โครงการตะพาบครั้งที่95 "ภาคต่อ"

   สวัสดีครับโครงการตะพาบครั้งนี้ ผมเขียนต่อมาจากโครงการตะพาบครั้งที่86 ”ใกล้รุ่ง”ซึ่งเป็นงานแรก

ที่ผมเขียนโดยใช้โจทย์ที่ร่วมกันตั้งขึ้นในโครงการนี้ หากเพื่อนๆBlogคนใด อยากอ่านเรื่องต่อเนื่อง

ผมก็อาจจะต้องรบกวนเวลา ย้อนกลับไปอ่าน Blogเก่าของผมนิดหน่อยนะครับ

แต่ถ้าเพื่อนBlogที่พอจะจำได้ หรือเวลาน้อย ผมขอตัดตอนบทสุดท้ายของเรื่องมาไว้ข้างล่างนี้เพื่อ

ความต่อเนื่องของเรื่องภาคต่อนี้นะครับ^_^

::สามวันต่อมา แม่ของเด็กชายโม ดีใจอย่างที่สุด โมเริ่มรู้สึกตัว สัญญาณชีพคงที่ และเหลืองน้อยลง

เธอนึกถึงประโยคที่เอกภพและภรรยา บอกกับเธอก่อนจากกันได้อยากแม่นยำ

“ลูกชายของเราอยู่ในตัวของโม คุณต้องดูแลโมดีๆ เป็นการตอบแทนพวกเรานะ”

พวกเขาลาจากกันตอนใกล้รุ่ง ใกล้รุ่งที่มีชีวิตหนึ่งดับลง เพื่อให้อีกชีวิตหนึ่งได้หายใจต่อ::

    เกือบสี่สิบปีให้หลัง เด็กชายโมเติบโตขึ้นจนนายแพทย์ใหญ่ ผู้มีความเชี่ยวชาญด้านการผ่านตัด

เปลี่ยนถ่ายอวัยวะระดับต้นๆของประเทศ แรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ของเขาได้มาจากแม่และ เด็กชายเก่ง

ผู้บริจาคตับให้แก่เขาในวัยเด็ก ซึ่งเขาไม่เคยมีวันลืม นายแพทย์โมตั้งใจอย่างเต็มที่ทั้งในการติดต่อ

ขอรับบริจาคอวัยวะ และลงมือผ่าตัดให้แก่คนไข้ที่มีรายชื่ออยู่ในมือของเขาด้วยตัวเองเกือบทุกราย

และรวมถึงครั้งนี้ ครั้งที่เขาบอกกับผู้ช่วยคนสนิทและครอบครัวว่า คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ

“ที่ผมวานคุณหารายชื่อคนไข้ที่เข้าเกณฑ์ที่ผมพิมพ์ให้คุณมา 3 คน เรียบร้อยดีมั้ย คุณเอก”

“เรียบร้อยแล้วครับ คุณหมอ มีคุณสมชาย อายุ 45 ปี อาชีพขายล๊อตเตอรี่ คุณป้าผกา อายุ 50ปี

 คนนี้ผมรู้จักดีครับ แกเปิดสถานรับเลี้ยงเด็กยากจน โดยไม่คิดเงินผู้ปกครอง หลังแกเจ็บออดๆแอดๆ

ทำไม่ค่อยไหว ต้องมารพ.บ่อยๆ คนสุดท้ายคือคุณสมร อาชีพครู อายุ 30ปี พึ่งเลื่อนงานแต่งงาน เพราะ

ป่วยเป็นโรคผนังหัวใจรั่วแต่กำเนิด ต้องพักรักษาตัวอีกนาน แต่ก็คงยากที่จะหายขาดนะครับ

สงสารแฟนคุณครูเค้าจัง ว่าแต่คุณหมอจะทำงานนี้ งานสุดท้ายแล้วจริงๆใช่มั้ยครับ

ผมเห็นคุณหมอทำงานหนักตลอด ไม่ค่อยได้พักผ่อน ช่วงหลังก็ป่วยอยู่บ่อยๆเหมือนกัน เป็นห่วงครับ

คนในบ้านคุณหมอมาถาม ผมก็ตอบไม่รู้ไปอย่างเดียวตามที่สั่ง แต่ดูเค้าเป็นห่วงคุณหมอมากเลยนะครับ”

“คราวนี้เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆแล้วล่ะคุณเอก คงไม่เกินสามเดือนแน่นอน ถ้าพวกเค้ามาถามอีกบอกว่า

ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรนะ ผมมีความสุขดี” คุณหมอหัวเราะเบาๆ สายตาเพ่งมองไปที่ประวัติของคนไข้ที่

เอกนำมาให้แต่ละคน และเริ่มอ่านด้วยความตั้งใจทีละคน...

