๗๑ - พลับพลาฉิมพลี ; ช้องมาศ -

นวนิยายโดย : ช้องมาศ

สำนักพิมพ์ : คำต่อคำ

รายละเอียด

สาบานเลยว่า ถ้าหนุ่มเสเพลคนนั้นไม่ใช่ลูกค้าขาประจำของร้านดอกไม้ที่เธอถือหุ้นอยู่ นิลนิศา จะไม่เสียเวลาเสวนาด้วยเลยสักนิด บอกตรงๆว่าในบรรดาคนนิสัยไม่ดีทุกจำพวก เธอรังเกียจคนหลายใจมากที่สุด ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม

แล้วจู่ๆ ก็ถึงคราวโลกจะแตก เมื่อนิลนิศาพบร่องรอยคาวโลกีย์ในครอบครัวอบอุ่นของพี่ชายผู้แสนดี ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังระแคะระคายว่ามือที่สามผู้แหย็มเข้ามาถึงสาวร้อนสุดซ่า คู่ชู้คู่สวาทของหนุ่มเสเพลปากดีนั่นเอง

แต่เพื่อปกป้องชีวิตสมรสของพี่ชายและพี่สะใภ้ให้พ้นจากความย่อยยับ นิลนิศาจึงจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากเขา...นายศศิน ผู้ชายประเภทที่เธอไม่อยากเข้าใกล้ที่สุด

ใครจะคาดคิดว่าระหว่างที่ช่วยกันแก้ปัญหาคาวๆ อยู่นั้น นิลนิศาจะพบอีกภาคหนึ่งของผู้ชายคนนี้ ผ่านแววตาแสนเศร้าในยามที่เขาเผลอตัว แถมตัวเองดันอยากค้นลึกให้ถึงหัวใจเขาเสียอีก

อะไรนะที่ทำให้ผู้ชายอย่างศศินเก็บกักอารมณ์รันทดไว้ภายใต้ความเสเพล เธอชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วสิ!

เรื่องย่อเพิ่มเติม

การทำงานที่ร้านดอกไม้ “มายา” ซึ่งเธอเป็นผู้ถือหุ้นอยู่ คงจะมีความสุขดี หากในแต่ละวันไม่ต้องไปปะทะอารมณ์กับเขา...ผู้ชายเสเพลที่ นิลนิศา เกลียดแสนเกลียด ผู้ชายหน้าหม้อที่ซื้อดอกไม้ร้านเธอไปจีบสาวประจำ ผู้ชายปากร้ายที่ไม่เคยยอมเธอ ทว่าโชคชะตากลับลิขิตให้นิลนิศาต้องพึ่งพาเขาขึ้นมานี่สิ ด้วยเธอสงสัยว่าสาวเร่าร้อนคู่สวาทของเขา จะริอาจมาเป็นชู้กับพี่ชายผู้แสนดีของเธอ!

เธอคือยายนิลหน้าดำ ผู้หญิงปากร้าย ที่นอกจากตัวดำแล้วยังชอบกินเฉาก๊วยนมสด...เข้ากับสีผิวตัวเองดีแท้ เธอคือหญิงสาวที่เขาปะทะคารมอยู่ทุกวัน เธอคือหญิงสาวที่เขาไม่เคยคิดจะจีบหรือป้อนคำหวานเลยสักนิด ทว่า ศศิน กับรู้สึกมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้อยู่กับเธอ นี่จะใช่รักแท้ไหมหนอ...หรือเป็นแค่ความรักที่ผ่านมาเพื่อผ่านไป เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น

เขาคืออาจารย์ศิลปะผู้แสนดี ผู้ชายในฝันของหญิงสาวทุกคน หากหญิงสาวคนใดได้ น่านสินธุ์ เป็นสามีย่อมพบแต่ความสุข น่านสินธุ์คือผู้ชายที่รักครอบครัวยิ่งนัก ชีวิตเขามีแค่ภรรยาและน้องสาวอย่างนิลนิศา ทว่าเพราะความขี้สงสาร และความอ่อนไหวง่ายของน่านสินธุ์ จึงทำให้เขาตกเป็นทาสของเกมกามา ลุ่มหลงในกลิ่นหอมร้อนแรงอันเย้ายวนใจของดอกงิ้ว และสุดท้ายดอกงิ้วนั้นจึงทิ่มแทงทั้งหัวใจเขาและผู้เป็นเมียรัก

