ดูแล้วทั้ง 4 เรื่อง มีอยู่เรื่องหนึ่ง ร้องไห้ด้วย
ให้ทายเรื่องไหนเอ่ย ?

เรื่องแรกยังไม่ได้ดูค่ะ นอกนั้นดูหมดแล้ว ^_^

ชอบ I am Legend มากเลยค่ะ ชอบมากๆ

ต้องหา No Reservations มาดูเสียแล้ว ขอบคุณที่มารีวิวนะคะ

ที่ว่ามายังไม่ได้ดู Cloverfield เรื่องเดียวค่ะ

อยากดู No Reservations จังค่ะ

ได้ดูเรื่องแรกเรื่องเดียว
บัตรฟรีจาก Bloggang นั่นแหละ ...

ไม่ได้ดูเรื่องเดียวค่ะ Cloverfield
ทีเหลือชอบหมดเลยค่ะ...โดยเฉพาะเรื่องสุดท้าย
นางเอกน่ารักมากๆๆๆ

ในที่สุดก็กลับมาที่ที่เดิมที่เราได้รู้จักกัน นั่นคือวิจารณ์หนัง เวลาที่ผ่านไปช่วงนี้ข้าวหวานน้องชายร่วมสาบานของผมคงรู้สึกดีขึ้นน่ะกับอาการปวดใจ ไม่อยากจะบังคับเลย แต่คุณดู my blueberry night รึยัง ผมว่ามันตอบโจทย์อารมณ์คุณได้ดีเลยน่ะ (แฮะๆที่blogผมก็พร่ำเพ้อถึงเรื่องนี้ไปมิใช่น้อย) ไม่ว่ายังงัยก็ตาม หวังว่าคงสบายดีและแข็งแรงพอที่จะให้กำลังใจคนอื่นๆได้ เชื่อไหมว่า คุณมีเสน่ห์บางอย่างที่แค่เม้นต์อะไรบางอย่างในblog ชาวบ้าน เจ้าของเค้าก็รู้สึกได้ถึงความใส่ใจ และเป็นมิตร
ผมพูดจากความรู้สึกจริงๆ

เขียนในมุมมองที่น่าสนใจดีครับ เรื่องแรกผมไม่ได้ดูน่ะ ส่วนเรื่องที่สองผมก็ชอบน่ะ แต่รู้สึกเสียดายก็ตรงที่เค้าเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างในตอนจบ (จากนวนิยาย) ซึ่งทำให้เนื้อหาสาระสำคัญของทั้งเรื่องนี้มันเสียไปเลย

Cloverfield กับการศึกษาทางหนีทีไล่ ดีครับ ผมว่ามันก็มีโอกาสน่ะที่อาจจะมีตัวอะไรก็ไม่รู้ โผล่มาจากแม่น้ำเจ้าพระยาอยู่เหมือนกัน ^^

27 Dresses กับคำตอบในเรื่องสิ่งที่ชอบในงานแต่งงาน 55+ นั้นสิครับ คนตั้งเยอะแยะในโลก แต่ทำไมเราถึงสามารถหาคู่แท้ได้ แต่ก็อีกนั้นแหละ ก็ไม่ใช่ทุกคนจะได้แต่งกันคนที่ใช่ซักกะหน่อย ว่าไหมฮ่ะ

ทั้งหมดที่รีวิว..อยากดูอยู่เรื่องเดียวค่ะ
และกำลังจะหามาดู คือ 27 Dresses
ชอบอะไรที่มันหวานๆน่ารักๆ ดูไปยิ้มไปค่ะ..ช่วงนี้

ไม่มีอะไรมารับประกันหรอกค่ะ
ว่าหนึ่งในคนหกพันล้านคน “คนที่ใช่คนนี้คือตัวจริง”
เรามองว่าการแต่งงาน..คือความเสี่ยง
แต่เราเสี่ยงกับคนที่เรามีความรู้สึกดีดีมากกว่าคนอื่น
คนที่มีแนวโน้ว..ว่าจะเป็นตัวจริง
แต่ไม่มีอะไรมารับประกัน...ว่าเค้าคนนั้นจะใช่ตัวจริงไหม

