Chapter 16

ตอนที่ 16

แฮร์รี่ พอตเตอ์ลุกจากเตียงพร้อมกับเสียงปิดประตูห้องน้ำโครมครามของเดรโก ชายหนุ่มเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ติดผนังด้านหนึ่งของห้องนอน เขาเปิดตู้แล้วมองเข้าไป เสื้อเชิ้ตและสเวตเตอร์สีดำแขวนเรียงราย ด้านล่างมีกางเกงสแลคสีดำสนิทอีกเช่นกันวางพับอยู่ ก็อกโกรักษาเสื้อผ้าของซีเรียสไว้เรียบร้อยและยังดูใหม่มาก

แฮร์รี่เลือกหยิบเชิ้ตตัวที่ใกล้มือกับกางเกงออกมาชุดหนึ่ง ตอนนี้รูปร่างของเขาคงจะพอ ๆ กับซีเรียสน่าจะใส่ชุดพวกนี้ได้ ถึงเขาจะไม่ชอบใส่สีดำสนิทเหมือนพ่ออุปถัมป์ก็เหอะ

ทำไงได้ล่ะ กระเป๋าเสื้อผ้าของเขา รอนหิ้วผ่านกุญแจนำทางไปอังกฤษตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

พูดถึงรอน หมอนั่นต้องโกรธมากแน่ ป่านนี้จินนี่จะคุยกับพี่ชายหรือยังก็ไม่รู้

ชายหนุ่มครุ่นคิดพลางค้นเสื้อผ้าต่อ มีแต่ไซต์ใหญ่เดรโกใส่ไม่ได้แน่นอน เขาคิดแล้วก็ดึงลิ้นชักออกมาดูทีละชั้น ๆ จนมาถึงชั้นสุดท้ายล่างสุด

“อ๊ะ” แฮร์รี่ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นของที่พับเรียบร้อยวางเรียงอยู่ในลิ้นชักนั้น โน้ตแผ่นเล็ก ๆ หลายแผ่นวางซุกอยู่มุมหนึ่ง

ฝากไว้เป็นของดูต่างหน้านะคะ จาก โรส
ไว้วันหลังจะแวะมาเอาจ้ะ , มาเรียน
ดูเวลาคิดถึงนะคะ รักจัง, วิเวียน
ฯลฯ

โอ้โห ซีเรียส

แฮร์รี่อุทานในใจ เขารู้มาตั้งนานแล้วเรื่องความเจ้าเสน่ห์ของพ่ออุปถัมป์ แต่พอเห็นหลักฐานชัดเจนมันก็อดทึ่งไม่ได้

แล้วอยู่ดี ๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏบนใบหน้า ดวงตาสีเขียววิบวับมีเลศนัยน์ขึ้นมาทันที

....................................................................

“แฮร์รี่ แฮร์รี่” เสียงเดรโก มัลฟอยเรียกจากห้องน้ำ

“ว่าไงเดรโก” คนที่กำลังพับเสื้อผ้าเป็นกองวางบนเตียงหันไปถาม

ร่างในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวตัวโคร่งที่เดินออกมาหน้ามุ่ย พยายามปัดเส้นผมสีทองหยักยาวที่เปียกโชกของตนออกไปให้พ้นใบหน้า “ห้องน้ำนายไม่มีผ้าเช็ดตัวหรือไง ฉันเห็นแต่เสื้อคลุมนี่” เขาพูดแล้วเดินตึง ๆ เข้ามาหา

แฮร์รี่ยิ้มเอ็นดูก่อนจะหยิบผ้าขนหนูสีขาวหนานุ่มขึ้นมา “เอ้า อยู่นี่ ผืนในห้องน้ำ ก็อกโกคงเก็บไปซักน่ะ”

“จริงสิ ฉันไม่เห็นเจ้าเอลฟ์บ้านของนายเลย” เดรโกเอื้อมทำท่าจะรับผ้าผืนนั้นแต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับเดินเข้ามาใกล้แล้วคลี่ผ้าออกวางคลุมบนศีรษะสีทองนั้น