เธอทำผิดอะไร เธอทำหน้าที่ภรรยาไม่ดีตรงไหน หญิงสาวผู้แสนดี เรียบร้อย และอ่อนโยนอย่าง มณิปรียา ได้แต่ถามตัวเอง ทำไมน่านสินธุ์ถึงทำกับเธอเช่นนี้ ดอกงิ้วมันเย้ายวนใจสามีจนเขาอดใจไม่ได้เชียวหรือ ภาพนั้นยังคงติดตาเธอ...ภาพที่หญิงร้ายชายเลวคู่นั้นกำลังเสพสมอารมณ์หมาย เธอไม่สามารถกลับไปเป็นมณิปรียาคนเดิมได้อีกแล้ว ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาสักเท่าไร

เมื่อได้อยู่ด้วยกัน นิลนิศาได้เห็นศศินในอีกมุมมอง มุมที่เขาไม่ใช่ชายหนุ่มเสเพล หากแต่คือผู้ชายคนหนึ่ง ที่แววตาเปี่ยมล้นด้วยความเศร้า อะไรกันหนอที่ทำให้คนอย่างศศินเศร้าได้ถึงเพียงนี้ และนิลนิศาจะปฏิเสธหัวใจตัวเองได้ไหมหนอ ว่าไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวไปกับเขาเลย

ศศินรู้ตัวแล้วว่าเขารักนิลนิศา รักและปรารถนาที่จะดูแลเธอไปทั้งชีวิต และเขาจะไม่ยอมสูญเสียนิลนิศาไปเป็นอันขาด เขาจะทำให้ยายนิลหน้าดำรับรักเขาให้จงได้!

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

ช่วงนี้อุ้มสมออกจะรีวิวถี่นิดนึงนะครับ ฮ่าๆ ปิดเทอมพอดี ว่างจัดเลยเร่งเคลียร์กองดองก่อนจะถึงงานหนังสือในอีกไม่กี่วันนี้ (ดองรีวิวไว้เยอะมาก และดองนิยายไว้เยอะมากเช่นกัน) วันนี้รีวิวได้หยิบยก “พลับพลาฉิมพลี” มารีวิวหลังอ่านครับ

“พลับพลาฉิมพลี” เป็นเรื่องราวของ “ศศิน” กับ “นิลนิศา” หนุ่มสาวที่ไม่ลงรอยกัน ชายหนุ่มจอมเจ้าชู้ ในขณะที่หญิงสาวชังผู้ชายหลายใจยิ่งนัก ทว่านิลนิศาจำต้องให้ศศินช่วยในการสืบหาความจริงว่าใครกันที่เป็นกิ๊กกับ “น่านสินธุ์” พี่ชายของเธอ นิลนิศาไม่ต้องการให้ “มณิปรียา” พี่สะใภ้ของเธอต้องเสียใจ ทว่าเมื่อความจริงปรากฏ รอยร้าวของพี่ชายและพี่สะใภ้ของเธอคงยากที่จะกลับมาเป็นดังเดิม

หากนักอ่านท่านใดที่เคยอ่านงานของ “ช้องมาศ” หรืออีกนามปากกาที่คุ้นเคยกันคือ “แม่ช้อง” คงพบว่างานส่วนใหญ่ของผู้เขียนจะมาในโทนเรียบๆ เรื่อยๆ โทนอบอุ่น ไม่หวือหวา อาจดูจืดๆ น่าเบื่อ แต่ส่วนตัวอุ้มสมชอบงานของผู้เขียนนะ ๕๕๕. อ่านแล้วมีความสุข ไม่เครียด ท่านใดที่ไม่เคยอ่านงานของแม่ช้อง หรืออ่านแล้วไม่ชอบ อุ้มสมอยากจะเชียร์ให้ลองอ่านเรื่องนี้เลยครับ ของเค้าดีจริงๆ !

