Group Blog All Blog |
Chapter 6 ตอนที่ 6 แฮร์รี่เหลือบมองแก้วว่างเปล่าถูกกระแทกลงกับโต๊ะแล้วเหล้าแก้วใหม่ก็มาถึงมือคนที่นั่งข้าง ๆ เขาแก้วแล้วแก้วเล่า เขาสะกิดร่างบาง เฮ้ มัลฟอย ฉันว่าพอเหอะ ดวงตาสีฟ้าซีดที่บัดนี้แดงก่ำหันมามองเขาอย่างเลื่อนลอย อย่ามายุ่ง เสียงคนพูดยังห้วนแม้ว่าจะแผ่วลงแล้วหันไปกินเหล้าต่อ นายกลับไปก่อน คนถูกเตือนไล่เสียอีก สภาพอย่างนี้จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไงเล่า ชายหนุ่มคิด เขาเหลือบไปแอบทำสัญญาณบอกบ็อบว่าช่วยเพลา ๆ ลงหน่อย ดูเหมือนบาร์เทนเดอร์จะเข้าใจ เหล้าแก้วต่อไปจึงมาเสิร์พช้าลง แฮร์รี่จิบเหล้าที่เหลือค่อนแก้วของเขา ชายหนุ่มเองก็รู้สึกมึน ๆ เล็กน้อยแล้วเช่นกัน เดี๋ยวนายก็ได้นอนที่นี่หรอก พินซ์ตื่นมาไม่เจอจะเป็นห่วงนะ เขาเตือนเรียบ ๆ เดรโกยกเหล้าขึ้นดื่ม นั่นสิ พินซ์....ยัยเด็กนั่นยิ่งชอบวุ่นวายอยู่ด้วย ร่างบางเริ่มโอนเอน จนเจ้าตัวต้องคว้าขอบโต๊ะไว้ พูดแจ๊ว ๆ เหมือนแพนซี่ไม่มีผิด แฮร์รี่หันมาเมื่อได้ยินชื่อมารดาของเด็กหญิง ความสงสัยในใจกลับมาอีก นั่นสิ ถ้าอยู่กับแพนซี่ก็คงเสียงจิ๊กจั๊กทั้งวันแน่ เขาแกล้งเออออไปด้วย ดวงตาสีฟ้าซึ่งบัดนี้แดงก่ำสลดลง แต่แพนซี่ไม่อยู่แล้ว น่าเสียดาย... เสียงเขาค่อยๆ แผ่วแล้วขาดหายไป อ้าว เฮ้ มัล....เดรก เดรก แฮร์รี่อุทานเมื่อศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีทองเอนงอกแงกก่อนจะฟุบไปกับโต๊ะ ชายหนุ่มพยายามเขย่าไหล่บางนั้นแต่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าตอบสนอง เฮ้ย นายอย่ามาหลับที่นี่นะ เฮ้ บ็อบเดินเข้ามาดู โฮ่ เมาหลับอีกแล้ว เขาว่าพลางเช็ดเคาเตอร์ แฮร์รี่เพิ่งสังเกตว่าตอนนี้คนในร้านเริ่มบางตา ลีซึ่งลงมาจากร้านบะหมี่ข้างบนก็เริ่มทำความสะอาดโต๊ะต่าง ๆ แล้ว ปล่อยไว้ที่นี่แหละ เฮนรี่ บ็อบบอกด้วยท่าทางเหมือนเป็นเรื่องปกติ หมอนี่กินเหล้าหนักแล้วก็เมาหลับแบบนี้ทุกทีแหละ เดี๋ยวใกล้ๆ เช้าก็ตื่นออกไปเอง ผมว่าผมพาเขาไปส่งบ้านดีกว่าครับ แฮร์รี่ว่าพลางดึงเจ้าคนตัวเล็กขี้เมาขึ้นมา เจ้าของร้านเลิกคิ้ว นายรู้จักบ้านเดรกด้วยเหรอ ชายหนุ่มหน้าฉงน ครับ อืม แปลกนะ เจ้าเดรกมาที่ร้านฉันเป็นปี ๆ แล้วไม่เห็นมีใครรู้จักบ้านหมอนี่สักคน แล้วหมอนี่ก็ไม่เคยพาใครมาเที่ยวด้วย แฮร์รี่ยิ้มแหย เขาเองก็รู้จักบ้านมัลฟอยเพราะตามพินซ์ไปเหมือนกัน ก็ผมเป็น เพื่อนเก่า เขานี่ครับ ชายหนุ่มประคองร่างบางแบกขึ้นหลังโดยไม่ลำบากนัก เจ้าหนูนี่ตัวเบากว่ากระสอบน้ำหนักที่เขาต้องเคยแบกตอนเก็บตัวฝึกควิชดิชเสียอีก