“ฉันให้มันไปส่งหมอที่รักษานายเมื่อคืน” เขาพูดพลางซับผมให้คนตัวเล็กเบา ๆ

ใบหน้าซึ่งอยู่ต่ำกว่าขมวดคิ้ว “รู้แล้ว” เขาพยายามผละออกห่าง “เดี๋ยวฉันทำเองได้น่า”

“อยู่นิ่งๆสิ” แฮร์รี่ดึงตัวอีกฝ่ายไว้ เขาก้มลงมองจ้องใบหน้าที่ตอนนี้ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีทองยุ่งเหยิง คนตัวเล็กทำท่าจะประท้วง ดวงตากลมโตจ้องกลับ “มองอะไร” เสียงพูดเริ่มหงุดหงิด

“ปล่าว” ชายหนุ่มลากเสียง “แค่สงสัยว่าตานายนี่เปลี่ยนสีได้ด้วยเหรอ”

อีกฝ่ายกระพริบตาปริบ ๆ พูดเสียงเอื่อยไม่ได้ใส่ใจ “อือ คงเป็นเพราะฤทธิ์เนคตาร์หมดแล้วมั้ง”

แฮร์รี่ยังคงจ้องมองนิ่งๆ ดวงตาสีฟ้าซีดที่เขาเคยเห็นเมื่อพบกันครั้งแรก ตอนนี้ดูเข้มขึ้น ใสขึ้น สีฟ้านั้นไม่ใช่ฟ้าสดกระจ่าง กลับกลายเป็นสีน้ำเงินครามปนกับสีเทาของหมอกเจือจางซึ่งทำให้ดวงตากลมคู่นั้นดูลึก เหมือน...เหมือนอะไรนะ...

“Sleepy blue ocean” ชายหนุ่มพึมพำ ใช่แล้ว สีของทะเลแถบฝั่งอังกฤษ ไม่ใช่ฟ้าจัดเหมือนทะเลทางใต้ แต่พื้นน้ำสีครามราบเรียบที่มีหมอกบาง ๆ ลอยต่ำในยามฤดูหนาวก็ทำให้รู้สึกสงบได้อย่างประหลาด

“บ่นอะไรของนายน่ะ” คนถูกจ้องนาน ๆ ชักเขิน

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่มองว่าตานายสีฟ้าแปลกดี”

เดรโกเม้มปาก “แปลกยังไง พูดดีๆนะ” เขาพยายามสะบัดศีรษะออก

แฮร์รี่ยังยึดไว้ “เปล่าน่า”

“หยั่งกะตานายสีสวยจังงั้นแหละ” ใบหน้าขาวนวลเม้มปากไม่ยอมสงบศึกง่าย ๆ “สีเขียวอื้อหยั่งงี้ เหมือน เหมือน....” พูดแล้วเจ้าตัวก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จึงกลั้นหัวเราะจนตัวสั่นกึกๆ

“เหมือนอะไร” แฮร์รี่ชักสงสัยเมื่อเห็นท่าขำของอีกฝ่าย

ริมฝีปากบางคลี่รอยยิ้มร้าย “ก็...”

“ดวงตาเขียวใสเหมือนคางคกแช่อิ่ม
ผมดกดำเหมือนกระดานดำ
ฉันอยากให้เขาเป็นของฉันคนเดียว
วีรษุรุษผู้พิชิตจอมมาร”

แฮร์รี่อ้าปากค้าง กลอนวาเลนไทน์สุดสยองที่เขาอยากจะลืมมากที่สุด ทั้งจังหวะทั้งเนื้อร้อง นี่มันเพลงที่คนแคระซึ่งเจ้าล็อคฮาร์ตอาจารย์สุดป่วนนั่นจ้างมาร้องให้เขาท่ามกลางสายตาของเพื่อนนักเรียนอีกเป็นสิบนี่นา ชายหนุ่มไม่มีวันลืมความอับอายตอนนั้นได้แน่

