วิศุทธิ์ พรนิมิตร: everybodyeverything – น้ำตาสีรุ้งแสนสวย

โดย merveillesxx



ชื่อของ ‘ตั้ม’ วิศุทธิ์ พรนิมิตร น่าจะเป็นที่คุ้นหูใครหลายๆ คนในฐานะนักเขียนการ์ตูนเรื่อง hesheit (ฮี-ชี-อิท)
การ์ตูนที่บางคนด่าว่า มันคือการ์ตูนที่ลายเส้นห่วยที่สุดในโลก!
แต่บางคนบอกว่า มันคือการ์ตูนปรัชญา!
สำหรับผม…ผมว่ามันคือทั้งสองอย่างนั่นแหละ

เท่าที่จำความได้ผมพบกับ hesheit ครั้งแรกในนิตยสาร a day จำได้ว่าอ่านไปก็ด่าไป “การ์ตูนอะไรวะ อ่านยากชิบเป๋ง ลายมือห่วยแตก แถมยังมีขีดฆ่าด้วย”…แต่ครั้นอ่านไปอ่านมาหลายๆ เล่มเข้าก็ชักติดใจในเนื้อหาเพี้ยนๆของมัน ก็เลยมองข้ามเรื่องลายเส้นยุ่งเหยิงไปได้บ้าง ประจวบเหมาะกับไปเดินร้านหนังสือแล้วเห็น hesheit รวมเล่มเก่าๆพอดี (ฉบับรุ่นก่อนที่ออกมา 4 เล่ม 4 สี) ก็เลยทำใจเสี่ยซื้อเหมามาหมดเกลี้ยง เปิดอ่านเล่มแรกคำด่าว่า ‘ห่วย’ ก็แล่นกลับมาประจำตำแหน่งที่สมองอีกครั้ง เนื่องจากงานช่วงแรกๆของเขานั้น เส้นมันเหลือรับจริงๆ สัดส่วนกายวิภาคของมนุษย์ผิดเพี้ยนไปหมด (เช่น พระเอกตอนแรกๆอาจจะมีแขนใหญ่เท่าขา แต่วันดีคืนดีแขนก็ดันใหญ่กว่าขาขึ้นมา!) แต่พอไปอ่านเรื่อยๆ ก็เข้าสู่ตรรกะเดิมๆ นั่นคือ ความหงุดหงิดที่เกิดจากภาพที่สุดแสนจะปั่นป่วนจะทุเลาลงไปเรื่อยๆ เพราะ ‘ไอเดีย’ สุดบรรเจิดของการ์ตูนเรื่องนี้นั่นเอง

จากข้อสังเกตของผมแล้ว hesheit ในยุคแรกๆ จะมีเนื้อหาอยู่ 2 แนว หากไม่เพี้ยนหลุดโลกไปเลย (เช่น ขนมจีบไส้อึ, ชายหญิงที่จูบกันแล้วเอาปากไม่ออก!) ก็จะเป็นเรื่องรักปนขมของชายหญิงที่อ่านแล้วอาจจะนิ่งอึ้งไปหลายวัน (ส่วนตัวแล้วผมโปรดตอน ‘นาฬิกา’ มาก) และในที่สุดแล้วผมก็ปวารณาตัวเองเป็นแฟนพันธุ์แท้ของการ์ตูนเรื่องนี้จนได้ จากที่ติดใจในเนื้อหา ก็เริ่มมองสไตล์ภาพของเขาด้วยใจที่เปิดกว้างขึ้น และพบว่ามันช่างมีเสน่ห์เหลือล้น มันคือส่วนผสมของความดิบ ความบริสุทธิ์และลูกบ้า! (ก็ใครจะเขียนการ์ตูนโดยที่เขียนผิดแล้วขีดฆ่าทิ้งเลยบ้างล่ะ?)

วิสุทธิ์หยุดงานเขียนไปช่วงหนึ่งใน a day พอกลับมาอีกครั้งก็ดูเหมือนว่างานของเขาจะดูสุขุม ลุ่มลึกกว่าเดิมยิ่งขึ้น (พูดให้เห็นภาพก็ประมาณ คิมดีดุค-ผู้กำกับเกาหลีที่กำลังมาแรง-ยุคดิบเถื่อนถ่อย จนไปเป็นพี่คิมยุคหลังที่เข้าทางพระทางเจ้าแล้ว) เรื่องราวของ hesheit ยุคหลังดูเหมือนจะเป็น ‘นามธรรม’ มากขึ้น และมีอะไรให้เราขบคิดต่อเสมอหลังจากอ่านจบ (จากแต่เดิมที่อ่านแล้วจะถามว่า ‘มันคิดได้ไง(วะ)’) แต่ที่สำคัญก็คืองานของเขาดูจะมองโลกในแง่ดี (Positive Thinking) มากขึ้นด้วย (แต่ก็ยังมีหลุดตอนเพี้ยนๆมาบ้าง เช่น ตอนคนสะสมคอเลคชั่นอึ--อึอีกแล้ว?)