หลายครั้ง..หลายคน..อยากเดินดูดอกไม้ไปเรื่อยๆ เพื่อเลือกดอกที่สวยที่สุด ใช่ที่สุด ก่อนที่จะเด็ดมันมาดม

แต่ในขณะที่เราเดินเลือกไปเรื่อยๆ นั้น เราอาจค้นพบว่าไม่มีดอกไม้ที่สวยถูกใจหรือดีพร้อมสำหรับเราที่สุด

ดอกไม้ทุกดอกย่อมมีตำหนิ เพราะโลกนี้ไม่เคยมีอะไรสมบูรณ์แบบ

เมื่อเลือกเดินต่อ อาจเจอดอกไม้ที่ใช่ที่สุดสำหรับเรา เราต้องการเด็ดมัน

แต่..เราอาจไม่ใช่ "คนที่ใช่ที่สุด" สำหรับดอกไม้ดอกนั้น และดอกไม้ดอกนั้นก็อาจไม่เลือกเรา

และเมื่อเราอยากเดินกลับมาหาดอกไม้ดอกเดิม เราอาจพบว่าดอกไม้ดอกนั้น
มีคนอื่นเด็ดไปเสียแล้ว ดอกไม้ดอกนั้นมันตระหนักดีว่ามันย่อมร่วงโรย มันรอเราเพียงคนเดียวไม่ได้เสียแล้ว

และระหว่างทางที่เราเดินเพื่อเลือกนั้น สิ่งที่เราสูญเสียไปคือ...เวลา...วัย...

ชีวิตของทุกคนจึงทำได้แค่ ตัดสินใจให้ดีก่อนจะเด็ดเมื่อคิดว่าใช่แล้ว ตัดสินใจจะเด็ดแล้ว
ก็มองดูดอกไม้รอบๆ บริเวณนั้นอีกครั้ง หรือก้าวไปข้างหน้าเพียง 2-3 ก้าว เผื่อมีดอกอื่นทีถูกใจเรามากกว่า
หากเด็ดแล้วพบว่าดอกไม้ที่เด็ดมานั้น ไม่ใช่ดอกที่เราจะพาเดินไปพร้อมกันจนถึงจุดหมายปลายทาง
เราอาจตัดสินใจผิดพลาด ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติของคนทุกคน
เราก็เดินจากมาจากดอกไม้ดอกนั้น แล้วเลือกเด็ดดอกไม้ดอกใหม่ต่อไป

หรือถ้าเราเด็ดมาแล้ว แล้วไปเจอดอกไม้ที่น่าจะใช่มากกว่า หรือใช่ที่สุด

แต่ดอกไม้ดอกเดิมก็ยังคง "ใช่" อยู่ ยังทำหน้าที่ของดอกไม้ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง

ทุกคนจึงทำได้แค่..ยอมรับในสิ่งที่เขาเคยเลือกแล้ว.. ตัดสินใจลงไปแล้ว..และพอใจในสิ่งที่มีอยู่

(แหะๆ ขออภัย พิมพ์ไม่หมด ลืมค่ะ)

คุณXenosaga
No Reservations น่าจะมอบความเข้าใจในชีวิตให้มากกว่าจะเรียกร้องน้ำตา
Cloverfield น่าจะตื่นเต้นเกินที่ดวงตาจะเหงื่อแตก
ส่วน 27 Dresses น่าจะน่ารักเกินกว่าที่น้ำตาจะทำงาน
ขอเดาว่า I am Legend แล้วกันครับ ผิดถูกยังไงบอกด้วยนะครับ ^^


คุณพรายน้ำฟ้า
ทั้ง 4 เรื่องนี่ ผมเองก็ชอบ I am Legend ที่สุดเหมือนกันครับ
ผมนี่โรคจิตอยู่อย่าง(แต่ถ้าเราคุยกันไปเรื่อยๆ จะพบว่าผมนี่โรคจิตอยู่หลายต่อหลายอย่าง)
คือชอบจินตนาการถึงโลกที่ไม่มีผู้คน คิดแล้วก็คิดต่อไปว่า ตัวเองจะอยู่ยังไง
จะไปแอบค้างปักหลักที่ Big C สาขาไหนดี วันๆทำอะไรบ้าง และจะเหงาขนาดไหน... ...

