Title: With Love
Genre: Romance Episodes: 12 Viewership ratings: 17.9
Broadcast period: 1998-Apr-14 to 1998-Jun-30, Thesday 21.00 Fuji TV
Theme song: Destiny by My Little Lover

Screenwriter: Ban Kazuhiko
Producer: Kita Reiko Directors:Honma Ohiko (1,2,6,9,12),
Tajima Daisuke (3,4,7,8,11), Ninomiya Hiroyuki (5,10)


WITH LOVE

ไม่กีวันก่อนหน้านี้ยังลิตท์รายชื่อซีรีย์ญี่ปุ่นใหม่เอี่ยมที่เตรียมตัวจะดูส่งท้ายปีไว้อยู่เลย แต่อยู่ดีๆ คุณพี่ทาเคโนะอุจิ ยูทากะแกก็ปาดหน้าเค้กพาซีรีย์ With Love มาแซงคิวชีรีย์เรื่องอื่นๆ ไปอย่างหน้าตา(หล่อ)เฉย

ไม่มีเกรงอกเกรงใจพระเอกรุ่นน้องหน้าไหนเลยสักคน



ไม่ว่าจะตรงไหนในบล็อกใดที่เคยเมาท์ว่าพี่ไม่ได้เป็นคนหล่อมากมายอะไรนัก ขอถอดรากถอนโคนทุกคำพูดเหล่านั้น เพราะพี่ท่านหล่อม๊ากก หล่อจริงๆ ให้ดิ้นตาย สูง สมาร์ท และที่ชอบที่สุดคงเหมือนที่เคยพูดถึง คือเรื่องของเสียง ชอบเสียงใหญ่ทุ้มติดแหบนิดๆ ของยูทากะมากๆ เลยค่ะ ส่วนความหล่อเนี่ยตอนยังหนุ่มใน With Love ก็ไม่ถึงกับทำให้กรี๊ดแตกเท่าไหร่หรอก แต่ที่เห็นใน Merry Christmas in Summer โอ้ ลุคนั้นน่ะนะ ยิ่งกว่าถูกใจใช่เลย หล่อแมนมั่ก!



บางครั้งคราว ก็หยิบซีรีย์ออกมาจากรุแบบขอไปที เพราะคิดว่าเวลาที่มีไม่มากนัก (แต่ก็ยังตัดใจจากการดูซีรีย์ไม่ได้) อย่างน้อยขอเลือกดูซีรีย์ที่ไม่น่าจะติดก็แล้วกัน เพราะถ้าเป็นซีรีย์ที่ดูติด การจะหักห้ามใจไม่ให้ดูต่อเนื่องเป็นความลำบากอย่างหนึ่งที่ค่อนข้างทรมาน หยิบ With Love ออกมาเพราะมันเก่า ข้อดีของความเก่าคือจะได้ไม่ต้องติดใจไงคะ

แล้วเป็นไงล่ะ ก็หนีไม่พ้นอาการเดิมๆ (เป็นแบบนี้ประจำกับซีรีย์ที่ไม่ได้ฝักใฝ่มีใจอยากดูเท่าไรนัก) ยูทากะ ยังหนุ่ม สูงและหล่อน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ที่ถูกใจคือคาแรคเตอร์ของพระเอกในเรื่อง บวกกับพล็อตเรื่องที่ชอบ ดูแล้วติดใจไม่ยากเลย

แม้เป็นเรื่องที่สุดแสนจะเก่ากึกก็ตาม



'มุราคามิ อามาเนะ อายุ 23 ปี
ถึงตอนนี้รึวันหน้า ใช้ชีวิตเรียบง่าย คิดว่าอย่างนั้นนะ
แต่ว่า........................'

'ฮาเซกาวะ ทาเคชิ อายุ 27 ปี
ผมไม่รักใครสุดใจอีกแล้ว คิดว่างั้นนะ
แต่ว่า.........................'

ฮาเซกาวะ ทาเคชิ ( Takenouchi Yutaka) อดีตนักกีตาร์ชื่อดังแห่งวงแอช(h-ash) ที่ผันตัวมาเป็นนักแต่งเพลงประกอบงานโฆษณาหลังจากที่ รินะ ( Kaori ) นักร้องนำหายตัวไปจนเป็นเหตุให้วงแตก สมาชิกร่วมวงต้องแยกตัวทางใครทางมัน ทาเคชิสูญเสียทั้งสองสิ่งที่รัก คือวงแอชและรินะ (ในเรื่องซับใช้ ลีน่า แต่ตามตัวสะกดภาษาอังกฤษใน Dramawiki คือ Rina ซึ่งน่าจะหมายถึง รินะ และ JKDrama ก็ใช้รินะ เลยขออนุญาตใช้รินะตามด้วย ) ไม่มีใครรู้เพราะอะไรรินะถึงหายไปเฉยๆ โดยไม่มีคำอธิบายใดๆ นอกจากคำสั้นๆ เขียนไว้บนตุ๊กตาไล่ฝน " So long"

การจากไปของรินะ โดยไม่มีเหตุผลใดชี้แจง ทำให้วงแอชจบลงเพียงชั่วข้ามคืนและทาเคชิต้องผันตัวไปเป็นนักแต่งเพลงโฆษณา ใช้ชีวิตแบบคนที่เจ็บจมอยู่กับอดีตความรักอันเจ็บปวด แถมยังขมขื่นกับการทำงานที่ไม่มีความสุข ทาเคชิต้องฝืนแต่งเพลงขัดแย้งความต้องการของตัวเองเพื่อทำตามความต้องการของลูกค้า อาการออกนอกหน้าจึงประหนึ่งคนที่มีชีวิตซังกะตายอยู่ไปวันๆ

เพลงของทาเคชิ เป็นเพลงที่ออกมาจากหัวใจของคนอ้างว้าง จึงยังไม่เป็นเพลงรักที่ดีพอ โดยถูกตัดสินว่าเป็นเพราะทาเคชิขาดความรัก เขาจึงไม่สามารถแต่งเพลงรักดีๆ ออกมาได้ ดังนั้นทาเคชิต้องพยายามค้นหารักแท้เพื่อที่เขาจะได้เป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเพลง

แต่ของอย่างนี้ มันหากันได้ง่ายซะที่ไหนล่ะ



มุรากามิ อามาเนะ (Misato Tanaka) พนักงานธนาคาร สาวโสดผู้คร่ำหวอดในวงการโดดเดี่ยวผู้เงียบเหงา เธอเคยมีความรัก แต่ได้กลายเป็นประสบการณ์อกหักช้ำรัก เพราะถูกคนรักหักหลัง โดนเขาหลอกใช้ให้ต้องเจ็บจำระกำใจ รักแท้คืออะไร อยู่แห่งหนใด ยากเกินกว่าจะเข้าใจและเสาะหา การทำงานธนาคารก็เต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจ ไม่สามารถจะพูดในสิ่งที่สมองคิดและทำในสิ่งที่ใจรู้สึกอยากทำ ชีวิตช่างน่าเบื่อและเงียบเหงา แต่สิ่งหนึ่งที่ช่วยให้อามาเนะได้คลายเหงาและเป็นตัวของตัวเองอย่างอิสระก็คืออินเตอร์เน็ต

และแล้ววันหนึ่ง การสื่อสารในโลกออนไลน์ก็ทำให้เธอได้พบกับ "ฮาตะ" ที่ส่งเพลงเข้ามาในเมลของเธอ เพลงที่ได้ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจราวกับจะช่วยคลายความเงียบเหงาอ้างว้างให้หายไปได้ อามาเนะได้ส่งเมลไปถึงคุณฮาตะ เพื่อบอกให้รู้ว่าเขาส่งเมลมาผิด โดยใช้ชื่อว่า Teru Teru Bozo "ตุ๊กตาไล่ฝน" และนั่นจึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ในโลกออนไลน์ของ "ฮาตะ" และ "ตุ๊กตาไล่ฝน"