เดรโกยิ้มไม่หุบเมื่อเห็นสีหน้าอึ้งสนิทของอีกฝ่าย

“กลอนที่จินนี่ส่งการ์ดฉันตอนปีสองนี่นา นายจำได้ยังไงเนี่ย” แฮร์รี่อุทานอย่างทึ่ง ๆ “มันตั้งหลายปีแล้ว”

ร่างบางยักไหล่ “ก็แต่งเองกับมือ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ” เขาพูด ถือโอกาสผละตัวออกห่าง

“หา” ดวงตาที่ตะลึงอยู่แล้วยิ่งเบิกกว้าง “แต่...นั่นมัน การ์ดของจินนี่...” ชายหนุ่มงุนงงไม่หาย

“อย่าตื่นตูมนักได้มั้ยเดี๋ยวตาเขียวเหมือนคางคกแช่อิ่มก็หลุดออกมาหรอก”เดรโกได้ทีก็พูดกัดแก้แค้นที่โดนแกล้งเมื่อครู่อีก

“ก็แค่ ฉันเห็นยัยวิสลีย์จิ๋วเดินงุบงิบไปหย่อนการ์ดหน้าห้องของล็อกฮาร์ต แล้วบังเอิญมันหล่นปลิวออกมา ฉันก็กะว่าจะหยิบคืนน่ะนะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงอยู่ “แต่พอดีการ์ดมันเปิดอยู่ ลองอ่านดูสำนวนธรรมดาชะมัดไม่เหมาะกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ผู้มีชื่อเสียง ฉันเลยหวังดีเปลี่ยนให้เท่านั้นเอง”

แฮร์รี่ขมวดคิ้วนิด ๆ “ฝีมือนายนี่เอง ฉันก็ว่าจินนี่ไม่น่าจะเขียนอะไรแบบนั้นได้ รู้มั้ยตอนนั้นฉันอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเลยนะ”

“เหรอ” เจ้าตัวเล็กต้นเหตุแกล้งเลิกคิ้วทำท่าเหมือนตกใจ เขาเดินเข้าไปหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนเตียง “นี่ของฉันใช่มั้ย”

“ของนายอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อ ฉันวางไว้ให้แล้ว” ชายหนุ่มบอกพลางเดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำบ้าง เขาชะงักเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกลับมาถาม “ว่าแต่...เดรโก”

“อะไร” ร่างบางที่ทำท่าจะเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าถาม

แฮร์รี่ยิ้มนิด ๆ ดวงตาสีเขียวมีประกายวิบวับชอบกล “นั่นคงไม่ใช่จดหมายรักฉบับแรกในชีวิตนายหรอกนะ”

คราวนี้ใบหน้าขาวนวลเป็นฝ่ายงอึ้งบ้าง ใบหน้าที่เริ่มแดงเรื่อขึ้นเป็นคำตอบว่าการคาดเดาของแฮร์รี่ไม่น่าจะผิด แล้วเดรโกก็พูดเสียงดัง “อย่าบ้าน่า” เขารีบเดินตึงๆ ออกไปจากห้องทิ้งให้อีกฝ่ายยืนยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว

แฮร์รี่เดินผ่านห้องที่เดรโกกำลังเปลี่ยนเสื้อ เสื้อคลุมสีขาววางพาดอยู่ใกล้ประตู เขาแอบดึงมันออกมาแล้วใช้คาถาทำให้ไฟในห้องนั้นดับวูบลง

“เอ๊ะ แฮร์รี่ ไฟดับน่ะ” เดรโกตะโกนบอก

“อือ ท่าทางคงจะดับทั้งตึกละมั้ง เดี๋ยวไฟก็มา นายแต่งตัวทั้งมืด ๆ ได้มั้ย”

“ได้อยู่แล้วน่า”

ชายหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำ “เดรโก เดี๋ยวฉันต้องพานายไปรายงานตัวที่กระทรวงก่อนนะ อย่างน้อยจะได้ระงับหมายจับนายก่อน”

“อือ” เสียงสวบสาบบอกว่าเจ้าตัวกำลังสวมเสื้อผ้า

แฮร์รี่คลี่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง เขาเปิดฝักบัวแล้วเริ่มอาบน้ำพลางฮัมเพลงไปด้วย

