Bloggang.com : ดาเรน : .... ลวงใจ .... (บทที่ 8)

.... ลวงใจ .... (บทที่ 8)

บทที่ 8

“ผมพูดเกินไปหน่อย..” มังกรพูดขึ้นเมื่อทั้งหมดเข้าถึงที่

“ครับ..” ลุงยงรับคำไม่รู้จะถามอะไรต่อ..ที่ได้รับรู้ทำให้คิดไปต่างๆ

“ทางสาธารณประโยชน์เส้นนั้นถูกยกเลิกเมื่อสิบกว่าวันที่แล้วไม่ใช่หลายปีอย่างที่บอก” มังกรมองเลยเข้าไปในไร่ดินดำ

“ทะ..” จรหยุดถามทันทีเมื่อลุงยงบีบเอวอย่างแรง

“ถ้าจะมอบชีวิตให้กับที่ดินผืนนี้คงต้องใช้เวลาเป็นปี..” มังกรพูดกับลุงยงที่ดูเหมือนจะได้เรื่องกว่าในสายตาของเขา “ต้องสร้างที่พัก”

“ใช่..อยากมีบ้านบนต้นไม้ด้วย” จรเพ้อเจ้อ

“บ้านต้นไม้!..” สายตาย้ำว่าจรยิ่งกว่าเพ้อเจ้อ “ตกลงจะสร้างบ้านบนที่แปลงนี้หรือริมถนน..” มองจร “หรือจะสร้างต้นไม้ใหญ่สักต้น”

“เปลี่ยนใจแล้ว!..” จู่ๆ จรเสียงเข้ม “ไม่สร้างบ้าน..ไม่ทำไร่..ไม่มาอยู่ที่นี่แล้ว..” คว้ามือลุงยงไปที่รถ “กลับกรุงเทพฯ กัน”

“อ้าว!..อ้าวๆ..” ลุงยงตามอารมณ์กะทันหันของจรไม่ทัน

“กลับบ้านครับ..” เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง “ปัง!”

“เป็นผู้ใหญ่หน่อยสิครับ..” ลุงยงนั่งเฉยประจำที่ขับ “ผมรู้ละว่าทำไม”

“ตรื้ด..ตรื้ด..” จรเอื้อมบิดกุญแจ..สตาร์ทเครื่อง

“คุณจร!..”

“ผมขับเอง..” แหย่เท้าเหยียบคันเร่ง

“เอ้า!..เอาเข้า..” ร้องอย่างเหลืออด “ตามใจ!..กลับก็กลับ..” ลุงยงเผลอขับตามที่ชัยชนะเคยนำทาง

“ลุง!..” ถึงแม้กำลังโกรธแต่จรรู้สึกแปลกๆ “นี่มัน..”

“อย่าบอกว่าเปลี่ยนใจนะ ผมตามคุณไม่ทัน..” ในที่สุดรถอยู่บนถนนดำ “แล้วอย่าร้องอยากมาอีก”

“ดูดีๆ ซิครับ..” จรหันไปมาระหว่างซอยที่เพิ่งออกมาและถนนดำ..และ..บ้านผู้ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ

“คุณจรยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน..อยู่บ้านสักพัก..เรียนต่อที่ไหนสักแห่ง..อีกสี่ห้าปีค่อยคิดทำมาหากิน..เชื่อผม” ลุงยงมัวแต่โมโห..สั่งสอนจรจนไม่เห็นสิ่งผิดปกติ

“เราออกมาทาง..ซอย..ข้างบ้านผู้ใหญ่..” ดันตัวลุงยงหันไปมอง “ดูหน่อย..ดูหน่อย..” จรเสียงดัง “ไหนนายมังกรว่าไม่มีซอยแล้วไง”

“ก็มันไม่มี..” ยังไม่ทันที่ลุงยงจะตั้งสติ..มังกรจอดมอเตอร์ไซค์บังช่องกระจกข้าง “ไหน..ซอยข้างบ้านผมอยู่ไหน”

“อย่าบังสิ!..” จรโบกมือ

“อะไร!..” ลุงยงเหมือนเพิ่งฟื้นจากถูกป้ายยาสลบ “อะไรกันหรือ?”

“คุณจรของลุงบอกว่าเพิ่งออกมาจากซอยข้างบ้านผม..” มังกรถอยรถออกจากหน้าต่าง

“ที่ไหนกัน..” ส่ายหัว “ห่างจากบ้านผู้ใหญ่ตั้งเยอะคุณจรตาฝาด..ไป..ไปเก็บของกลับกรุงเทพฯ”

“หิว..” จรไก๋เปลี่ยนเรื่อง..เขามั่นใจว่ามีซอยนั้น แต่แปบเดียวก็หายไป..หรือเขาตาฝาดอย่างลุงยงว่า