ในโลกของชีวิตปกติ บริษัทโฆษณาที่ทาเคชิทำงาน และธนาคารที่อามาเนะเป็นพนักงานประจำอยู่ในตึกเดียวกัน ทาเคชิและอามาเนะจึงมีโอกาสพบกันทั้งโดยบังเอิญ และทั้งมีเหตุให้พบกันอยู่เรื่อยๆ แต่ก็แทบไม่ได้คุยกัน หรือมีอะไรที่จะทำให้รู้จักมักคุ้นไปจนถึงขั้นสนิทสนมกันได้ อย่างมากที่สุดก็พัฒนาอย่างเต็มที่เป็นแค่คนรู้จักที่บังเอิญเดินผ่านกันไปมา และได้พบหน้าทักทายกันบ้างตามประสาคนรู้จักกัน

บริษัทของทาเคชิเป็นลูกค้าธนาคารที่อามาเนะต้องไปรับเงินฝาก และทาเคชิเคยมาติดต่อที่ธนาคารบ้าง (เป็นครั้งคราว....ที่มีความถี่เล็กน้อยมากจริงๆ) แค่นั้นจริงๆ

แต่ในโลกออนไลน์...ฮาตะและตุ๊กตาไล่ฝนกลับมีความสัมพันธ์ที่แตกต่าง แม้ทั้งคู่จะเริ่มใส่คำโกหก คนหนึ่งเคยทำงานธนาคารและย้ายไปอยู่ปารีส คนหนึ่งเคยเป็นนักแต่งเพลงและผันตัวไปเป็นครูในชนบท แต่แท้จริงแล้วคำโกหกก็ออกจากจากก้นลึกของใจที่โหยหาความเป็นอิสระเสรีจากหน้าที่การงานที่ทำอยู่ รวมถึงการเป็นอิสระจากความรักที่ยังคงเจ็บปวดค้างคาอยู่ภายในใจส่วนลึก สถานะการใช้ชีวิตเป็นเรื่องปลอม แต่ทุกความรู้สึกที่สื่อสารผ่านโลกออนไลน์เป็นของจริง และเป็นสิ่งที่ฮาตะและตุ๊กตาไล่ฝนสัมผัสความรู้สึกจากใจของกันและกันได้ ก่อเกิดเป็นความผูกพันและ 'ความรัก' ผ่านถ้อยคำสื่อสารออนไลน์บนอินเตอร์เน็ต

ฮาตะ คือ ทาเคชิ และตุ๊กตาไล่ฝน คือ อามาเนะ

ทั้งที่ในโลกออนไลน์ ฮาตะและตุ๊กตาไล่ฝนผูกพันใกล้ชิด แต่ในโลกของความเป็นจริง ทาเคชิและอามาเนะสุดห่างเหิน ต่างคนไม่มีโอกาสรู้เลยว่า คนที่เดินสวนกันเกือบทุกวัน คือคนที่สื่อสารความรู้สึกถึงกันผ่านอินเตอร์เน็ตอยู่แทบทุกค่ำคืน

สารถ้อยคำจากตุ๊กตาไล่ฝน ทำให้ทาเคชิเริ่มเห็นคุณค่าของตนเอง เพลงของเขาที่ช่วยให้คนรู้สึกมีกำลังใจอยากดำเนินชีวิตต่อไป มันมีค่าและเป็นแรงผลักดันให้เขามีกำลังใจในการแต่งเพลง คำพูดต่างๆ ที่เขาได้รับจากตุ๊กตาไล่ฝน ช่างคล้ายกับคำพูดของแฟนเก่าที่จากไป จนทาเคชิอดจะแอบหวังอยู่ลึกๆ ไม่ได้ว่าตุ๊กตาไล่ฝนคือรินะแฟนเก่าของเขาเอง ทาเคชิรู้สึกถึงเธอได้เช่นที่เธอก็ส่งใจมาให้เขา ฮาตะและตุ๊กตาไล่ฝนเริ่มหลงรักกันและกัน แต่แล้วจู่ๆ ตุ๊กตาไล่ฝนก็หยุดส่งเมลถึงฮาตะ