ครู่เดียวก็มีเสียงเปิดประตูห้องก็อกแก็กตามมาด้วยเสียงโวยวายลั่น “อ๊าก แฮร์รี่ เจ้าบ้า นายเอาชุดอะไรมาให้ฉันใส่ห๊า!!!!!!!!” เสียงวิ่งโครมครามก่อนที่แฮร์รี่ซึ่งอาบน้ำเสร็จพอดีใส่เสื้อคลุมเดินมาจากห้องน้ำ

ถึงจะรู้อยู่แล้วแต่ชายหนุ่มก็ต้องตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นคนตรงหน้า “โห เดรโก นาย…น่ารักจัง”

ร่างบางซึ่งปกติจะใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ตอนนี้กำลังสวมเสื้อสเวตเตอร์ขนนุ่มสีเขียวอ่อนมีฮู้ทกับกางเกงผ้าสักหลาดสีน้ำตาลช็อคโกแลต และรองเท้าบู้ตหนังคู่เล็ก ผมสีทองอร่ามที่ยังไม่ได้มัดยาวระเรี่ยแผ่นหลัง ดูอ่อนหวานยิ่งกว่าครั้งใดใดที่แฮร์รี่เคยเห็น ยกเว้นใบหน้าขาวนวลที่กำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันราวกับอยากจะโดดมาขย้ำเขาเท่านั้นเอง

“นาย-เอา-อะ-ไร-มา-ให้-ฉัน-ใส่” เสียงพูดช้าทีละคำบอกว่าเจ้าตัวกำลังเดือดจัด

“ก็....”แฮร์รี่ค่อย ๆ ถอยหนี “เสื้อผ้าของซีเรียสมันใหญ่ไปสำหรับนาย ชุดนี้เป็นของแฟนสมัยวัยรุ่นของเขาน่ะ”

ร่างบางเดินตามมาหาเรื่องเต็มที่ “แล้วเสื้อผ้าฉันล่ะ”

แฮร์รี่เหลือบมองไปที่เตาผิง “เผาไปแล้วล่ะ”

“เผาไปแล้ว เผาทำไมฮ๊ะเจ้าบ้า!!!!!” เดรโกตะโกนลั่น

“ชุดนายมันโทรมหมดแล้วนี่” แฮร์รี่บอก “ใส่ชุดนี้น่ะดีแล้ว”

“ไม่ดีเว้ย ฉันไม่ออกไปไหนถ้าไม่ได้ใส่ชุดแบบเดิม” ร่างบางหน้าบึ้ง

“งั้นเดี๋ยวค่อยไปซื้อ ไปกระทรวงด้วยกันก่อนนะ”แฮร์รี่พยายามชักจูง เขาเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง

ใบหน้าสวยงอง้ำแต่ก็ไม่สามารถหาคำพูดมาหักล้างได้

....................................................................

ทั้งสองตกเป็นเป้าสายตาทันที่เดินเข้าไปภายในบริเวณฝ่ายปราบปรามของกระทรวงเวทมนต์ ไม่แค่เพราะว่าแผนกนี้ไม่ค่อยมีผู้หญิงมากนัก แต่เพราะใบหน้าขาวนวลกับเส้นผมสีทองอร่ามของคนที่เดินข้าง ๆ แฮร์รี่ก็สะดุดตาไม่น้อยเช่นกัน

แฮร์รี่พาเดรโกมาถึงหน้าห้องของมอทโกเมอรี่ ชายหนุ่มเคาะเบา ๆ เสียงอนุญาตจากข้างในก็ดังขึ้น “เชิญ”

