.... ลวงใจ .... (บทที่ 30)

บทที่ 30





จรไม่ได้เป็นอะไรมาก..แต่กรณีที่เกิดขึ้นเคยทำให้คนเสียชีวิตมาแล้ว


“เขาถึงว่าไม่ให้พูดเวลามีอาหารอยู่ในปาก..” ลุงยงเปรยกึ่งสั่งสอน “นี่หัวเราะซะเต็มเหนี่ยว..ดี้!..ไม่ตาย”

“มังกร!..” จรเช็ดน้ำตาป้อย

“ตัวเองจะแย่อยู่แล้วนะคุณจร..” ป้าแหม่มทำความสะอาดโต๊ะ “ยังคิดห่วงคนอื่นอีก”

“เมื่อกี้ผมเห็นเขา..” จรนึกได้ว่าไม่ควรพูด “เปล่าๆ ไม่มีอะไร..คงเป็นเพราะกำลังคิดว่ามังกรจะเป็นอย่างไร พอถึงโคม่าก็เลยเห็นภาพ..” จรนึกเขินกับที่พูดออกไป “ใช่ไหมลุง ที่ว่าคนใกล้ตายจะเห็นภาพความดีชั่วที่เคยทำ หรือสิ่งที่ตัวเองกังวลใจอยู่”

“ก็จริง..” ลุงยงยิ้มอย่างมีเลศนัย “คุณมังกรเป็นอะไรหรือ?”

“แปลก!..ที่ไร่โทรฯ มาตามคุณจรให้ไปหาเพราะคุณมังกรป่วยมาก” ป้าแหม่มทิ้งท้ายก่อนออกจากห้อง

“ช่างเถอะ!..” จรเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่ลุงได้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผมบ้าง”

“เรื่องมันนานแล้วตามหาเอกสารไม่พบทั้งสองแห่ง..” ลุงยงเอนพิงพนักเก้าอี้..กอดอก “แต่ที่จำได้ในสมุดบันทึก จอห์นเจนของแม่ คุณผกาแจ้งในสูติบัตรว่าเด็กหญิง แต่มาแจ้งเกิดสามปีให้หลังว่าเด็กชาย เห็นว่าถูกปรับและเปิดหลักฐานของคุณจรดูทั้งอำเภอ”

“หา!..” จรตาโต “ผมแก้ผ้าโชว์กะจู๋ทั้งอำเภอเชียวหรือ?

“ฮะ..ฮะ..ฮา..” ลุงยงชอบใจ “เปล่า..ผมพูดเกินไปหน่อยน่ะ..ฮะ..ฮะ..”

“ตกลงผมเป็นหญิงหรือชายกันแน่..” จรกุมเป้าตัวเอง..ก้มลงดู “ผู้ชายแน่ๆ ลุง”

“คุณจรก็..ฮะ..ฮะ..” ลุงยงอดขำไม่ได้ “แต่..” หยุดหัวเราะกะทันหัน

“อะไรลุง?” ทันที

“มันน่าคิด..” ลุงยงหลับตานึกภาพ “ในสมุดมีรูปเด็กแฝดชายหญิง ทั้งแฝดปกติและแฝดสยามพร้อมบันทึกรายงานการผ่าตัดแยกร่าง”

“หรือว่า!..” จรผุดขึ้นยืน “เจนกับผมเป็นฝาแฝดกัน”

“เจนไหน?” ลุงยงงงกับคำพูดของจร

“ก็เจนเด็กผู้หญิงที่มาหาผมบ่อยๆ ในฝันไง..เดี๋ยวนี้เขาโตเป็นสาว วัยไล่เลี่ยกับผม..” จรหยุดพูด..แน่ใจว่าลุงยงไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพบเจอ..เจน

“เดี๋ยวๆ..” ลุงยงดึงจรให้นั่งลง “คุณจรคิดไปใหญ่แล้ว..ถ้าคุณผกามีลูกแฝดคุณต้องเขียนบอกไว้บ้าง..นี่ไม่เห็นได้พูดอะไร”

“แล้วรูปเด็กแฝดที่แม่ตัดเก็บไว้ แล้วที่แจ้งกลับไปกลับมาว่าเด็กหญิงบ้างเด็กชายบ้างล่ะ”