ถ้าเปรียบแม่ช้องเป็นแม่ครัว ถ้าเปรียบนิยายสูตรแม่ช้องเป็นอาหาร “พลับพลาฉิมพลี” คือเมนูอาหารจานใหม่ของแม่ช้อง ที่แม่ครัวของเราขอเปลี่ยนรสชาติจากจืดสนิท เป็นต้มยำรสแซ่บที่แซ่บ ซี้ดถึงใจมาก รสชาติกลมกล่อม เครื่องเคียง เครื่องปรุงลงตัว จนเมื่อได้ลิ้มลองต้มแซ่บถ้วยนี้ก็รู้สึก “อิ่ม” “อร่อย” และ “ประทับใจ” มากครับ

โทนเรื่องดราม่าที่อุ้มสมชอบมาก ผสมผสานกับความน่ารักของคู่พระนาง ปัญหาคู่ผัวตัวเมีย ปัญหาเรื่องกามารมณ์ ศีลข้อสาม ที่ดูดาษดื่น ทว่าพล็อตเรื่องแนวนี้ก็เป็นอะไรที่ถูกจริตคนไทยอยู่แล้ว เปรียบกับอาหาร ก็คืออาหารหลักที่ชอบกินกันประจำ ทว่าเมื่อพล็อตแบบนี้มาอยู่ในมือแม่ช้อง มันกลับไม่เหมือนใคร โดนใจสุดๆ

ชอบสำนวนภาษาของผู้เขียนในเรื่องนี้ เฮ้ย! คือสละสลวย คืองดงาม คือจี๊ดและโดนใจมาก ทั้งบทสนทนา บทบรรยายสถานการณ์ ความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร ทุกอารมณ์ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์รัก อารมณ์ชัง อารมณ์โศก อารมณ์น่ารัก อมยิ้ม (รู้สึกว่าจัดเต็มมาครบเซ็ตรสวรรณคดีเลยละครับ ฮ่าๆ) ตลอดจนฉากรัก ที่ไม่คิดว่าจะพบในที่นิยายของแม่ช้อง! หวือหวาแต่ไม่น่าเกลียด งดงาม ร้อนแรง แม่ช้องทำได้ดีมากครับ อ่านแล้วโดนใจไปอีก

เนื้อเรื่องแบ่งเป็นสองช่วง ช่วงแรกอุ้มสมขอเรียกว่าช่วง “สืบสาว” ละกัน ๕๕๕. เพราะพระนางเราต้องช่วยกันสืบหาว่าใครกันคือยอดชู้คู่สวาทของพี่ชายนางเอก อ่านไปนี่แบบลางสังหรณ์มาแต่ไกลครับ เดาถูกด้วยว่านางคือใคร

ช่วงต่อมาคือช่วงกลางเรื่องจนจบ ช่วง “คาวรัก” เมื่อความจริงปรากฏ ดราม่าตามมาเป็นกระบุงแน่นอน ชอบมากที่ผู้เขียนสอดแทรกเรื่องราวของหลักธรรมพระพุทธศาสนาไปอย่างเนียนๆ

ว่าด้วยคาแรคเตอร์ของตัวละคร...

“ศศิน” พระเอกของเรื่อง หากพูดถึงพระเอกเจ้าชู้เสเพล ทุกคนต้องนึกถึงนักธุรกิจ หล่อรวย มีรถสปอร์ต แต่ตานี่ไม่มีอะไรเลย ๕๕๕. อยู่บ้านหลังเล็กๆ รกๆ มีแค่มอเตอร์ไซด์คันนึง กับเสน่ห์เฉพาะตัวเท่านั้น ตอนแรกนึกว่าจะอ่านไปบ่นพระเอกไป แต่ที่ไหนได้ แม่ช้องสร้างตัวละครศศิน ได้มีเสน่ห์ น่ารักน่าชังสุดๆ เลยครับ

เช่นเดียวกับนางเอก “นิลนิศา” นางเอกสวย แต่ผิวคล้ำ เลยเป็นที่มีของชื่อ ๕๕๕. นิลนิศาก็น่ารักดีครับ ตรงๆ ดี ไม่อ่อนแอ แต่พอศศินกับนิลนิศา พระเอกนางเอกของเรามาป๊ะกัน มาปะทะกัน เคมีมาแรงเลยครับ ชอบมาก