ญาติห่างๆ ของซีเรียสเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารบนโต๊ะ เมื่อเห็นผู้ที่เดินเข้ามาก็ยิ้ม “อ้าว แฮร์รี่ผมกำลังคิดอยู่ว่าถ้าคุณไม่มาจะต้องติดต่อไปที่บ้าน ทอมเข้ามาแจ้งผมแล้วนะ เอ้า นั่งก่อนๆ” ดวงตาสีดำสนิทเลื่อนไปจับที่ร่างบางซึ่งเดินตามหลังชายหนุ่มมาติดๆ “คุณคงเป็นมิสเตอร์มัลฟอยล่ะสิ”

“ครับ” เดรโกรับก่อนจะเงยหน้ามองแฮร์รี่อย่างงุนงงว่าทำไมมอทโกเมอรี่ถึงรู้จักชื่อ

ชายหนุ่มถือโอกาสแนะนำ “เดรโก นี่คุณมอทโกเมอรี่เป็นหัวหน้าฝ่ายปราบปรามของกระทรวงเวทมนต์ เป็นคนช่วยแก้หมายจับให้นายด้วย”

“สวัสดีครับ” ท่าทางเดรโกสุภาพจนน่าแปลกใจ “ขอบคุณมากครับที่ช่วยเหลือ”

“ไม่เป็นไร เธอเป็นลูกชายนาร์ซิสซาใช่ไหมนี่”

ดวงตาสีฟ้างุนงงมากขึ้นไปอีก “คุณรู้จักแม่ผม?”

“ฉันเป็นญาติห่าง ๆ ของครอบครัวแบล็คน่ะ” ใบหน้าของผู้อาวุโสกว่ายิ้มนิด ๆ อย่างเอ็นดู “เคยเจอกันบ่อย ๆ สมัยวัยรุ่น คุณหน้าตาเหมือนแม่เปี๊ยบเลย”

“เหรอฮะ” เดรโกพยักหน้านิด ๆ

“เอาล่ะ มาคุยเรื่องคดีกันก่อนแล้วกัน” มอทโกเมอรี่ว่า

เดรโกเล่าเรื่องตอนที่โรนีย์มาติดต่อเขาให้มอทโกเมอรี่ฟังอีกครั้งอย่างละเอียด หัวหน้าหน่วยปราบปรามนั่งฟังเงียบ ๆ และพยักหน้าเป็นระยะ พอเดรโกเล่าจบ มอทโกเมอรี่ก็ถามขึ้น

“แล้ว โรนีย์มันเคยบอกคุณไหมว่าใครที่มาสวมรอยเป็นเดรโก มัลฟอยแทนคุณ”

ร่างบางสั่นศีรษะ “ไม่ครับ มันเพียงแต่ติดต่อ ผมเองก็ไม่ได้สนใจจะถาม คิดว่าพวกมันคงแค่อยากได้ชื่อของตระกูลเก่าให้ดูมีอำนาจเท่านั้น”

“แล้ว....” มอทโกเมอรี่เลื่อนศอกวางบนโต๊ะ “คุณรู้หรือเปล่าว่าพ่อของคุณมีสูตรเนคตาร์”

“ไม่ทราบครับ พ่อไม่เคยบอกอะไรผมเท่าไหร่” เสียงคนพูดแผ่วช้าลงจนแฮร์รี่หันไปมองอย่างเป็นห่วง

ผู้เป็นหัวหน้าของเขาเองก็เข้าใจ “โอเค งั้นเราคงต้องเริ่มสืบจากเจ้าโรนีย์ ผมออกหมายจับมันแล้ว คิดว่าน่าจะได้ตัวเร็ว ๆนี้” เขายิ้มให้ทั้งสอง “ผมว่ามิสเตอร์มัลฟอย อ้อ ขอเรียกว่าเดรโกแล้วกันนะ เดรโก คุณควรจะอยู่กับแฮร์รี่สักพัก”

“ทำไมล่ะครับ” เสียงคนตัวเล็กข้าง ๆ แฮร์รี่ประท้วง “ผมไม่เกี่ยวข้องกับคดีนี้แล้วนี่นา”

“คุณไม่ได้เป็นผู้ต้องสงสัยก็จริง แต่ว่าอย่าลืมว่า โรนีย์มันเห็นว่าคุณช่วยแฮร์รี่ คุณเองก็อาจจะเป็นอันตรายได้นะ
เดรโก”

