กลอนสุดท้าย *~ อยากไปซบหน้าลงที่ตรงตัก ให้ยอดรักปลอบประโลมยามขมขื่น เอานิ้วไล้ปลายตาฉันที่มันชื้น ด้วยสะอื้นโหยไห้ใจตรอมตรม ยามนี้ฉันหมดสิทธิ์แม้คิดรัก ต้องตระหนักอย่าหมายได้สุขสม ยิ่งโหยหากลับคว้าไขว่ได้เพียงลม มิอาจชมเชยชิดชีวิตเธอ บังอาจพากายใจไปสนิท ริอ่านเอาชีวิตไปเสนอ หวังทุ่มเทความรักไปปรนเปรอ ทั้งหมดนั้นฉันเก้อเพ้อลำพัง ความรักฉันคงไร้ใครสนอง หัวใจทั้งสี่ห้องต้องสิ้นหวัง ชีวิตอันไร้ค่าน่าชิงชัง จะฝากฝังพี่แก้วไม่แคล้วเมิน ฉันอับอายเกินกว่าจะกล้าอยู่ การทนฝืนครองคู่ดูขัดเขิน ขอพาใจอันแตกดับแสนยับเยิน ระหกระเหินอีกเส้นทางอย่างเดียวดาย จินตนาการว่านอนตรงหน้าตัก ให้ที่รักปิดเปลือกตาคราสุดท้าย วินาทีก้าวย่างสู่ทางตาย มิเว้นวายเอ่ยคำมั่น "ฉันรักเธอ" ..................................... เกือบจะไม่มีแม้ "กลอนสุดท้าย" ที่ได้เขียน .. อยากหยุดลมหายใจของตัวเองไว้ที่ยานอนหลับ 8 เม็ด .. ไม่รู้หรอกว่าปริมาณเท่านี้จะเพียงพอทำให้ไม่ตื่นขึ้นมาได้หรือเปล่า .. แต่ก็ไปล้วงคอออกมาซะก่อน .. เพราะกลัวจะมีคนตายก่อนเราเพราะยาแก้แพ้หมดกระปุก .. เดี๋ยวจะเป็นแบบโรมิโอ & จูเลียต .. เขาตาย แต่เราดันไม่ตายซะงั้น .. ... ปล. ( ตั้งใจ ) อำลา .. อย่างอาลัย ปล.2 ช่วยกอดฉันและปิดเปลือกตา .. คราสุดท้าย   Create Date : 31 มกราคม 2550     Last Update : 31 มกราคม 2550 19:13:05 น. Counter : 567 Pageviews.   1 comment Share Tweet

ขลุ่ยหวนครวญหา *~ เสียงขลุ่ยเศร้า .. เคล้าฝน .. ระคนเหงา เพลงบทเก่า .. เร้าใจ .. ให้ครวญหา แสนห่วงหวง .. ดวงใจ .. คนไกลตา ทุกเวลา .. คิดถึง .. พึงได้เจอ เสียงขลุ่ยผิว .. พลิ้วไหว .. พาใจช้ำ คล้ายคนพร่ำ .. รำพัน .. ดั่งฝันเพ้อ มองสายฝน .. หล่นมา .. น้ำตาเอ่อ เฝ้ารอเก้อ .. เหม่อหม่น .. ถึงคนไกล เสียงขลุ่ยครวญ .. ชวนให้ .. ใครเศร้าสร้อย คนใจน้อย .. คอยอยู่ .. รู้บ้างไหม ไม่คำนึง .. ถึงกัน .. หรืออย่างไร จึงหายไป .. ไม่เห็น .. เช่นเคยมอง เสียงขลุ่ยดัง .. ฟังคล้าย .. ใครสะอื้น น้ำตารื้น .. โหยไห้ .. ใจกลัดหนอง ด้วยคิดถึง .. เช้าค่ำ .. น้ำตานอง กอดตระกอง .. ความเหงา .. เศร้าลำพัง ............................................ เขียนตอบกลอนน้องสาวคนหนึ่ง .. แต่ก็ดึงเอาความรู้สึกส่วนตัวมาเขียนด้วย .. ความรู้สึกที่ไม่อยากให้ห่างไกล เพราะกลัวว่าจะห่างเหินจนห่างหาย .. เรื่องราวในอดีตน่ะ .. เป็นแค่ความรู้สึกของตอนนั้น .. ไม่ใช่ตอนนี้ .. .. ปล. กับน้องสาวคนที่ว่านี้ .. ห่างเหินกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ววว   Create Date : 09 กันยายน 2549     Last Update : 3 พฤศจิกายน 2549 11:04:31 น. Counter : 386 Pageviews.   1 comment Share Tweet

