Bloggang.com : ดาเรน : .... ลวงใจ .... (บทที่ 34)

.... ลวงใจ .... (บทที่ 34)

บทที่ 34

“ทำไมต้องทำอย่างนี้ นายจร..ฮะ..ฮะ..” จรแกล้งขำกลบเกลื่อนความรู้สึก เพราะเหตุไรเขาจึงต้องจับของตัวเองทันทีที่เห็นรูปผีร้าย “เราไม่ได้เป็นอย่างนั้นสักหน่อย”

จรพิจารณารูปผีร้ายอีกครั้ง..บริเวณอวัยวะเพศ..แม่ผกาวาดไว้ได้คลุมเครือมาก แต่ในความคลุมเครือนั้นมีความน่าเกลียดน่ากลัวแฝงอยู่..อาจเป็นไปได้ด้วยเหตุที่แม่ผกาไม่ชอบผู้ชาย เธอจึงไม่สันทัดเกี่ยวกับอวัยวะชิ้นนี้ รูปที่ออกมาจึงดูยึกยักเหมือน...

ที่สำคัญเมื่อเพ่งดูชัดๆ คล้ายไอ้ผีตนนี้มีอวัยวะเพศสองอัน อันบนเล็กกว่าอันล่าง..แวมไพร์พิการ

“แม่คงวาดไม่เป็น..” จรคลำตัวเองอีกครั้ง “ถ้าเราเป็นทายาทแวมไพร์ตนนี้จริง..บ้าหรือ!..” จรหยุด แต่ก็คิดต่อ “เราก็ต้องมีสองอันเหมือนกัน..อะโท๊ะ!..มีอยู่อันเดียวยังไม่ได้ใช้เล๊ย..ฮะฮ้า..”

“วาดรูปผีร้ายเสร็จฉันก็เปลี้ยขึ้นมาดื้อๆ..” จรอ่านต่อ “แทบไม่อยากบรรยายอะไรอีก”

หน้าต่อมาไม่มีข้อความนอกจากรูปที่บางแห่งแม่ผกาใช้ปากกาแดงวาด..รูปเหยือกที่มีน้ำสีแดงบรรจุอยู่ อีกรูปเป็นริมฝีปากที่แดงฉานด้วยน้ำที่เหยือกนั้นจ่ออยู่..ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าคืออะไรแน่แต่จรเข้าใจว่ามันคือเหยือกบรรจุเลือด พวกแวมไพร์มีชีวิตอยู่ด้วยเลือดสดๆ ไม่ใช่หรือ

จรปิดสมุด รู้สึกปั่นป่วนในท้อง คลื่นไส้เหมือนจะอาเจียน..ถอดแว่นออกพักสายตา

สงบใจได้สักพักจรลุกขึ้นจากเตียงไปที่ครัว..ป้าแหม่มกลับบ้านแล้ว ไม่มีอาหารเหลืออยู่ในตู้ ถึงมีก็คงเป็นอาหารจืดๆ อย่างทีเคยกิน

จรกลับเข้าห้อง เปลี่ยนชุดนอนออกเป็นเสื้อยืดกางเกงยีน ตัดสินใจไปหาอะไรกินข้างนอก

ยังไม่ดึกนัก จรซ้อนวินมอเตอร์ไซค์ไปหน้าปากซอย ที่นั่นมีอาหารขายแทบทุกชนิด จรไม่แน่ใจว่าอยากกินอะไรแน่..ในที่สุดเขาหยุดลงหน้าร้านอาหารอิสาน

“ฮัท..” จรปิดปากแทบไม่ทัน “เช้ย..” อยู่ในกระพุ้งปาก..กลิ่นพริกป่นและพริกขี้หนูสดในหม้อดินพุ่งมาหา

“รับอะไรดีครับ” พนักงานเสริฟเดินมาถามที่โต๊ะ

“ยังไม่รู้เลย..กินอะไรดี”

“เริ่มจาก ข้าวเหนียวหมูปิ้ง คอหมูย่าง ไก่ย่าง ส้มตำ” พนักงานเสนอเมนูตามลักษณะลูกค้า

“ให้แซบกว่านั้นหน่อย” จรอยากลองกินเผ็ด

“แซบ!..” ทวนคำที่ออกจากปากหนุ่มหน้าฝรั่ง

“แบบว่าเผ็ดๆ น่ะ”

“ลาบ ก้อย น้ำตก ต้มแซบ ต้มเปรด..”

“ไม่ใช่..”

