27/09/55 - ฉันไปรพ.ตามที่หมอนัด แต่ลึกลงไปแล้วก็รู้ว่าทุกครั้งที่ไปรพ. ฉันมองหาและภาวนาให้ได้เจอใครคนหนึ่งเสมอ แล้วฉันก็ได้เจอเขาเมื่อครบรอบ 1 ปี 1 เดือน 19 วันที่รอคอย

ฉันได้พบหมอคิวแรก และเมื่อประตูห้อง A14 เปิดออก สายตาฉันมองเห็นใบหน้าคุ้นเคยของนศพ. คนหนึ่ง เขายืนอยู่กลับกลุ่มเพื่อนอีก 3 คน ฉันคลับคล้ายคลับคลาใบหน้านี้จากที่เคยแอบดูเฟซบุ้กของเขา แต่ส่วนสูงนั้นดูจะต่างไปจากความทรงจำ ฉันไม่มั่นใจ

หมอประจำตัวฉันออกไปตรวจห้องข้างๆ และให้นศพ. ได้ตรวจและสอบถามประวัติฉันอย่างเช่นทุกครั้งที่ไป เขาและเพื่อนหมอผู้หญิงอีก 2 คนเลื่อนเก้าอี้พลาสติกมานั่งข้างฉัน เขานั่งทางขวามือติดกับฉัน ฉันพยายามเพ่งมองชื่อบนเสื้อกาวน์ แต่เขาขยับตัวทำให้มองไม่ชัด

และขณะที่เขาถามประวัติ ฉันมองเห็นคลื่นตัวหนังสือสีเขียวบนอกเสื้อนั้น ใช่... เป็นชื่อเดียวกับคนที่ฉันรอตลอดมา

ฉันกรีดร้องในใจ นึกถึงแม่ที่ยืนอยู่ข้างหลังว่าคนคนนี้คือคนเดียวกับที่ลูกแม่แอบปลื้มมานาน คนที่ฉันมักเรียกแทนเขาว่าขวัญใจ แต่ก็ไม่มีโอกาสได้บอกแม่ในตอนนั้น

เขายิ้มน้อยๆ ตลอดเวลาที่ตรวจ และเมื่อยิ้มกว้างสักครั้งหนึ่ง ดวงตาคู่นั้นก็ดูจะสดใสขึ้นอีก ฉันว่าฉันจำดวงตาคู่นี้ได้แม่นยำกว่าใบหน้าเขาเสียอีก เพราะครั้งแรกที่เจอเมื่อปีก่อนเขาใส่หน้ากากอนามัย

เขาถามชื่อของฉัน แม่เป็นคนตอบแทน แล้วเขาก็ถามอย่างหมอหลายๆ คนที่คิดว่าฉันพูดไม่ได้ เขาให้ฉันลองกดหัวสู้แรงต้าน ฉันทำได้ดี เขาบอกกับเพื่อนอย่างนั้น แล้วเมื่อถามอายุจากแม่ เขายังใช้คำแทนฉันว่าน้อง ฉันแอบดีใจ

เขายื่นนิ้วให้ฉันลองบีบ ฉันรู้ตัวว่าทำได้ไม่ดีทั้งที่ใจอยากจับมือนั้นให้แน่น เขาวิเคราะห์อาการฉันกับเพื่อน เขาดูจะเสนอความคิดเยอะสุด ที่แอบรู้มาว่าเขาเก่งนั้นคงมีส่วนจริงสินะ ฉันภูมิใจ

เขายื่นมือมาข้างหน้าฉันสัก 1 ช่วงแขน เขาให้ฉันลองเป่าลมแบบเป่าเทียน เขาทำท่าให้ดูด้วย น่ารักดี แต่ก็มาคิดทีหลังว่าฉันคงดูไม่เต็มเต็งในสายตาของเขาล่ะมัง ฉันเป่าลมออกไปไม่เต็มแรงนัก แต่เขาก็พอใจ

นศพ.หญิงคนหนึ่งถามประวัติฉันเรื่องผู้หญิงๆ เขาฟังเงียบๆ และเมื่อเพื่อนของเขาแกะกระดุมเสื้อเม็ดบนของฉันเพื่อดูกระดูกทรวงอก เขาก็ขยับเก้าอี้ถอย นั่งเอนออกไป ฉันชอบเขาขึ้นอีก มีมารยาทจัง

เขาคงมองคนป่วยอย่างละเอียด ฉันเดา เพราะเขาดูกระทั่งผมของฉัน เมื่อแม่บอกว่าผมฉันน้อยกว่าก่อน เขาเลยขอเปิดผมม้าฉันดูหน้าผาก ทำไมฉันไม่หันไปมองเขานะ จนถึงตอนนี้ก็คิดไม่ออก

เขาย้ายไปนั่งเก้าอี้โต๊ะเลคเชอร์ตรงข้ามฉันพอดี เพื่อให้แม่ของฉันนั่งเก้าอี้ตัวเดิมแทน ฉันแอบมองขณะเขาพูดกับเพื่อน เหมือนภาพนั้นมีไฟส่อง ฉันมองเห็นเขาชัดกว่าใคร

ฉันคงพูดน้อย เขาให้ฉันพูดด้วยการถามชื่ออีกครั้ง "ไหนบอกหมอซิ ชื่ออะไร" เขาถามพร้อมกับมองตรงมา เมื่อฉันตอบเขาก็ถามต่อ "ชื่อจริงล่ะ" ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตอบด้วยท่าทางแบบไหน เขาจะรู้ไหมว่าฉันประหม่าแทบตาย

ฉันมองเขาตอบคำถามเมื่ออ. หมอกลับมา เขาเท้าคางกับแขนขวาบนโต๊ะเลคเชอร์ขณะตอบอย่างมั่นใจ ผิดบ้างถูกบ้าง แต่เขาก็ตอบได้ไม่สลด ฉันเพิ่งเห็นมุมกวนๆ ของเขา แอบขำในใจ

หมอบอกทุกคนว่าฉันเป็นนักเขียน เขากับเพื่อนดูแปลกใจแล้วก็ถามถึงนามปากกา ฉันอยากบอกแต่สั่นหัวอายๆ เขาบอกว่าฉันเขิน ใช่ แล้วฉันก็ไม่มั่นใจว่านิยายของฉันจะสนุกพอที่จะพูดถึงอย่างภูมิใจ

แม่บอกว่าตอนนี้เรื่องใหม่ของฉันกำลังขึ้นพันทิปอยู่ เขาดูจะรู้จักเว็บนั้นพอสมควรจึงพูดคำว่ากระทู้แนะนำ เขาบอกจะไปหาดู ฉันรู้ว่าเขาคงพูดไปอย่างนั้น แต่ก็แอบหวังลึกๆ ในใจ

เวลาดูจะผ่านไปเร็ว เขาเขียนใบนัดฉันให้อ. หมอ แล้วเมื่อแม่เข็นรถถอยหลัง ภาพทุกอย่างก็ห่างออกไป ฉันเห็นเขาไม่ชัดเหมือนเดิม

ฉันเพิ่งมีโอกาสบอกแม่เมื่อออกมารอนอกห้อง "หนูเจอแล้ว" คำแรกที่ฉันบอกใครๆ แล้วทุกครั้งที่พูดก็ต้องกลั้นน้ำตา