คุณคิดว่ามนุษย์เราจะตบตาความรักได้ไหมครับ?
งานนี้ผมไม่รู้คำตอบจริงๆครับ...เลยกะไว้ว่าจะมาหลอกถามทุกคนแทน

ที่มาของคำถามปฏิบัติการณ์แอบหลอกลวงความรักครั้งนี้ เริ่มต้นขึ้นตอนที่ผมตัดสินใจจะไปเที่ยวทะเลเพียงลำพัง ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีว่าหากใครที่เผลอพลาดท่าไปทะเลคนเดียวแล้วล่ะก็...จะต้องไม่พ้นได้เจอความเดียวดายขโมยชิงกำลังใจ โดนความอ้างว้างรุมกระทืบทุบตี และถูกความเหงาฆ่าปาดคออย่างเลือดเย็น

แต่ที่ตลกก็คือ เจ้าไอเดียทริปลุยเดี่ยวไปท้าชนกับความเหงาครั้งนี้...เกิดขึ้นเพราะความเหงา(?)







ด้วยตัวผมทำงานอยู่แต่บ้านทุกวี่วัน แม้งานร้านอาหารและอพารต์เมนต์จะเป็นงานที่มีผู้คนมากหน้าหลายตาผ่านไปผ่านมาอยู่ตลอดเวลา แต่ด้วยจรรยาบรรณแล้วผมไม่ควรที่จะไปจีบปากจีบคอทั้งกับลูกค้าที่มารับประทานอาหารและลูกค้าที่มาใช้บริการอพารต์เมนต์ ส่งผลให้ผมเลยมีแต่ความเหงายืนเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆเสมอมา

ในทีแรกตามประสาคนอะไรก็ได้ง่ายๆสบายๆ ผมคิดว่าลองอยู่คนเดียวไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็คงจะชินไปเอง หากแต่มาทราบภายหลังว่า จิตใจของมนุษย์นั้นไม่ได้ถูกสร้างมาให้แข็งแกร่งพอที่จะย่อยความเดี่ยวดายให้กลายเป็นภูมิต้านทานความเหงาได้ เพราะต่อให้เราเผชิญหน้ากับความเหงาไปนานเพียงไรร่างกายก็ไม่ยักจะเคยชินกับมันสักกะที

ว่าแล้วผมเลยคิดแผนว่าจะลองออกเดินทางดู โดยจุดประสงค์ของแผนนี้วางอยู่บนสมมุติฐานที่ว่า หากเราไม่สามารถเคยชินกับความเหงาได้ บางทีเราอาจจะต้องลองพาตัวเองขึ้นไปสู่อีกระดับของความเหงา ในที่นี้ผมหมายถึงถ้าเราเปรียบว่าความเหงาของการอยู่แต่บ้านเป็นการถูกมีดปอกผลไม้บาดนิ้ว แล้วให้ความเหงาของการไปทะเลคนเดียวเป็นการถูกดาบซามูไรแทงทะลุพุง ก็จะสรุปได้ว่าตอนเราอยู่แต่บ้านแล้วเจอมีดบาดอาจจะถือว่าเจ็บแล้ว แต่หากเราได้ลองออกไปหาประสบการณ์โดนดาบแทงทะลุลำไส้คาทะเลมาบ้าง...การกลับมาบ้านแล้วโดนแค่มีดบาดนิ้วอีกครั้ง มันคงจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอีกต่อไป...

สมมุติฐานของการทดลองเดินทางไปทะเลในคราวนี้จึงอยู่ตรงที่...
“ถ้าเราเคยเจอความเหงาที่รุนแรงกว่ามาแล้ว...บางทีเราอาจจะรับมือกับความเหงาแบบบ้านๆได้ดีขึ้น”
ดังนั้นการออกไปทะเลเพียงลำพังของผมจึงไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อตามหาความรักมาคลายความเหงา
หากแต่เป็นการออกไปลองรับรู้ความเหงาในระดับที่รุนแรงขึ้น เพื่อยกระดับความสามารถในการรับมือกับมันแทน

ถึงตรงนี้หลายคนอาจจะคิดว่าผมกำลังหนีปัญหามากกว่าจะแก้ไขมัน แล้วแนะนำว่า “ทำไมไม่ตามหาความรักแถวบ้านล่ะ ดีกว่าการไปเจอความเหงาที่สาหัสกว่าตั้งเยอะ” เกี่ยวกับเรื่องการค้นหาความรักนี่ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยลองนะครับ แต่การค้นหาความรักมักจะมีบรรยากาศเหมือนตอนรอคอยรถเมล์ ที่พอตั้งใจ(หา)รอทีไรมันจะไม่มา...แต่พอไม่ได้(หา)รอมันดันมาจอดถึงป้ายหน้าตาเฉย...







ในกรณีนี้ ผมมีตัวอย่างของคนที่พอจะหลบหนีความรักแต่กลับถูกความรักล้อมจับมาเล่าให้ฟังครับ เรื่องราวที่ว่าคือหนังปี 2006 เรื่อง The Holiday ซึ่งทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นที่ความเหงา ความผิดหวัง และความหมดศรัทราในความรักของ 2 สาวที่อยู่ห่างกันคนละทวีปได้แก่ ไอริส (เคต วินสเลต) และ อาแมนด้า (คาเมรอน ดาอาซ) ทั้งคู่เพิ่งจะถูกความรัก(รวมถึงคนรัก)นอกใจในเวลาไล่เลี่ยกัน เมื่อต้องกำลังตกอยู่ช่วงเวลาที่เบื่อหน่ายความรัก ทั้งคู่เลยเลือกที่จะหนีปัญหาด้วยการเปิดคอมพิวเตอร์แล้วคลิกเข้าไปในเว็บไซส์ที่ให้บริการคนที่อยากจะแลกบ้านกับคนแปลกหน้า! …ตอนนั้นเองที่ไอริสได้พบเจอกับอาแมนด้า แล้วบทสนทนาของคนที่ไม่อยากตามหาความรักอีกต่อไป...ก็เริ่มต้นขึ้น