ดวงตาสีดำสนิทหันมาสบตากับลูกน้อง “แฮร์รี่ ดูแลเดรโกด้วยแล้วกัน คุณเองก็ระวังตัวด้วยนะ”

“ครับผม” ชายหนุ่มตอบยิ้ม ๆ ไม่สนใจคนร่างบางที่นั่งหน้าบึ้งไม่สบอารมณ์อยู่ข้าง ๆ

มอทโกเมอรี่เดินออกมาส่งทั้งสองที่หน้าห้องพอดีกับที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินเข้ามา

“หัวหน้าครับ มีโน๊ตจากแทนทารัสส่งมา อ้าว คุณพอตเตอร์ สวัสดีครับ”

“สวัสดีครับคุณแอชเชอร์” แฮร์รี่ตอบ ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าหน้าที่หนุ่มที่บอกเขาเรื่องเดรโกนั่นเอง “ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ช่วยเหลือวันนั้น”

“ไม่เป็นไรครับ” แอชเชอร์ตอบแล้วเลื่อนสายตามายังคนหน้าสวยในชุดสีหวานที่ยืนข้าง ๆ แฮร์รี่

“อ๊ะ คุณ....สวัสดีครับ”

เดรโกขมวดคิ้วเพราะจำหน้าอีกฝ่ายไม่ได้ “นายเป็นใคร”

“ก็คนที่เฝ้าหน้าห้องคุณพอตเตอร์วันที่คุณมาเยี่ยมไงครับ”

“อ๋อ นายนี่เอง วันนั้นขอบใจนะ” เดรโกทำท่านึกขึ้นมาได้ แล้วก็พยักหน้าเชิดๆ แบบคุณหนูจอมหยิ่ง

มอทโกเมอรี่เปิดโน๊ตออกอ่านแล้วพูดกับแฮร์รี่เบาๆ “มีเดียน่ามีบางอย่างจะบอกเรา คุณคงต้องลงไปแทนทารัสกับผมก่อนล่ะ”

“ครับ แต่..เดรโก” แฮร์รี่ลังเล

เดรโกมองกลับมาเห็นสีหน้ากังวลของอีกฝ่ายพอดี “ถ้านายมีธุระก็ไปทำก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันกลับบ้านเอง”

“ไม่ รอกลับพร้อมกันดีกว่า” แฮร์รี่อดห่วงไม่ได้ “รออยู่ที่นี่สักพักได้ไหม...” เขาถาม

“อือ ก็ได้”

“เอ่อ” เจ้าหน้าที่แอชเชอร์แทรกขึ้นมา “ผมนั่งรอเป็นเพื่อนไหมครับ พอดีวันนี้เลิกเวรแล้ว” เขาบอกยิ้มๆ อย่างอัธยาศัยดี

แฮร์รี่ยิ้มนิด ๆ “ขอบคุณมากครับ งั้นไปรอฉันที่คาเฟทีเรียของกระทรวงแล้วกันนะ” เขาก้มลงบอกร่างบางก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับมอทโกเมอรี่

ชายหนุ่มอดไม่ได้ต้องหันกลับมาแบบเป็นห่วงอีกครั้ง จึงเห็นว่าคนหน้าสวยก็ยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังของเขามาเช่นกัน แฮร์รี่ยิ้มให้ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่ส่อแววเคว้งนิดๆ เขาอ้าปากเป็นคำพูดแต่ไม่ออกเสียง

เดี๋ยว-ฉัน-กลับ-มา

พอเจ้าของดวงตาเห็นว่าอีกฝ่ายหันกลับมามองก็รีบเบือนหน้าไปทางอื่นทำไมรู้ไม่ชี้แบบรักษาฟอร์มเต็มที่ แฮร์รี่ต้องกลั้นยิ้มเอ็นดูก่อนจะเดินจากไป

Create Date : 04 มกราคม 2548 Last Update : 5 มกราคม 2548 17:41:16 น. Counter : 735 Pageviews.		4 comments
Share Tweet