※ เปิดตำนาน... แม่บ้านไฮโซ (ซะที่ไหน) ※ ....หลังจากเงียบหายไปนาน สองนาน สามนาน สี่นาน ห้านาน....... ฯลฯ นาน.. น๊านนนน.. นาน อิอิ.... กับภารกิจการเปลี่ยนเส้นทางชีวิตใหม่ หรืออาจเรียกได้ว่า..... เสียเวลาไปกับการค้นหาตัวเอง (อีกสักครั้งเถอะน่า).... แบบลองผิดลองถูก ลองดูอีกสักตั้งนึง.... ....การแขวนปากกา แขวนเทป แขวนคอมฯ... เพื่อออกมาจากวังวนของอาชีพานักข่าว แล้วหันมาเอาดี (รึไม่เอาดีง่ะ) กับการเริ่มเป็นแม่ค้า (ต่างถิ่น) อีกครั้ง  ....แรกเริ่มหูตาฝ้าฟางเลยดูเหมือนเส้นทางจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่พอตาเริ่มสว่างไหงไป ๆ มา ๆ กลับกลายเป็นกลีบดอกอุตพิตไปได้ก็ไม่รุง่ะ.... เหอ ๆ .... เอิ๊กกก จริง ๆ ถ้าอิชั้นอยู่เฉย ๆ วัน ๆ ไม่ต้องทำอะไรแค่นั่ง ๆ นอน ๆ คอยภาวนา อะมิตตะพุทธ รอให้ลูกค้าเข้าร้านอย่างเดียวก็ไม่เป็นไรหรอกง่ะ.... แต่นี่อิชั้นดันไปรนหาที่เองแท้.... แท๊.... หึหึ ถ้าคิดในมุมมองของคนมองโลกในแง่ดีอย่างอิชั้นล่ะก็.... ถือว่าได้กำไรชีวิตเพิ่มขึ้นอีกเหลือเฟือ (ม๊กจ๊ก).... แต่ถ้าลองค่อย ๆ ตะแคงมองอีกด้านแบบที่ผู้หวังดีกะอิชั้นทั้งหลายทั้งแหล่มองล่ะก็.... ฮึ่มมมมม.... ทุกคนจะพูดเสียงเดียวกันว่า มรึงทนเป็นขี้ข้าให้เค้าเอาเปรียบอยู่ทำไมวะ.... อิ๋ง อิ๋ง.... ........ นั่นสิเน๊อะ.........  ....ที่จริงอิชั้นก็รู้อยู่เต็มหัวอกตู้ม ๆ ของอิชั้นหรอกว่า... เค้ากำลังกดขี่แรงงานกายและแรงงานหัวใจของอิชั้นแบบที่น่าจะลาออกให้รู้แล้วรู้แร่ดตั้งแต่วันแรกที่เค้าผิดสัญญาการตกลงจ้างอิชั้นมาเป็นพนักงานรีสอร์ทแล้วล่ะ..... ....แต่.... รู้ทั้งรู้ ก็ยังสะเออะทำต่อไปอยู่ได้.... จนบัดนี้เวลาล่วงเข้า 2 เดือน.... กับชีวิตใหม่ของการเป็นแม่บ้าน (ต่างถิ่น)..... ....อ้าววว.... ถ้าไม่ทำ.... แล้วจะให้อิชั้นไปทำอะไรฟะ... นั่ง ๆ นอน ๆ เฉย ๆ มันน่าเบื่อจะตายนะเฟ๊ย.... คนเคยอยู่ไม่ติดกับที่ ว่างเว้นไม่เคย.... แล้วต้องมาอยู่เฉย ๆ .... มันทรมานมาก ๆ นะจะบอกให้.... ....แหม แล้วทำยังกะว่ากิจการของอิชั้นที่ลงทุนลงแรงไปเนี่ยยยย.... มันเจริญก้าวหน้า ขายดิบ ขายดีซะเหลือเกิ๊นล่ะ.... ขืนไม่หารายได้อื่นมาเสริม มีหวัง..... เหอ ๆ .... อดตาย หัวลีบ พุงโล ก้นปอด (แหก) แง๋ม ๆ ....  ....ขนาดเมื่อก่อน (ช่วงปีใหม่) ขายดี๊.... ดี.... มีเงินเข้าร้านเรื่อย ๆ ได้กำไรเหนาะ ๆ วันละ 4 ซ้า 5 ร้อย ยังต้องกินแต่มาม่า กะปลากระป๋องเกือบทุกมื้อ.... ....แล้วตั้งแต่เดือนกุมภาเป็นต้นมา.... อย่าว่าแต่คนเล๊ยยยย.... แม้กระทั่งผี ยังไม่อยากอยู่เลยง่ะ.... ไม่มีใครรู้หรอกว่า... อิชั้นน่ะเหงาขนาดไหน.... มันเงียบกริ๊บสุด ๆ มันเซ็งมาก ๆ เลยนะ.... ....วัน ๆ ลูกค้าก็ไม่มีเลย.... นาน น๊านนนน อาทิตย์นึงจะหลุดมาสักคน..... (อ่านดี ๆ นะทั่นผู้ชม.... อาทิตย์นึงนะ ไม่ใช่วันนึง) หึหึ ....ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนตอนที่อิชั้นมาเที่ยว มาทาบมาทาม มาด้อม มามอง ๆ เมียง ๆ ก็เห็นคนเดินชนกันยังกะปลวก... เอ๊ะ รึเป็นเพราะว่าอิชั้นมาอยู่วะ.... นั่นสิ... เอ๊ะ ....ด้วยภาวะฝืดเคืองลูกค้าเยี่ยงนี้ แล้วมีรึ ที่สาวไฮเปอร์อย่างอิชั้นจะนิ่งดูดายอยู่ได้.... ขืนไม่หาอะไรทำ ก็แย่สิครับทั่นผู้ชม ..... ....เมื่ออิชั้นคิด และตัดสินใจได้ดังนี้..... เรื่องยุ่ง ๆ เหมือนยุงตีกันจึงถือกำเนิดขึ้น ณ ผืนแผ่นดินกระบี่.... แห่งนี้..... ในบัดดล  ....แรกเริ่ม เดิมทีเพื่อน (ชาย) สนิทของอิชั้นได้เช่าพื้นที่ของรีสอร์ทแห่งนี้ เปิดกิจการ ทำมาหากินอยู่กะเพื่อนเค้าอีกคน.... โดยทำเป็นทัวร์ดำน้ำ และปีนเขา... เมื่ออิชั้นเล็งเห็นว่า มันน่าจะมีลู่ทางทำมาหากินของอิชั้นบ้าง.... อิชั้นจึงไปขอแจมค่ะ.... แบบว่าขอแจมพื้นที่ น้ำ ไฟ..... แต่ไม่แจมค่าเช่านะเจ้าคะ... อิอิ ....เมื่อทุกอย่างโอเช อิชั้นก็แขวนปากกาอย่างไม่ค่อยเป็นทางการ (เพราะนายใหญ่ไม่ยอมเซ็นใบลาออกให้) หอบผ้าผ่อน ย้ายรกรากมาทำมาหารับประทาน ณ หาดต้นไทร จ.กระบี่..... ....โดยก่อนมา อิชั้นได้รวบรวมคารม และวาทศิลป์ชั้นเลิศที่เป็นอาวุธติดตัวมาแต่เกิด อ้อนวอน หว่านล้อม และหลอกล่อ ให้บรรดาญาติพี่น้องตายใจ และมั่นใจว่าธุรกิจอิชั้นจะไปได้สวย.... พร้อมกับได้เงินลงทุนติดตัวมาพอสมควร... เหอ ๆ (แบบว่าไม่มีเงินอิชั้นเลยสักแดงเดียว)...  ....ไม่ช้า อิชั้นก็มาถึงกระบี่ พร้อมกับเสื้อผ้า เสื้อผ่อนอีก 3 กระสอบใหญ่.... เจ๋งเป้งไปเลย.... อิชั้นมีธุรกิจเป็นของตัวเองแล้ว.... โดยที่ไม่มีเงินทุนเป็นของตัวเองเลย.... หึหึ ....เอาน่า... เงินพี่น้อง ก็เหมือนเงินอิชั้นล่ะ.... อิชั้นสัญญสดิบดีว่า.... ไม่เกิน 1 เดือน จะทยอยเอาเงินมาพร้อมกับการขึ้นกทม. ไปซื้อเสื้อผ้าล็อตใหม่ลงมาเพิ่ม ....และแล้ว.... เวลาผ่านไป ไม่ถึงเดือน อิชั้นก็ขึ้นไปขนเสื้อผ้า จากประตูน้ำมาอีก 2 กระสอบใหญ่.... โดยคราวนี้เป็นเงินของอิชั้นเอง.... ....แต่จะว่าไปแล้ว.... มันก็ไม่ใช้เงินอิชั้นหรอก มันเป็นดอกผลจากเงินคนอื่นที่เค้าเมตตาอิชั้นตอนแรกตะหาก.... การขึ้นไปคราวนั้น... อิชั้นจึงไม่ได้แบ่งเงินใช้คืนใครเลย ตามที่สัญญาว่า.... เพราะอิชั้นต้องเอามาต่อทุนก่อนนะ.... ....ทุกคนก็เข้าใจเป็นอย่างดี ว่าการค้าขายนั้น มันต้องมีเงินทุนหมุนเวียน ไว้ต่อทุน ซื้อของเข้าร้านเรื่อย ๆ ..... ....เอาน่า..... อิชั้นรับปากว่าคืนก็ต้องคืนสิน่า (ถ้าอิชั้นรวย) แถมจะให้ดอกเบี้ยอย่างงามเลยด้วยล่ะ.... รับรอง... เอ้า... นี่ไม่ได้โม้นะ.... (แต่รออิชั้นรวยก่อนแล้วกัน)  ....อิชั้นมีทุกวันนี้ เริ่มต้นชีวิตกับทางสายใหม่ได้ ก็เพราะเงินพวกนี้ (ของคนอื่น) อิชั้นไม่มีวันลืมหรอก อิชั้นท่องจำมันจนขึ้นใจ..... ว่าเราเป็นทั้งหนี้เม็ดเงิน และเป็นหนี้บุญคุณพวกเค้า... หากอิชั้นร่ำรวยขึ้นมา.... อิชั้นจะไม่มีวันลืมเลยจริง ๆ ....