“อาจเป็นว่า..” ลุงยงเคาะโต๊ะใช้ความคิด “คุณผกาอยากมี หรือคาดเดาว่าเด็กที่อยู่ในท้องเป็นเด็กแฝด..ส่วนเรื่องแจ้งผิดแจ้งถูกคงเป็นความผิดพลาดของพนักงานรับแจ้งมากกว่าคุณผกา”

“แล้วเรื่อง..” จรไม่หายแคลงใจเพราะเจนมีตัวตนจริง เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเจนคือใคร มาจากไหน “บันทึกรายการการแยกร่างแฝดสยามล่ะลุง?” จรลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ดันเก้าอี้ออกห่างตัว ลงมือถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น

“ทำอะไรคุณจร?” ลุงยงแปลกใจ ลุกขึ้นดูการกระทำของจร

“สองคนทำอะไรกัน!” ป้าแหม่มยั้งปากไม่ทันกับภาพที่เธอเข้ามาเห็น..นายหนุ่มของเธอเหลือแต่กางเกงในตัวเดียวจับไหล่สองข้างลุงยงเค้นหาความจริง

“จะทำอะไร!..” ลุงยงหันทำเสียงเขียวใส่ป้าแหม่ม “อย่ามาคิดอกุศล..ออกไปก่อน”

“สงสัยตาแก่นี่เองที่สอนให้คุณจรคิดพิลึกๆ กับคุณมังกร” ป้าแหม่มพึมพำกับความคิดผิดๆ ของตัวเอง

“ป้าแหม่ม!..” จรเสียงดัง เดินไปหา..ทำท่าจะร่นกางเกงในลง “คิดอะไรอย่างนี้..เดี๋ยวผมก็ทำให้ดูเสียหรอก”

“ปะ..เปล่าค่ะ..” แจ้นออกไป

“ตกลงบอกได้หรือยังว่าถอดเสื้อผ้าทำไม” ลุงยงยืนท้าวเอว

“ลุงช่วยดูด้านหลัง..” จรหันตัว “และทั่วๆ ตัวสิว่ามีรอยแผลเป็นกว้างหรือไม่”

“ไม่เห็นมี..” หลังจากพิจารณาทั่วร่าง “จะมีได้อย่างไร เกิดมาคุณจรไม่เคยบาดเจ็บอะไรรุนแรงสักหน่อย”

“หรือมันอาจเลือนไปแล้ว..คืองี้ครับ..” จรเห็นสีหน้ายิ่งกว่าสงสัยของลุงยง “เหลืออยู่เหตุผลเดียวเกี่ยวกับเรื่องเด็กแฝด..การแยกร่าง และวิญญาณเด็กผู้หญิงที่ตามติดผมอยู่ตลอดเวลา”

“ว่าไง ว่ากัน..” ลุงยงทรุดตัวลงนั่ง..อ่อนใจกับเรื่องวิญญาณเด็กหญิงของจร “ไหน ว่ามาสิครับ”

“ผมเคยเป็นแฝดสยาม..” ลงนั่งตาม “ตัวติดกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง..สามปีต่อมาเราได้รับการผ่าตัดแยกร่าง เด็กคนนั้นเสียชีวิต แต่วิญญาณยังคงวนเวียนอยู่กับผมที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ”

“ถ้าเป็นเรื่องจริง..” ลุงยงส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “คงเป็นเรื่องใหญ่ มีข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ และคุณผกาต้องตัดข่าวเหล่านั้นไว้ หรือบันทึกอะไรไว้บ้าง..แต่ไม่”

“แม่คงกลัวว่าผมจะมีปมด้อยเมื่อรู้ทีหลัง” จรแย้งไปเรื่อยทั้งที่เริ่มคล้อยตามความเห็นของลุงยง

“ที่แน่ๆ ไม่มีแผลเป็นให้เห็นสักนิด..ฮะ..ฮะ..” ลุงยงแกล้งลุกขึ้นก้มลงดูเป้าจร “นอกจากในกางเกงตัวจิ๋วนั้น..ฮะ..ฮา..”

“เฮ๊ย!..” จรหน้าแดง “ลุงทะลึ่ง..จะมีได้ไง..ใครเขาแฝดกันตรงนั้น..ฮะ..ฮะ..ฮา..”


ทั้งจรและลุงยงต่างไม่รู้ว่าคลำมาถูกทางแล้ว..เรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ บางทีก็เป็นไปได้เหมือนกัน!

Create Date : 31 มกราคม 2556		1 comments
Last Update : 31 มกราคม 2556 10:55:08 น.
Counter : 1048 Pageviews.
Share Tweet