Chapter 8

ตอนที่ 8

เดรโกทรุดนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางสบาย ๆไร้ความประหม่าราวกับอยู่ในบ้านของตนเอง เจ้าของบ้านที่เดินตามมาเสียอีกที่หน้าเสียเพราะเจ้าเอลฟ์ตัวดีทำเหตุเมื่อครู่ เขานั่งลงตรงข้าม

“บ้านนายสวยดีนี่” ดวงตาสีฟ้ามองพิจารณาผ่าน ๆ สีหน้ายังคงเรียบเฉยเดาอารมณ์ไม่ออก

“บ้านของซีเรียสน่ะ” คนตัวโตกว่าพูดอุบอิบ “เอ่อ....เมื่อกี้ที่ก็อกโกพูด....คือ มันเข้าใจผิดนะ...เอ่อ” ชายหนุ่มไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจหรือเปล่าก็เลยพยายามแก้ตัวไว้ก่อน

พินซ์นั่งจิบน้ำส้มคั้นเย็นเจี๊ยบที่ก็อกโกเอามาเสิร์ฟให้เด็กหญิงอยู่บนพรมนุ่มพลางเล่นกับลูกสนิชจำลองสำหรับฝึกมือของแฮร์รี่

“กาแฟขอรับ” ก็อกโกเอากากระเบื้องใบย่อมพร้อมแก้วสองใบมาวางบนโต๊ะหน้าระรื่นไม่รู้สึกสักนิดว่าทำให้ ‘นายท่าน’ ของมันเดือดร้อน “จะรับอะไรอีกไหมขอรับ นายท่าน นายผู้...”

“เฮ้ย” แขนยาวของแฮร์รี่เคยคว้าลูกสนิชได้ไวเท่าใด เขาก็เอื้อมไปปิดปากเจ้าเอลฟ์บ้านได้ไวเท่านั้น “หยุดเลย ก็อกโก ไปนอนซะ พวกฉันไม่เอาอะไรแล้ว”

เมื่อก็อกโกคล้อยหลังไปแล้วเขาก็หันกลับมายังคนที่นั่งตรงข้ามที่กอดอกมองนิ่งอยู่ “เดรโก...นาย ไม่โกรธใช่ไหม” ก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบ เสียงพึ่บพั่บก็ดังขึ้นที่หน้าต่าง นกฮูกขนาดกลางสีน้ำตาลเข้มบินเข้ามาทิ้งจดหมายลงบนตักของแฮร์รี่ เขาเหลือบมองเดรโกซึ่งลุกเดินไปหาพินซ์แล้ว ชายหนุ่มจึงเปิดจดหมายออกอ่าน

“เรียนคุณ ฮ.พอตเตอร์ เนื่องด้วยสมาคมควิชดิชอเมริกันจะจัดการแข่งขันควิชดิชการกุศลนัดพิเศษระหว่างทีมชาติอเมริกันกับทีมชาติบัลกาเรียในวันที่....เอ๋ วันพรุ่งนี้นี่นา...” แฮร์รี่อุทาน

“และทางสมาคมทราบว่าท่านมาเยือนนิวยอร์กอย่างไม่เป็นทางการ จึงขอเรียนเชิญท่านเป็นแขกพิเศษสำหรับการแข่งขันนัดนี้โดยได้แนบตั๋วที่นั่งชั้นพิเศษมาด้วยแล้ว...” เขาปิดจดหมายเมื่อเดรโกเดินจูงมือพินซ์ซึ่งเริ่มงัวเงียอีกครั้งเข้ามา

“ฉันจะพาพินซ์กลับล่ะ” คนร่างบางบอกเรียบ ๆ

“เดี๋ยวฉันไปส่งนะ” แฮร์รี่บอก พลางดึงเอาตั๋วควิชดิชออกมาจากซอง “เออ เดรโก สมาคมควิชดิชอเมริกันเค้าส่งตั๋วรอบพิเศษมาให้ฉัน พรุ่งนี้เราพาพินซ์ไปดูด้วยกันไหม”