เพราะแม้แต่ในโลกออนไลน์ ความรักของเราสองก็ไม่อาจเป็แค่เรื่องของสองเรา

เพราะมีมือที่สามที่สี่เข้ามาป่วน ปั้นเรื่อง สวมรอย และสร้างความเข้าใจผิด




อิมาอิ คาโอริ (Norika Fujiwara) ผู้หญิงทันสมัยหัวใจมาดมั่น คบหากับทาเคชิมานานในรูปแบบความสัมพันธ์มากว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน คาโอริเป็นสาวปากแข็งที่พยายามจะดันทุรังว่าระหว่างเธอกับทาเคชิเป็นแค่เพียงความสัมพันธ์อิสระของชายหญิงที่พึงพอใจต่อกันในความแนบชิดยามค่ำคืน อิสระในแบบที่ไม่ต้องมีความรักมาเกี่ยวข้อง แต่เมื่อวันหนึ่งทาเคชิไม่ต้องการจะคงความสัมพันธ์นั้นอีกต่อไปแล้ว ..."อิสระ" คำนี้มันยากนักที่คาโอริจะตัดใจและยอมปล่อยมือจากทาเคชิได้



โยชิดะ ฮารุฮิโตะ (Mitsuhiro Oikawa) ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อม ยอมทำได้ทุกอย่างหากจะทำให้อามาเนะตกลงใจแต่งงานด้วย จะว่ารักอย่างหัวปักหัวปำก็ใช่ จะว่าเพราะเห็นแก่ตัวเกินไปก็ถูก แม้บางครั้งคนเราจำเป็นต้องถือคติตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก ( ใช้เฉพาะกับผู้ชายที่ไม่กลัวแห้วเท่านั้น ถ้าเป็นผู้หญิงตื๊อเราจะถูกหาว่าแร้ดและไร้ยางอาย) แต่ตื๊ออย่างฮารุฮิโตะที่ไม่สนใจสาวเจ้าจะอึดอัดคับข้องใจอย่างไร ไม่ใส่ใจการให้เกียรติ หรือรู้จักขอบเขตความเหมาะสม ตื๊ออย่างนี้มันจะสำเร็จไปได้อย่างไร ถ้ผู้เขียนเป็นนางเอกล่ะก็ ฮึ่ม...ด่าเช็ดเลยล่ะ ก็คิดดูสิคะ ลวนลามจะพาเข้าโรงแรมงี้ ใช้ความเดือดร้อนของนางเอกเป็นเครื่องมือหลอกให้มากินข้าวด้วย โดยไม่สนใจว่าเรื่องเดือดร้อนของนางเอกนั้นมันเรื่องด่วนจำเป็นมากแค่ไหน ตื๊อไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมจะมองอย่างไร ละเมิดความเป็นส่วนตัวแอบเปิดคอมพิวเตอร์บ้างไรบ้าง เป็นแบบนี้ดูยังไงก็ไร้น้ำใจสุภาพบุรุษ อย่างนี้แหละ ถึงใครจะเห็นว่าฮารุฮิโตะเพียบพร้อมขนาดไหน เขาคนนี้ก็ไม่เคยข้ามผ่านกำแพงในใจของอามาเนะที่เปิดหัวใจรับแต่ฮาตะเท่านั้น

ฮาตะที่ปราศจากตัวตนให้จับต้องได้ แต่อามาเนะเชื่อว่าในถ้อยคำเหล่านั้นที่ส่งมากับอีเมล ออกมาจากน้ำใสใจจริงจากตัวตนจริงแท้ของใครคนหนึ่งที่มีอยู่จริง



พล็อตเรื่องอย่างนี้ ในสมัยนั้นคงจะทันสมัยมากทีเดียว แม้ดูในสมัยนี้ ..2011 คอมพิวเตอร์และอีเมลที่เห็นอยู่ในเรื่องนั้นได้กลายเป็นของโบราณไปแล้ว จึงไม่ใช่ความผิดของยูทากะเลย ถ้าหากในเรื่อง Nagareboshi พี่จะทั้งแก่ ทั้งผอม และทั้งดำ (ไปบ้าง) เพราะดูแล้วกราฟชีวิตของพี่ท่านคงจะผ่านเส้นเวลาอายุขัยมาอย่างยาวนาน ว่าแล้วก็ไปเปิด DramaWiki โอ้แม่เจ้า พี่ท่านเกิด 1971 ตอนนี้อายุอานามก็ปาเข้าไป 40 ปีแล้ว ( มิน่าล่ะ) เข้าวงการตั้งแต่ 1994 นับถึงปัจจุบันนี้ ก็รวมระยะคร่ำหวอดมากว่า 17 ปี ป๊าดดด โชคดีนะที่ยังไม่ได้ลั่นวาจาว่าจะตามอนุรักษ์ผลงานของพี่ท่านน่ะ เพราะใจลึกๆ เริ่มก่อหวอดอยู่เหมือนกัน 17 ปีเชียวเหรอคะ ผลงาน 17 ปี ใครจะไปตามดูได้ไหว แก่หง่อมกันพอดีสิคะ ปกติชอบเรียกทาคุยะ คิมูระ ว่าป๋ายะ ดูเพราะคิดว่าพี่แก่กว่าใครแล้วในบรรดาพระเอกทั้งหลายทั้งปวงของวงการซีรีย์ญี่ปุ่นเท่าที่รู้จัก