“ยังไงกันละทีนี้?” มังกรยังไม่ไปไหน

“เรื่องส่วนตัวของเรา..คุณไม่ต้องยุ่งแล้ว..ขอบคุณครับ” เหมือนขอบคุณ..เหมือนแดกดัน

“ขอบคุณคุณมังกรมาก..” ลุงยงรีบแทรก..รู้ใจจรดี “เราหาอะไรกินแถวนี้ก่อนค่อยขับรถกลับ”

“ฮะ..ฮะ..หาอะไรกิน..” มังกรขับชะลอตาม “แถวนี้ไม่มีอาหารขายหรอกครับ”

“เลยไปหน่อยมีเพิงขายก๋วยเตี๋ยว แม่ค้าคนนั้นเป็นคนบอกให้เราซื้อที่ของลุงใย..” ลุงยงค่อนข้างแปลกใจกับการไม่รู้ของมังกรทั้งที่เคยเห็นเขาที่เพิงนั้น “ไม่ต้องลำบากกับเราแล้วครับ..กินเสร็จเก็บของกลับกรุงเทพฯ โลด”

“ให้ผมส่งถึงร้านก๋วยเตี๋ยวก่อน..” ยิ้มชอบกล “อยู่หมู่เดียวกันต้องดูแลกัน..หึ..หึ..”

“ใครว่า..” จรนิ่งอยู่นานอดพูดไม่ได้ แต่ยั้งคำว่าหมู่เดียวกันไว้

“คอยดู!..” ไม่แพ้กัน..หนุ่มมังกร

ขับรถวนไปมาสักพักก็ไม่เห็นเพิงก๋วยเตี๋ยว..ลุงยงและหนุ่มจรมองหน้ากัน

“เอ๋..” ลุงยงเกาหัวแกรก “อาทิตย์ที่แล้วยังมีนี่นา”

“หายเฉย..เหมือนซอย..” สำนวนขาดๆ หายๆ ของจร

“ถามนายมังกรดูทีรึ” ลุงยงกระซิบโดยไม่จำเป็น

“หายไปอีกคนละมั้ง..” จรมองหา “อ้อ..ยังอยู่..” มังกรยืนพิงมอเตอร์ไซค์ยิ้มเผล่..หน้ากวน

“บอกแล้วว่าไม่มีก็ไม่เชื่อ..” เดินถือห่อใบตองมาที่จร “กินข้าวเหนียวหมูทอดแก้หิวก่อน”

“ไหนว่าไม่มีอาหารขายแถวนี้ไง?” จรสวนทันที

“ใครว่าซื้อมา..” มังกรเอื้อมหย่อนห่อข้าวเหนียวลงบนตักจร “ของผมเตรียมมาจากบ้าน”

“ไม่!..” หยิบห่อใบตองเตรียมส่งคืน

“คุณจร..” ลุงยงรั้งมือไว้ “รับไว้เถอะ..ถ้าจะจริงอย่างเขาว่า” หันไปพูดกับมังกร “แล้วคุณจะกินอะไร”

“ไม่เป็นไรครับผมกลับไปกินที่บ้านได้..ว่าแต่ลุง”

“ที่เต็นท์ยังพอมีกาแฟและของกินเหลืออยู่”

“ผมยังแปลกใจเรื่องเพิงขายก๋วยเตี๋ยว” ลุงยง จรและมังกรนั่งกินอาหารอยู่ใต้ต้นมะม่วง..ข้าวเหนียว หมูทอด กาแฟ พายไส้กรอก..แบ่งกันกิน

“ลุงจะต้องแปลกใจยิ่งกว่านี้เมื่อรู้ว่าแทบไม่มีคนอยู่ในหมู่บ้านนี้..ย้ายไปอยู่ที่อื่นหมด ไม่ก็เข้าไปอยู่ในอำเภอ”

“ทำไมล่ะ?” จรเริ่มพูดดีด้วย

“โจรผู้ร้ายชุกชุม..วันนี้ผมถึงแกร่วอยู่ที่นี่ไง..”

“เป็นห่วง..” จร

“ลูกบ้าน..” ลุงยง

“อือ..ครับ..ฮะ..ฮะ..” มังกร

“อือ..อื้อ..อื้อ..” จรอีกจนได้

“ถ้าอย่างนั้นคุณจรก็คิดถูกเรื่องกลับกรุงเทพฯ เลิกล้มความตั้งใจเป็นชาวไร่..” ตบเข่าคนที่กล่าวถึง “อีกสี่ห้าปีโจรผู้ร้ายน้อยลงหมู่บ้านเจริญขึ้นแล้วค่อยกลับมาใหม่”

“นานขนาดนั้นเชียวหรือ..” มังกรมองผมสีทองที่เพยิบล้อลม “จะไว้ใจผมไหม..ถ้า..”