แต่..... ความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ..... สิ่งที่เราไม่คาดคิดมันมักจะเล่นสนุกกับเราอยู่เรื่อยล่ะ.... นี่ล่ะ รสชาติความเป็นคน มันช่างกลมกล่อมดีจริง ๆ .... อิชั้นล่ะชอบจริง ๆ เลย.... ความแปลกใหม่ของชีวิต ....เราต้องกล้าเสี่ยงต้องกล้าลงทุน..... ถึงแม้ไม่รู้ว่าผลตอบแทนมันจะหัวหรือก้อยก็ตาม.... มันก็ยังดีกว่า การที่เราไม่กล้าที่จะเดิน ไม่กล้าที่จะชน.... ....ไม่เห็นเป็นไรเลย ล้มแล้วก็ลุกขึ้นใหม่ได้.... คนเรามันจะล้มไปทั้งชีวิตเลยรึ... ไม่หรอกน่า..... ยิ่งล้ม ยิ่งเจ็บ หัวเข่าถลอกเลือดซิบ ๆ หรือเลือดอาบ..... ก็ทำแผล ใส่ยาซะ ไม่นานแผลก็หาย....  ....เมื่อไม่มีนักท่องเที่ยว ก็ไม่มีลูกค้า และมันก็ไม่มีเงินเข้าร้านเลยไงล่ะ... รายรับไม่มีสักกะบาท มีแต่รายจ่าย.... จ่าย..... และก็จ่าย ๆ ๆ ๆ .... ....2 วัน.... 3 วัน..... 5 วัน....ก็ยังไม่เป็นไร....... ....1 สัปดาห์.... 2 สัปดาห์..... เอ๊ะ มันชักยังไง ยังไงแล้วนะ ..... ....ไม่มีเลย..... ขายของไม่ได้สักบาท.... มันเกิดอะไรขึ้น.... ผู้คนหายไปไหนกันหมด..... ....ที่จริงไม่ใช่แค่เฉพาะที่ร้านของอิชั้นหรอก..... ที่อื่น ๆ ก็เป็น ร้านอื่น ๆ คนอื่น ๆ ก็บ่นเป็นเสียงเดียวกันหมด.... ....วัน ๆ ได้แต่นั่งสัปหงก นั่งเหม่อ นั่งเบื่อ นั่งเซ็งกันทั้งนั้น.... ไม่เข้าใจเล๊ยยย..... ณ เวลานี้..... ย้อนไปเมื่อปีที่แล้ว.... นักท่องเที่ยวเยอะมาก ๆ ..... มากจนแทบจะเดินชนกันตาย....เดินไปทางไหน มองไปทางไหน หลงไปทางไหน ก็เจอแต่ฝรั่งผมทอง เจอแต่ชาวต่างชาติเต็มไปหมด ราวกับว่าอิชั้นน่ะ ดันหลงไปอยู่บ้านเค้าเมืองเค้ายังไงยังงั้นเลย.... บางครั้งยังพอเคลิ้ม ๆ นึกไปว่า เอ๊ะ นี่เรามาอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย.... เหอ ๆ แต่ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น..... งึมงำ... งึมงัม  ....ขณะที่อิชั้นกำลังจะละทิ้งกิจการ และฝากให้คนอื่นดูแลแทน เพื่อเข้าไปหางานทำในเมือง จะได้มีรายได้อีกทางมาเสริม (บารมี).... ประจวบ จำปาทอง เอ๊ย ๆ ประจวบเหมาะกับที่ทางเจ้าของรีสอร์ทเล็งเห็นรัศมีอำมหิต เอ๊ย ๆ รัศมีความเก่งกล้าสามารถของอิชั้นเจิดจรัส ประกายแสงวับ ๆ แวม ๆ เข้าให้ ... จึงได้เข้ามาติดต่อทาบทาม นัดแนะ เพื่อส่งเถ้าแก่มาดูตัว และสู่ขอตามประเพณีต่อไป..... เอ๊ย ๆๆๆ ไม่ใช่.... อิอิ แบบว่ามาทาบทามให้ไปทำงานด้วยตะหาก ....และหลังจากทำสนธิสัญญา เจราจาตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว.... ทางรีสอร์ทตกลงรับอิชั้นไปเป็นพนักงานประจำ... โดยยกตำแหน่งรีเซฟชั่นสาวสวย หมวย อึ๋ม พร้อมกับตำแหน่งพนักงานบัญชีมาให้...... เรามีสิ่งที่รีสอร์ทอื่นไม่มี.... เราให้ในสิ่งที่รีสอร์ทอื่นไม่ให้ ..... นี่คือประโยครับประกันความมันส์ของเรื่อง.... เอ๊ย ๆ ๆ ไม่ใช่สิ.... นี่คือประโยครับประกันคุณภาพของรีสอร์ทแห่งนี้ตะหาก (ทั่นผู้ชมจำประโยคนี้ไว้นะคะ.... เพราะอิชั้นจะมีเรื่องมาเม้าท์ แบบที่พนักงานรีสอร์ทอื่นไม่มีอย่างอิชั้นเหมือนกัน.... ฮิ๊วววววว) โอ๊วววว.... ดีใจเป็นบ้าล่ะ อิชั้นมีงานทำแล้ว.... งานนี้ไม่ต้องกินแต่มาม่า กะปลากระป๋องแล้วเว๊ยยยยย..... วี๊ดดด วิ๊ววววว ....