คนเราทุกคนมีพวงกุญแจอยู่คนละหนึ่งพวง และกุญแจเพียงไม่กี่ดอก แต่มีประตูมากมายหลายบานให้เราต้องไข … อยู่ที่ว่าในนาทีนั้น ขณะนั้น เราเลือกกุญแจที่ถูกต้องเพื่อไขบานประตูและเปิดมันออกได้หรือไม่
...

บนโลกกลม ๆ ใบนี้มี “ความลับ” มากมายให้ค้นหา ไม่ว่าจะเป็นฝุ่นละอองทุกอณูรอบตัว ไปจนถึงหนังสือที่น่าอ่านสักเล่ม ความลับดูเหมือนจะซ่อนตัวอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง หาคำตอบอย่างไร ก็ไม่มีวันหมดสิ้น แน่นอนว่าในบางครั้ง ทำให้ชีวิตมีคุณค่าและมีความน่าอยู่เมื่อไขปริศนาที่ว่าได้ แต่ในบางเวลากลับทำให้เศร้าและหดหู่ หากว่าถูกเจ้าความลับนั้นหันหลังให้อย่างไม่ไยดี


......................................................


มองดูสายน้ำกระเพื่อมเป็นระลอกตามแรงลมและแรงเรือ ต้นไม้ ใบไม้โบกไหวเบา ๆ ราวจะทักทายกับเสียงคลื่น เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฉันนั่งอยู่ตรงเก้าอี้สีน้ำตาลเข้มตัวนี้ เฝ้าตั้งคำถามกับแม่น้ำเจ้าพระยา แสงอาทิตย์ กาลเวลาและความรัก...

ชายหญิงคู่หนึ่งนั่งถัดไปจากเก้าอี้ของฉันไม่กี่ตัว ยิ้มแย้ม ร่าเริง สดใส เหมือนว่ารอบตัวและโลกใบนี้มีแต่เขาเพียงลำพังสองคน เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามให้กับความเบิกบานนั้น ถึงแม้ว่าข้างกายฉันจะยังคงมีที่ว่างอยู่อย่างนั้นก็ตาม แต่การยิ้มให้ความสวยงามที่สัมผัสได้ก็ทำให้ที่ว่างข้างกายไม่ว่างเปล่าเกินไป

ฉันเป็นคนหนึ่งที่หลงใหลในความรู้สึกดี ๆ สีชมพูนั้นเต็มเปา ไม่ว่าจะเป็นเพราะความงดงามของมันที่มองเห็นได้ ไม่ว่าจะเพราะความสดใสที่ติดตรึงกับผู้สัมผัสความรู้สึก ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มฝัน ๆ จากผู้ที่ตกอยู่ในห้วงของมัน หรือเพราะครั้งหนึ่งที่ฉันเคยผ่านพบ แม้ว่านั่นจะนานมาแล้วก็ตาม...

“ความรัก”... เป็น “ความลับ” ชั้นดีในโลก ที่ดูเหมือนจะมีคนจำนวนมากที่สุดพยายามหาคำตอบของมัน แต่มันกลับไม่ค่อยยอมให้ใครไขกุญแจเปิดมันออกง่าย ๆ จึงทำให้กลายเป็นความลับที่น่าค้นหา น่าหลงใหลและถูกดึงดูดได้อย่างง่าย ๆ เพียงแค่ตั้งคำถามขึ้นกับทุกอย่างรอบตัวว่า “ความรักคืออะไร”





วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่งดงามจนฉันอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับความรู้สึกดี ๆ นั้น... อาจเป็นด้วยบรรยากาศชวนให้สงสัย เพราะวันนี้เป็นวันที่ดูเหมือนจะสวยงามกว่าวันทุกวัน เหมือนจะมีคนรักกันเดินไปมามากกว่าปกติเคย แน่นอนว่าดอกไม้ สายรุ้ง ของขวัญก็ปลิวว่อนทักทายอย่างมีความสุข และจะเป็นอะไรอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจาก... “วันวาเลนไทน์” ฝันหวานของคนที่ความรักสดใส แต่เป็นฝันร้ายของคนไม่มีแฟน...

แสงอาทิตย์เริ่มอ่อนบาง ดวงอาทิตย์กลมโตคล้อยเคลื่อนต่ำลง เก้าอี้ริมน้ำก็เริ่มถูกจับจองโดยคู่รักเกือบเต็มบริเวณ ฉันถือกุญแจอยู่หนึ่งพวง อยากจะไขความลับของประตูบานที่ชื่อว่าความรักนี้เสียเหลือเกิน... แต่ลำพังการนั่งจดจ้องความรู้สึกชมพูกรุ่นแบบนี้ คงไม่ง่ายนักที่มันจะยอมให้ฉันเปิดประตูออกได้ง่าย ๆ

บางคนว่าความรักคือ ความเข้าใจ ... แต่ฉันว่าความเข้าใจไม่สำคัญเท่าการยอมรับ
บางคนว่าความรักคือ การให้ ... แต่ฉันว่าความรักคือการให้และได้รับอย่างเท่าเทียม
บางคนว่าความรักคือ ความผูกพัน ...แต่ฉันว่าความผูกพันอาจเป็นเพียงเครื่องเหนี่ยวรั้งความสัมพันธ์

แต่ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็ยังคงไม่ได้คำตอบกับคำถามของฉันเสียที ... แทนที่จะครุ่นคิดให้เหนื่อยหัว ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยใจให้ล่องไปตามความรู้สึก ให้ลอยไปไกลแสนไกล ไปตามสายลมที่พัดผิวน้ำ ปล่อยให้มันบินไปตามนกพิราบฝูงใหญ่ ปล่อยให้ความรู้สึกพาไปตามที่ใจฉันต้องการ

กลิ่นอายจาง ๆ ของความหวานโดยรอบโชยปะทะจมูกจนเหมือนจะสัมผัสได้ด้วยตัวเอง ใจฉันกำลังท่องเที่ยวไปอย่างเรื่อยเปื่อย ลอยตัวขึ้นไปทักทายก้อนเมฆสีขาว กลับมายิ้มหวานให้หยดน้ำปลายยอดหญ้า พร้อมทั้งร้องเพลงประสานกับแสงจันทร์ พูดคุยกับโลกแห่งความฝัน และส่งสายตากรุ้มกริ่มให้กับแมลงเต่าทองที่เกสรดอกไม้...