คู่นี้เค้าร้ายพอกันครับ ขิงก็ราข่าก็แรง ไม่มีใครยอมใครเลย พระเอกชอบปะทะคารมกับนางเอก แถมมาสั่งซื้อดอกไม้ที่ร้านนางเอกประจำ (งบ ๕๐๐!) คู่นี้น่ารักมากครับ ใครว่าพระนางแม่ช้องจืดชืด มาอ่านเรื่องนี้เลย ศศินนิลนิศา ครบรสสุดๆ เปรี้ยว เผ็ด เค็ม หวาน ทุกรสเลยครับ สองพระนางมาเจอกันแล้วมีเสน่ห์มาก น่ารักทั้งตอนจิกกัดกัน (จิกกัดเรื่องเฉาก๊วย ทำไปได้! ฯลฯ) ทั้งตอนจีบกัน (ชอบมุกบีหนึ่ง บีสอง อะครับ คือตอนเด็กชอบดูกล้วยหอมจอมซนมาก พอเจอมุกนี้แล้วอมยิ้มเลย)

ตัวพระเอกก็ใช่ว่าจะเป็นหนุ่มเสเพลเท่านั้น อีกด้านหนึ่งของศศิน แอบมีความโรแมนติก ความเป็นศิลปินสุดๆ เลยครับ ทั้งเล่นกีตาร์ เขียนเพลง และยังมีปมที่ซ่อนไว้ในใจคนเดียว อารมณ์ศิลป์ที่เต็มไปด้วยความเศร้า ลุ้นว่าอะไรหนอคือปมของนายศศินผู้ปากร้าย (กับนางเอก)

พูดถึงคู่พระนางไปแล้วคู่หนึ่ง ต้องพูดถึงอีกคู่ครับ เรียกได้ว่าเป็นเจ้าของเรื่องนี้เลยก็ว่าได้ คือคู่ของพี่ชาย พี่สะใภ้นางเอก สามีภรรยาผู้ต้องพัวพันกับสังเวียนกามา และกลิ่นดอกงิ้วอันน่าเย้ายวนใจ

“น่านสินธุ์” อาจารย์สอนศิลปะ รูปหล่อ แสนดี ใจเย็น รักครอบครัว รักเมีย คุณสมบัติเหล่านี้อาจดูเหมือนว่าน่านสินธุ์เพอร์เฟ็ค เป็นคนดี ไม่มีข้อเสีย แต่อุ้มสมมองว่า ความเป็นคนดี “เกินไป” นี่ละ คือข้อเสียของน่านสินธุ์ ทั้งใจอ่อน ขี้สงสาร อ่อนไหวต่อสิ่งเร้าได้ง่าย ทำให้น่านสินธุ์เผลอลิ้มลองรสชาติของดอกงิ้วไป เพียงครั้งเดียว ก็มีครั้งต่อๆ ไป เมื่อเผลอตัวแล้ว ในที่สุดหัวใจก็เผลอไผลตามไปด้วย จนกู่ไม่กลับ กว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไป และในที่สุดน่านสินธุ์ก็ต้องเสียใจ หากต้องสูญเสียเมียรักไป

“มณิปรียา” หรือ “แหวน” เธอคือภรรยาที่แสนดีของน่านสินธุ์ แม้จะดูเอาการเอางานมาก จนลืมสนใจสามีไปในบางที แต่โดยรวมแล้วมณิปรียาคือภรรยาที่แสนดี ที่สามีพึงรักษาไว้อีกคนหนึ่ง มณิปรียาเสียใจหากต้องเสียสามีให้กับคนอื่น แต่น่านสินธุ์ก็ต้องเสียใจเช่นกัน ที่ต้องเสียภรรยาที่ดีอย่างเธอไป! สงสารมณิปรียามาก อ่านแล้วเศร้าไปพร้อมๆ เธอเลย สำบัดสำนวนผู้เขียน อารมณ์ ความรู้สึก มันอินมาก สงสารตั้งแต่ตอนที่เธอเห็นภาพที่น่า “ช็อก” ต่อหน้าต่อตา ที่สำคัญมณิปรียารักน่านสินธุ์มาก เธอยอมทุกอย่างเพื่อน่านสินธุ์ ละครอบครัวก็เพื่อเขา

