.... ลวงใจ .... (บทที่ 33)

บทที่ 33





“ปัง!..” จู่ๆ ลมพัดประตูห้องปิด..ป้าก้อนกำลังปัดที่นอนหันมองแต่ไม่สนใจอะไร


“แป๊ะ!..” ไฟห้องโถงพักผ่อนปิดลง

“ไฟดับ!..” เสียงเหมือนตกใจแต่แหบพร่า..มังกรลังเลใจลุกขึ้นไปดู

“ทำไมล่ะ?..มานี่..” เสียงคนกล้าดังขึ้น..ดึงมังกรลงที่เดิม “จะกอดผมไม่ใช่หรือ?”

“ปะ..เปล่า..ผมล้มคะมำ..” นั่งลงง่ายๆ ตามมือ

“ถ้างั้นผมกอดเอง”

“จะทำอะไร?..” มังกรเขินกับอ้อมกอดของจร..เขาและจรเคยเหมือนจะกอดกันหลายหนตอนอยู่บน TZ-M แต่นั่นมันสถานการณ์พาไป..ไม่ได้จงใจอย่างครั้งนี้

“น่านะ!..โอกาสดี” จรพูดกำกวมแต่ทำจริง

“โอกาสดี?” มังกรถาม..ไม่ขัดขืน

“อือ..” จรไม่กล้าพูดความจริง และไม่อยากโกหก..โอกาสดีไม่ได้หมายในเชิงพิศวาสอย่างที่มังกรเข้าใจ

ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้าสู่ร่าง..มังกรไม่แน่ใจว่าคืออะไร เสียวแปรบซ่านไปทั้งตัว ไม่ใช่เสียวกระสัน แต่เคลิ้มสุขเหมือนกัน

จรลืมตามองหน้ามังกร แม้อยู่ในความมืดก็พอมองเห็น..เขาสงสัยว่าที่ทำอยู่นี้ถูกหรือผิดกันแน่ เหมือนให้สารเสพติดมังกรทีละน้อย วันหนึ่งจะติดจนขาดไม่ได้ แต่ถ้าไม่ทำชีวิตของมังกรก็จะไม่เหลือ

“เฮ้ย!..” มังกรกะพริบตาเพราะรู้สึกว่าจรมองอยู่ “ขี้โกง..มีที่ไหนกอดกันแต่แอบลืมตามอง”

“ถ้ากอดกันต้องหลับตาหรือ ไม่รู้มาก่อน ไม่เคยกอดใคร” จรถือโอกาสผละออก คิดว่าเพิ่มพลังให้มังกรมากพอแล้ว

“ฮื่อ!..” มังกรเขินที่จะพูดความในใจ..คว้าจรเข้าไปกอดอีก

“แป๊ะ!..” ไฟสว่างขึ้น

“เจน..” จรพึมพำชื่อตัวการ

“สองคนนี่!..” มังกรไม่กล้าพูดสิ่งที่ข้องใจ หน้ามุ่ย คลายวงแขนออก “ง่วงแล้ว ไปนอนดีกว่า”





เห็นว่ามังกรแข็งแรงดีแล้วจรจึงกลับกรุงเทพฯ หลังจากมังกรคาดคั้นสัญญาว่าจะรีบกลับไร่

“คนอะไรขี้ตู่ชะมัด”

“ใครขี้ตู่อะไรหรือครับ”

“เปล่าครับลุง สงสัยผมละเมอ” จรเปิดประตูลงจากรถ

“ผมก็ว่าอย่างนั้น เห็นสัปหงกมาตลอดตั้งแต่ท่ารถ..” ลุงยงเดินตามจรเข้าบ้าน “เหนื่อยมากหรือครับที่ไร่ ยังอยากทำอยู่อีกหรือเปล่า?”

“ก็พอเหนื่อยครับ” จรรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาตามปากลุงยง

“ทำอะไรมากมาย..คุณมังกรแกล้งใช้งาน?..” ลุงยงมองผิวคล้ำแดดของนายหนุ่ม “หมดหล่อกัน”

“ฮะ..ฮะ..ผมว่าผมหล่อขึ้นนะ..” จรนึกขำลุงยง..ไม่กี่วันที่อยู่บ้านไร่ประกอบกับ testosterone ที่โด๊ปเข้าไปทำให้เขาเป็นหนุ่มขึ้น แทบไม่เหลือเค้าคุณจรแก้มแดงคนเดิม

“หนุ่มไร่ว่านหางจระเข้กลับมาแล้ว..” ป้าแหม่มทักทาย “เหนื่อยไหมคะ?”