ถึงแม้ว่าเงินเดือนตามตกลง จะน้อยกว่าที่ทำงานเก่าแค่ 3 เท่าตัว อิชั้นไม่สนใจหรอกตรงนั้นน่ะ ขอแค่มีข้าวกิน มีที่ซุกหัวนอน และพอมีเงินเข้ามาให้เหลือเก็บไว้แบ่งใช้หนี้บ้าง ก็แสนจะพอใจแล้วล่ะ..... ที่สำคัญ สิ่งที่อิชั้นคิดว่า ได้เกินคุ้มแบบที่ไม่ต้องลงทุนลงแรงไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา หรือต้องไปลงคอร์สตามสถาบันต่าง ๆ เลยก็คือ.... อิชั้นจะ Speak English ได้แล้ววววว..... เย่ ๆ ๆ .... ดีใจจัง ....นี่ล่ะ คือเหตุผลสำคัญ ที่อิชั้นต้องมาอยู่ที่นี่.... ขยายความเพิ่มเติม : ตอนอยู่กทม. ทำงานเงินเดือนมากกว่าที่นี่ 3 เท่า ข้าวจานละ 25 บาท ก็ถือว่าแพงแล้วล่ะ สำหรับชีวิตสาวออฟฟิศอย่างอิชั้น... แต่อยู่ที่นี่... เงินเดือนน้อยกว่า 3 เท่า แต่ข้าวก็แพงกว่า 3 เท่าเช่นกัน.... แล้วอิชั้นจะดำเนินชีวิตอย่างไร ติดตามกันต่อไปนะคะ  .... 1 วันกับการรับตำแหน่งตามที่ตกลงกันไว้...... ....1 วันกับการพิสูจน์ให้เห็นว่า..... คนอย่างนังรัตน์ซะอย่าง ไม่มีอะไรที่อิช้านนนน ทำไม่ได้..... หึหึ เช้าตรู่ ของวันที่ 2..... ที่เริ่มงานที่รีสอร์ทแห่งนี้..... ....อิชั้นมาในมาดใหม่..... กับตำแหน่งใหม่...... ที่ใคร ๆ ก็ไม่ปรารถนา และคงไม่มีใครทำได้ดีเลิศ ประเสริฐศรีเท่ากับอิชั้นอีกแล้ว .. ....อิชั้นขอฟันธง...... รัตน์... พอดีแม่บ้านเก่าเค้าลาออกกันหมดแล้ว ตอนนี้กำลังติดต่อคนใหม่อยู่ กำลังจะมา ยังไงรัตน์ไปช่วยทำตรงนี้ก่อนสัก 2-3 วัน ได้ไม๊ พอดีตอนนี้บัญชียังไม่มีอะไรมาก ไว้ค่อยเคลียร์ก็ได้ เมื่อวานรัตน์ก็ทำเสร็จไปหมดแล้วไม่ใช่หรอ..... ....และนี่คือจุดหักเห.... ที่เริ่มแปรเปลี่ยนชีวิตของอิชั้นอีกครั้ง..... เพราะคำว่า ไม่เป็นไร.... และ.... ได้ค่ะ ถามมาได้ว่าได้ไม๊.... อิชั้นเพิ่งมาเริ่มงานวันที่ 2 เองนะยะ ขืนบอกว่า ไม่ได้ดูสิ... มีหวังอิชั้นก็ตกงานแง๋แก๋....กันพอดี ....ดังนั้น.... ความสุข สนุก เศร้า เคล้าน้ำตาของชีวิตแม่บ้านอย่างอิชั้น จึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ณ.... บัดนั้น ..... ไว้อิชั้นจะมาเล่าต่อนะคะ...(มาอิหรอบนี้อีกแระ) ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับชีวิตคุณหนูตก (อยาก) ยากอย่างอิชั้น ที่ต้องผันตัวเองไปเป็นแม่บ้าน(ต่างถิ่น) รับรองว่า สนุกสนาน เลือดสาด น้ำตากระเซ็นแน่ ๆ ค่ะ..... ....แล้วทั่นผู้ชม จะหลงเสน่ห์ และอยากได้อิชั้นไปเป็นแม่บ้านอีกสักคน.... อิอิ ....เหมือนที่ใคร ๆ .... และแขกที่มาพัก ณ รีสอร์ท หฤหรรษ์แห่งนี้.... พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า.... ทำไมแม่บ้านที่นี่น่ารัก และดูดีจัง.... เอ้า..... ไม่ได้โม๊..... ฮิ๊วววววววววววววว...... 
