ่ยถึง

 

                มารดายิ้ม นึกพอใจที่เห็นหญิงสาวใส่ใจกับธุรกิจของครอบครัวเช่นนี้ “คุณพ่อท่านไปเยี่ยมเพื่อนบ้านอยู่แถวนี้น่ะลูก”

 

                พิมพ์วลัญช์เลิกคิ้ว “เพิ่งมาถึงวันนี้คุณพ่อก็มีเพื่อนแล้วเหรอคะคุณแม่ ไวจัง”

 

                มารดาขำท่าทางประหลาดใจของบุตรสาวจึงหัวเราะเบาๆก่อนตอบ“คุณลุงอภิชัยท่านเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของคุณพ่อมาตั้งแต่เรียนมัธยมแล้วล่ะลูก แต่ก็ไม่ได้เจอกันมานานหลายสิบปี จนคุณย่าซื้อที่ดินผืนนี้แหละถึงได้พบกันอีกครั้ง”

 

                “บังเอิญจังนะคะ”หญิงสาวเปรย

 

                “แม่ว่าจริงๆแล้วโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญหรอกลูก ทุกสิ่งทุกเหตุการณ์ถูกสร้างขึ้นเพื่อรองรับอะไรบางอย่าง อย่างเช่นการพบกันของคุณลุงกับคุณพ่อเนี่ยก็ทำให้เราไม่ต้องไปหาวิศวกรดูแลการสร้างโรงแรมที่อื่นไกลๆ”

 

                คนฟังนิ่วหน้า “หมดอารมณ์เลย พายคิดว่าคุณแม่จะพูดอะไรโรแมนติกๆเสียอีก ที่ไหนได้มาพูดเรื่องสร้างโรงแรม”

 

                คุณงามพรรณหัวเราะอีกครั้ง “ก็ไม่ดีหรือลูก หนูน่ะจะได้แสดงฝีมือสมกับที่ได้ร่ำเรียนการโรงแรมมาไงล่ะ”

 

                หญิงสาวยิ้มกริ่ม “ดีสิคะ พายอยากให้โรงแรมสร้างเสร็จเร็วๆจัง วันนี้เดินผ่านซากโรงแรมเก่าแล้วขนลุกยังไงก็ไม่รู้”

 

                “โรงแรมนั่นเคยโดนระเบิดสมัยสงครามโลกครั้งที่2น่ะค่ะคุณหนู”นางถนอมเล่า ทว่าเมื่อสบสายตาของนายหญิงคนใหม่ นางจึงเงียบเสียงลงทันควัน

 

                พิมพ์วลัญช์หน้าเสีย “มีคนตายหรือเปล่าคะ”

 

                มารดาจึงรีบโบกไม้โบกมือให้วุ่น “อย่ามาพูดเรื่องแบบนี้กันกลางค่ำกลางคืนเลย หนอมเก็บของ ขึ้นไปนอนได้แล้ว”

 

                หญิงสาวหน้ามุ่ยมองแม่บ้านสูงวัยด้วยสายตามาดหมาย

 

ไม่รู้ล่ะ เรื่องนี้อยู่ในความสนใจของเธอแล้ว ยังไงก็จะแอบถามจนรู้ความให้ได้…




Create Date : 02 สิงหาคม 2555
Last Update : 2 สิงหาคม 2555 12:47:37 น.
Counter : 1166 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ผู้หญิงเลือดเย็น
Location :
เชียงใหม่  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]



ใครเล่นเฟซบุ๊คไปคุยกันได้
ในแฟนเพจ "บ้านน้ำฟ้า"นะคะ