“อะไรไม่ใช่ ผมบอกเมนูมาหมดทุกอย่างแล้ว..” พนักงานหงุดหงิด มีอีกหลายโต๊ะที่ต้องบริการ

“งี้ดีกว่า..” จรรู้เหมือนกันว่ากำลังสร้างความรำคาญให้ “ผมเดินไปดูเอง”

จรเดินไปที่เตาไฟ..พ่อครัวกำลังง่วนปรุงอาหาร

“ที่มันแดงๆ น่ะครับ ไม่รู้เขาเรียกว่าอะไร” จรบอกลักษณะอาหารที่อยากกิน

“พริกหรือครับ?” พ่อครัวออกกวน เพราะพอได้ยินคำสนทนาของจรและพนักงานเสริฟ

“ฮะ..ฮะ..ล้อเล่นใช่ไหม..” จรเข้าใจความรู้สึกของพ่อครัว “คือผมอยากทานอาหารอิสานที่คล้ายลาบแต่มีเลือดแดงๆ ด้วย” จรตัดสินใจพูดว่า เลือด คำที่เขาไม่อยากพูด

“รู้จักด้วยหรือ..” พ่อครัวอารมณ์ดีขึ้น..รู้ว่าจรไม่ได้แกล้งกวน “เขาเรียกว่าลาบเลือด..” ว่าแล้วก็จัดแจงปรุงให้จร “นั่งคอยที่โต๊ะครับ”

“ขอดูหน่อยครับ” จรไม่แน่ใจเมนูลาบเลือดนัก

“คงไม่เผ็ดมาก..” พ่อครัวตักพริกขี้หนูป่นใส่ ตามด้วยเลือดสดๆ คลุกคลิก

“ไม่ใช่อย่างนี้ที่ผมอยากกิน”

“อ้าว!..” พ่อครัวตาเขียว

“จานนี้ผมก็เอาครับ..” จรรับชามลาบเลือดถือไว้ “อีกอย่าง..ที่ไม่ต้องโดนไฟ..เนื้อดิบ..เลือดสด..” พูดออกไปแล้วจรสงสัยว่ารู้จักเมนูนี้ได้อย่างไร

“ซกเล็ก!..” พ่อครัวตาโตประหลาดใจ “ฝรั่งกินซกเล็กเป็นด้วยหรือ?”

“ใช่ๆ..เป็นๆ..” จรน้ำลายสอ “ขอพิเศษเลือดเยอะๆ นะ”

“ฮะ..ฮา..จัดให้”

พ่อครัวตำข่าตะไคร้กระเทียมพริกขี้หนูจนละเอียดเป็นเนื้อเดียวกัน หั่นเนื้อสดเป็นชิ้นบางๆ ขยำกับเครื่องเทศที่ตำไว้จนได้ที่ ใส่ตับสด บีบมะนาวลงไปจนเนื้อขาวขึ้นเหมือนสุก น้ำปลา ชูรส พริกป่น หอมซอย ผักชีฝรั่ง และใบสระแหน่ และที่ขาดไม่ได้คือเลือดวัวสีแดงสด

“ขอเลือดหนึ่งถ้วยต่างหากครับ”

“ผมปรุงพอดีแล้ว..” พ่อครัวเหมือนค้อน “ใส่เลือดลงไปอีกจืดกันพอดี”

“เอ่อ..” จรนึกหาข้ออ้าง “เผือมันเผ็ดมากน่ะครับ..คิดเงินต่างหากครับ”

ในที่สุดจรกลับมานั่งโต๊ะอย่างสมใจ..แต่วิธีที่เขากิน

“สักแบนไหมครับ?” พนักงานเสริฟแอบดูอยู่ห่างๆ ไม่อยากเชื่อว่าฝรั่งจรจะกินซกเล็ก

“ดีๆ..มาๆ..” จรแทบไม่ได้ยินคำถาม รีบตอบส่งเพราะอยากกินอาหารสีแดงสดตรงหน้า

“พี่ทำอะไรน่ะ?” พนักงานแปลกใจกับวิธีการกินของจร

“ไม่กินผัก..ไม่กินเผ็ด..” จรงึมงำ เลือกใบสระแหน่ผักชีฝรั่งหอมซอยออกจากจาน รินเลือดในจากออก เติมเลือดจากถ้วยลงแทน “นี่อย่างนี้..” ตักเนื้อสด ตับแดงๆ พร้อมเลือดเข้าปาก “ต้องอย่างนี้”

“เพียวใช่ไหม?” พนักงานเทน้ำสีอำพันส่งให้จร

“ไม่!..” จรปัดมือ “เลือด..เลือดอีก..”

“ในจานยังไม่หมดเลยพี่” พนักงานเริ่มหวั่นกับสีหน้าและท่าตะกรุมตะกรามของจร..ปาก แก้ม แดงฉานด้วยเลือด

“เอามาอีก!” จรไม่รู้ตัวแล้วว่าพูดอะไร ทำอะไรอยู่..ตาขวางแดงพอกับชิ้นเนื้อในปาก

“ครับ!..ครับ!” ตาเหลือกวิ่งจากไป

“อะไรวะ?..” จรขยับขายุกยิก..ไม่ใช่ยุง แต่เป็นหนูที่เข้ามากินเนื้อที่จรทำมูมมามหล่นลงใต้โต๊ะ

“แพร็ด!..จี๊ด!..” แม่นเหมือนตาเห็น จรกระทืบหนูตายคาเท้า

“ฮะ..ฮะ..ฮ่า..” จรคำรามลั่น..อย่างไม่คาดฝัน เขาก้มลงไปคีบหางหนูเคราะห์ร้ายตัวนั้นขึ้นมา..เลือดหยดติ๋งๆ

“เฮ้ย!..” เสียงจากโต๊ะข้างเคียง “คนบ้าหรือว๊ะ..ฝรั่งบ้า..”