เรื่องความเหงานี่ ผมว่าจินตนาการของผมคงไล่ตามความเป็นจริงไม่ทันแน่

หรือบางทีก็คิดว่ามีซอบบี้เกลื่อนเมืองไปเลย
ผมจะไปนอนที่ไหนก็เคยคิดไว้ จะไปแอบเอากล้องวงจรปิดจากร้านไหนมาติดตั้ง
จะเอาเสบียงจากไหน จะเอาเกมอะไรมาตุนไว้เล่นบ้าง ฯลฯ ผมโรคจิตพอที่จะคิดเอาไว้หมดแล้วครับ
เพียงแต่ยังไม่โรคจิตพอจะทำเป็นลายลักษณ์อักษรเก็บไว้เป็นตำรา 555+


ปลาทองแก้มยุ้ย
ลองไปหามาดูนะ แล้วจะได้เข้าใจหัวอกคนอื่นบ้าง
ว่าเวลาตัวเองไปเดินในเมืองมันเดือดร้อนคนอื่นเค้าขนาดไหน :D


คุณแพนด้ามหาภัย
ด้วยหน้าหนังและพลังของดาราแล้ว
หนังเรื่องนี้กลับเงียบกว่าที่คิด แต่ No Reservations ก็ถือเป็นความบันเทิงชั้นดีครับ
ความบันเทิงที่จะบอกเราว่า สิ่งที่เรามองว่าสำคัญในชีวิต สิ่งที่เราทำทุกวัน และสิ่งที่เรายึดมั่นมาตลอด
แท้จริงแล้วเป็นเพียงส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งของเราเท่านั้นเอง


คุณนัทธ์
บางครั้งความสนุกสนาน สาระดีๆ และโอกาสได้ชมภาพยนตร์
ก็มาให้สัมผัสกันฟรีๆแบบนี้แหละครับ...ชีวิต ^^


คุณเนตรสีขาว
27 Dresses นี่เป็นหนังที่ดูแล้วจะหลงรักนางเอกครับ
(สปอย)(สปอย)(สปอย)(คนที่ยังไม่ได้ดู)
ผมชอบตอนที่พระเอกกับนางเอกเถียงกันว่าเพลงที่เปิดอยู่ในบาร์ร้องว่ายังไงแน่
แล้วเลยสลับกันร้อง ไปๆมาๆ เลยร้องกันทั้งบาร์เลย 555+ ดูแล้วสนุกสนานมากมาย


คุณ beerled
my blueberry night นี่ยังไง๊ยังไงก็ต้องดูให้ได้ครับ
รวมไปถึงบทความถึงหนังเรื่องนี้ของคุณด้วย ยังไงก็ต้อง(ไปดูแล้วมา)อ่านให้จงได้
ล่าสุดไปเดินดูตามแผงแล้วยังไม่เห็นแผ่นมา(ขนาดแผ่นผียังไม่มีออกมาหลอกเลย)
ไปๆมาๆเลยได้ ONCE มาดูปลอบใจแทน...ดูไปดูมา...ว้าวววววววววววววววววว!!!

มัน - มิวสิควีดีโอดีๆนี่เอง ดูแล้วเพลินไปเลย
ONCE นี่ผมเช่าแผ่นมาดูรอบเดียวเลยยังไม่รู้จะเขียนอะไร
เด๋ววันหลังถ้าเจอแผ่นจะซื้อเก็บแล้วนำมาเขียนพูดคุยกันนะครับ

ช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยจะดีนักครับ (หมอบอกว่าน้ำในหูไม่เท่ากัน หูอื้อๆตลอดเวลา -*-)
พูดถึงเรื่องเสน่ห์ที่คุณพูดถึง...ผมว่าเราต่างก็มีเสน่ห์นั้นติดอยู่ที่ปลายนิ้วทุกคนครับ
แล้วเมื่อใดที่สายตากับสมองของเราช่วยกันอ่านตัวหนังสือในบล็อกของใครสักคน
พอตอนที่เราตัดสินใจพรมนิ้วลงบนคีย์บอร์ดตวัดเป็นออกมาคอมเม้นต์
เมื่อนั้นเสน่ห์ที่ว่าก็จะซึมออกมาจากนิ้วเปื้อนตัวหนังสือที่ถูกพิมพ์ออกมาเองครับ