พินซ์กระตุกมือผู้ปกครองตาวาวขึ้นมาทันที “เดรก ควิชดิชที่เล่นกันบนไม้กวาดอย่างที่เดรกเคยเล่าน่ะเหรอ”

“ใช่แล้วล่ะพินซ์” แฮร์รี่ชิงตอบ “สนุกมากๆเลยด้วย” เขาพยายามชักจูงเด็กหญิงเพราะรู้ว่าผู้ปกครองของเธอจะใจอ่อนถ้าเจอคำขอของเด็กน้อย การชักจูงของเขาได้ผลเสียด้วย “พาหนูไปดูได้มั้ย เดรก นะ นะ”

“ไม่เอาน่าพินซ์ วันนี้เธอก็ไปเที่ยวสวนสนุกมาแล้วไง” เดรโกทำหน้าเซ็งเมื่อเจอลูกอ้อน

“มันไม่เหมือนกันนี่ แล้วพรุ่งนี้เดรกก็ว่าง” เด็กหญิงจำตารางงานของผู้ปกครองได้แม่นคงเพราะรู้ว่าวันไหนจะต้องอยู่บ้านคนเดียว

“ทีมชาติอเมริกันเจอกับทีมบัลกาเรียนะเดรโก วิกเตอร์ ครัมลงเป็นนัดสุดท้าย” แฮร์รี่พยายามโฆษณา แต่อีกฝ่ายหันมามองตาเขียว “ไม่ต้องมาชวน”

“ไปเถอะน่า” แฮร์รี่พยายามต่อ

“นะ เดรกนะ” พินซ์ร่วมมือกับเขาเต็มที่

“ดูอารมณ์ก่อน” เดรโกตัดบทหน้าบึ้งแล้วดึงพินซ์เดินออกไป แฮร์รี่ยิ้ม ถ้าลงหมอนี่ไม่ปฏิเสธก็แปลว่าตอบรับนั่นแหละ เขารีบเดินตามออก “เดรโก เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง”

สายวันต่อมา ทั้งสามจึงนั่งตากแดดยามสายอยู่ในที่นั่งชั้นพิเศษแบ่งเป็นโซนส่วนตัวในสนามควิชดิชนอกเมืองนิวยอร์ก ที่นั่งชั้นล่างลงไปผู้คนอัดแน่นยัดเยียด ท่าทางควันหลงของควิชดิชเวิร์ลคัพยังคงลอยวนอยู่แน่ ๆ พิธีเปิดการแข่งขันแม้ว่าจะใหญ่โตมากแต่ก็เต็มไปด้วยสีสันตระกาลตาจากทีมบัลแกเรียไม่ผิดจากที่แฮร์รี่เคยดูตอนเขาอยู่ปีสี่ พินซ์ตื่นเต้นจนตาโตเมื่อเห็นพวกวีล่าตัวน้อย ๆ ร่ายระบำพริ้วไหว

“ดูสิๆ เดรก สวยจังเลย” เด็กหญิงชี้ให้เดรโกซึ่งกำลังทำหน้าเซ็งจัดกับพิธีเปิด

แฮร์รี่ซึ่งนั่งอยู่อีกด้านของเด็กหญิงถามขึ้นพลางเหลือบมองร่างบางที่นั่งกอดอกนิ่ง“สวยเท่าเดรกไหม พินซ์”

ศีรษะที่มีผมสีทองหันขวับมาทันที ดวงตาหรี่ลงบอกอารมณ์ว่าชักหงุดหงิดที่โดนแหย่

พินซ์ซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่ยิ้มหวานเกาะแขนผู้ปกครองอย่างอ้อน ๆ “เดรกสวยกว่าตั้งเยอะ”

แฮร์รี่อมยิ้มไม่กลัวคนหน้าบึ้งที่ทำท่าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขา “นั่นสิ ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” เขาหันกลับไปพิงพนักเก้าอี้อย่างอารมณ์ดีปล่อยให้อีกฝ่ายขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไปคนเดียว

จนเมื่อพิธีเปิดจบลง ผู้เล่นทั้งสองทีมลงสนาม แล้วเกมเริ่มนั่นแหละเดรโกค่อยสีหน้าตื่นเต้นขึ้น เป็นการแข่งที่สนุกทีเดียวเพราะทั้งสองทีมตั้งใจจะไม่ออมมือให้กันแม้ว่าจะเป็นการแข่งการกุศล ดูเหมือนวิกเตอร์ ครัมซึ่งลงเล่นเป็นนัดสุดท้ายก็อยากจะแก้มือหลังจากที่แพ้มทีมอังกฤษของแฮร์รี่ เขาบินฉวัดเฉวียนหลบซีกเกอร์ของอเมริกาที่คอยตามติดแย่งลูกสนิช เกมดำเนินไปเรื่อยๆเมื่อแดดเริ่มกล้าขึ้น

“ร้อนจัง” พินซ์งึมงำ เดรโกใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้เด็กหญิง “เธอลืมเอาหมวกมาใช่ไหม ฉันเตือนแล้วแท้ๆ” เขาบ่นแล้วดึงหมวกของตัวเองสวมให้เด็กในปกครอง ใบหน้านวลเองก็ถูกแดดจนกลายแก้มเป็นอมสีชมพูหน่อย ๆ แล้วเช่นกัน แฮร์รี่ถามอย่างเป็นห่วง

“ร้อนไหม เดรโก”

อีกฝ่ายซึ่งหันไปสนใจเกมในสนามตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ช่างเหอะน่า” ตาของมองตามร่างของซีกเกอร์ทั้งสองที่บินไปทางนั้นทางนี้ดูท่าทางเหมือนอยากลงไปเล่นเอง แฮร์รี่ถอนใจยิ้มเอ็นดูก่อนจะถอดหมวกของเขาไปสวมบนศีรษะที่มีผมสีทองนั้น คราวนี้ไม่มีเสียงประท้วงจากคนตัวเล็กที่กำลังสนุกเลยแม้แต่คำเดียว

การแข่งขันจบลงตอนเที่ยงพอดี ผลเป็นดังที่แฮร์รี่คาด วิกเตอร์ ครัมคว้าลูกสนิชได้และจบเกมส์อย่างไม่ยากเย็นนัก ฝูงชนเทออกมาจากสนาม ทั้งสามรอให้คนบางตาก่อนแล้วจึงค่อย ๆ เดินจูงมือกัน (พินซ์อยู่กลาง) ออกมา แฮร์รี่เหลือบเห็นสีหน้าสนุกถูกใจของคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ

“เดรโก” เขาถามยิ้ม ๆ

“หือ” อีกฝ่ายหันมา ริมฝีปากบางหยักยิ้มบาง ๆ เช่นกัน

“สนุกไหม”

“อือ”

“งั้นไว้วันหลังเราไปซ้อมควิชดิชด้วยกันบ้างดีไหม” เขาชวน ไม่ลืมว่าอีกฝ่ายเองก็เคยเป็นซีกเกอร์ของบ้าน

ดวงตาสีฟ้าจ้องอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มกวน ๆ ทำให้ใบหน้านวลดูสดใสกว่าปกติ“นายแน่ใจเรอะ เดี๋ยวเกิดฉันชนะขึ้นมาจะขายหน้าซีกเกอร์ทีมชาติอังกฤษนะ”

แฮร์รี่ยิ้มแต่ไม่ยอมตอบตามใจคิด ถ้าฉันแพ้แล้วทำให้นายยิ้มแบบนี้บ่อย ๆ ละก็ จะยอมแพ้ทุกวันก็ยังได้

ความชุ่มชื่นในจิตใจแสดงออกมาบนใบหน้าของแฮร์รี่อย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าเขาจะแยกจากเดรโกและพินซ์กลับมาถึงบ้านของซีเรียส ชายหนุ่มฮัมเพลงอย่างสบายใจ ขณะไขประตูบ้านเข้าไป เขาแปลกใจนิดหน่อยที่ก็อกโกไม่ยักรอเปิดประตูให้ ทีเมื่อคืนละรีบมาบริการทำให้เราเดือดร้อน

