Group Blog All Blog |
Chapter 19 ตอนที่ 19 อั่ก อ่อก เสียงเดรโกสำลักเมื่อแอมโบรเชียร์ถูกกรอกเข้าสู่ลำคอ ร่างบางเริ่มสั่นสะท้าน เดรโก... แฮร์รี่กัดฟันพยายามฝืนความเจ็บปวดพยุงตัวลุกขึ้น เขาคว้าแขนของกอยย์ซึ่งกำลังบีบปากของหน้าสวยนั้น หยุด เดี๋ยวนี้... ใบหน้าเหี้ยมเกรียมหันมามองเย็นชา ก่อนจะยิ้มเยาะ แกทำอะไรไม่ได้หรอกพอตเตอร์ ไม้กายสิทธิ์ชี้มาที่ชายหนุ่มแล้วแฮร์รี่ก็ถูกคาถาอัดจนร่างลอยไปกระแทกลังไม้ด้านหลัง ชายหนุ่มทรุดฮวบ ยาพิษหยดสุดท้ายถูกเทลงจากหลอดแก้ว กอยย์เหวี่ยงร่างบางลงไปบนพื้น รอดูผล เขาบอกลูกน้องเสียงเหี้ยมก่อนจะอุ้มเล็กของพินซ์ขึ้นจากโต๊ะส่งให้สมุนคนหนึ่ง พาเด็กไปไว้ที่อื่น ทั้งหมดถอยออกจากร่างบางที่นอนอยู่ ร่างของเดรโกเริ่มกระตุกกึก ๆ ควันสีขาวบางเบาค่อย ๆ ลอยออกมาจากผิวกาย แล้วทันใดนั้น อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เสียงร้องโหยหวนดังออกจากปากของหน้าสวย ก่อนที่เจ้าตัวจะดิ้นทุรนทุรายไปมาราวกับพื้นที่นอนอยู่นั่นร้อนระอุ มือเรียวฉีกทึ้งเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมใส่จนขาดเป็นริ้ว เดรโก.... แฮร์รี่พูดเสียงแผ่วพยายามจะเข้าไปหา แต่ร่างเขากลับถูกสมุนคนหนึ่งของแก็งค้ายาลากออกมาให้ไกลจากบริเวณนั้นเช่นกัน ควันสีขาวที่ลอยออกมาค่อย ๆ หนาทึบขึ้นจนมองแทบไม่เห็น แต่เสียงร้องด้วยความทรมานยังคงดังก้อง อั่ก อ๊ากกกกกกกกกกกก ฮึ่ก อ๊อก แล้วเสียงก็ค่อย ๆ แผ่วเบาลง โรนีย์พูดเสียงแหบ ๆ กับร่างสูงใหญ่กอยย์ซึ่งยืนกอดอกมองอยู่ ท่าทางยาจะออกฤทธิ์เต็มที่แล้วขอรับ ดี ผู้เป็นนายพยักหน้า กางข่ายอาคม ราวกับเตรียมการไว้แล้ว สมาชิกกลุ่มที่ยืนล้อมอยู่ยื่นไม้กายสิทธ์ไปข้างหน้า แสงจากไม้กายสิทธิ์สร้างวงกลมม่านเวทมนต์สีเขียวขนาดใหญ่ครอบบริเวณนั้น ใบหน้าของแฮร์รี่ซีดเผือดลงเรื่อย ๆ แขนทั้งสองข้างถูกยึดไว้ด้วยมือแข็งแกร่งของสมาชิกกลุ่มสองคน แน่นจนไม่สามารถขยับไปไหนได้ กอยย์ซึ่งมองอยู่ยิ้มเยาะ ห่วงมัลฟอยมากใช่ไหม พอตเตอร์ ดี ฉันจะให้แกเข้าไปดูมัน เสียงพูดเหี้ยมเกรียม มือกร้านดึงไหล่ของชายหนุ่มแล้วผลักเขาเข้าไปในม่านอาคมโดยแรงจนเซถลา แฮร์รี่ทรุดลงกระแทกพื้น ไม้กายสิทธิ์สองอันจะถูกขว้างตามมาตกอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มขยับตัว รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่างแต่เขาไม่สนใจ ความเป็นห่วงคนในนี้มีมากกว่า เดรโก นายเป็นไงบ้าง เขาตะโกนเรียก ไม่มีเสียงตอบ นอกจากเสียงกุกกักเหมือนร่างหนึ่งลุกขึ้นจากพื้น แฮร์รี่พยายามเพ่งมอง ควันค่อย ๆ จางไปแล้ว เงาร่าง ๆ หนึ่งค่อย ๆ ก้าวเข้ามาก้มลงหยิบไม้กายสิทธิ์อันหนึ่ง ดวงตาสีเขียวของแฮร์รี่เบิกกว้างเมื่อเห็นร่างที่ยืดตัวยืนขึ้นตรงหน้าเขา แอมโบรเชียร์คือยาพิษที่สร้างปีศาจ.......คำพูดของมีเดียน่าลอยก้องในหัว แต่ถ้าชื่อของมันแปลว่า อาหารทิพย์...สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็คงเป็นได้ทั้งเทพและอสูร....งดงามและน่าหวาดกลัว ร่างสูงสง่าที่ก้มลงมองนั้นไม่เหลือเค้าของความบอบบาง ไหล่กว้างและช่วงแขนยาว เสื้อที่ฉีกขาดเผยให้เห็นแผงอกเต็มไปด้วยรอยแผลซึ่งคงเกิดจากเล็บของเจ้าตัวจิกปาดไปทั่ว เลือดสีแดงสดซิบแต่ดูเหมือนเจ้าของร่างจะไม่รู้สึกเจ็บปวด ผมสีทองยาวสยายเหยียดตรงมีประกายเรื่อรอง และใบหน้านั้น.... ใบหน้าที่เคยสวยหวานบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเป็นเส้นตรง มีเค้าของความเด็ดขาดโหดเหี้ยม ที่สำคัญ....ดวงตาสีน้ำเงินครามที่เคยมองดูเขาด้วยสายตาอ่อนโยน บัดนี้กลับกลายเป็นเฉยชาและเยียบเย็นราวกับน้ำแข็ง เดรโก.... แฮร์รี่เรียกเสียงแผ่ว แต่ดูเหมือนร่างนั้นจะไม่สนใจ มือเรียวยาวกระชับไม้กายสิทธิ์ในมือ แฮร์รี่พยายามเรียกอีกฝ่าย เดรโก นาย...ทำไม.... ใบหน้าเย็นชาไม่ตอบรับ ตรงข้าม ปลายไม้กายสิทธิ์กับชี้มาตรงหน้า สตูเปฟาย เสียงเย็นว่าคาถารวดเร็ว อ๊ะ แฮร์รี่กลิ้งตัวหลบทันก่อนที่คาถาจะปะทะตัวเพียงนิดเดียว เดรโก เดี๋ยว... ไม่ทันสิ้นเสียง ลำแสงที่สองก็พุ่งตรงมาอีกครั้ง นาย..เป็นอะไร... เขาตะโกนถามพร้อมกับที่พยายามหลบคาถาที่สาดมา ฮ่า ฮ่า ผลลัพท์น่าพึงใจกว่าที่คิดไว้เสียอีก เสียงหัวเราะของกอยย์ดังจากด้านนอกม่านอาคม ไม่น่าเชื่อว่าแอมโบรเชียร์จะมีฤทธิ์ถึงกับแก้คำสาปโบราณได้ เดรโก รู้สึกตัวสิ ชายหนุ่มพยายามเรียกสติอีกฝ่ายเสียงก้อง เปรี้ยง! ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รับรู้ ดวงตาสีครามนิ่งสนิทจับจ้องที่ร่างของเป้าหมายราวกับเสือจ้องตะครุบเหยื่อ คลื่นพลังเวทมหาศาลกระจายออกมาจากร่างนั้นจนสัมผัสได้ ไม่สำเร็จหรอกพอตเตอร์ เสียงเหี้ยมจากด้านนอกดังขึ้นแทน ยานั่นกระตุ้นพลังเวทกับสันชาติญาณ มัลฟอยจำแกไม่ได้หรอก ว่าแล้วชี้มือไปที่ไม้กายสิทธิ์อีกอันที่อยู่บนพื้น ถ้าไม่อยากตายก็หยิบไม้กายสิทธ์ขึ้นมาซะ ไม่มีทาง! แฮร์รี่พูดเสียงเด็ดเดี่ยว ลำแสงคาถากรีดแทงก็ปาดเข้าที่แขนซ้ายเพราะไม่ทันระวัง โอ๊ย! ชายหนุ่มอุทาน เลือดสีแดงสดไหลซึมออกจากบาดแผลทันที เสียงหัวเราะเยาะด้านนอกพร้อมกับที่ร่างสูงเดินเข้ามาหาแฮร์รี่ งั้นก็ตายด้วยมือเดรโกที่รักของแกแล้วกัน พอตเตอร์ ชายหนุ่มเอามือหนึ่งกุมบาดแผลที่แขนแล้วเงยหน้าขึ้นมองใบหน้างดงามนิ่งสนิทนั้น เดรโก....นายต้องจำฉันได้สิ... เงียบ ไม่มีเสียงตอบ ปลายไม้กายสิทธิ์ถูกยกขึ้นอีก คราวนี้ชี้มาตรงหน้าชายหนุ่ม ริมฝีปากบางเริ่มว่าคาถา อวา...เค..ดาฟ.. ไม่ ต้องไม่ให้มันจบแบบนี้ แฮร์รี่หมุนตัวคว้าไม้กายสิทธิ์บนพื้น เอ็กเปริอารมัส! คาถาปลดอาวุธกระแทกเข้าที่ข้อมือแข็งแกร่ง ไม้กายสิทธิ์กระเด็นไปทางหนึ่ง ใบหน้าเย็นชาหันขวับกลับมามองพร้อมกับพุ่งตัวเข้าหา พยายามแย่งไม้กายสิทธิ์จากมือแฮร์รี่ ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างแต่ไม่มีเสียงพูดลอดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบ หมอนี่ทำตามสัญชาติญาณ....ชายหนุ่มคิด อย่า! เดรโก หยุด! เขาพูดเร็ว ๆ กับร่างที่กำลังพยายามยื้อแย่ง ฉับพลันนั้น ร่างสูงก็กระตุกอีกครั้ง มือที่ไขว่คว้าไม้กายสิทธิ์ตกวูบราวกับถูกกระชากด้วยแรงที่มองไม่เห็น อั่ก ใบหน้าเรียวทำท่าราวกับจะขย้อนแล้วทรุดฮวบลง เดรโก นายเป็นอะไร แฮร์รี่เข้าไปหาร่างที่นอนคว่ำอยู่โดยไม่เสียเวลาคิด แต่... มือเรียวยาวที่กุมหน้าอกอย่างทรมานคว้าหมับเข้าที่คอของชายหนุ่ม ปลายเล็บจิกลงไปบนเนื้อ อ่อก เดร..เดรโก.. แฮร์รี่พยายามเปล่งเสียง มือทั้งสองพยายามกระชากแขนของอีกฝ่ายออกแต่กลับไม่เป็นผล มือนั่นเพิ่มแรงบีบมากขึ้น อึ่ก ชายหนุ่มพยายามดิ้น ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างมองใบหน้าตรงข้ามที่กำลังบิดเบี้ยวด้วยความทรมานไม่แพ้กัน หยาดน้ำตาเอ่อคลอดวงตาสีฟ้าครามซึ่งแดงช้ำ เดรโก นายกำลังเจ็บปวด ใช่ไหม.... นายต้องจำฉันได้.... ด้วยสติที่เริ่มรางเลือน มือทั้งสองของชายหนุ่มผละจากแขนที่กำลังบีบคอเขา มือหนึ่งเลื่อนไปแตะที่ใบหน้าเรียว ส่วนอีกมือลูบเรือนผมสีทองเบา ๆ เสียงแผ่วที่เริ่มขาดหายนั้นอ่อนโยน ไม่เป็นไรนะ เดรโก...