พอเจ้าของบล็อกได้มาอ่านตัวหนังสือที่เป็นพาหะนำเชื้อเสน่ห์ที่ถูกพรมไว้
เสน่ห์นั้นก็จะป้ายไปเปื้อนต่อราวกับโรคติดต่อ
ส่งผลให้เจ้าของบล็อกหายใจถี่ตอนที่อ่านตัวหนังสือ มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
และหัวใจพองโตเป็น 2 เท่าครึ่งอย่างที่การแพทย์ไม่สามารถอธิบายได้

สำหรับผมที่รักการเขียนแล้ว...การที่ใครสักคนสละเวลาอ่านตัวหนังสือของผม
และทิ้งตัวหนังสือของเขาไว้เป็นหลักฐานนั้น ก็ถือเป็นความใส่ใจ เป็นมิตร
และเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ที่เต็มไปด้วยความเอื้ออาทรแก่คนอยากเขียนตัวเล็กๆคนนึงแล้วครับ

หลายๆคนที่พบเจอผมเลิกเขียนลงนิตยสารแล้วหันมาเขียนบล็อก
มีแต่จะบ่นว่า “เขามีแต่เขียนบล้อกแล้วไปเขียนนิตยสารกัน ไหงผมถึงสวนทาง”
แน่นอนว่าการเขียนบล็อกนั้นไม่ได้รับค่าจ้าง ไม่ได้เผยแพร่ความคิดอ่านไปไกลทั่วประเทศ
และไม่ได้รับการยอมรับใดๆ ตอบแทน

ตรงนี้ผมได้แต่ตอบพวกเขาไปว่า ผมก็คิดถึงการได้เขียนลงนิตยสารครับ
แต่การเขียนบล็อกที่มีบ่อยครั้งบางงานมีคนอ่านไม่ถึง 5 คนนั้น
กลับให้อะไรที่การเขียนงานลงนิตยสารที่คนอ่านทั่วประเทศให้ผมไม่ได้...

บล็อกให้คนอ่านแก่ผมครับ

บล็อกให้คนอ่านที่ผมสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
บล็อกให้เพื่อนคุยที่สามารถตอบโต้ประเด็นที่ผมเขียนได้ชนิดประโยคต่อประโยค
บล็อกให้ความรู้สึกว่าผมได้เขียนและมีคนอ่านมากกว่านิตยสาร... ... ...
จนถึงที่สุดบล็อกคือสถานที่ที่เปิดโอกาสให้ผมได้สัมผัสกับ “เสน่ห์” ที่คุณบอก
ผมหลงรักเสน่ห์นั้นจากปลายคีย์บอร์ดของทุกๆคน...และหนึ่งในทุกๆคนที่ว่าก็คือคุณนี่แหละครับ

อันนี้ผมเขียนจากความรู้สึกทุกครั้งที่อ่านคอมเม้นต์จริงๆครับ


คุณ BloodyMonday
อ่าน คิดตาม แล้วพาลสลด -*-
สลดตรงที่ว่า “ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้แต่งสักหน่อย”
บางทีสำหรับคนที่เลือก 1 จาก 27 ยังไม่ได้ อาจจะไม่มีโอกาสได้แต่งจริงๆซะด้วย 555+

สำหรับ I am Legend นี่ผมไม่ได้อ่านเวอร์ชั่นนิยาย
แต่ก่อนดู ผมนึกว่าคำว่า ตำนาน จะหมายถึง ตำนานของมนุษย์คนสุดท้ายบนโลก
ที่ถูกกล่าวขวัญกันในหมู่ซอมบี้ เป็นตำนานที่ซอมบี้ไม่รู้ว่ามีจริงไหม
ใครเคยเจอบ้างอะไรแบบนั้น ตอนจบก็เลยถือว่าหักมุมพอแล้วสำหรับผมนะ
วันไหนว่างๆ เข้ามาเล่าตอนจบแบบนิยายให้ฟังบ้างนะครับ ผมอยากจะรู้ ^^


