ฉันขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ที่คุ้นเคย ดูดซับความอบอุ่นจากผ้าหนา ๆ สองชั้นที่ตากแดดตอนกลางวันมาทั้งวัน
เหมือนจะพอให้ความหนาวเหน็บที่สะท้อนมาจากเครื่องปรับอากาศผ่อนคลายตัวลงได้บ้าง
แต่ผ้าห่มสีฟ้าผืนหนากับกลิ่นกรุ่น ๆ ของตัวเองกลับทำหน้าที่ได้เพียงให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายและผิวหนัง
หาได้ทำหน้าที่อุ่น 'หัวใจ' ที่เหมือนจะหนาวเหน็บกว่าอุณหภูมิภายนอกให้อบอุ่นขึ้นได้เลยไม่
ทั้งยังมีน้ำตาหยดเล็ก ๆ ไหลรินเป็นทางจาง ๆ ที่ผ้าห่มผืนหนาไม่สามารถซับให้มันเหือดแห้งลงได้

..........

.....................


เสียงเพลงจากเครื่องเล่นเพลงผ่านลำโพงดังมาอย่างเบาที่สุดแทบจะไม่ได้ยินเนื้อหา
มีแต่ทำนองเพลงช้า ๆ ที่ขับกล่อมให้ราตรีอันยาวนานและมืดมิดนี้ผ่านพ้นไปได้อย่างยากลำบากน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
เหมือนที่เคยเป็นมาเช่นทุกคืน

ฉันพลิกตัวไปมาท่ามกลางความมืด แสงจากระเบียงทะลุม่านเห็นเป็นเงาสลัว ๆ
ถึงกระนั้นก็ไม่อาจชัดเจนพอจะมองเห็นความเศร้าซึมและสับสนเคว้งคว้างที่กำลังลอยตัวและวนเวียนหลอกหลอนอยู่รอบตัวฉันขณะนี้ได้เลย
แต่หากจะให้เอื้อมมือไปแตะโคมไฟเพื่อไล่สิ่งเหล่านั้นให้หนีหาย ฉันก็กลัวเกินไปว่าความสว่างจะทำให้เห็นชัดเจนเกินไป...ว่าฉันอยู่คนเดียว

..........

.....................


จะมีความจริงอะไรที่โหดร้ายมากไปกว่านี้อีกหรือไม่...ฉันไม่รู้ แต่ฉันยังไม่เจอเท่านั้นเอง
ที่เจอ ที่รู้ ที่เห็น ที่สัมผัสมันคือความรู้สึกที่เปล่าเปลี่ยวอย่างยากจะกลืนกลั้นก้อนสะอื้นให้ลงไปในคอได้
มันคือความโดดเดี่ยวเดียวดายและเหงาจับใจจนเหมือนว่าดำรงชีวิตไปอย่างไร้จุดหมายและไม่มีค่าเพื่อใครสักคน

.....................


กี่คืนกี่วันแล้วก็ไม่รู้ ที่ฉันใช้ชีวิตยามค่ำคืนให้หมดไป แล้วรอเวลาฟ้าสางอรุณรุ่งเพื่อจะได้เข้านอนยามแสงอาทิตย์ส่องหน้าต่าง
อย่างน้อยที่สุดก็มีเสียงนกน้อยออกหากิน เสียงรถราขับเคลื่อน เสียงผู้คนพูดคุยจอแจ
ดีกว่าเสียงเบา ๆ ของท่วงทำนองเพลงเดิมและเสียงเงียบ ๆ ของหยดน้ำตาอย่างหลายคืนที่ผ่านมาที่ฉันต้องจำใจผ่านมันไปให้ได้อย่างยากเย็น
และตื่นขึ้นมาพร้อมกับคราบน้ำตาเปื้อนแก้มและลมหายใจขัด ๆ เพราะสะอื้นหนักในคอกับเศษกองทิชชู่มหาศาล
เหมือนจะเตือนให้รู้ว่าสงครามอันโหดร้ายที่ฉันต้องต่อสู้...ฉันเป็นฝ่ายพ่ายแพ้
แล้วในยามฟ้ามืดลงอีกครั้งใด ฉันก็เป็นอันต้องขดตัวหลบภัยจากสิ่งลี้ลับที่คอยคุกคามอารมณ์ให้รวนแร

.....................


คืนนี้ก็คงเป็นอีกคืน ที่หยดน้ำตาไหลเป็นทางอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางความมืดที่มองไม่เห็นอะไรสักอย่าง
สัมผัสได้แต่เพียงความเศร้าและความหม่นหมองที่มาคอยประคองหยดน้ำตาฉันเอาไว้เสมอ
แม้จะตระหนักรู้ดีว่าพรุ่งนี้เช้ายามแสงสาดทาบทาลงมา เหล่าบรรดาเรื่องร้าย ๆ มันจะหายไป
แต่กลางดึกที่มองไม่เห็นอะไรและไม่รู้ว่าจะเช้าเมื่อไหร่ กลับเหงาลึกอย่างไม่รู้จะผ่านคืนเหงายาวนานนี้ไปได้อย่างไร
คิดกลัวไปว่า...หรืออาจจะไม่มีตะวันขึ้นให้ได้เห็นอีกแล้วก็ได้

.....................


ฉันหลับตาลงอย่างฝืนฝืดที่สุดและปล่อยน้ำตาหยดที่ค้างอยู่ขอบตาให้หล่นไปตามทางแก้ม
จะเหลือติดก็อยู่เพียงขนตาชุ่มเปียกและหมอนนุ่ม ๆ รองหัวทุกค่ำคืน
อยากให้เรื่องราวเหล่านี้เป็นเพียงแค่ฝันร้ายเหงา ๆ ตื่นมาตอนเช้าแล้วพบว่าฉันเพียงละเมอเพ้อพก
อยากให้มันเป็นเพียงภาพมายาที่หลอกฉันว่าฉันโดดเดี่ยวและคิดไปเอง
หรือแม้แต่บางที ก็อยากจะให้โลกนี้มีแต่เพียงกลางคืน
เพียงเพื่อฉันจะได้ไม่ต้องตื่นมาใช้ชีวิตวนเวียนอย่างนี้อีกต่อไป.....