ศีรษะเล็ก ๆ พิงซุกอยู่กับบ่าของชายหนุ่ม อือ.... เสียงครางอืออาอย่างไม่พอใจเมื่อเจ้าตัวถูกลากออกมาจากร้านที่อบอุ่นออกมาสู่ถนนยามค่ำที่อากาศเริ่มเย็น อย่าบ่นเลยน่า แฮร์รี่พูดกับร่างที่แบกอยู่บนหลัง ฉันเตือนนายแล้วนี่นาว่าเดี๋ยวจะเมาก็ไม่เชื่อ เขาเริ่มออกเดินไปยังจุดที่วางกุญแจนำทางบนถนน ตอนนี้คงดึกมากแล้วเพราไชน่าทาวด์เองก็เริ่มจะเงียบ ชายหนุ่มอดพิศวงในใจไม่ได้ ถ้าเมื่อก่อนมีใครมาบอกว่าเราจะต้องมาแบกเจ้าคุณหนูจอมหยิ่งนี่กลับบ้านเราคงขำตายแน่ เฮ้อ เขาถอนใจบา ๆ ก่อนจะก้าวต่อไป ครู่เดียวชายหนุ่มก็มาถึงกุญแจนำทาง รองเท้าสเก็ตข้างเดิมนั้นยังวางพิงกับถังขยะขนาดใหญ่ แฮร์รี่ขยับตัวเพื่อให้ร่างบางนั้นสบายขึ้น ทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ถึงบ้านนายแล้ว เขาเอื้อมมือไปแตะรองเท้าสเก็ต แล้วก็ถูกดูบวูบมาโผล่ที่ผนังตันในซอยใกล้อพาร์ตเมนท์ของมัลฟอย อ๊ะ โธ่เอ๊ย ทำไมมาตกเอาตอนนี้วะ ชายหนุ่มคิดอย่างหัวเสีย สายฝนเทกระหน่ำลงมาทันทีที่พวกเขาหลุดออกมาจากกุญแจนำทาง น้ำเย็นเฉียบกระทบใบหน้าและเสื้อคลุมของทั้งสองจนชุ่ม แต่ร่างบนหลังเขาหลับเงียบไม่รู้สึกตัวแม้สักนิด มันโชคร้ายอะไรของเราเนี่ย แฮร์รี่งึมงำหัวเสีย เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกระเป๋า ร่มเก่า ๆ คันหนึ่งวางทิ้งอยู่ใกล้ ๆ กำแพง เอ็กซิโอ ร่ม เขาสะบัดไม้กายสิทธิ์ ร่มคันนั้นบินหวือมาหาชายหนุ่ม เขากางมันออก สภาพของมันยังดีอยู่น่าจะกันฝนได้บ้าง วิงกาเดียมเลวิโอซา แฮร์รี่ปล่อยให้ร่มลอยอยู่เหนือศีรษะแล้วค่อย ๆ แบกมัลฟอยที่ร่างเปียกโชกกลับบ้านอย่างทุลักทุเลมากขึ้น เขาใช้คาถาเปิดประตูเพราะสภาพของเจ้าของบ้านตอนนี้ต่อให้เอาฮิฟโพกริฟฟ์มาลากก็คงไม่ฟื้น แฮร์รี่พยายามก้าวเข้าไปในบ้านอย่างเงียบ ๆ เพราะกลัวว่าพินซ์ที่หลับอยู่อีกห้องหนึ่งจะตื่น เขาแบกเดรโกเข้าไปในห้องนอนแล้ววางร่างนั้นลงบนฟูก เฮ่อ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย ชายหนุ่มเช็ดใบหน้าที่เปียกโชกเพราะสายฝนพลางมองดูร่างที่หลับไม่รู้เรื่องนั้น อือ.... เสียงครางงึมงำราวกับไม่พอใจเสื้อคลุมเปียกชื้นของตน ปล่อยไว้ได้ปอดบวมตายแน่ แฮร์รี่คิด เขาสะกิดเรียก มัลฟอย เฮ้ มัลฟอย ร่างบางหันหลังหนีทำท่าจะซุกผ้าห่มหาไออุ่น เฮ้ย นายนอนอย่างนี้ไม่ได้นะ เปลี่ยนเสื้อก่อน เงียบ ศีรษะที่มีผมสีทองซุกนิ่งกับหมอน แฮร์รี่มองนิ่งก่อนจะถอนใจเฮือก เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าข้าง ๆ เปิดออกแล้วหยิบเสื้อนอนตัวโคร่งกับผ้าเช็ดตัวออกมา อย่ามาว่าฉันทีหลังแล้วกัน ชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อให้เจ้าขี้เมาที่งึมงำไม่พอใจเมื่อถูกกวนอีกครั้งแต่ก็ยอมเปลี่ยนเสื้อโดยดี รูปร่างของหมอนี่ผอมบางเป็นเด็กจริง ๆ แฮะ เมื่อเปลี่ยนเสื้อพร้อมกับใช้ผ้าซับผมที่เปียกชื้นเสร็จร่างเล็กก็คลานกลับไปซุกผ้าห่มนอนต่อ แฮร์รี่ค่อยมีเวลาพิจารณาตัวเอง เสื้อคลุมของเขาก็ชื้นไม่แพ้กัน เฮ้ มัลฟอย เขาเรียกทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ตอบ ขอยืมเสื้อนายตัวนึงนะ ฮือ อือ แฮร์รี่ถือว่านั่นเป็นคำอนุญาต เขาจึงเดินไปหยิบเสื้อยืดกับผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อออกมาอีกครั้ง ผมสีแดงเพลิงที่เกิดจากอำนาจเวทมนต์ก็กลับเป็นผมสีดำยุ่งเหยิงดังเดิม แฮร์รี่เดินเข้ามาทรุดนั่งข้าง ๆ ฟูกพลางใช้ผ้าเช็ดผมที่เปียกชื้น เครื่องดื่มสีเขียวนั่นเริ่มออกฤทธิ์ ชายหนุ่มรู้สึกมึนงงจนนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สายตาเขาจับอยู่ที่ร่างเล็กซึ่งนอนหลับสนิทท่าทางสบายบนฟูก หนอย ให้เรากินเหล้าเป็นเพื่อนจนมึน แถมตากฝนแบกมาอีก จะกลับโรงแรมไหวไหมเนี่ย เขาคิดพลางสลัดศีรษะ ฮือ.... มัลฟอยพลิกตัว มือควานหาผ้าห่มที่หลุดออกไป หนาวละสิ นายนี่นอนดิ้นเหมือนกันนะเนี่ย แฮร์รี่มองอย่างเอ็นดูพลางดึงผ้าห่มมาห่มให้ เขาลูบศีรษะปกคลุมด้วยผมสีทองนั้นอย่างลืมตัวราวกับลูบผมน้องเล็ก มัลฟอย เขาเรียกเบา ๆ อือ เสียงงึมงำราวกับตอบรับ ฉันเรียกนายว่าเดรโกได้ไหม อือ มือเรียวดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว ฉันแวะมาที่บ้านนายอีกได้รึเปล่า แฮร์รี่เริ่มมึนงงมากขึ้นเรื่อย ๆ ร่างเล็กบนฟูกพลิกหันหลังให้เขา อือ เดรโก.... เสียงชายหนุ่มเริ่มแผ่วลง ตาเขาหนักจนแทบจะลืมไม่ขึ้น อือ ฉันง่วงชะมัดเลย... แล้วเขาก็หลับไปข้าง ๆ กับร่างเล็กนั่นเอง แสบตาชะมัด ใครปิดหน้าต่างทีซิ โอย ปวดหัวด้วย จริงสิเมื่อวานเราไปกินเหล้าที่ร้านบ็อบมานี่นา ฮื่อ หนาวจัง ผ้าห่ม ผ้าห่มไปไหนแล้ว อ๊ะ หมอนข้างนี่นา กอดหมอนข้างก็ได้ ถึงจะแข็งไปหน่อยแต่ก็อุ่นดี เดี๋ยวสิ เราไม่มีหมอนข้างนี่นา เดรโก มัลฟอยลืมตาขึ้นมอง หมอนข้าง ของเขา ดวงตาสีฟ้าจึงปะทะกับดวงตาสีเขียวที่จ้องมองแบบง่วง ๆ อยู่พอดี เฮ้ย ร่างเล็กออกแรงแถบเข้าที่ท้องอีกฝ่ายโดยไม่ต้องคิด โอ๊ย คนตัวใหญ่กว่าที่นอนหมิ่นเหม่อยู่แล้วเลยกระเด็นตกฟูกไป แฮร์รี่เอามือกุมท้องลุกขึ้นนั่ง อูย ทักทายแบบนี้แต่เช้าไม่ดีนะ เดรโก นาย! นาย ! คนเพิ่งตื่นผุดลุกขึ้นยืนชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยท่าทางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นายมานอนที่นี่ได้ยังไง ก็เมื่อคืนนายเมา แล้วฉันก็แบกนายกลับมาไง สายตาหงุดหงิดมองผมเผ้ายุ่งเหยิงของตัวเองแล้วมองกวาดไปที่เสื้อนอน ใบหน้านวลเรื่อขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ แล้วใครใช้ให้นายเปลี่ยนเสื้อฉันฮ๊ะ เสียงเกรี้ยวกราดยังหาเรื่องต่อ ฝนมันตก ฉันกลัวนายจะปอดบวมตาย ก็เลย.... เอาละสิ ทำคุณบูชาโทษเสียแล้ว แฮร์รี่ ใช้คาถาทำให้แห้งก็ได้ นายเป็นพ่อมดรึเปล่า คราวนี้เสียงตะเบ็งดังลั่น ชายหนุ่มยิ้มแหย เออเนอะ ลืมไปเลย เขาขยี้ผมตัวเองแบบเขิน ๆ แต่ก็ไม่ช่วยให้อีกฝ่ายคลายความหงุดหงิดลงเท่าไหร่ นายออกไปเลย ไป เดรโกชี้นิ้วไปทางประตูห้อง งั้นฉันออกไปรอข้างนอกนะ เดรโก ชายหนุ่มเดินออกไปโดยไม่รอฟังเสียงประท้วงที่ลั่น ๆ ตามมา เฮ้ย ฉันหมายถึงออกไปจากบ้านฉัน แล้วก็ใครอนุญาตให้เรียกฉันว่าเดรโก... แต่แฮร์รี่ปิดประตูห้องเสีย กั้นเสียงอีกฝ่าย แล้วก็กั้นสายตาของเดรโกที่อาจจะเห็นว่าสีหน้าของเขาเองก็งุนงงไม่แพ้กัน แต่เป็นความงุนงงว่าทำไมตนเองถึงได้นอนจ้องใบหน้ายามหลับสนิทนั้นอยู่ได้ตั้งนานต่างหาก ชายหนุ่มล้างหน้าล้างตาแล้วเดินไปเดินมาอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาเปิดหน้าต่างออกเพื่อให้แสงส่องเข้ามาแล้วเดินไปทรุดนั่งที่โซฟา แสงสะท้อนบางอย่างกระทบกับตาของเขา แฮร์รี่จึงเงยหน้าขึ้นมองบนหลังตู้ติดผนังที่มาของแสงนั้น มีบางอย่างที่สะท้อนแสงแดดได้ วางอยู่ในตำแหน่งสูงเกินกว่ามือของพินซ์จะหยิบถึง แต่แฮร์รี่สามารถเอื้อมไปหยิบมาได้อย่างสบาย ๆ มันเป็นแท่งแก้วขนาดเล็ก ยาวประมาณ 2 นิ้ว แพ็คเรียงเป็นแผงประมาณ 5 หลอดวางเรียบร้อยในกรอบโลหะเพื่อกันกระแทก ภายในแท่งแก้วบรรจุของเหลวสีเงินขุ่นข้น จากฝุ่นที่จับอยู่บนผิวแท่งแก้วและกรอบเหล็กบ่งบอกว่ามันคงจะถูกวางทิ้งไว้บนหลังตู้นี้นานพอสมควร ชายหนุ่มหยิบแท่งแก้วออกมาแท่งหนึ่ง หย่อนมันลงในกระเป๋าเสื้อคลุมอย่างเงียบ ๆ สีหน้าของเขาเคร่งเครียดต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ เขาค่อย ๆ วางกล่องโลหะนั้นกลับเข้าที่เดิมเมื่อมีเสียงเปิดประตูดังขึ้นจากด้านหลัง แฮร์รี่หันขวับไปมอง พินซ์ยืนอยู่ตรงนั้น เด็กหญิงยังสวมชุดนอน มือข้างหนึ่งลากหมอนใบเล็กออกมาด้วย ท่าขยี้ตาอย่างงัวเงีย ทำให้แฮร์รี่ยิ้มออกมาได้ อรุณสวัสดิ์ พินซ์ ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างประหลาดใจ แฮร์รี่ มาแต่เช้าเลย อ้อ ฉันนอนที่นี่ต่างหาก ชายหนุ่มคิดแต่ไม่ได้ตอบ เขาเลี่ยงบทสนทนาไป ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวเดรโกก็จะออกมาแล้ว พินซ์พยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าห้องไป ไม่ทันขาดคำประตูห้องนอนก็เปิดออก เดรโกเดินหน้าบูดบอกอารมณ์ว่ายังหงุดหงิดไม่หายก้าวปึงปังไปที่ครัว เขาคุ้ยข้าวของกุกกักก่อนจะเริ่มทำอาหารเช้า แฮร์รี่เดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว เท้าคางมองแผ่นหลังเล็ก ๆ ที่สาละวนอยู่กับกะทะบนเตา พินซ์ ตื่นได้แล้ว กินข้าว เสียงตะโกนปลุกเด็กหญิงโดยที่เจ้าตัวไม่หันกลับมา มาแล้ว!!!!!! เสียงร่าเริงของเด็กหญิงดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งเข้ามานั่งที่โต๊ะโดยไม่สังเกตสิ่งผิดปกติ เดรโก แฮร์รี่เรียก นายยังไม่หายโกรธอีกเหรอ มัลฟอยหันกลับมาวางจานไข่ดาวลงบนโต๊ะ กินซะ พินซ์ เขาสั่งแล้วหันไปชงกาแฟ เดรโก.... คราวนี้เจ้าตัวคนถูกเรียกหันกลับมาหน้าหงิก ใครให้นายเรียกฉันว่าเดรโก แฮร์รี่ยิ้ม ก็นายไง เมื่อคืนฉันถามแล้ว นายบอกว่า อือ แก้วกาแฟกระแทกโครมลงบนโต๊ะ มนุษย์แถวบ้านนายเค้าเรียกนั่นว่าการอนุญาตเร๊อะ เอาน่า เอาน่า ชายหนุ่มพยายามทำท่าหยวน ว่าแต่...นายจะไม่ทำอาหารเช้าเผื่อฉันเลยเหรอ ตอนนี้ฉันหิวจะตาย จานออมเล็ตถูกกระแทกลงตรงหน้า กินซะ แล้วรีบ ๆ กลับไปเลย คนทำบอกแล้วทรุดนั่งฝั่งตรงข้าม แฮร์รี่มองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตากินอาหารแล้วก็ยิ้ม เขาลงมือกินอาหารเช้าฝีมือของอดีตคู่อริเป็นครั้งแรก เมื่อคืนได้ข่าวอะไรบ้าง เสียงบอกว่าอารมณ์คนถามเริ่มเย็นลง โรนีย์บอกว่าของหมด แฮร์รี่ตักออมเล็ตใส่ปาก อร่อยดีแฮะ ต้องรอล็อตใหม่ส่งมาจากอังกฤษ ชายหนุ่มหวนคิดถึงคำฝากของพ่อค้าตลาดมืด บอกเดรกด้วยว่าของที่เขาสั่งจะมาคราวหน้าเหมือนกัน แฮร์รี่รู้สึกถึงน้ำหนักของแท่งแก้วที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ สีหน้าแจ่มใสของเขาขรึมลง อย่าให้หมอนี่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนคตาร์เลยเถอะ
เดรอะโมโหกลบเกลื่อนความเขินอะเด้
ขอให้เดรไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยคน TT โดย: เชอร์ลอก โฮมส์ IP: 124.122.51.153 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:1:21:42 น.
|
|||||||||||
*NaO' s Coffee Cafe*
Welcome every body
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
(เขินหรอน่ะ?)
อ่านต่อ ๆ