“ก็อกโก ฉันกลับมาแล้ว ขอน้ำฟักทองเย็นๆ สักแก้วสิ คอแห้งชะมัด” เขาร้องเรียกตั้งแต่ประตูหน้าบ้าน

เงียบ เจ้าเอลฟ์ยังไม่ปรากฏตัว

“ก็อกโก” แฮร์รี่เรียกอีกครั้ง เขาขมวดคิ้ว มีบางอย่างผิดปกติ

ชายหนุ่มชะลอฝีเท้าลง มือล้วงหยิบไม้กายสิทธิ์ในกระเป๋าเตรียมพร้อม เขาเดินค่อย ๆ เข้าไปในห้องรับแขก หน้าต่างเปิดอยู่ ม่านปลิวไสว แต่ข้าวของทุกอย่างในห้องอยู่ในที่ของมัน ไม่มีร่องรอยของผู้บุกรุก และ ไม่มีวี่แววของเจ้าเอลฟ์บ้านเช่นกัน แฮร์รี่ยืดตัวขึ้นยืนตรง

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้นด้านหลังชายหนุ่ม พร้อมกับเงาร่างที่พุ่งเข้าใส่เขา แฮร์รี่ตวัดไม้กายสิทธิ์ชี้ไปตรงหน้า แต่ผู้โจมตีก็ไวไม่ใช่เล่น เขาปัดปลายไม้กายสิทธิ์เบนออกได้ฉับพลันด้วยแรงหนักจนแฮร์รี่เซถลา พร้อมกับที่ไม้กายสิทธิ์ของตนชี้ไปที่ชายหนุ่มในระยะประชิด แฮร์รี่กลับตัวทันควันตวัดสันเท้าเตะข้อมือของร่างนั้นจนไม้กายสิทธิ์กระเด็นออกจากมือ

“เฮ้ย ใจเย็นๆ ยอมแล้ว”

เสียงจากร่างที่เพิ่งถูกเตะไปหมาดๆ ร้องขึ้นก่อนจะถอดหมวกที่ปิดหน้าออก แฮร์รี่ร้องอุทานอย่างประหลาดใจปนฉุน

“รอน นายเล่นบ้าอะไรของนายวะเนี่ย”

ชายหนุ่มผมสีเพลิงร่างสูงโย่งที่ยืดตัวขึ้นนั้นยิ้มอารมณ์ดี “ก็แค่อยากทดสอบดูว่าเซนต์นายยังดีอยู่รึเปล่าเท่านั้นน่า แต่เมื่อกี้เตะแรงนะเว้ย เอาจริงเลยเรอะ” เขาลูบข้อมือตัวเองป้อย ๆ

“ไม่ต้องมาสำออยเลย” เสียงแฮร์รี่ยังไม่วายฉุน “แอบเข้ามาในบ้านคนอื่น แถมทำท่าจะทำร้ายเจ้าของบ้าน จะให้ฉันคิดว่าเป็นคนดีเรอะ” เขาถอดเสื้อคลุมออก แล้วเดินไปปิดหน้าต่างกระจกเพราะลมด้านนอกเริ่มกรรโชกแรง

“เมื่อกี้แดดดี ๆ อยู่ ฝนจะตกอีกแล้ว” รอนบ่น เขาถอดชุดชุดเสื้อคลุมพ่อมดเต็มยศราวกับว่าเพิ่งออกมาจากกระทรวงเวทมนต์อังกฤษออกแขวนแล้วเอนตัวนอนบนโซฟา“ดีนะฉันไม่ต้องมาทำงานที่นี่”

“บ่นไปเถอะ” แฮร์รี่ว่าพลางเดินไปชงชา “เอิลร์เกรย์ใช่ไหม” เขาถามทั้งที่จัดการชงชาเรียบร้อย