น้อยใจ *~ ให้น้อยเนื้อ .. ต่ำใจ .. อาลัยเหลือ เปรียบดั่งเรือ .. คลอนสั่น .. หวั่นในจิต ยิ่งทบทวน .. ครวญคร่ำ .. ให้ย้ำคิด ค่าน้อยนิด .. เขานั้น .. ไม่หันมอง คำคิดถึง .. พึงได้ .. ไยไม่เห็น เช้าจรดเย็น .. เร้นไว้ .. หัวใจหมอง อยากได้ยิน .. สักครา .. น้ำตานอง ด้วยใฝ่ปอง .. สองคำ .. ให้ฉ่ำใจ ความรู้สึก .. ให้กัน .. มันคงน้อย หากเต็มร้อย .. ไม่ถึง .. ครึ่งใช่ไหม ความคำนึง .. ซึ้งหวาน .. หว่านให้ใคร กับเราไซร้ .. ไฉนเลย .. ไม่เอ่ยคำ ยิ่งคิดไป .. ไหวหวั่น .. สั่นจนล้า กาลเวลา .. พาให้ .. ใจชอกช้ำ อยากตัดพ้อ .. เขาหนอ .. ช่างใจดำ เก็บกลืนกล้ำ .. ทำใจ .. ให้ลืมลง จะไม่หวัง .. ฟังคำ .. ให้ด่ำดื่ม หมดสิทธิ์ปลื้ม .. ลืมเขา .. ไม่เฝ้าหลง เมื่อเรานั้น .. ไร้ค่า .. ก็น่าปลง เหี่ยวแห้งลง .. ตรงพื้น .. ไม่คืนมา คงเห็นเป็น .. ดอกหญ้า .. น่าอายนัก แค่ทายทัก .. ยามผ่าน .. เท่านั้นหนา เห็นดอกไม้ .. งามซึ้ง .. ตรึงอุรา จึงถอนตา .. ละใจ .. ไม่หันคืน ไม่เป็นที่ .. ปรารถนา .. น่าคิดถึง ควรแล้วซึ่ง .. รอนล้า .. ไม่น่าฝืน ด้วยต่ำต้อย .. น้อยนิด .. อย่าคิดอื่น ไม่อาจยืน .. ปักไว้ .. ในแจกัน มิอาจเปรียบ .. เทียบเท่า .. เจ้าดอกไม้ น่าน้อยใจ .. ในอก .. ตกประหวั่น ยังริอาจ .. ออดอ้อน .. วอนขอจันทร์ ให้เหลียวหัน .. ฝันไป .. เขาไม่แล ควรตัดใจ .. ใยเยื่อ .. อย่าเหลือไว้ หากหวังใด .. ในเขา .. เราจะแย่ ต้องหักห้าม .. ปรามใจ .. ไม่ตอแย เรามันแค่ .. ดอกหญ้า .. ไม่น่าจำ ....................................... ปล. คนขี้ใจน้อย .. น้อยใจอยู่บ่อย ๆ ..   Create Date : 09 กันยายน 2549     Last Update : 3 พฤศจิกายน 2549 11:06:21 น. Counter : 247 Pageviews.   0 comment Share Tweet