“มากๆ ครับป้า..โอยๆ..” จรพูดเกินจริงซ้ำโอเว่อร์แอ็คชั่นเข้าไปอีก..ความจริงเขาไม่ได้ทำอะไรเท่าไหร่ อาจเหนื่อยเพราะกอด..เอ๊ย!..เพิ่มพลังให้มังกรมากกว่า..ก่อนจะลงจากรถของมังกรเขายังหวังดีเพิ่มให้อีกหนี่งแรงอัด เจ้าตัวคนถูกรัดถึงกับงง คงคิดว่ารักหนักหนา ที่แท้เพราะจะได้ยืดเวลาไปที่ไร่ให้นานขึ้นต่างหาก..นึกถึงแววตาของหนุ่มชาวไร่แล้วจรก็อดสงสารไม่ได้

“แล้วจะเอาอย่างไรต่อครับ?” ลุงยงถาม

“ยังไม่ยังไงละครับ ขออยู่เฉยๆ สักพัก..หึ..หึ..” หัวเราะอย่างไม่มีเหตุผล “นายจรเหลวไหล จอมขี้เกียจยังอยู่ไม่หายไปไหน..ฮะ..ฮะ..เชิญลุงทำงานตามปกติเถอะครับ”




ที่ว่าจะพักอย่างเกียจคร้านกลับทำไม่ได้..จรผู้ไม่เอาไหนหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ชมตัวเองก็ได้นะ” เจนปรากฏตัวบนโต๊ะทำงาน

“อ้าว!..นึกว่าอยู่ที่ไร่” จรแหย่

“อยากอยู่เหมือนกันแต่ทำไม่ได้..เฮ้อ!” เจนหน้าละห้อย

“เป็นเอามากนะคุณนายมังกร!”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น..อย่าเพิ่งว่าเจนสิ”

“ล้อเล่นนน..แล้วเรื่องอะไรล่ะ?”

“หมู่นี้ไม่รู้ทำไมเจนหมดแรงเสียเฉยๆ ตามจอห์นไปไหนมาไหนได้ช้ามาก บางทีนึกไม่อยากตามเสียอย่างนั้น..” มองจรทั่วร่าง “ยิ่งจอห์นใหญ่โตแข็งแรงขึ้นเท่าไหร่ เจนกลับรู้สึกตรงกันข้าม ขี้เหร่ลงทุกที”

“ตามไม่ไหวก็ไม่ต้องตามสิ” จรเห็นด้วย

“ทำไม่ได้ ก็รู้นี่นาว่าเราเหมือนคนๆ เดียวกัน”

“เห็นใจเจนนะ ต่อไปนี้จะพยายามไม่ไปไหนอีก..ดีม๊ะ?”

“อย่าเลย..ใช้ชีวิตตามปกติเถอะ อะไรที่ควรทำก็ทำไป โดยเฉพาะเรื่องของมังกร..” กุมหน้าผาก เลื่อนเสยไปด้านหลัง “เจนรักมังกรมากแต่ทำอะไรไม่ได้ ที่สำคัญเขาไม่ได้รักเจนเลย..” สวมกอดจร “เขารักจอห์น และจอห์นเองก็เป็นคนกุมชีวิตเขาไว้..สงสารเขาหน่อย ถ้ารักได้ก็รักเถอะนะ”

“เอ่อ..” หลังจากนิ่งฟังเจน จรคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี

“รักมังกรเถอะนะ” น้ำตาหยดหนึ่งหล่นลงบนอกจร

“จะบังคับให้คนรักกันได้อย่างไร..” ลูบหัวเจน “เจนก็รูดีนี่นา มังกรเขายังไม่รักเจนเลย แล้วจะให้จรรักเขา?..อีกอย่าง..”

“จอห์นเป็นผู้ชายเหมือนมังกร” เจนดักคอ

“ใช่..ใช่..นั่นละข้อสำคัญ”

“สมัยนี้ชายรักชายไม่ใช่เรื่องแปลกแล้ว และอย่าโกหกตัวเองเลย เจนว่าจอห์นมีใจให้มังกรเหมือนกัน ไม่งั้นจะยอมเหน็ดเหนื่อยทำไม”

“เฮ้อ!..ยอมแพ้..” สองมือชูขึ้นระดับไหล่ “ไม่ได้ยอมรับว่ารักมังกรนะ เพียงแต่ไม่อยากเถียงแล้ว เอาเป็นว่าจะรับข้อเสนอของเจนไว้พิจารณา..” ขยี้หัวเจน “ถ้ามีโอกาสก็ช่วยบิ้วหัวใจด้วยแล้วกัน โดยเฉพาะเวลาจรอยู่ใกล้สวีทฮาร์ทของเจน”

“สัญญาแล้วนะ!” เจนยิ้มได้

“ฮื่อ!” จรพยักหน้าแข็งขัน



เจนอยู่กับจรสักพักก็จากไป..จรรู้สึกสงสารแต่ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไร เจนอาจกำลังสลายไปตามวัฎจักรชีวิต