“รู้ใจไปซะทุกอย่างเลยน๊า” รอนแกล้งทำหน้าซาบซึ้งแต่ก็เอื้อมไปรับชาโดยดี “ฉันน่าจะขอนายแต่งงานมากกว่าขอเฮอร์ไมโอนี่ว่ะ รายนั้นนะตอนนี้บังคับให้ฉันกินแต่ชาเขียว กำลังคลั่งเรื่องวัฒนธรรมแม่มดตะวันออกอยู่”

“เขาก็สมเป็นเขาแหละน่า” แฮร์รี่ทรุดนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม ที่เดียวกับที่เดรโกนั่งเมื่อคืนนั่นเอง “ก็อกโกไปไหน ทำไมยอมให้นายเข้ามาในบ้านได้ ตอนฉันมาที่นี่ครั้งแรกกว่ามันจะยอมรับว่าฉันรับมรดกบ้านหลังนี้จากซีเรียสยังอ่านพินัยกรรมอยู่ตั้งนานสองนาน”

“มันไปตลาด” รอนไม่ตอบคำถามที่สอง เขากลับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้ แฮร์รีรับไปเปิดอ่านแล้วก็ต้องอุทาน “เฮ้ย”

เพราะข้อความบนจดหมายฉบับนั้นเป็นลายมือเขา

ข้าพเจ้านายฮ. พอตเตอร์ ของรับรองว่านาย ร.วิสลีย์ซึ่งเป็นสหายของข้าพเจ้า มีสิทธิ์ในอหังสาริมทรัพย์และสังหาริมทรัพย์ของข้าพเจ้าทุกชิ้น และสามารถใช้สิ่งเหล่านั้นได้เทียบเท่ากับเจ้าของคือข้าพเจ้าเอง ลงชื่อ ฮ.พอตเตอร์

แฮร์รี่เพ่งมองชัดๆ ลายมือของเขาเองแน่ ๆ แต่เขาแน่ใจว่าเขาไม่ได้เขียนมัน ชายหนุ่มเงยหน้ามองเพื่อนซี้ที่หลิ่วตาให้ “ขอเล่นใหม่ของเฟร็ดกับจอร์จ เครื่องเปลี่ยนข้อความ แค่มีลายมือเจ้าของเราก็สามารถสลับเปลี่ยนข้อความได้ตามใจ แต่อันนี้ไม่มีขายนะ”

“นายกับพี่ๆนายนี่น่าถูกจับเข้าอัซคาบันฐานเป็นอันตรายต่อความมั่นคงเสียจริง” แฮร์รี่บ่นพลางส่ายหน้า ถ้าพวกทำผิดกฏหมายเอาอุปกรณ์นี้ไปใช้อะไรจะเกิดขึ้นนะ “แล้วจะมาทำไมไม่ส่งจดหมายมาบอก ทำแอบๆเป็นโจรไปได้”

“เอาน่า” รอนผุดลุกขึ้นนั่ง “ถ้าไม่แอบมาจะได้เจอคนสวยของนายเหรอ”

“หา อะไรนะ” แฮร์รี่อ้าปากค้าง “คนสวยอะไร ใคร”

รอนยิ้มเป็นต่อ “อย่ามาปากแข็งน่า แฮร์รี่” เขาเอื้อมแขนยาวมาขยี้ผมสีดำยุ่ง ๆ ของชายหนุ่มอย่างเอ็นดู “เจ้ากะล่อนเอ๊ย เราก็สงสัยว่าทำไมนายกระตือรือร้นจะขอมาทำงานที่นี่คนเดียว ที่แท้ก็มีสาวแอบไว้ ไหนล่ะ ไม่พากลับมาบ้านด้วยเหรอ” เขามองไปรอบ ๆ ราวกับพยายามจะค้นหา ‘สาว’ ผู้เป็นเป้าหมาย

แฮร์รี่ยังไม่หายงง “เดี๋ยวๆรอน” เขายกมือทำท่าขอเวลานอก “ฉันยังไม่เข้าใจ สาวอะไรของนาย”

