ชีวิตหนึ่งชีวิต
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ได้มีโอกาสไปฝึกงานที่บ้านพักคนชราแห่งหนึ่งในเมืองที่เราอยู่ วันแรกของการได้ปฏิบัติจริงก็รู้สึกตื่นเต้นมาก ไหนจะเครื่องแบบที่ได้ใส่เป็นครั้งแรกด้วย ไปถึงครูที่สอนก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง สั่งให้ทุกคนแยกย้ายไปดูแลคนแก่ที่แกจัดให้ไว้ เราได้ดูแลคนแก่ผู้ชาย แรก ๆ ก็รู้สึกกลัว และคิดว่าถ้าได้ผู้หญิงจะดีกว่า เพราะเราเพศเดี่ยวกันน้อ คนแก่คนนี้ชื่อ มิสเตอร์โรลลินส์ แกสามารถขยับร่างกายได้เล็กน้อย และได้ข้างซ้ายข้างเดียว แกพูดไม่ได้ ดิฉันและเพื่อนได้ผู้ป่วยที่ยาก แต่เพื่อนอีกคู่หนึ่งได้ยากกว่า เพราะของเขานั้น ไม่สามารถขยับตัวได้เลย มิสเตอร์โรลลินส์ทำให้ดิฉันคิดถึงพ่อมาก พ่อดิฉันเสียชีวิตเพราะโรคเบาหวาน ก่อนแกเสียชีวิตแกมีอาการอัมพฤษด้วย ดิฉันสงสารแกมากค่ะ การใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในบ้านพักคนชรานี้ ไม่ใช่สิ่งที่น่าพิสมัยเลย พยาบาลที่นั้นเขาก็ทำตามหน้าที่นะค่ะ เขาก็คงรู้สึกเหนื่อยและเบื่อบ้าง บ้างครั้งจึงดูดุและบึ่งตึง ส่วนคนแก่ที่อยู่ก็เหมือนอยู่เพื่อรอวันจากไปนะค่ะ มิสเตอร์โรลลินส์เนี้ย ตอนที่ดิฉันป้อนข้าวเช้าแก แกหลับตาตลอดค่ะ ปากก็เคี้ยว และตาหลับไม่รับรู้อะไร ดิฉันอยากจะร้องไห้เลยนะค่ะ เหมือนชีวิตไม่มีอะไรแล้วนะค่ะ อยู่ไปวัน ๆ กินไปวัน ๆ จะทำอะไรกับฉันก้ทำไป แต่แกก็มีการตอบสนองนะค่ะ คือยังมีความรู้สึก ตอนกลางวันภรรยาแกมาเยี่ยมค่ะ ดิฉันเห็นแกจ้องหน้าภรรยาตลอด ดิฉันเองก็พลอยรู้สึกและคิดไปว่า แกคงคิดถึงลูกเมีย และอยากกลัยบ้านไปใช้ชีวิตที่บ้านแกมากกว่า ดิฉันก็คิดต่อไปว่า ตอนฉันแกลูกดิฉันจะส่งดิฉันไปอยู่บ้านพักคนชราหรือเปล่า แต่ก็หน้าเห็นใจลูกและเมียด้วยนะค่ะ เพราะชีวิตที่นี้ ทุกคนทำงานหนักค่ะ จึงน่าจะไม่มีเวลาดูแลแก อาหารที่กินก็เหมือนอาหารเด็กอ่อนนะค่ะ ทุกอย่างก็บดละเอียดแล้ว ส่วนรสชาติดิฉันไม่ได้ลองเลยไม่รู้ว่าอร่อยหรือเปล่า เศร้าจัง หลังจากล้างหน้าแต่งตัวให้แก แล้วก้พาแกไปทานอาหารเช้าเสร็จ ก็พาแกไปนั่งที่ห้องโถงนะค่ะ แล้วดิฉันก็ต้องไปทำเตียงให้แกใหม่ จนกลางวันก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน แล้วก็พาแกกลับห้อง เพื่อจะนอนพัก แต่พอดีวันนี้แกต้องอาบน้ำ ดิฉันก้เลยต้องช่วยแกถอดเสื้อผ้าและพาแกไปอาบน้ำ จากนั้นก็แต่งตัวให้แก จัดให้แกนอนบนเตียง แล้วดิฉันก็ได้เวลากลับบ้าน คือฝึกแค่แปดชั่วโมง ดิฉันเห็นรูปถ่ายที่แกถ่ายกับภรรยาสมัยยังดี ๆ นะค่ะ หน้าตาเปลี่ยนไป แต่ก็รู้สึกได้ว่าแกเป็นคนใจดี อยากให้แกหายค่ะ แต่เท่าที่รู้อาการแต่ละอย่างที่แกมีเนี่ย ไม่มีทางหายเลย ไม่ว่าจะโรงความจำเสื่อม โรงอัมพฤษด้วย อยากให้แกหายมากค่ะ อยากให้แกใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับครอบครัวลูกหลาน ไม่ใช่โดดเดี่ยวในที่ที่ไม่รู้จักใคร อาทิตย์หน้าก็ต้องไปฝึกอีก คราวนี้ไม่รู้จะเจอคนไข้คนไหนอีก
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