“ที่เมืองของคุณมีผู้ชายไหม?” อาแมนด้าพิมพ์ถามไอริสเพื่อหาข้อมูลประกอบการตัดสินใจก่อนจะขอแลกบ้าน
“ขอโทษที่ต้องตอบตามความจริง” ไอริสเพ้อกับตัวเองตามประสาคนกำลังอกหัก ก่อนที่จะพิมพ์ตอบไปว่า
“ไม่มีเลยสักคน!” ประชดไงอันนี้...แต่มันกลายเป็นแผนการตลาดที่ได้ผล
เพราะอาแมนด้ายิ้มแป้นและตกลงขอแลกบ้านในทันที!

ว่าแล้วทั้งคู่เลยเก็บกระเป๋าและออกเดินทาง 6000 ไมล์ข้ามทวีปไปอยู่บ้านของอีกฝ่ายเป็นเวลา 2 สัปดาห์
อ่านถึงตรงนี้คงจะต้องบอกว่านี่เป็นวิธีหนีปัญหา...ที่ไกลเอามากๆ...







“ฉันต้องการความเงียบ ความสงบ …หรืออะไรก็ได้ที่ผู้คนเขาเดินทางออกไปค้นหา”
อาแมนด้าบ่นถึงประโยคนี้ตอนที่เก็บกระเป๋าโดยไม่ได้คาดคิดว่า “เจ้าอะไรก็ได้” ที่ว่าบางทีอาจจะเป็นความรักที่ตนเพิ่งวิ่งหนีมา เพราะสิ่งที่รอเธออยู่ที่ปลายทาง 6000 ไมล์นั้นคือ แกรห์ม (จู๊ด ลอว์) พี่ชายสุดหล่อของไอริสที่บังเอิญแวะผ่านมาเยี่ยมน้องสาวในจังหวะที่น่ารักเกินกว่าจะพูดว่าเป็นแค่เหตุบังเอิญ ในขณะเดียวกัน ทางฝั่งไอริสเองก็ได้มีโอกาสทำความรู้จักกับ ไมลส์ (แจ็ค แบล็ค) เพื่อนร่วมงานหนุ่มของอาแมนด้าที่หล่อน้อยไปหน่อย มีพุงอยู่บ้าง แต่ก็บานเบอะไปด้วยอารมณ์ขัน

“ตำนานเล่าว่า เมื่อลมซานตาแอนนาพัดผ่านมา ทุกอย่างย่อมเกิดขึ้นได้”
ไมลส์เล่าประโยคนี้ให้ไอริสฟังคลอไปกับสายลมชื่อเดียวกันที่กำลังพัดผ่านพวกเขา บางที “ทุกอย่าง” ที่ไมลส์ว่าอาจจะรวมไปถึงความสามารถในการค้นหาของความรัก ที่ไม่ว่าเราจะแอบซ่อนได้เก่ง หลบหลีกได้ไว และวิ่งหนีได้ไปไกลสักเพียงใด…ในท้ายที่สุดความรักก็จะตามหาเราจนเจออยู่ดี…

กลับมาที่เรื่องการเดินทางของผม...
คุณว่าผมจะตบตาความรักให้หลงเชื่อได้ไหมว่า การที่ผมตั้งใจจะเดินทางไปทะเลคนเดียวนั้น
มีจุดประสงค์เพียงเพื่อที่จะสร้างภูมิต้านทานความเหงา(อย่างที่ผมได้อธิบายไว้)…

ที่ผมพูดว่า “ตบตา” ก็เพราะแท้จริงแล้วผมไม่ได้คิดจะออกไปตามหาความเหงาอย่างที่อธิบายไว้หรอกครับ

แต่ด้วยบ่อยครั้งพอเราพยายามวิ่งตามหาความรักอย่างเต็มกำลัง เรากลับจะพบเจอเพียงแต่ความว่างเปล่า ในขณะที่พอเราหยุดค้นหามัน (เหมือนอย่างทั้ง 2 สาวในเรื่อง) เราจะพบว่าความรักกลับหันมาเป็นฝ่ายที่ค้นหาจนเจอเราแทน ดังนั้นในท้ายที่สุดแล้วการไปทะเลเพียงลำพังของผมจึงมีจุดประสงค์ที่หวังจะตบตาความรัก ด้วยการทำเป็น(แกล้ง)หยุดค้นหามัน(ทำทีว่าจะไปมอบหาความเหงา)...เพื่อหลอกให้ความรักหันมาค้นเจอผมแทน...

มีคนเคยบอกเอาไว้ว่า “การเดินทางที่ดีที่สุดคือการเดินทางที่คุณทิ้งภาระทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง”
คำว่า “ภาระทุกอย่าง” ที่ว่า บางทีอาจจะรวมไปถึงความรักครั้งเก่าและความเหงาประจำวันด้วยก็ได้...

คุณคิดว่าวิธีนี้จะได้ผลไหมครับ...ในท้ายที่สุดแล้วมนุษย์เราจะตบตาความรักได้ไหม?
ถ้าคุณเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันล่ะก็...ไม่เป็นไรครับ ไว้กลับจากทะเลเมื่อไหร่ผมจะมาเฉลยให้ฟังนะครับ

Create Date : 19 ธันวาคม 2551
Last Update : 15 เมษายน 2553 15:24:18 น.		28 comments
Counter : 862 Pageviews.
Share Tweet