โลกรอบข้างเหมือนหยุดนิ่ง มีเพียงฉันนั่งอยู่กับบรรยากาศอุ่นละมุน ทุกสิ่งทุกอย่างสอดประสานกันอย่างลงตัวและสมบูรณ์แบบ ธรรมชาติในโลกถูกเชื่อมโยงกันไว้อย่างเป็นอันหนึ่งอันเดียวด้วยอะไรบางอย่าง...ด้วยสายลม? เสียงเพลง? หรือว่า...ด้วยความรักนั่นเอง?

ฉันยิ้มหวานให้กับสรรพสิ่งรอบกายอย่างไม่อายคนรอบข้าง ...และถ้าฉันไม่ได้ตาฝาด ฉันว่าฉันเห็นพวกมันก็ยิ้มกลับมาให้ฉันเหมือนกัน ความสุขของชายหญิงรอบข้างคงมีอิทธิพลอะไรบางอย่างกับความรู้สึกของฉัน เป็นวาเลนไทน์อีกวันที่สวยงาม ไม่ต่างจากคนอื่น ๆ แม้ฉันจะอยู่เพียงลำพัง...ความรู้สึกอุ่น ๆ ในใจลอยตัวจากก้นบึ้งขึ้นมาทักทายเบา ๆ ฉันหยิบกุญแจในมือขึ้นมาหนึ่งดอก ยิ้มกริ่มด้วยใจอุ่นสุข ความรักไม่จำเป็นต้องมีใครเคียงข้าง

สายลมเย็นจากแม่น้ำพัดมาหนึ่งวูบ ดวงอาทิตย์เพิ่งจะลาจากวัน ๆ นี้ไป ฉันเองก็คงต้องบอกลาม้านั่งตัวนี้แล้วด้วยเหมือนกัน ... ฉันค่อย ๆ ลุกจากไป แสงดาวอ่อนจางโบกมือลาและยิ้มให้ ยอดไม้สีเขียวบรรจงกระซิบว่าลาก่อน
ประตูแห่งความลับบานหนึ่งของฉันถูกเปิดแง้มออก เบื้องหลังประตูบานใหญ่ที่ฉันรอคอย เต็มไปด้วยแสงแดด ใบไม้ เสียงคลื่น กลิ่นหอมหวาน ความสุขและการเปิดรับ ...

ความรักของฉันจริง ๆ แล้วอยู่รอบตัวนี่เอง
ไม่ใช่แค่เพียงความเข้าใจ การให้หรือความผูกพัน แต่ความรักที่แท้แล้วนั้น
กลับคือ ความลงตัวในความรู้สึก คือ สัมผัสหวานอ่อนที่จริงใจ
คือ ความฝันละไมและความหวังที่อ่อนอุ่น ไม่ได้จำกัดรูปแบบว่าจะเกิดขึ้นกับใคร ที่ไหน หรืออย่างไร

...แต่มันงดงามด้วยตัวมันอยู่แล้ว ณ ความรัก...





...................................................


บนโลกกลม ๆ ใบนี้มี “ความลับ” มากมายให้ค้นหา ดูเหมือนว่าจะซ่อนตัวอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง หาคำตอบอย่างไร ก็ไม่มีวันหมดสิ้น แม้กระทั่งความลับในตัวเราเอง
ฉันจะยังคงตั้งคำถามกับความลับทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกต่อไป แต่วันนี้ฉันได้เรียนรู้แล้วว่า ประตูบางบานจะถูกเปิดออกด้วยความคิด บางบานถูกไขด้วยวันเวลา และบางบานนั้น...เพียงแต่ใช้ความรู้สึกและสัมผัสด้วยใจ มันก็ถูกเปิดออกได้ง่าย ๆ อย่างไม่น่าเชื่อ ...อย่างเช่นประตูที่ชื่อว่าความรักของฉันบานนี้
…
คนเราทุกคนมีพวงกุญแจอยู่คนละหนึ่งพวง และมีกุญแจเพียงไม่กี่ดอก แต่มีประตูมากมายให้เราต้องไข ...
เบื้องหลังประตูบานที่เรารอคอยจะมีคำตอบที่เราภูมิใจเสมอ เพราะมันจะเปิดออกต่อเมื่อเราใช้กุญแจที่ถูกในเวลาที่เหมาะสม และวิธีการที่ใช่เพื่อไขมัน


*หมายเหตุ : เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเมื่อประมาณ 2 ปีก่อน (กุมภาพันธ์ 2550) เนื่องในวันวาเลนไทน์ รุ่นน้องมาขอให้เขียนลงจุลสารของคณะหลังจากที่จบมาแล้ว 1 ปี เคยรวบรวมลงบลอคดุ่บดั่บจับปากกาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้พูดคุยเรื่องความลับ เลยได้โอกาสเอากลับมาลงอีกครั้งค่ะ