รอนขมวดคิ้วทั้งที่ยังยิ้มกวน “อย่ามาปากแข็งน่าไอ้หนู นายควงใครไปดูแข่งควิชดิชวันนี้ล่ะฮ๊ะ”

“เฮ้ นายรู้ได้ยังไง”

หนังสือพิมพ์เดลลี่ พร้อพเพ็ตฉบับบ่ายของวันนี้ถูกยื่นตามมา แฮร์รี่เปิดหน้าข่าวกีฬาแล้วก็ต้องตะลึง ช่องคอลัมน์เก็บตกขอบสนามที่มุมล่าง ภาพเขาเอี้ยวตัวไปสวมหมวกให้คนตัวเล็กผมยาวที่นั่งดูควิดดิชด้วยกันวันนี้ ด้านล่างภาพเขียนว่า ซีกเกอร์เจ้าเสน่ห์ของทีมชาติอังกฤษทำสาว ๆ น้ำตาตกเสียแล้ว สาวปริศนาจากนิวยอร์กคนนี้ใครจ๊ะแฮร์รี่

ภาพนั้นซูมเห็นใบหน้าชัดเจนจนไม่ต้องปฏิเสธว่านั่นไม่ใช่เขา แถมตัวชายหนุ่มที่เบี่ยงอยู่นั้นก็บังพินซ์ที่นั่งอยู่ตรงกลางมิดพอดี มันจึงราวกับว่าเขา ‘ควงสาว’ ไปดูควิชดิชกันสองคนจริง ๆ ยังดีที่ปีกหมวกบังใบหน้าของเดรโกไว้

“ช่างภาพของเดลี่พร็อพเพ็ตมาพักร้อนที่บ้านว่าที่แม่ยายน่ะ โชคร้ายหน่อยนะเพื่อน” รอนตบบ่าอีกฝ่ายดังปั๊บๆ “ว่าแต่นายนี่ปิดเงียบเลยนะ สาวน้อยคนนี้ใครวะ” เพื่อนซี้เหลือบมองข้างไหล่เขาพยายามเพ่งมองภาพนั้น

แฮร์รี่โล่งใจขึ้นเมื่อเพื่อนซี้อยู่ด้วย รอนอาจจะช่วยเราหาคำตอบเรื่องเดรโกได้ก็ได้ ชายหนุ่มคิดก่อนจะพูดเบา ๆ “รอน นายตั้งใจฟังหน่อยแล้วกันนะ มันอาจจะน่าตกใจหน่อยแต่ว่า ‘สาวน้อย’ คนนี้คือ...”

ใบหน้ารื่นเริงของรอนค่อย ๆ นิ่งลง ๆ เขานั่งฟังแฮร์รี่เล่าถึงเหตุการณ์ตั้งแต่เขาพบกับเดรโก มัลฟอยอีกครั้ง เรื่องพินซ์ คำสาปที่มอทโกเมอรี่สันนิษฐาน รวมไปถึงหลอดของเหลวที่เขาพบในบ้านของฝ่ายนั้น เว้นตอนที่ชายหนุ่มคิดว่าไม่เกี่ยวกับประเด็น (เช่นตอนที่เขานอนค้างที่บ้านเดรโก) พอเขาเล่าจบใบหน้าของรอนก็กลายเป็นเคร่งขรึม

“แล้วนายจะทำยังไง” เขาถามเสียงเรียบ ๆ

แฮร์รี่ส่ายหน้า “ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันคิดว่าอาจจะมีการเข้าใจผิด หมอนั่นไม่น่าจะเป็นหัวหน้าของพวกแก็งค้ายา”

รอนเอ่ยขัด “ฉันไม่คิดว่าเราจะไว้ใจหมอนั่นได้” เขายกมือกอดอกครุ่นคิด “นายอย่าลืมว่าพ่อของหมอนั่นอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าของผู้เสพความตาย อำนาจของลูเซียส มัลฟอยต้องถ่ายทอดมาถึงลูกชายคนเดียวของเขาแน่นอน”

