ในที่สุดวานก่อน (19 ก.ย. 56) ก็ได้พูดกับหมอเรื่องที่ตั้งใจ เลือกคุยกับหมอโอบ หมอที่เราสนิทใจและคิดว่าน่าจะเข้าใจเราที่สุด คิดไม่ผิดจริงๆ เพราะหมอก็เห็นด้วยที่เราตัดสินใจไม่เจาะคอ แถมยังช่วยพูดกับแม่ให้ด้วย

หมอบอกว่าถ้าเป็นญาติหมอหมอก็ไม่ให้เจาะ เพราะเรามาถึงทางปลายของโรคแล้ว เจาะหรือไม่เจาะก็ไม่ได้ทำให้อาการดีขึ้น จะสะดวกก็แค่การดูดเสมหะ แต่คุณภาพชีวิตเราจะเปลี่ยน ไม่ใช่อย่างตอนนี้

จริง! เพราะถ้าเจาะแล้วเราคงไม่กล้าออกไปไหน ได้แต่นอนอยู่บ้าน ก็เพราะเรารับสภาพตัวเองไม่ได้ด้วย แต่จนตอนนี้แม่ก็ไม่เข้าใจเลย

หมอให้นศพ. เขียนในใบของรพ. ว่าคนไข้คนนี้ไม่รับการรักษาแบบเจาะคอหรือสอดท่อต่างๆ ขอให้รักษาตามอาการอย่าง positive ซึ่งตรงกับใจเรามาก และได้ปั๊มลายนิ้วมือ มีหมอและนศพ. เซ็นด้วย แปะไว้เด่นหราหน้าแฟ้มเลย

แต่ว่าหมอดันบอกว่าถ้ามาฉุกเฉินล่ะก็ แฟ้มอาจยังไม่ไปถึงนี่สิ ต้องขึ้นกับแม่อย่างเดียวตอนนั้น เฮ้อ ได้แต่หวังว่าแม่จะเข้าใจเสียที

+++

เหมือนจะเป็นการคุยที่ซีเรียส แต่มีเรื่องฮาๆ อยู่มากกว่าซะงั้น

คุยกันเรื่องอายะจัง หมอถามว่าดูแล้วใช่ไหม แล้วตอนจบเป็นยังไงล่ะ เราก็ตอบหมอไปแบบอินๆ ว่า หนูก็ไม่รู้อ่ะค่ะ พอถึงตอนป่วยหนัก อีกฉากต่อมาก็เป็นตอนไปสุสานเลย หนูก็อยากรู้ตอนวาระสุดท้ายจะแย่เหมือนกัน หมอฮากันครืนเลย

แล้วหมอก็ถามว่าเมื่อไรจะเขียนเรื่องตัวเองบ้าง เราก็ตอบไปตามความคิดว่า หนูก็ว่าจะเขียนค่ะ แต่หนูอยากเขียนตอนจบด้วย ยังไม่ตายก็เลยไม่รู้จะเขียนยังไง ตายแล้วก็เขียนไม่ได้อีก แฮ่ ฮากันอีกรอบ แต่เราก็คิดอย่างนั้นจริงๆนี่นา