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย .......... เน็ตช้ามั่ก ๆๆๆๆๆๆ.....
 ค่าเน็ตจะ 200 แล้วง่า............ นาทีละ 3 บาท นี่ปาไปเป็นชั่วโมงแล้ววววววววววววววววว ......... ใครก็ได้ช่วยหนูที.......... โดย: largeface
 วันที่: 4 พฤษภาคม 2549 เวลา:20:43:04 น.วิ่งรี่มาให้กำลังใจคนขยันขันแข็งค่ะ .... นับถือในความแข็งแกร่ง ความขยันขันแข็ง ความไม่ย่อท้อ ความสู้คนและโลก ( ทุกอย่างเราไม่มีเลย ) เอาว่าเป็นกำลังใจให้คุณรัตน์นะค่ะ ...
เอ๊า สัญญว่าถึงบีจีจะไม่ขึ้นก็ตามอ่านต่อค่ะ  โดย: JewNid
วันที่: 4 พฤษภาคม 2549 เวลา:20:54:09 น. น้องรัตน์ พี่นึกว่าปิดกิจการบล๊อคไปแว้วอะจะ สบายดีมะน้อง ดูแลสุขภาพด้วยนะ ตากแดดมากๆผิวจาเสียอะนะ เที่ยวเผื่อพี่ด้วยจ้ะ โดย: อินทรีทองคำ
วันที่: 4 พฤษภาคม 2549 เวลา:23:26:54 น.หวัดดีจ้ะนู๋รัตน์ ได้อ่านเรื่องของรัตน์แล้วรู้สึกว่ารัตน์สู้ชีวิตดีฟ่ะ ยังไงพี่เอาใจช่วยนะ (ขอโทษด้วยที่ไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย ก็นู๋รัตน์เล่นย้ายถิ่นฐาน ไปอยู่ซ้าไกลปู๊นนนนน
 ) เป็นกำลังใจให้เน้อ สู้ๆๆๆๆๆ โดย: P'aom IP: 194.208.219.35 วันที่: 4 พฤษภาคม 2549 เวลา:23:27:41 น.
โห...เห็นภาพสวยๆ แล้วอยากไปเยือนจิงๆ เลย ยกเว้นภาพสุดท้าย ไม่อยากเจอเล๊ยยยยย อยากเจอพี่บ้านนอกมากกว่า
 อยากไปอยู่ด้วยจัง  โดย: หนมชั้น เด๋วค่อยล็อกอิน IP: 210.246.64.245 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:1:19:22 น.
มาให้กะลังจายน้องรัดเน้อ สู้ ๆ จ้า ลิโพสองขวด เอ้ย...
โดย: พี่เจี๊ยบ IP: 124.120.35.65 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:8:57:50 น.
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ๆๆๆ
แล้วรายชื่อเพื่อน ๆ บล็อคหายไปไหนหมดง่า ทำไงดี ทำไงดีค๊า ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย......... ทำไงดีค๊า............. แบบว่าเมื่อวานยังเลยง่า.............  โดย: largeface
วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:20:12:05 น.น้องรัตน์คงจะทำบล็อคกลางคืน ระยิบระยับ มองไม่เห็นรายชื่อเพื่อนๆ ทำไงล่ะทีนี้ เข้าใจนะว่าเสียทั้งเวลาและสตางค์ ทำไมค่าเน็ตที่นั่นแพงจัง ตอนอยู่เมืองไทยเล่นที่กรุงเทพฯ ชั่วโมงละสิบบาท ถูกจัด จน งง เหมือนกันนะนี่ คิดถึงจ้ะ  โดย: แตนต่อย
วันที่: 6 พฤษภาคม 2549 เวลา:12:10:59 น. ยังไม่เลิกงานอีกเหรอน้องรัตน์ พี่เพิ่งอ่านจบ มันส์มาก ชีวิต รู้สึกชอบอะไรที่ท้าทาย สุ้ตายไว้ลายรัตน์ไปไทยเพิ่งกลับมา เสียดายไม่รู้ว่ารัตน์อยู่กระบี่ ไม่งั้นคงได้แวะเยี่ยมได้โม้กันกระจาย ดีไม่ดีขอสมัครทำงานหน้าที่ผู้ช่วยแม่บ้านด้วยคน หาค่าเช่าบังกาโลไง ก็ชอบของแปลกใหม่เหมือนกันอ่ะดิ ขำคุณหนูตกหยาก เอ๊ย ตกยาก โดย: แตนต่อย