รายชื่อและประวัติผู้ป่วยที่เข้าเกณฑ์การรักษา

คุณสมชาย: เมื่อก่อนทำงานเป็นช่างตัดผม มีลูกเล็กอยู่สามคน หลังประสบอุบัติเหตุ ถูกสารเคมีทำให้

ตาบอดสนิท เลยต้องเปลี่ยนอาชีพมาขายล๊อตเตอรี่แทน จากนั้นภรรยาทิ้งเขาและลูกไป ต้องหาเลี้ยงลูก

ทั้งสามด้วยตัวคนเดียว เป็นคนนิสัยดี ช่วยคนรอบตัวอยู่เสมอ ตัดผมให้เด็กๆในซอยฟรี ไม่เคยคิดเงิน

เป็นที่รักของคนแถวบ้าน ตอนนี้กู้เงินธนาคาร เป็นหนี้อยู่หกหมื่นบาท

ลงทะเบียนขอเปลี่ยนกระจกตามาสามปี ยังไม่มีผู้บริจาค  -->[ผ่าน]

คุณป้าผกา: เมื่อก่อนเคยเป็นคุณครู อยู่ตัวคนเดียวไม่มีครอบครัว หลังเกษียนนำเงินเก็บสะสมมาเปิด

 สถานรับเลี้ยงและสอนหนังสือเด็กยากจน ส่วนใหญ่ใช้เงินเก็บและเงินบำนาญตัวเอง พ่อแม่เด็กให้

เท่าที่หาได้ ไม่เคยเรียกร้องเงิน บางช่วงมีเด็กที่ต้องดูแลถึงสามสิบคน ไม่มีผู้ช่วย เด็กๆแถวบ้านเรียก

คุณป้าว่า แม่ใหญ่ ระยะหลังป่วยเป็นโรคไตวายเรื้อรังระยะสุดท้าย ปฏิเสธการฟอกไตด้วยเหตุผลที่ว่า

กลัวจะไม่มีคนมาดูแลเด็กๆแทน ลงทะเบียนขอเปลี่ยนไต ยังไม่มีผู้บริจาค  -->[ผ่าน]

คุณสมร : อาชีพครู อายุน้อย ป่วยเป็นโรคผนังหัวใจรั่วตั้งแต่เกิด บ้านไม่มีเงินค่ารักษา รับประทานยา

มาเรื่อยๆ ตั้งใจเรียนจนจบเป็นครู เริ่มสอนได้หนึ่งปี เป็นคนหาเงินให้ครอบครัว มีน้องสาวป่วยเป็นโรค

ธาลัสซีเมียชนิดรุนแรงต้องเติมเลือดตลอด และที่สำคัญบ้านของเธอกำลังจะถูกยึด เธอกำลังจะแต่งงาน

กับคนที่เธอรัก แต่ระยะหลังโรคหัวใจกำเริบ เข้าสู่หัวใจวายขั้นสุดท้าย ทำงานไม่ได้เพราะเหนื่อยมาก

ลงทะเบียนขอเปลี่ยนหัวใจ ยังไม่มีผู้บริจาค -->[ผ่าน]

     หนึ่งปีต่อมา คุณสมชายได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาใหม่ เขากลับมาเป็นช่างตัดผมเหมือนเดิม

และใช้หนี้ที่มีอยู่ได้เองจนหมด เขาติดจดหมายของผู้บริจาคกระจกตาที่ไม่ยอมเปิดเผยชื่อที่เขียนถึงเขาว่า

”ขอให้คุณมองผู้อื่นด้วยความเมตตาตลอดไป” ไว้เตือนใจที่หัวนอนและอ่านมันทุกวันเสมอมา

คุณป้าผกา กลับมาดูแลเด็กๆได้อย่างเคย เธอได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนไต และยังได้รับเงินจำนวนหนึ่งที่

ขอบริจาคเป็นค่าอาหารเด็กๆจากผู้ไม่ประสงค์ออกนามอีก เธอจำข้อความหลังเช็คเงินสดนั้นได้ดีและ

ถ่ายรูปมันเก็บไว้เพื่อรำลึกถึงเขาคนนั้นตลอดไป “เราเป็นดั่งกันและกัน”

ครูสมร ได้กลับไปทำงานสอนตามเดิม และกำลังจะแต่งงาน บ้านของเธอไม่ต้องถูกยึดแล้ว ทุกๆครั้งที่

เธอเหนื่อยล้า เธอจะกุมมือไว้ที่หัวใจของคนที่บริจาคหัวใจใหม่ให้เธอ พร้อมกับนึกถึงข้อความที่ได้รับมา

หลังเธอออกจากห้องผ่าตัด “ขอให้เธอมีหัวใจที่แข็งแกร่งตลอดไป”

นายแพทย์โมจากไปได้เกือบปีแล้วด้วยอาการสงบ ด้วยโรคมะเร็งที่กล่องเสียง ก่อนจากไปเขาได้

มอบสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไว้ให้แก่เพื่อนมนุษย์ โดยการบริจาคอวัยวะทั้งหมด เค้าเขียนจดหมายไว้ก่อนที่จากไปว่า

 “หวังว่าสิ่งที่ผมมอบไว้ทุกๆคน จะช่วยให้คนเหล่านั้น ช่วยเหลือคนอื่นต่อไปได้อีกมาก

เหมือนที่ผมเคยได้รับโอกาสนี้มาก่อน”

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต