ทุกข์นั่น เช่นนั้นเอง

เรื่องมีอยู่ว่า...

   (1) หญิงวัยกลางคน คนหนึ่งจำเป็นต้องตื่นแต่เช้ามืดทุกวัน อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟันและเตรียมข้าวของ

 เพราะถ้าไม่รีบเธอจะไปขึ้นรถโดยสารที่มีอยู่เพียงเทียวเดียวในแต่ละวันไม่ทัน จุดหมายของเธอ คือ โรงพยาบาล

เพื่อเยี่ยมมารดาผู้เป็นที่รักและทุกๆอย่างของเธอ มารดาของเธอเข้านอนโรงพยาบาล มานานได้ประมาณเกือบ

สองเดือน จากคนที่ปกติและแข็งแรงดี กลับกลายเป็นเดินไม่ได้ นอนติดเตียงอันเนื่องมาจากขยับแขนขาไม่ได้ครึ่งซีก

พูดไม่ได้ ทำได้แต่กระพริบตา ให้แก่ลูกสาวที่มาเยี่ยมและดูแลทุกวันหมอบอกเธอว่ามารดาเธอเป็นโรคหลอดเลือด

สมองตีบเฉียบพลัน และสูญเสียการทำงานของสมองไปหลายส่วน

   (2) หญิงวัยกลางคน คนหนึ่งรู้สึกตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อได้รับโทรศัพท์กลางดึก แล้วพบว่า น้องชายคนเดียวของเธอ

ที่กำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาตรีปีที่หนึ่งในคณะที่เขารักและ ทุ่มเทเพื่อการสอบให้ได้มาตลอด ถูกรถชน ศีรษะ

กระทบกระเทือนอย่างแรง ต้องได้รับการผ่าตัดเร่งด่วน เธออยู่นอกตัวเมือง ไกลจากโรงพยาบาล เธอไปไม่ได้ในคืนนั้น

เธอนั่งรอรถโดยสารถึงเช้าจึงไปได้ เมื่อเธอไปถึงโรงพยาบาล น้องชายเธอยังอยู่ในห้อง ICU อาการหนัก

และยังไม่พ้นช่วงอันตราย                                   

                                        ..................................................................

    (1) มารดาของหญิงคนนั้น อาการกำลังแย่ลง อันเนื่องมาจากมีภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะและการติดเชื้อในปอดซ้ำ

จากการใส่ท่อช่วยหายใจเป็นเวลานาน หมอให้ยารักษาและขออนุญาตจอคอมารดาเธอ เพื่อที่จะสามารถนำท่อช่วย

หายใจออกได้ ลดการติดเชื้อซ้ำ ไตของมารดาเธอเริ่มวาย หมอบอกเธอว่าในไม่ช้าอาจต้องฟอกไตฉุกเฉิน เธออาจ

ต้องมีค่าใช้จ่ายหลายพันบาท เธอไม่อยากกลับบ้าน กลัวมีเหตุด่วน เธอจะมาดูใจมารดาของเธอไม่ทัน เธอจึงไป

ขออาศัยปูเสื่อนอนห้องใต้บันไดของรพ.เพื่อประหยัดเงินค่าที่พัก เผื่อว่ามารดาต้องฟอกไต

     (2) น้องชายของเธออาการดีขึ้น ย้ายออกจาก ICU ได้ แต่ข่าวร้ายที่หมอแจ้งให้เธอทราบก็คือ น้องชายเธอ

อาจไม่ตื่น เค้าอาจเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป เธอเสียใจจนพูดไม่ออก เย็นวันนั้น น้องชายของเธอ ต้องเข้าห้องผ่าตัด

อีกครั้ง เพื่อผ่าตัดซ่อมแซมกระดูกต้นขาขวาที่หักหลายส่วน เธอกลับบ้านไม่ได้ นั่งรอหน้าห้องผ่าตัดจนหลับไปนาน

หลายชั่วโมงด้วยความเหนื่อยล้า                                                  

                                     ......................................................................

      (1) ผ่านไปหลายวัน มารดาเธออาการเริ่มดีขึ้น ยุติการฟอกไตได้ อาการทางปอดดีขึ้น กระพริบตาให้เธอได้

เช่นเดิม สิ่งที่แปลกไปสำหรับเธอ คือ ท่อเล็กๆที่หมอเจาะไว้ที่คอให้มารดาเธอหายใจ เธอยิ้มได้กว้างขึ้นเล็กน้อย

มีกำลังใจสู้ต่อ เธอรู้แค่อยากจะสู้ต่อ แม้ว่ายังคิดไม่ออกว่า จะสู้อย่างไร

      (2) น้องชายของเธออาการดีขึ้น ไม่ต้องเข้าห้องผ่าตัดซ้ำอีกแล้ว แต่เค้าไม่เคยลืมตามองเธออีกเลย หมอเริ่ม