ที่ไหนได้ ยูทากะ ที่ให้เป็นแค่ 'พี่' ยังอุตส่าห์แก่กว่า 'ป๋า' อีก ไม่หนีกันเลย 40 กับ 39 งั้นต่อไปจะเรียกเขาว่า ป๋ายู เมื่อก่อนคิดว่าในบรรดารุ่นใหญ่ไม่มีใครเกินป๋ายะอีกแล้ว แต่พอได้ดูผลงานของป๋ายู ยูนี่แหละที่เป็นคู่แข่งรุ่นใหญ่ที่มีพาวเวอร์พอจะเฉือนบัลลังก์วังทองของป๋ายะในใจผู้เขียนได้ ถ้าจำเป็นต้องเลือกใครสักคนเป็นที่หนึ่งเมื่อก่อนคงเลือกป๋ายะแน่นอน เดี๋ยวนี้ชักตัดสินใจไม่ลง (พี่ๆอัสนีวสันต์เรียกอาการเหล่านี้ว่า 'เธอปันใจ') ตอนนี้ถึงจะดูผลงานของป๋ายูน้อยกว่า ...น้อยกว่ามาก แต่คุณภาพของการแสดงป๋ายูไม่ได้น้อยหน้าใครในระดับแถวหน้า (ซึ่งรุ่นใหญ่ในใจที่รู้จักและจดจำก็มีป๋ายะอยู่คนเดียวนี่แหละ) แถมยังได้บทบาทที่ .. ดูเรื่องไหนเป็นจี๊ดเรื่องนั้น ซึ่งยังต้องตามดูกันอีกหลายเรื่องเลยทีเดียว



ทางด้านนางเอก ทานากะ มิซาโตะ ที่รับบทอามาเนะนั้น Dramawiki บ่งบอกว่าเธอยังมีผลงานมาเรื่อยนะคะ แม้จะไม่สม่ำเสมอ ก็ยังมีอยู่ ปีละเรื่อง สองปีเรื่อง ปัจจุบันปี 2011 ก็แสดงในเรื่อง Kudo Shinichi e no Chosenjo (ไม่เคยดูหรอกนะคะ) ต่างกับทางป๋ายูที่บัญชีรายชื่อละครยาวเหยียด ... และตั้งแต่ดู Nagareboshi ที่แสดงคู่กับอายะ อุเอโตะ จากเรื่องนั้นมายังไม่เจอละครรักของญี่ปุ่นที่ถูกใจแบบสุดๆ เลยนะคะ สงสัยจะต้องหันมาพึ่งรักของพี่มาร์ค (บอย ปกรณ์) กับหนูบี ( มาร์กี้) กับเรื่อง รอยมาร ของช่อง 3 แก้ขัดไปพลางๆ ซะแล้ว (หากไม่มีเหตุอะไรมาขัดใจซะก่อน ดูวันก่อน ก็เห็นน่ารักดีเหมือนกันนะ)

With Love ของป๋ายู กับ Love Generation ของป๋ายะ น่าจะเป็นเรื่องที่เก่าสุดเท่าที่เคยดูมา ระดับความชอบก็พอๆ กันเลยค่ะ ดูซีรีย์เก่าๆ ถ้าไม่ติดใจกับเรื่องเสื้อผ้าเชยๆ หรือทรงผมป้าๆ ก็สนุกดีเหมือนกัน



.....


ขอบคุณข้อมูล : DramaWiki , JKDrama