คุณ nikanda
ความรักเป็นการลงทุนที่มีความเสี่ยงอย่างที่คุณแจงว่ามาจริงๆเสียดาย
(ล่าสุดนี่ผมเพิ่งลงทุนและลงแรงไป โดยที่ขาดทุยย่อยยับกลับมาสดๆร้อนๆ)
แต่ไม่ว่าจะเคยขาดทุนแค่ในระดับเสมอตัว เข้าเนื้อนิดๆ หรือจนแทบล้มละลาย
แต่ผมว่า ความรักก็ยังเป็นการลงทุนที่น่าสนใจอยู่เสมอ
เพียงแต่คราวหน้าควรผมจะหาข้อมูลก่อนการตัดสินใจให้ดีกว่านี้ ^^


คุณหมวยอินเตอร์
ที่คุณหมายอุปมาเปรียบเทียบมา พาลให้ผมคิดถึงนิทานในเว็บที่เคยอ่านเจอ
นิทานที่ว่าเกี่ยวกับการหาคู่แท้นี่แหละครับ เรื่องมีอยู่ว่า วันนึงลูกศิษย์ถามอาจารย์เกี่ยวกับการหาคู่แท้
อาจารย์เลยออกกุศโลบายว่า ให้ลูกศิษย์ลองไปเดินผ่านทุ่งดอกไม้แล้วเลือกดอกที่สวยที่สุดมาให้ 1 ดอก
โดยมีข้อแม้ว่าให้เดินตรงได้อย่างเดียวห้ามถอยหลังกลับ

ว่าแล้วลูกศิษย์ก็ไปเดิน ๆ ๆ ๆ แล้วก็เดินไปจนสุดทุ่งโดยไม่ได้ดอกไม้กลับติดมือมาเลย -*-
อาจารย์จึงถามว่า “ทำไมไม่ได้ดอกไม้มาเลยล่ะ”
ลูกศิษย์ตอบว่า “คือตอนที่เดินก็เจอสวยๆเยอะ แต่พอมองไปก็เห็นสวยกว่าข้างหน้า
เลยเดินต่อไป พอไปเจอเข้าก็กลับคิดว่า ข้างหลังสวยกว่า วนไปวนมาแบบนี้ไปจนสุดทุ่ง เลยไม่ได้มาเลยสักดอก”

ความกว้างของทุ่งดอกไม้คงเปรียบได้กับ เวลาและวัยที่คุณหมวยฯว่า
ที่พอเดินไปจนสุดทางแล้วไม่สามารถเลี้ยวกลับมาเลือกได้อีกต่อไป

คงอย่างที่คุณว่า เด็ดมาเลยแล้วยอมรับในการตัดสินใจนั้น
การยืนมองดอกไม้สวยๆนับร้อย
หรือจะสู้การได้สัมผัสกับดอกไม้ที่สวยในความรู้สึกของเราพียงดอกเดียว

แต่ถึงจะรู้อย่างนั้น...การยืนอยู่ท่ามกลางมวลดอกไม้รอบตัว
ก็ยังเป็นการยากที่จะเลือกขึ้นมาสักดอกอยู่ดีครับ (ขึ้นคานแน่ๆผม) 555+

once เป็นอะไรที่สุดยอดสำหรับผมครับ หนังง่ายๆที่ลึกซึ้ง ไม่มากมาย ไม่หรูหรา แต่รู้สึกได้ถึงบางสิ่งดีๆ ที่เอาเงินทุนเยอะแค่ไหนมาสร้างก็อาจยังทำไม่ได้อย่างที่ once เป็น นี่เป็นหนังที่มีเสน่ห์ (ตามความหมายของคำว่าเสน่ห์จริงๆ ประมาณว่าดูจบแล้วต้องรีบไปซื้อซาวแทรค หลายวันแล้วยังได้ยินเสียงในหนังลอยมาแว่วๆใกล้หู ออกอาการคล้ายคนตกหลุมรัก ) อยากให้ผมเขียนบทความเรื่องนี้ให้ไหม๊ล่ะ ถือเป็นของขวัญแด่วันเหงาๆ ถ้าโอเค ตอบรับมาน่ะ

