ฉันเดินออกมาที่ระเบียงหลังลุกจากที่นอน ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ก่อนแล้วที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ฉันมองสบตาเขา เขาทักทายด้วยคำว่าสวัสดีตอนเช้า และหลับสบายดีไหม ฉันพยักหน้าตอบเป็นนัย ๆ ว่ายังไม่มีอารมณ์สนทนาในยามเช้าแบบนี้ ฉันหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบ กิจวัตรประจำวันที่ฉันและเขาทำหลังตื่นนอน แล้วฉันก็นั่งลงตรงข้ามผู้ชายคนนั้น ที่ประจำของฉัน

ควันบุหรี่สีขาวพ่นออกจากปากฉัน ควันลอยอ้อยอ่ิงขึ้นไปด้านบน วันนี้อากาศไม่ค่อยสดใส ลมเย็นนิด ๆ เริ่มโชยมาแตะผิวกาย แต่อากาศยังคงหนักหน่วง จึงทำให้ควันขาวของทั้งเขาและฉัน ลอยวนอยู่ในอากาศ ไม่สลายตัวไปง่าย ๆ หลายครั้งฉันคิดในใจ ว่าควันเหล่านี้มันจะลอยไปไหนกันนะ ถ้ามันสลายหายไปและเรามองไม่เห็น มันจะมีอยู่หรือไม่มีอยู่กัน?

หลังจากสูดควันเข้าปอดให้สมองได้ตื่นขึ้นบ้างเล็กน้อย ฉันหันไปตอบเขา "เมื่อคืนฝันไม่ค่อยดีเลย รู้สึกหม่น ๆ" เขาปรายตามามองฉัน "ฝันว่าอะไรล่ะ" ฉันเงียบ และดูดบุหรี่อีกครั้งนึกย้อนไปถึงภาพฝันเมื่อคืน

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน ที่ฉันกลับมาฝันถึงผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ผู้ชายในความทรงจำ ในห้วงคำนึง ในความหลงใหล ฉันเคยคิดว่าฉันคงลืมความสัมพันธ์ครั้งนั้นไปได้อย่างหมดสิ้นใจแล้ว ฉันไม่ร้องไห้คิดถึงเขา ไม่นึกถึงเขาในชีวิตประจำวัน เลิกฝันถึงเขานานแล้ว และฉันก็มีผู้ชายคนใหม่ข้างกายที่รักและจริงใจกับฉัน แต่การกลับมาเห็นภาพเขาคนนั้นในฝันฉันอีก มันแสดงให้เห็นได้ชัดว่า ฉันไม่เคยลบภาพเขาจากใจฉันได้ และอารมณ์เศร้าลึกตัวนี้กลับมาหลังจากตื่นจากฝัน ยิ่งทำให้ฉันรู้ว่า ฉันยังเก็บเขาไว้ในส่วนใดส่วนหนึ่งของหัวใจอยู่เสมอ

ในฝัน ภาพของเขาคนนั้นชัดเจนมาก เหมือนเขายืนอยู่ตรงหน้าฉันจริง ๆ ฉันเห็นภาพที่เขายิ้มแย้มให้ฉัน เรารักกันเหมือนไม่มีร่องรอยการแตกร้าว เป็นภาพความสัมพันธ์ที่ดีและอบอุ่น และเป็นภาพที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและไม่มีวันจะเกิดขึ้น

ฉันสะดุ้งตื่นมาและพบว่า ภาพเหล่านั้นมันเป็นเพียงแค่ความฝันที่จับต้องไม่ได้ ทิ้งไว้เพียงความจริงที่เจ็บปวดและความรู้สึกโหยหา อยากเก็บอารมณ์เหล่านั้นไว้ให้นานกว่านี้

ฉันหันมองผู้ชายที่นั่งตรงข้ามฉันที่ระเบียง บุหรี่เขาหมดไปก่อนฉันแต่ยังนั่งอ้อยอิ่งอยู่สักพัก "จำไม่ได้แล้วว่าฝันอะไร แต่ตื่นมาแล้วรู้สึกไม่สดชื่นเลย" เขายิ้มให้ฉัน "ผมก็เคยเป็น" รอยยิ้มของเขาที่ฉันรัก รอยยิ้มที่ราวกับเขายิ้มให้กับชีวิตอย่างอ่อนโยนและเข้าใจมาเสมอ ฉันอบอุ่นใจที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นของเขา แต่กลับยิ่งรู้สึกผิดกับความรักความเข้าใจของเขาที่ให้ฉัน เพราะฉันแบ่งเก็บส่วนลึกในหัวใจฉันไว้ให้ใครอีกคน แม้คนคนนั้นจะมีแต่ทำให้ฉันเจ็บปวด

บุหรี่และกาแฟของเราหมดแล้ว ฉันชวนเขาลุกจากที่ตรงนั้นไปดำเนินชีวิตประจำวันลำดับถัดไป เขาเข้ามาโอบเอวฉันและหอมแก้ม ฉันเลือกจะเก็บภาพฝันฉันไว้อย่างนั้นและกำจัดความรู้สึกผิดทิ้งไป เพราะในมุมใดมุมหนึ่งของสายตาอ่อนโยนของผู้ชายตรงหน้าฉัน คงจะมีเรื่องราวบางอย่างซ่อนอยู่เช่นกัน ไม่ต่างกับฉัน ทุกคนย่อมมีชีวิตส่วนตัวเป็นของตัวเองทั้งนั้น ฉันกอดเขากลับ และเราเดินเข้าบ้านด้วยกัน...

_____________________________________________________________________

บลอคนี้เป็นโครงการที่เขียนร่วมกับอ้อน Pribtaa และ แจง Nikanda 

การกลับมาของถนนสายนี้มีมิตรภาพ...ดีใจที่มิตรภาพบนเส้นทางสายนี้ได้กลับมาบรรจบกันอีกครั้ง