“เรื่องอะไรล่ะคุณ” ลุงรับคำถามเป็นของตัว..หารู้ไม่ว่ามังกรหมายถึงจร

“ผมอยากพาคุณจรไปดูที่แห่งหนึ่งเพื่อเป็นกำลังใจและเตือนความตั้งใจที่จะเป็นชาวไร่..ก่อนจากไป”

“หือ!..อะไร?” จรฟังไม่ชัด..มัวแต่กิน

“คุณจรซ้อนคุณมังกรล่วงหน้าไปก่อนเดี๋ยวผมตามไป..แถวที่ของเราใช่ไหม?”

“เลยเข้าไปหน่อยครับ..” กดความลิงโลดลงลึกในใจ..ตบไหล่จร “ไปครับ”

“หือ..” คนไม่ได้เรื่องจะถูกพาไปเชือดกระมัง

“ลุงยังไม่ตามมาอีก..” จรกระเด้งขึ้นลงบนเบาะหลัง..ถนนลูกรังไม่ราบเรียบเหมือนถนนดำ

“ฮะ..ฮะ..” มังกรเห็นภาพหนุ่มผมทองที่เสียดสีแผ่นหลังเขาอยู่

“ฮะๆ ทั้งปี..” ถามกรอกหูมังกร “ถึงที่ผมแล้ว จะไปไหนอีก?”

“อ้าว!..ไม่ได้ยินหรือที่ว่าจะพาไปดูอะไรอย่างหนึ่ง..” ส่ายหัว..เอี้ยวหน้าไปด้านหลังแวบหนึ่ง “ไม่ได้เรื่องจริงนะคุณ

“เฮ้ย!..เฮ้ย..เฮ้ย..” เฮ้ยแรกเพราะถูกว่า สองเฮ้ยต่อมาเพราะมังกรเปลี่ยนเกียร์บิดคันเร่ง

TZ-M 150 วิ่งลุยไปข้างหน้า ไม่สนใจเสียงร้องเป็นระยะของคนซ้อน..ผ่านป่าไผ่ มุดดงมัน ไร่อ้อยของชาวบ้านใจกล้าที่ยังปักหลักไม่ย้ายไปไหน

“ไม่มีถนนแล้ว!..” จรอุทานเสียงดัง “ลุงยงจะตามมาได้อย่างไร..” ตะโกนต้านลม “จะพาไปไหน?”

ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีคำตอบจากคนขับ..จรเริ่มกลัว..ทุ่งนาไร่สวนหายไปเหลือแต่ที่ดินรกร้าง..TZ-M เทาดำยังคงวิ่งไป..จรทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดเอวมังกรแน่น

ครึ่งชั่วโมงต่อมารถชะลอความเร็ว..สีเขียวของผืนป่าปรากฏเบื้องหน้า..ทะลุไปอีกด้าน..แสงสว่างยามบ่ายทแยงผ่านเงาไม้ลงบนพื้นดิน..ฟ้าสีครามโผล่ขึ้นจากทิวเขา..มังกรขับรถไต่ลงเขาอีกด้าน

“ขึ้นเขาเมื่อไหร่ไม่รู้เลย..” จรหยุดพึมพำเมื่อเห็นทัศนียภาพข้างล่าง

ภาพที่เห็นทำให้จรถึงกับอึ้ง..ท่ามกลางหุบเขาเขียวหม่นมีไร่เขียวขจีปูพรมอยู่..บ้านและโรงเรือนขาวโปร่งตา รถแทรกเตอร์สีเขียวและกระบะสีแดงจอดอยู่ มีถนนกรวดขาวจากบ้านผ่านที่นา..ลมเย็นพัดเบาๆ แม้ทิวไม้จะอยู่ไกลแต่ก็ยังเห็นไหวโอนไปมา

“พาผมมาทำไม?” จรถามเมื่อรถลงถึงพื้น

“อยากเป็นชาวไร่ไม่ใช่หรือ..” ประโยคแรกนับตั้งแต่เริ่มลุย

“แต่..” สองจิตสองใจ

“อยากให้คุณมีกำลังใจ..” มังกรปล่อยเกียร์ว่างจอดมอเตอร์ไซค์

“ใหญ่โตสวยงามอย่างนี้ผมคงทำไม่ได้เหมือนเขาหรอก..เฮ้อ..” จรหลับตา สูดอากาศเข้าเต็มปอด “อีกอย่าง..เลิกล้มความตั้งใจแล้ว จะกลับไปเรียนต่อ”

“ฮืมม์..” เสียงลอดจากปากที่เม้มอยู่..มังกรรู้สึกอุ่นต้นคอเพราะลมหายใจที่ผ่อนออกมาของคนซ้อน..เขาเหยียบเกียร์ปล่อยคาร์ท “ไปดูใกล้ๆ กัน..”

“เฮ้ย!..” จรยันเท้ากับพื้น “ไม่ไป..ไร่ใครไม่รู้..ไม่ไป..”

“ฮะ..ฮะ..ฮ่าๆ..” มังกรหัวเราะดังชอบใจ กระดกเกียร์บิดคันเร่งเข้าถนนกรวดขาว

“มังกร..นายมังกร..” จรได้แต่โวยวายเรียกชื่อ..