“จะเป็นได้อย่างไรเมื่อเจนไม่ใช่สิ่งมีชีวิต” จรพึมพำความสงสัย..จรหารู้ไม่ว่ายิ่งเขาเพิ่มความเป็นชายให้ตัวเองมากเท่าไรวิญญาณของเจนยิ่งจะจางลง

สิ่งที่จรไม่รู้อีกอย่าง..ไม่ใช่เจนผู้เดียวที่สัญญาณวิญญาณกำลังเจือจาง จรเองก็กำลังอยู่ในสภาพเดียวกันเพียงแต่ไม่ชัดเจนเท่า..เพราะไปเร่งธรรมชาติจึงเกิดการรวนขึ้น





เหตุผลของการมีปฎิภาคกันของจรและเจนต้องมีที่มาที่ไป..ที่ไหนสักแห่ง

“ตุ้บ!..” เสียงหนึ่งดังขึ้นในตู้

“หนูเหรอ..เดี๋ยวจับกินเสียนี่..” จรเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของแม่ผกา นึกสยองกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา “แหวะ!”

ต้นเหตุของเสียงคือสมุดเล่มหนึ่งที่หล่นอยู่บนพื้น

“จริงสิ!..” จรนึกได้ถึงวันฉุกละหุกที่ได้รับข่าวมังกรป่วย เขากำลังอ่านบันทึกของแม่ค้างอยู่ “อีกยาวแน่” จรพลิกสมุดดูคร่าวๆ แล้วถือไปที่เตียง

“สงสัยแว่นตาของแม่..” จรหยิบแว่นที่ถือติดมือมาจากตู้ขึ้นใส่ “เห็นชัดดีเหมือนกัน” สองวันนี้จรอ่านหนังสือไม่ค่อยถนัด




“คิดว่าเรื่องที่จะเขียนต่อไปฟังดูเหลวไหล ไม่น่าเป็นความจริง..”

“หือ!..อะไรอีก?” จรเตรียมรับเรื่องเหลือเชื่อจากคำบอกเล่าของแม่


“มันน่าอาย..แต่คงไม่มีใครมารู้เห็นกับข้อความในสมุดนี้..”

“จรกำลังจะรับรู้ไงล่ะแม่..” จรปิดสมุด “หรือไม่อ่านดีถ้าเป็นเรื่องน่าอายของแม่..แต่..” กลับเปิดสมุดออกอีกครั้ง “แม่ไม่อยู่แล้ว..และบางทีอาจมีเหตุผลของการมีชีวิตเนื่องกันของจร เจน”


“เซบาสเตียน ลูเดรียน ชายที่ฉันขยะแขยง..สองวันที่ถูกหน่วงเหนี่ยวอยู่ย่อมเห็นพฤติกรรมและลักษณะกายบางอย่างที่เพิ่มความน่าขยะแขยง..นึกไม่ออกว่าฉันผ่านเวลานั้นมาได้อย่างไร”

“แม่ก็ช่างเขียนไว้จัง!” จรปิดสมุด แล้วก็เปิดอีก


“นอกจากยาเสพติด ยากล่อมประสาทที่ใช้แล้วทั้งลูเดรียนและเด็บบี้ยังเผากำยานและสมุนไพรเพื่อการพิธีบางอย่าง..ทั้งคู่บอกว่าที่ทำกับฉันเพราะอยากมีทายาทสืบสายเลือดประหลาดของเขาซึ่งเด็บบี้ให้ไม่ได้เพราะเป็นหมัน..ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมว่าอีกไม่นานฉันต้องกลับประเทศบ้านเกิด เขาคงไม่มีโอกาสได้ลูก เขาบอกว่าจะตามฉันไปทุกที่เพื่อแย่งชิงลูกไปสืบตระกูล..แวมไพร์”

“มาจากหนังชัดๆ..ฮะ..ฮะ..” จรกลับขำ ไม่รู้สึกกลัวและขยะแขยงอย่างที่แม่บอก “แม่คงไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้มีหนังเกี่ยวแวมไพร์มากมาย..จรเกือบจะเลิกอ่าน เผอิญพลิกเห็นรูปประกอบที่แม่ผกาวาดไว้ลวกๆ พร้อมคำบรรยาย


“มีรูปคล้ายอย่างนี้วางอยูบนแท่นบูชาเหนือกระถางเผากำยาน..”


รูปผีร้ายตนหนึ่ง..ลำตัวท่อนล่างบริเวณอวัยวะเพศ..จรสะดุ้ง..มือจับของตัวเองอย่างไม่ได้ตั้งใจ..สิ่งที่เห็น..แปลกประหลาดจนแทบไม่กล้ามอง

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2556		1 comments
Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2556 15:15:31 น.
Counter : 854 Pageviews.
Share Tweet