“เรื่องของกู!..” จรตาขวาง ตะโกนลั่น..แหงนหน้า อ้าปาก พร้อมจะหย่อนหนูลงไป

“คุณๆ..คุณๆ..” พ่อครัว พนักงานแทบทั้งร้านรุมล้อมจร

“คุณ!..”

“คุณ!”

“คุณจร!..” ใครบางคนรู้จักจร ร้องตะโกน

“คุณจร!..”

“ปังๆ..โครม!..”

“คุณจรคะ!”

“หือ..ครับ..” จรสะดุ้ง..ตื่นจากฝันร้าย เหงื่อท่วมตัว..ทันทีที่ได้สติรีบถลันไปหน้ากระจก..เข่าอ่อนกับภาพที่เห็น

ในกระจกเงา..จรแก้มแดง ปากแดงคล้ายในความฝัน..เขายกมือป้ายปากพยายามลบ มันกลับแดงยิ่งขึ้น..จรยื่นหน้าเข้าใกล้ ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น

“คุณจรคะ..” ป้าแหม่มเร่งอยู่หน้าประตูห้อง “มีตำรวจมาขอพบค่ะ”

“เดี๋ยวครับ..” จรเข้าห้องน้ำ “ตำรวจ..ตำรวจมาทำไม” สองเรื่องประหลาดใจพอกัน..จรไม่มีเวลากังวลกับสีแดงบนใบหน้า รีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปที่ห้องรับแขก

“ไหนครับตำรวจ?” จรเห็นแต่ลุงยงนั่งอยู่

“ลุงรับเรื่องไว้แล้ว คุณตำรวจมีงานอื่นต้องทำ”

“บ้านเรามีเรื่องอะไรหรือ”

“เรื่องเก่า..คุณตำรวจมาส่งข่าวเกี่ยวกับไอ้ผมทองที่บุกเข้าบ้านเราตอนนั้น”

“มันไปก่อเรื่องที่ไหนอีก”

“คุณจรจำได้ไหมที่ตำรวจไม่ให้เรากังวลใจเพราะรู้เบาะแสและที่อยู่ของไอ้วายร้าย”

“จำได้ แต่ไม่เชื่อ”

“นั่นสิ..” ตบเข่า “ผมก็คิดอย่างนั้น”

“แล้วไงครับ”

“มันหายไปแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน ซ้ำแทบไม่มีใครรู้จักหรือเคยเห็นมันมาก่อน”

“ช่างเถอะ คงกลับประเทศเค้าแล้ว..ก็ดี”

“ดีอะไรได้ คุณตำรวจเกรงว่ามันจะมาที่นี่”

“จะมาทำไม คราวที่แล้วก็ไม่เห็นเอาอะไรไป คงไม่มาแล้วละครับ”

“เพราะไม่ได้ลักขโมยอะไร ตำรวจถึงสงสัยว่ามันจะมาอีกเพื่อให้บรรลุความต้องการเดิมที่ยังไม่สำเร็จ..ไม่ใช่เรื่องเงิน”

“ไม่ใช่เรื่องเงิน?” จรนึกถึงบางข้อความที่แม่ผกาเขียนไว้ “ไม่ใช่น่า!”

“ไม่ใช่อะไรครับ?” ลุงยงงงกับคำพูดลอยๆ ของจร

“เรื่องตลก..ผมคิดเองตลกๆ ว่ามันจะมาเอาตัวผม ชีวิตผม..ฮะ..ฮะ..” ในใจจรไม่ได้คิดขำเลย

“คิดเหมือนคุณตำรวจ..” ลุงยงมองหน้าจร “ท่านว่าอยากให้คุณไปซ่อนตัวที่ไหนสักพัก ทางนี้จะให้สายสืบวัยละอ่อนมาอยู่แทน ถ้ามันมาจะได้รู้ลู่ทางโต้ตอบจับกุมได้”

“จะดีหรือลุง..บ้านเรานะ ให้ใครก็ไม่รู้มาอยู่ เดี๋ยวจะกลายเป็นหนีเสือปะสิงโตเข้าละยุ่งกว่าเก่าแน่”

“ผมมาอยู่ด้วย ป้าแหม่มก็อยู่ด้วย คงไม่เป็นไรหรอก ดีกว่าปล่อยให้คุณจรถูกเสือคาบไปกิน”

“คงไม่ใช่เสือ!” จรพูดกับตัวเอง

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2556

Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2556 14:22:58 น.

1 comments

Counter : 805 Pageviews.

ช่วงนี้คุณดาเรนลงช้านะคะ
นุ่นรอติดตามอยู่นะคะ

อยากรู้จังว่าเรื่องมังกร จร เจนจะเป็นยังไงต่อไป สนุกดีคะ

โดย: lovereason

วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:22:11:03 น.