วันที่: 6 พฤษภาคม 2549 เวลา:12:29:02 น. สวัสดีตอนสายๆของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า อยากส่งความห่วงใยมาให้เธอ อยากให้เห็นแววตาที่มีความคิดถึง อยากบอกว่าเธอเป็นคนพิเศษเสมอ ความรู้สึกที่มีให้ยังอาทร..ห่วงใย..ไม่เปลี่ยนแปลง ** มีความสุขมากๆกับวันหยุดพักผ่อนนะจ้า ** โดย: จอมแก่นแสนซน
วันที่: 7 พฤษภาคม 2549 เวลา:14:29:14 น.Goodmorning from Netherlands ja สวัสดีตอนเช้าวันใหม่ อากาศแจ่มใสสดชื่น ใจยังเฝ้าคิดถึง..ห่วงใย มอบให้ไว้เพียงแต่เธอ ** Have a nice day na ja ** โดย: จอมแก่นแสนซน
วันที่: 8 พฤษภาคม 2549 เวลา:12:29:44 น.แวะมาหาคุณรัตน์ด้วยความคิดถึงค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ  โดย: ทูน่าค่ะ
วันที่: 8 พฤษภาคม 2549 เวลา:17:39:50 น.บัดดี้เอาคำสอนพระพุทธเจ้ามาฝากในโอกาส...วันวิสาขบูชา
(เอามาจาก //thainews.prd.go.th/postcard/index.html) โดย: อ้วนดำปื๊ดปื๊อ
 วันที่: 8 พฤษภาคม 2549 เวลา:21:17:53 น.เอาเบอร์บัญชีมา เด๋วส่งเบี้ยไปให้เป็นค่าเสียหายที่โหลดซะนาน แต่สุดท้ายไม่ได้ดูวีดีโอตากใบ พูดจริงไม่แกล้งพูด น่าเห็นดูจังหูเสีย น้องสาวเรานิ เหงาทำไม คนไกลส่งใจคิดถึงเสมอ คราวหน้าเจอกันนะ ตอนนี้เจอกันในเว็บไปพลางๆ ลูกสาวกำหนัน สู้ๆๆๆๆๆ สู้แล้วต้องรอด ไม่ใช่สู้ตาย มีไหร พันพรือก็ส่งข่าวมานะ ด้วยความเต็มใจ  โดย: แตนต่อย
วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:12:49:08 น.หวัดดีค่ะพี่รัตน์..
ไว้จะรอฟังเรื่องราวต่างๆจากทีทำงานของพี่รัตน์ใหม่ค่ะ... แอบคิดถึงค่ะไม่ได้คุยกันน๊านนน นาน โดย: about_love
วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:13:32:43 น. สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า บอกเธอว่าห่วงใย จึงเก็บดอกไม้มาฝาก เพราะว่าคิดถึงเสมอ เลยยากที่จะไม่ทักทาย ** มีความสุขมากๆกับคนที่คุณรักนะจ้า ** โดย: จอมแก่นแสนซน
วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:13:59:13 น. สวัสดีวันสีชมพูค่า...ไม่ได้มาทักทายตั้งนาน..... ยังคิดถึงเสมอค่ะ โดย: อย่ามาทำหน้าเขียวใส่นะยะ
วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:14:32:42 น.ถ่ายรูปสวยมาก........
วันนี้มาเยี่ยมค่า สบายดีนะคะ  โดย: PANDIN
วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:18:46:36 น.เอิ๊กกกกส์ กว่าจะเข้ามาได้ วันนี้เน็ทช้าเน้อ
รูปสวยมากเลยจ้า แล้วก็ยินดีกับงานใหม่จ้าน้องรัตน์ ... คิดถึงเช่นกันน๊า ...  โดย: ตะกร้าหวายสีขาว
วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:19:56:15 น.สู้...สู้จ้า
อยู่ส่วนไหนของกระบี่ล่ะ ไปคราวหน้าจะแวะไปหา...เผื่อจะช่วยดูงานอื่นๆให้...พี่พอจะรู้จักคนในพื้นที่อยู่บ้างจ้า.... โดย: สเลเต
วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:1:59:09 น.อีหนู ...