สำหรับอุ้มสมแล้ว ตัวละครมณิปรียานี่ละครับ ที่ตัวละครที่น่าสนใจมากที่สุดในเรื่อง เพราะเป็นตัวละครที่มีพัฒนาการอย่างเห็นได้ชัดที่สุด จากหญิงสาวคนหนึ่งที่เรียบร้อย อ่อนหวาน ไม่มีอะไร กลายเป็น หญิงสาวที่ในใจเต็มไปด้วยความทุกข์ ความมืดมน และแปรเป็นความพยาบาท มณิปรียากลายเป็นผู้หญิงปากร้าย ที่ไม่มีวันยอมให้กับหญิงสาวที่มาใช้สามีร่วมกับเธอ อ่านแล้วไม่รู้สึกขัดใจ หรือไม่สมเหตุสมผล คือทุกอย่างมีความเป็นไปได้

สงสารมณิปรียามาก เธอต้องการแค่ให้น่านสินธุ์ “รักเธอคนเดียว” มิใช่ “รักเธอที่สุด” ซึ่งท้ายสุดแล้ว อะไรๆ มันก็ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ โอย...อ่านแล้วรู้สึกหนักหน่วงมาก มันเศร้า ขณะที่อ่านก็พยายามมโนตอนจบ แบบอยากให้น่านสินธุ์ กับมณิปรียากลับมาเป็นเหมือนเดิม อยากให้เวลาช่วยบรรเทาจิตใจมณิปรียาได้สำเร็จ จนเธอพร้อมที่จะกลับไปหาน่านสินธุ์อีกครั้ง แต่ตอนจบจะเป็นยังไง ต้องอ่านกันนะครับ ฮ่าๆ (น่าจะอ่านกันหมดแล้วนะ)

พูดถึงตัวละครที่มาสร้างความร้าวฉานให้กับครอบครัวนี้กันบ้าง ยอดชู้คู่สวาทของน่านสินธุ์ นั่นเอง ทั้งคำพูด ความคิด การกระทำของเธอ ทำเอาอุ้มสมหมดความสงสารเธอไปเลย รู้สึกสะใจกับจุดจบของเธอด้วย ฮ่าๆ (อุ้มสมเป็นกองหลังให้มณิปรียา ๕๕๕.)

ผู้เขียนตีแผ่เรื่องราวของกาม โลกียสุข ออกมาได้ดีมากครับ แม้สุดท้ายจะไม่สามารถบอกได้ว่าเรื่องนี้ใครกันที่เป็นฝ่ายผิดมากที่สุด แต่ไม่ว่าจะเอาเหตุผลใดมาอ้าง เอาหลักธรรมใดมาอ้างแบบผิดๆ ด้วยโมหะ หรือ ความลุ่มหลง (อย่างที่ยายชู้ทำ) การผิดศีลข้อสาม ก็เป็นสิ่งที่ “ผิด” อยู่ดี

ชวนลองกันครับ ดราม่าจัดเต็มที่ไม่ทำให้ผิดหวัง อ่านจบแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอย “นิยายชานเรือน” อีกสองเรื่องของผู้เขียนทันที จัดไปอย่าให้เสียเลยครับแม่ช้อง ฮ่าๆ

วันนี้อุ้มสมขอจบรีวิวด้วยบทกลอนเพราะๆ หรือบทเพลงของพระเอก นิยามความรักที่ไพเราะและงดงามมากๆ เลยครับ

ความรัก...

คือน้ำในดวงตา คือมายาในดวงใจ

คือร้อนแห่งเปลวไฟ คือสายใยพันธนา

คือดอกไม้บานพราวพร่าง คืออ้างว้างและหวนหา

คือฝันอันลวงตา ที่ผ่านมาเพื่อผ่านไป

(พลับพลาฉิมพลี; ช้องมาศ)

แด่ เจ้าของความอบอุ่นสีชมพู ผู้สอนให้รู้จักความรักอันแท้จริง...ช้องมาศ

เมื่อรักแท้พ่ายแพ้ราคะ ดอกรักจึงผลิบาน...บนก้านงิ้ว

อุ้มสม

๑๒ ตุลาคม ๒๕๕๗

Create Date : 13 ตุลาคม 2557 Last Update : 13 ตุลาคม 2557 16:28:54 น. Counter : 3518 Pageviews.		3 comments
Share Tweet