คือก็ต้องขอเกริ่นก่อนนะครับว่า นวนิยายเรื่อง I am Legend ของคุณ Richard Matheson นี้อาจจะเป็นนวนิยายวิทยศาสตร์ที่อ่านสนุกที่สุดเล่มหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะมันไม่ได้เป็นแค่เพียงการต่อสู้ของมนุษย์คนสุดท้ายในโลก กับเหล่าผู้กลายพันธ์อย่างเดียว มันยังแสดงให้เห็นถึงมุมมองของอีกเผ่าพันธ์หนึ่ง ที่กำลังสร้างสังคมใหม่ของตัวเองขึ้นมาอย่างมีระบบ

แน่นอนว่าสิ่งที่พูดมาข้างหลังนั้นมันถูกบิดเบือนไปจากหนังที่เราเห็นกันอยู่พอสมควร สิ่งที่เราเห็น ก็เพียงแค่มนุษย์กลายพันธ์ CGI โหดๆ ที่เพียงแต่มุ่งแต่ที่จะทำลายล้างพระเอกเพียงเท่านั้น

แล้วที่สำคัญไปกว่านั้น บทสรุปในนวนิยาย พระเอกก็ได้มาเข้าใจอย่างถ่องแท้ในภายหลังว่า ตัวเค้าเองนี่แหละ ที่เป็นสัตว์ประหลาดของเรื่องนี้เอง ที่เป็นคนที่คอยจับมนุษย์กลายพันธ์มาทดลองเพื่อหาทางรักษาโรคร้ายชนิดนี้ แล้วจุดประสงค์ของเหล่ามนุษย์กลายพันธ์ที่ตัดสินใจรวมพลังเพื่อบุกเข้ามาป้อมปราการของพระเอกในตอนสุดท้ายนั้น ก็เพียงเพื่อช่วยเพื่อนที่ถูกจับของพวกเขาเท่านั้นเอง

แน่นอนว่าตอบจบดั้งเดิมข้างบนที่ผมเขียน คงจะเป็นไปได้ยากสำหรับหนังวิล สมิธเรื่องนี้ 555+ แต่ผมก็ยังชอบกับการสร้างสรรค์ภาพที่ผกก.เค้าพยายามสื่อสารให้เราได้รับชมน่ะ สำหรับเมือง New York ร้างนี้ ให้คะแนนเต็มสิบไปเลยครับ

อ๋อ สำหรับเรื่อง Almost Famous นี้ก็เป็นหนังในดวงใจผมเหมือนกันเลยครับ จำได้ว่าไปดูในโรงมาวันเว้นวันเลยละมั้ง 55+ Cameron Crowe อาจจะเป็นผกก.ที่ผมอยากนั่งจับเข่าคุยด้วยที่สุดแล้วกระมั้ง แฮ่ะๆๆ

ถูกต้องแล้วค่ะ ร้องไห้ให้กับความโดดเดี่ยว
ทั้งที่จริง ๆ เป็นคนชอบปลีกวิเวกอยู่กับตัวเองนะ
แต่ถ้าเป็นอย่างในหนัง คงจะตื่นเต้นแค่อาทิตย์แรก พอพ้นไป น้ำตาคงหยดแหมะแน่ ๆ เลย

No Reservations กับ 27 Dresses
ดูแล้ว ความรู้สึกแบบผู้หญิงเข้าครอบงำค่ะ
ดูไปก็แอบกระหยิ่มยิ้มย่อง อู๊ยย ฉันอยากเป็นแบบนี้
อยากได้แฟนแบบนี้จัง ประมาณว่าอิจฉาตารัอนนางเอกในเรื่องน่ะ

ส่วนเรื่องสุดท้าย Cloverfield ดูไปเวียนหัวไป
ต๊าย อิชั้นแก่แล้วหรือนี่
แต่ก็ดูได้จนจบ งั้นก็สรุปได้ว่ายังไม่แก่ แต่เกือบแก่ก็แล้วกัน 55555

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ แต่พอรู้จักคุณแล้ว รู้สึกละอายใจยังไงชอบกล คุณดูใส่ใจกับคนที่เข้ามาเม้นท์ในบ้านคุณจัง
รู้สึกผิดน่ะ เพราะดูเหมือนตัวเองจะละเลยคนมาเยี่ยมบ้านตัวเอง คงต้องปรับปรุงตัวใหม่แล้วล่ะ