ฮึ่ก... เสียงอึกอักจากลำคอแต่แฮร์รี่ยังคงพูดต่อ ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัว.... เขายิ้มให้ร่างตรงหน้า ฉันจะอยู่กับนาย....เดรโก กลับมาเถอะ แววตาสีฟ้าครามกระพริบก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนไปวูบ แฮร์... เสียงแผ่วจากริมฝีปากบาง มือที่บีบเค้นลดแรงลง ใบหน้าทรมานสงบลงกลายเป็นความเหนื่อยอ่อน แฮร์รี่ ? ใช่แล้ว เดรโก ฉันเอง แฮร์รี่ยิ้มก่อนจะดึงร่างสูงเข้ามาสู่อ้อมแขนด้วยเรี่ยวแรงสุดท้ายที่เหลืออยู่ ฉันเอง นายจำได้แล้วใช่ไหม มือเรียวยาวยกขึ้นแตะแผ่นหลังของเขาเบา ๆ แฮร์รี่ เสียงเรียกแผ่วค่อย ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าจะเบิกกว้าง ระวัง! ร่างสูงหมุนตัวบังร่างของแฮร์รี่พร้อมกับลำแสงจากด้านนอกพุ่งเข้ามา เปรี้ยง !!!!!!! อั่ก คาถานั้นกระแทกแผ่นหลังกว้างพอดี เดรโก แฮร์รี่ผวารับร่างที่ทรุดลงมา ทำไมเป็นแบบนี้!เสียงเกรี้ยวกราดของกอยย์ดังขึ้น ดวงตาเหี้ยมเกรียมวาวโรจน์ มันรู้สึกตัวได้ยังไง! นายท่านโปรดใจเย็นก่อน โรนีย์ซึ่งตกตะลึงไม่แพ้กันเรียกสติ ยาอาจจะไม่แรงพอก็ได้ ไม่มีทาง! ผู้เป็นนายกระชากเสียง หันไปทางแฮร์รี่ที่พยายามใช้ไม้กายสิทธิ์รักษาเดรโกอยู่ฆ่ามันสองคน เดี๋ยวนี้! ม่านอาคมถูกปลดออกพร้อมกับไม้กายสิทธิ์จากทุกทิศพุ่งเข้าหาทั้งสอง บ้าที่สุด แฮร์รี่สบถ เขาไม่เหลือแม้แต่เรี่ยวแรงจะป้องกันคาถาจากพ่อมดแม้เพียงคนเดียว เปรี้ยง!!!!!!!!!!!! หมู่ลำแสงพุ่งตรงเข้ามา ชายหนุ่มกระชับร่างในอ้อมกอดแน่นก่อนจะหลับตา ตูม!!!!!!!!!!!! เสียงคาถาระเบิดแต่กลับไม่กระแทกโดนพวกเขา แฮร์รี่ซึ่งสติเริ่มเลือนรางเงยหน้าขึ้นมอง เงาของสัตว์ขนาดมหึมาบังทั้งสองไว้ ร่างใหญ่โตที่มีขนสีดำสนิทฟูฟ่อง ดวงตาสีดำราวกับนิลที่หันกลับมามองอ่อนโยน ซีเรียส... ชายหนุ่มอุทาน นี่เขากำลังจะตายงั้นเหรอถึงเห็นภาพหลอนของพ่อทูนหัว ไม่เป็นไรนะ แฮร์รี่ ขอโทษที่มาช้า เสียงพูดขึ้นก่อนที่ร่างของสัตว์ยักษ์จะเปลี่ยนไป หัวหน้า... ร่างของมอทโกเมอรี่ยืนบังพวกเขาไว้ มือที่ถือไม้กายสิทธ์ชี้ไปที่ผู้โจมตี แกเข้ามาในนี้ได้ยังไง เสียงกอยย์ร้องถามประหลาดใจ ประตูนี่เปิดจากภายนอกไม่ได้ นายขอรับ! หนูขอรับ! พวกหนูเข้ามาเต็มไปหมด เสียงลูกสมุนที่เฝ้าทางด้านหน้าดังขึ้น หนูขนาดใหญ่หลายตัวขุดดินลอดผ่านประตูเข้ามา ส่วนด้านบนบรรดานกหลายพันธ์ก็บินว่อน เขตตรวจจับของพวกแกดักได้เฉพาะเวทมนต์ของพ่อมดล่ะสิ... เสียงของหัวหน้าฝ่ายปราบปรามพูดขึ้น แต่ไม่สามารถกันอนิเมจัสได้หรอก สิ้นเสียง สัตว์เหล่านั้นก็เปลี่ยนร่างกลายเป็นบรรดาพ่อมดยืนล้อมกลุ่มของลูกสมุนแก็งค์ไว้อีกชั้น หน่วย A 24 แฮร์รี่พึมพำ หน่วยที่มอทโกเมอรี่เรียกรวมพล ยอมแพ้ซะเถอะ มอทโกเมอรี่บอก ไม่มีทาง กอยย์ขยับตัวแล้วฉับพลันนั้นร่างหนาก็สะบัดไม้กายสิทธิ์ ลำแสงพุ่งวาบเข้ามา แต่มอทโกเมอรี่ใช้คาถากันไว้ การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แฮร์...แฮร์รี่... เสียงเรียกแผ่วเบาจากร่างสูงในอ้อมกอดชายหนุ่ม ใบหน้าคมสันลืมตาขึ้น เดรโก แฮร์รี่ก้มลงมอง นายรู้สึกตัวแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย อือ.... มอทโกเมอรี่หันมาจากการต่อสู่แล้วขมวดคิ้ว เขาเพิ่งสังเกตร่างในอ้อมแขนของแฮร์รี่ชัดเจน แฮร์รี่ คุณพา....เดรโก...หลบออกไปก่อน หน่วยพยาบาลรออยู่ด้านนอกแล้ว ครับ ชายหนุ่มรับคำ ลุกขึ้นแล้วประคองร่างสูงของอีกคนออกจากบริเวณนั้น อาการสาหัส รีบส่งเซนต์อาเบล เสียงแพทย์ที่หน่วยพยาบาลฉุกเฉินบอก ด่วนที่สุด เขาสั่งแล้วหันมาทางแฮร์รี่ คุณเองก็ต้องไปโรงพยาบาลเหมือนกัน ชายหนุ่มเพิ่งรู้สึกว่าร่างกายของเขาล้าจนเกือบจะยืนอยู่ไม่ไหว แต่... พา..เขาไปก่อนเถอะครับ ก็ไปทั้งคู่นั่นแหละ เสียงบอกจบพอดีกับที่ที่แฮร์รี่ทรุดวูบลง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งประคองเขาไปที่เตียงผ้าใบอีกเตียงใกล้กับเตียงที่ร่างของสูงสง่านอนสลบอยู่ แล้วแบกเตียงพยาบาลทั้งสองผ่านกุญแจนำทางไปสู่โรงพยาบาลเซนต์อาเบลอย่างเร่งรีบ
ชอบมากเลยละค่ะ ไว้ว่างๆจะมาอ่านอีกนะค่า แล้วก็เพิ่งเคยอ้านเดรตัวเล็กอะ มันก็เลยตงิดใจแปลกๆ
โดย: หนูหนืด IP: 124.120.47.139 วันที่: 10 มกราคม 2555 เวลา:15:10:06 น.
|
|||||||||||
*NaO' s Coffee Cafe*
Welcome every body
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
อ่า ชอบหน่วย A-24 จัง ^^
เดรอย่าเป็นไรนะ อย่าเพิ่งเป็นร่างสูงกับมาเป็นร่างบางกอน =[]=