รักต้องห้าม *~ ช่างปวดร้าว .. หนาวในอก แสนสะทก .. สะท้านไหว หนึ่งชีวิต .. หนึ่งจิตใจ ต้องเก็บไว้ .. ไม่ให้รัก เพราะชะตา .. ฟ้ากำหนด ช่างรันทด .. อดสูหนัก ได้พบเจอ .. เผลอทายทัก เริ่มฟูมฟัก .. ปักดวงใจ เนิ่นนานวัน .. กลับฝันค้าง แค่กลางทาง .. ถูกขวางไว้ ใครลิขิต .. ขีดทางไป ต้องร้าวไหว .. ในอกตรม พอเห็นแวว .. จะแหววหวาน เพียงไม่นาน .. พาลขื่นขม ต้องหักใจ .. ไม่ให้จม จึงระทม .. ยากข่มกลืน กอดความเศร้า .. ที่เร้าใส่ เจ็บแค่ไหน .. ใจต้องฝืน ความร้าวราน .. ผ่านวันคืน ล้นตีตื้น .. ขื่นในคอ สิ่งเผชิญ .. เกินคาดหมาย โอ้ความตาย .. ไม่วายขอ อยูไม่ไหว .. หัวใจฝ่อ กายก็ท้อ .. ไม่ขอทน ต้องกลืนกล้ำ .. ช้ำฝังจิต ไม่เคยคิด .. ผิดต้องสน รักไม่ได้ .. ไร้ตัวตน แขวนอยู่บน .. ความชั่วดี หักใจร้าง .. เปลี่ยนทางแล้ว คิดแน่แน่ว .. รีบแจวหนี รักต้องห้าม .. ถามใจที กี่เดือนปี .. ไม่มีทาง แต่ยิ่งหนี .. ลี้แค่ไหน เหมือนฟ้าไซร้ .. ไม่เข้าข้าง แกล้งให้ช้ำ .. ย้ำครวญคราง สำนึกบาง .. จืดจางลง ผิดก็รู้ .. อยู่เพราะรัก มิห้ามหัก .. ชักลุ่มหลง จะตีจาก .. ยากปลดปลง กลับมั่นคง .. เหมือนจงใจ สับสนนัก .. รักต้องเก็บ ทนหน่วงเหน็บ .. เจ็บแค่ไหน ผิดไม่สน .. ทนหมองไหม้ จึงปล่อยไว้ .. ให้ลุกลาม เลือกทางไหน .. ใครช่วยตอบ เมื่อความชอบ .. มีกรอบห้าม ต้องทนช้ำ .. กรรมติดตาม รักแล้วทราม .. ต้องห้ามใจ ............................... ปล. อารมณ์ตอนเข้าใจความรู้สึกที่ว่า .. ไม่ใช่ไม่รัก .. แต่ .. รักไม่ได้ ..   Create Date : 09 กันยายน 2549     Last Update : 3 พฤศจิกายน 2549 11:13:49 น. Counter : 236 Pageviews.   1 comment Share Tweet

คิดถึง..ไม่เคยหาย *~ เหม่อมองท้องฟ้า .. ภาวนากับเมฆขาว คืนค่ำพร่ำกับดาว .. บอกกล่าวสายลมอุ่น เอ่ยปากฝากพระจันทร์ .. สื่อความรู้สึกของฉันถึงคุณ วอนไอแดดอ่อนละมุน .. ช่วยการุณหนุนส่งไป แย้มยิ้มให้ทิวเขา .. หยอกเย้ากับต้นหญ้า ตะวันส่องทายทักมา .. เอ่ยวาจากับดอกไม้ หัวเราะกับหมู่แมลง .. ใบไม้แกว่งเหมือนเข้าใจ ว่าฉันกำลังคิดถึงใคร .. ที่อยู่ไกลสุดสายตา บ่นเพ้อกับก้อนหิน .. แล้วคุณจะได้ยินไหม สุดแสนจะห่วงใย .. ห่วงคนไกลอีกฝั่งฟ้า วานละอองเกสรดอกไม้ .. คอยใส่ใจทุกเวลา โปรดเถอะคนไกลตา .. รับรู้ไว้ว่า .. ฉันคิดถึง .. มากมายแค่ไหน .. เกินห้องใจจะเก็บอยู่ อยากเปิดให้คุณดู .. ให้คุณรู้ใจดวงหนึ่ง คิดถึงไม่เคยหาย .. ไม่เคยคลายความคำนึง เห็นอะไรก็รำพึง .. เป็นคำซึ้ง..ซึ้ง .. คิดถึงคุณ .. .......................................... ปล. อีกหนึ่งอารมณ์อ่อนไหว .. พาใจหลงผิดอ่ะ ..   Create Date : 09 กันยายน 2549     Last Update : 3 พฤศจิกายน 2549 11:20:25 น. Counter : 241 Pageviews.   0 comment Share Tweet