คิดถึง ที่สุด ดาลิ่งของพี่ แม่หนูไฮเปอร์ พี่เชื่อว่า ในความกล้าและ บ้าถิ่นที่น้องรัตน์ มี สูสีกับพี่มากๆ...แฮ่ะๆ หนูจะฝ่าด่านอรหันต์ทุกด้านในชีวิตไปสำเร็จ จนได้ซิน่า.. ทะเลกระบี่มีเสน่ห์มากนะ สำหรับพี่ ไม่แพ้น้องรัตน์จ้า แล้วนี่หนูเอาเวลาไหนเล่นเน็ต น้องสาว บุญรักษา นะคะ โดย: ประกายดาว
วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:7:05:25 น.พี่เองเคยล้มเหลวมาเยอะไม่ท้อเลย เอาน่าลุกขึ้นมาสู้ใหม่ ตอนนี้พี่ยังทำงานเสริม MLM ทุกอย่างเป็นกำไรชีวิต มีกำไรอยู่ในงานทุกงานครับ
โดย: ชายคา
วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:7:39:46 น.มาคอนเฟิร์มว่าแม่บ้านน่ารักค่ะน้องรัตน์
สู้ๆๆ น้องรัตน์เก่งอยู่แว้ววว ^^...  โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie
 ) วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:8:00:03 น.คิดถึงน้องสาวคนสวยนะจ้ะ อิอิ
พี่มะเปิดโฉมหน้าในเน็ตอะจะ โดย: อินทรีทองคำ
วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:8:47:16 น.ถ่ายรูปได้สวย และเล่าเรื่องได้สนุกดีนะคะคุณรัตน์
แล้วจะมาติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ จริงๆแล้ว อยากทำงานในรีสอร์ทแบบนั้นมั่งจัง บรรยากาศคงดีกว่าในออฟฟิศในกรุงเทพเป็นแน่แท้ใช่มั้ยค่ะ โดย: ยิ้มปริศนา
วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:9:02:12 น.ว่าแต่ว่า....เที่ยงแร๊น ๆ ๆ หม่ำ ๆ กันค่ะ ..... .... ... .. โย่ววว์ โดย: โจงกะเบนลายดอกพิกุล
วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:11:54:38 น. คือ.. ผืนทรายที่โอบทะเลไว้.. จะวันใด มั่นคงเหมือนดังที่เป็น อยู่เคียงข้างเธอ.. ใจไม่ไหวเอน และยังคงชัดเจน อย่างนั้น โดย: หนุอุ๋ม (tenno_jung
) วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:17:12:20 น.แวะมาทักทายน้องสาวก่อน แต่พี่เจยังไม่ได้อ่านนะ
เดี๋ยวจะกลับมาอ่านอีกทีจ้ะ จะแวะมาบอกว่า ทำไมพี่เจจำนู๋รัตน์คนจ๋วยไม่ได้ล่ะจ๊า  โดย: jayjayกะน้องถ้วยฟู
วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:18:34:02 น. สวัสดีตอนบ่ายแก่ๆๆ ของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า ความผูกพัน ความห่วงใย ความเข้าใจ ความห่วงหา ความคิดถึง และวันเวลา นำพา " มิตรภาพ"..มั่นคงตลอดไป ** มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงเสมอนะจ้า ** โดย: จอมแก่นแสนซน
วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:22:24:09 น.น้องรัตน์หายไปเสียนานเลยน่ะจ๊ะ ที่แท้แอบไปเป็นแม่บ้านต่างถิ่นนี่เอง พี่เป็นกำลังใจให้น่ะ สู้ๆ ซักวันหนึ่งต้องเป็นวันของรัตน์ พี่ไม่ว่างมาอัพเดทบล็อคเหมือนกัน
ของพี่เน็ตความเร็วสูงใช้ได้ตลอดเวลาไม่มีขีดจำกัด แต่พี่นี่ซิยุ่งไม่มีเวลาได้ใช้มันเลย สงสัยถ้าเป็นรัตน์คงใช้เพลินเลยเน๊อะ พี่คงกลับไปเที่ยวเมืองไทยสิ้นปีนี้หรือไม่ก็ปีหน้าอาจได้มีโอกาสไปไปเที่ยวกะบี่ไว้พี่จะแวะไปเลี้ยงข้าวน่ะถ้ามาอัพเดทบล็อคอีกก็ไปกระซิบบอกพี่บล็อคด้วยน่ะจ๊ะ ถึงไม่ว่างก็จะปลีกเวลามาอ่านให้ได้ค่ะ คิดถึงน้องรัตน์คนเก่ง คนขยันเสมอจ๊ะ โดย: พ ริ ก ขี้ ห นู @ UK
วันที่: 12 พฤษภาคม 2549 เวลา:8:45:08 น....*-*.....
