นำมาฝากเพื่อนๆ ด้วยความเอ็นดูวิฬาร์น้อย และสงสารพระ
ในหนังสือ เป็นภาพแมวอ้วนสีขาว เป็นภาพของสำนักพิมพ์
เลยไม่นำมาด้วย และหาภาพแมวเปอร์เซัยร์ดำไม่ได้เลย
เพื่อนๆ คงนึกภาพออกนะคะ



กัมโปผู้คุ้มครอง

ปิยสีโลภิกขุ



ที่วัดจิตวิเวก มีแมวเปอร์เซียร์เพศเมียขนสีดำฟูฟ่องตัวหนึ่งชื่อกัมโป ชื่อนี้มาจากภาษาทิเบต แปลว่าผู้ปกป้องคุ้มครอง กัมโปอายุมากแล้ว แต่สีหน้าและแววตาไม่บ่งบอกความชราภาพเลยแม้แต่น้อย

ด้วยความที่มีแมววัดอยู่ตัวเดียว ใครๆ จึงพากันเอาใจกัมโปกันใหญ่ เดี๋ยวคนนี้อุ้ม เดี๋ยวคนนั้นลูบหัวลูบขน ยิ่งในสังคมรักสัตว์อย่างอังกฤษด้วยแล้ว ยิ่งได้รับการเอาใจจนเหลิง

กัมโปเป็นผู้ทรงอำนาจสูงสุดในวัด เพราะสามารถเดินส่ายพุงเข้าไปนอนเอกเขนกได้ทุกห้อง หากใครบังเอิญปิดห้องไว้ เธอก็จะขีดข่วนประตูให้เปิดจนได้

ไม่ว่าใครจะทำอะไรที่ไหน ถ้ากัมโปอยากเข้าไป เป็นอันว่าต้องเข้าจนได้ ส่วนเมื่อเข้าไปแล้วจะอยู่นานเกินสองวินาทีหรือไม่ เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ยามกลางคืน ห้องส่วนรวมทุกห้อง จะต้องเปิดประตูไว้เพื่อให้กัมโป "เดินเล่น" ได้ทั่วบ้านโดยไม่หงุดหงิด

ระยะหนึ่ง ที่วัดเคยวางกล่องรับบริจาคค่าอาหารให้กัมโป ปรากฎว่าเงินเต็มกล่องอย่างรวดเร็ว เผลอๆ อาจจะมากกว่าเงินบริจาคให้วัดเสียอีก

ว่ากันว่าจำนวนเงินบริจาค สามารถซื้ออาหารให้กัมโปไปตลอดชีวิตทีเดียว โครงการรับบริจาคจึงมีอันต้องเก็บพับไป ก่อนที่พระทั้งวัดจะเผลอใช้เงินของกัมโป ด้วยเหตุนี้ กัมโปจึงครองตำแหน่งร่ำรวยที่สุดในวัดอีกตำแหน่งหนึ่ง

โดยปกติทางวัดมีพระที่รับหน้าที่ดูแล ความเป็นอยู่ของกัมโปโดยตรง หากพระรูปนั้นไม่อาจปฏิบัติภารกิจได้ ต้องมอบหมายให้มีตัวแทนอย่างเป็นทางการ และเมื่อถึงเวลาตรวจสุขภาพให้กัมโป จะมีจดหมายจากโรงพยาบาลแจ้งเตือนเป็นระยะ

เวลากัมโปหายหน้าไป ถือเป็นเรื่องใหญ่ในวัด ทุกคนจะได้รับหน้าที่ตามหากัมโป วันแรกอาจมีเพียงป้ายประกาศตามแมวหาย แต่หากหลายวันเข้า อาจถึงขั้นมีบทกวีรำพันความดีของกัมโปมาให้อ่าน

วันหนึ่งเดินออกไปบิณฑบาตในเมืองมิดเฮิร์ส มีผู้หญิงอังกฤษเข้ามาถวายปัจจัย พอได้รับคำอธิบายว่า พระทั้งสองรูปไม่ได้รับเงิน รับแต่อาหาร เธอทำท่าลังเลก่อนถามว่า ที่วัดมีแมวหรือเปล่า

จากนั้น เธอหายเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตพักใหญ่
ก่อนกลับออกมาพร้อมกับอาหารแมว

พระทั้งสองรูปได้แต่มองตากันปริบๆ เพราะนอกจากจะไม่ได้อาหารแล้ว ยังต้องเดินหิ้วอาหารแมวกลับวัด เป็นระยะทางกว่าสิบกิโลเมตรอีกต่างหาก

ไม่น่าแปลกใจ ที่ได้ยินเสียงใครบางคนเปรยว่า
"ถ้าเลือกเกิดได้ ชาติหน้าอยากเกิดเป็นแมววัด"


กราบนมัสการ ขอบพระคุณ

ปิยสีโลภิกขุ จบการศึกษาคณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แต่ได้เลือกวิถีชีวิตนักบวชมา 15 ปีแล้ว ปัจจุบันพำนักในวัดป่าเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ จ.เชียงราย

บันทึกชุดนี้เขียนขึ้นระหว่างจำพรรษาที่วัดจิตวิเวก ในแคว้นเวสต์ซัสเซ็กซ์ (West Sussex) นอกกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

จาก Secret ฉบับที่ 61 10 มกราคม 2554 หน้า 96
ขอขอบคุณ


สิริสวัสดิ์วุธวารวิบูลย์ รัศมิสูรย์พูนรุจีสิรีประภัสสร์นะคะ