คุยกับเธอเรื่องการดำเนินโรค เธอเข้าใจดี บอกหมอว่าจะขอสู้ต่ออีกซักนิด หวังว่าวันนึงอาจจะมีปฏิหาริย์

น้องชายเค้าอาจจะลืมตาได้ ขอแค่ลืมตาได้ ก็พอ

      เรื่องทั้งสองที่ผมเขียนถึงนั้น เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นอยู่ตลอด แต่เหตุที่อยากนำมาเขียน เนื่องมาจากหญิงวัย

กลางคนทั้งสองเรื่องนั้น เธอคือคนเดียวกัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตเธอ คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเวลาใกล้ๆกัน

เป็นเวลาที่เธอบอกว่า เธอทุกข์ที่สุดในชีวิต

   ผมรู้สึกทึ่งและแปลกใจอย่างมากหลังจากฟังเรื่องราวของเธอ เพียงแค่ฟังก็คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่คนคนหนึ่ง

จะผ่านเรื่องราวอันโหดร้ายเช่นนี้ไปได้ แล้วเธอผ่านมันมาได้อย่างไร? เธอบอกกับผมว่าแรกๆก็ทำใจไม่ได้เช่นกัน

นอนร้องไห้เกือบทุกข์คืน ในใจคิดเสมอว่า ทำไมหนอ? เหตุการณ์ร้ายๆเช่นนี้จึงเกิดกับครอบครัวเธอ คนในครอบครัว

เธอไม่เคยคิดหรือทำร้ายใครมาก่อนเลย เธอคิดอยู่ทุกวัน จนสุดท้ายเธอก็เลิกคิด เธอว่าคิดไปคิดมาก็เป็นเช่นนั้นเอง

   “เป็นเช่นนั้นเอง” หลายท่านอาจมองข้ามความสำคัญของคำนี้ไปนะครับ จริงๆแล้วเป็นคำที่ถูกสร้างขึ้นมาได้ดี

 ลึกซึ้งและมีความมหัศจรรย์มาก  มหัศจรรย์ที่ทำให้ผู้ที่เข้าใจใช้จริงๆ  ปล่อยวางความทุกข์ได้รวดเร็วมาก 

ท่านพุทธทาส เคยเรียกคำๆนี้ว่าเป็น ยาดับทุกข์ เลยทีเดียวครับ

     ท่านพุทธทาสยังเคยบอกอีกว่า "ที่ต้องทุกข์ก็เพราะว่าเป็นเช่นนั้นเองอย่างนั้น ขณะใดไม่ต้องทุกข์ เพราะว่า

มันเป็นเช่นนั้นเองอย่างนั้น ฉะนั้น เรามีเช่นนั้นเองไว้เป็นเครื่องดับทุกข์เถอะ อะไรเกิดขึ้นมาก็เห็นเป็นเช่นนั้นเองไว้ก่อน

แล้วก็จะไม่รัก จะไม่เกลียด จะไม่โกรธ จะไม่กลัว ไม่วิตกกังวลอะไร เพราะมันเป็นเช่นนั้นเอง"

     แต่การใช้คำนี้ ผมคิดว่าบางทีก็ต้องระวังนะครับ เพราะใช้แบบไม่เข้าใจจริง ใช้แบบพร่ำเพรื่อ ก็จะกลายเป็นการ

เฉื่อยชาปล่อยปะละเลยและสร้างความประมาทขึ้นมาได้ ถ้าเราคอยแต่คิดว่า เป็นเช่นนั้นไปซะหมด โดยเราไม่ได้

พยายามทำอะไรเลย (บางคนชอบพูดว่า ปลงล่ะ) เช่น หากญาติของผู้ป่วยข้างต้น คิดว่า ปลงล่ะ พวกเขาก็เป็นไป

ตามกรรมนั่นแหละแบบนี้เธอก็จะไม่ดูแลใส่ใจญาติของเธออีกเลย เพราะฉะนั้น ปลงล่ะ คงไม่ใช่ ตถตา นะครับ    

     หากเราลองนำ ยาดับทุกข์ นี้ไปทดลองใช้ดูให้ถูกต้องตามเวลาและเหตุการณ์ อาการทุกข์ของเรา

 คงจะบรรเทาลงได้ ไม่มากก็น้อยนะครับ

(Blogนี้ ปรับปรุงใหม่จากBlogเดิมที่เคยเขียนไว้นะครับ เจอผู้ป่วยใหม่คล้ายๆเดิม เลยนึกขึ้นมาได้ 

ขอบคุณภาพประกอบของคุณJimmy liaoครับ)