ไอ้เราก็นึกว่าหายไปไหนเสียตั้งนานแนะ คิดถึงพี่รัตน์จังเลยคะ ที่แท้ก็มาอยู่ใกล้ๆๆนี่เอง สงสัยใช่ป่ะคะ อิอิอิอิอิ จำได้ว่าเคยไปกระบี่ 3-4 ครั้งนะคะ และเพิ่งไปมา ครั้งล่าสุดเมื่อ ต้นปีนะคะ (เดือนมกรา) ไปที่หาดนพรัตน์ธารามานะคะ (ที่โดน สึนามิมานะคะ) กระบี่ก็เป็นเมืองเศรฐกิจนะคะ ไม่ด้อยไปกว่า ภูเก็ตเลย ยังไงพี่ก็ลองสู้สักตั้งนะคะ พี่มีความอดทนอยู่แล้วใช่ป่ะคะ อีกอย่างที่ขอชมคือ ภาพสวยมาก ...แต่มีรูปหนึ่ง ปิวเห็นเงาด้วยนะ...หรือว่า ...ไม่นะ...หรือว่า..จะเป็นเงา วิญญาณ สึมานิ อิอิอิอิ ล้อเล่นคะ (ไม่มีหรอก) จ.กระบี่มีสถานที่ท่องเที่ยวเยอะมั่กมาก ต้องมีสักวันที่นักท่องเที่ยวเยอะๆๆเหมือนกันคะ ยังไงก็คอยเป็นกำลังใจให้พี่อยู่นะคะ สู้สู้สู้ ตายคะ พี่รัตน์ ขอให้พี่จำไว้ว่า "ไม่มีอะไรที่ยากกว่า ความพยายาม" "สักวันต้อง เป็นวันของเราคะ" ...*-*.... โดย: *-*topiw*-*
วันที่: 13 พฤษภาคม 2549 เวลา:15:32:09 น.เข้ามาให้กำลังใจค่ะ ชีวิตคนเรามักจะมีขึ้นลงเสมอนะค่ะ ดังนั้น สู้ๆค่ะ ฟ้าหลังฝนต้องมีแน่นอนค่ะ
ว่าแต่รัตน์เดินทางบ่อยจัง ชีวิตคุ้มสุดๆเลยเนอะ อยากไปแบบรัตน์บ้างจังเลยค่ะ  โดย: Star in the Sky
วันที่: 13 พฤษภาคม 2549 เวลา:21:25:49 น.แวะมาตามคำเรียกร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แม่บ้านต่างแดน หุหุ เตือนแล้วไม่ฟังนิหน่า... 55555555 คิดถึงเด้ออออออออออ แล้วจะโทรฯไปนะ... คุณเพี่ยนนนนนนนนนนนนนนนนนน หล่อนตื๊ดดดดดดด มากะได้ เด๋วช๊านจะโทรกลับเอง เสียดายตังค์หล่อนอ้ะ ค่าครองชีพที่นั่นมันถูกซะที่ไหน ฮิๆๆๆ จริงมะ ไปหล่ะบาย โดย: กิ๊บซี่ (HACKER HUNTING in The City
) วันที่: 15 พฤษภาคม 2549 เวลา:20:10:25 น.ลูกสาวกำนันสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนเราต้องสู้น้องรัตน์ พี่แบมเป็นกำลังใจให้ค่ะ มีอีกหลายชีวิตที่ลำบากกว่าเรา คิดถึงนะคะ ยังจำน้องสวยคนสวยได้คะ พี่แบมไม่ค่อยได้เข้ามาอัพบล๊อกเท่าไหร่ค่ะ ยุ่งเหมือนกันค่ะ โดย: yadegari
วันที่: 15 พฤษภาคม 2549 เวลา:21:49:37 น.เป็นกำลังใจให้แม่บ้านคงเก่งคนสวยครับ สู้ๆๆๆๆ
ไว้จะคอยติดตามให้กำลังใจเสมอๆครับ โดย: ตี๋น้อย (Zantha
 ) วันที่: 16 พฤษภาคม 2549 เวลา:9:40:25 น.มันส์มากเลยค่ะ
น่าตาดีช่วยได้เสมอนะค่ะอิอิอิอิอิ แป๋มฟันธงเอิ๊กๆๆ  โดย: หยิ๋งแป๋ม
วันที่: 16 พฤษภาคม 2549 เวลา:11:42:32 น. สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า ความผูกพัน ความห่วงใย ความเข้าใจ ความห่วงหา ความคิดถึง และวันเวลา นำพา** มิตรภาพ **..มั่นคงตลอดไป ** มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงเสมอนะจ้า ** โดย: จอมแก่นแสนซน
วันที่: 16 พฤษภาคม 2549 เวลา:13:30:49 น.หายไปซะนานเลยสาวสวย
สบายดี บ่ ไม่สบายกายแต่สบายใจก็พอแระเนอะ ไม่ได้เจอนานเลย คิดถึงรัตน์จังเลย มารอติดตามความคืบหน้านะจ๊ะ โดย: bamboolerther
วันที่: 18 พฤษภาคม 2549 เวลา:15:21:22 น. สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า จะกี่นาทีกี่วินาทีที่เธอห่าง จะกี่ชั่วโมงที่ทอดยาวให้ก้าวไป จะกี่วันที่ทอดกว้างห่างไกล จะกี่เดือนกี่ปียังคง คิดถึง ห่วงใยเธอ ** ขอให้มีความสุขกับวันหยุดพักผ่อนนะจ้า ** โดย: จอมแก่นแสนซน
วันที่: 20 พฤษภาคม 2549 เวลา:14:07:29 น. |
largeface
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] บางครั้ง..... เปรี้ยวอย่างมะนาว.... บางคราว..... หวานปานน้ำผึ้ง.... บางที..... ก็ทะลึ่งอย่าบอกใคร... อิอิ     
Group Blog All Blog Friends Blog
|
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
แถมร้านเน็ตนี้ ยังไม่มีแป้นพิมพ์ภาษาไทยอีกตะหาก.......
ใส่ BG ก็ไม่ขึ้น เฮ้ออออออออออออ......