“รอน นายไม่เห็นสภาพหมอนั่นอย่างที่ฉันเห็นนะ”

“นายจะรู้ได้ยังไงว่าหมอนั่นไม่ได้กำลังหลอกให้นายติดกับ นายเป็นศัตรูอันดับหนึ่งของมัลฟอยมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว” รอนเริ่มเสียงแข็ง

“เดรโกไม่ทำอย่างงั้นหรอกน่า” เสียงแฮร์รี่ดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว

รอนหรี่ตา “ถึงกับเรียกกันว่า ‘เดรโก’ เชียวเหรอ”

“เอ่อ” อาการตะกุกตะกักของแฮร์รี่ทำให้รอนยิ่งหน้าเครียดขึ้น

“แฮร์รี่ ฉันไม่คิดว่านายควรสืบคดีนี้ต่อแล้ว”

“รอน...” แฮร์รี่อุทาน

“นายกำลังโดนเจ้าซีดนั่นหลอก หลอดยาก็เป็นหลักฐานพอ”

“รอน เรายังพิสูจน์ไม่ได้ว่ายานั่นเป็นเนคตาร์…”

“หยุดเสียที แฮร์รี่” รอนตะโกน ชายหนุ่มนิ่งขึง “นายแน่ใจ นายเองก็คิดว่านั่นคือเนคตาร์ แต่นายพยายามปกป้องเจ้านั่น นายปกป้องทายาทอันดับหนึ่งของผู้เสพความตาย ศัตรูของนายเอง”

แฮร์รี่นิ่งอึ้ง เขากัดริมฝีปากแต่จนที่จะหาคำพูดแก้ตัว รอนเองก็เงียบไป เขาเดินไปหยิบเสื้อคลุมที่วางพาดอยู่มาสวม พูดด้วยเสียงเบาลง “ฉันแอบแว่บมาจากกระทรวง เดี๋ยวต้องกลับแล้ว” เขาเอ่ยต่อหน้าขรึม

สายตารอนเต็มไปด้วยความห่วงใย “เชื่อฉัน แฮร์รี่ หมอนั่นไม่มีทางกลับเป็นคนดีได้ ถอนตัวจากงานนี้หรือไม่ก็จับมันซะ” มือของผู้เป็นเพื่อนตบเบา ๆ ที่บ่าของแฮร์รี่ซึ่งยังคงยืนนิ่งสีหน้าเครียด

รอนเดินออกไปที่ประตู “กุญแจนำทางอยู่ที่รางระบายน้ำชั้นล่าง ฉันหวังว่าจะเจอนายที่ที่ประชุมฝ่ายสอบสวนวันจันทร์หน้า”เขาออกไปแล้วปิดประตูตามหลัง ทิ้งให้ผู้เป็นเพื่อนยืนอยู่ในห้องเงียบ ๆ คนเดียว

แฮร์รี่กำหมัดแน่น กัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ ใบหน้าของเขาตึงเครียด

“ไอ้บ้าเอ๊ย”

ชายหนุ่มเหวี่ยงหมัดกระแทกประตูตู้กระจกที่อยู่ข้างๆ จนมันแตกกระจาย

เพล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เขายังคงกระแทกหมัดใส่ประตู ชายหนุ่มไม่ได้ใส่ใจมือที่โดนกระจกบาดจนเลือดหยดลงบนพรมบอกดวงๆ

เขาไม่ได้โกรธรอน เพราะส่วนหนึ่งในความคิดตนเอง เขารู้ว่ารอนพูดถูก เพียงแต่...

รอยยิ้มกวนๆ บนใบหน้าขาวนวลลอยมาพร้อมคำพูด “เดี๋ยวเกิดฉันชนะขึ้นมาจะขายหน้าซีกเกอร์ทีมชาติอังกฤษนะ”

...เพียงแต่เขาไม่อยากที่จะยอมรับมันเท่านั้น

Create Date : 02 มกราคม 2548 Last Update : 5 มกราคม 2548 17:28:33 น. Counter : 683 Pageviews.		3 comments
Share Tweet