หนังสือเล่มแรกของวิศุทธิ์ออกประมาณปี พ.ศ. 2546 ในชื่อ ‘ควันใต้หมวก’ งานชิ้นนี้ดูมีความคลี่คลายมากขึ้น ลายเส้นคมชัดจับต้องง่าย ฉากหลัง (Background) ที่ดูมีตัวตนจริง (แต่ก่อนจะเหมือนไม่ตั้งใจวาด--ฮา) ไร้ซึ่งการขีดฆ่าคำพูดอีกต่อไป เรื่องราวนั้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของ ชายหนุ่มตัวเล็ก หญิงสาวสูงเพรียว บุหรี่ หมวก และการเดินทางข้ามเวลา (เริ่มเข้าข่าย ‘มันคิดได้ไง’ แล้วใช่มั้ยครับ) อ่านจบแล้วผมรู้สึกจุกอกนิ่งอึ้งไปหลายนาทีอยู่เหมือนกัน การ์ตูนเรื่องนี้เหมือนเป็นการเอานิยายของฮารูกิ มูราคามิและฟิล์มหนังของหว่องกาไวเข้าเครื่องปั่นไฟฟ้าด้วยกัน

everybodyeverything เป็นหนังสือเล่มที่สองของวิศุทธิ์ ที่เพิ่งออกสดๆร้อนๆ หนังสือมีดีกรีไปตีพิมพ์ที่ญี่ปุ่นมาแล้ว ซึ่งพอผมอ่านไปถึงตอนสอง ‘วันแห่งความรัก’ ก็ได้กลิ่นตุ่ยๆของปลาดิบโชยเข้าจมูกเลยทีเดียว พฤติกรรมหรือฉากของตอนนี้ดู ‘ญี่ปุ๊น ญี่ปุ่น’ เหลือเกิน (เช่น ตกใจจนตาถลนหรือกระโดดไปชนกระจก, ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกบาลเมื่อรู้สึกผิดหวัง) เห็นแล้วก็รู้สึกตกใจมาก พลางคิดในใจ “พี่ตั้มเปี๋ยนไป๊ ซะแล้ว” แต่คิดเองเออเองว่าเขาใช้วิธีการแบบนี้เพื่อให้ชาวญี่ปุ่นเกิดความคุ้นชินและสัมผัสงานของเขาได้มากขึ้น ประกอบกับเนื้อหาในตอนนี้ยังจี๊ดใจผมอยู่ เพราะฉะนั้นผมก็เลยตัดสินใจอ่านตอนต่อๆไป

พออ่านตอน ‘รถไฟ’ และ ‘วงดุริยางค์’ ผ่านไปก็ใจชื้นขึ้นมาเยอะ เนื้อหาทั้งสองตอนพออ่านแล้วก็รู้สึกถึงการอิงบริบทสังคมไทยที่ชัดเจนมาก (ตอนนี้กลิ่นปลาดิบเริ่มเปลี่ยนเป็น ‘ปลาทู’แล้ว) โดยเฉพาะเรื่องของรถไฟฟ้าในตอนรถไฟที่อ่านแล้วฮาชนิดตกเก้าอี้ …ตอน ‘รถไฟ’ นั้นว่าด้วยคนกลุ่มใหญ่ที่ขึ้นรถไฟฟ้าแล้วไปพบกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ตอนนี้ดูจะแปลกไปจากงานชิ้นก่อนๆ ของวิศุทธิ์อยู่เหมือนกัน เพราะโดยปกติแล้วงานของเขามักจะพูดถึงความสัมพันธ์ของชายหญิง ‘เขา’ และ ‘เธอ’ กับ ‘มัน’ (ซึ่ง ‘มัน’ ในที่นี้ก็มักจะเป็นตัวแทนของความรักหรือความสัมพันธ์ในหลากรูปแบบ) แต่คราวนี้เขาหันมาจับความสัมพันธ์ของกลุ่มคนที่ซัดทอดกันไปเรื่อย แต่พวกเขาทั้งหมดล้วนมีจุดร่วมกันคือการเป็น ‘คนในเมืองใหญ่’ (เหมือนหนังของหว่องกาไว โดยเฉพาะเรื่อง Fallen Angels) ที่มักจะเป็นคนเหงาหรือคนแบบใช้ชีวิตแบบซังกะตายอยู่เรื่อยไป บรรยากาศแบบนี้เจืออยู่ในงานของวิศุทธิ์อยู่บ่อยครั้ง และชัดเจนที่สุดใน ‘ควันใต้หมวก’

ส่วนตอนของ ‘วงดุริยางค์’ นั้น วิศุทธิ์กลับมาใช้ตรรกะแบบ he-she-it อีกครั้ง สังเกตได้ว่าตัวละครชายของเขามักจะเป็นฝ่ายตกหลุมรักหญิงสาวแสนสวยอยู่เสมอ (สาวในฝันของวิศุทธิ์นั้นเหมือนนางฟ้า-ที่มีตัวตนอยู่จริง-มาก ตอนที่อ่านเรื่อง ‘โลกของจอม’ ของทินกร หุตางกูร ผมก็แทนภาพของตัวละคร ‘ปารตี’ ด้วยผู้หญิงในเรื่อง hesheit นี่แหละครับ) และเธอก็จะมีอิทธิพลขนาดทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะทีเดียว (คล้ายกับหนังของชุนจิ อิวาอิ) สิ่งที่ผมชอบก็คือวิศุทธิ์มักไม่ให้บทสรุปรักลงเอยแบบชัดเจนให้กับตัวละคร แต่มักจะเป็นบทสรุปคลุมเครือที่จินตนาการต่อเองแล้วมีความสุขกว่าฉากจบที่พระนางทั้งสองวิ่งให้โผกอดกันเป็นยิ่งนัก (ให้ลองคิดถึงตอนจบของการ์ตูนเรื่อง Whisper of the Heart ของจิบลิสตูดิโอนะครับ)

พอผมเริ่มถวิลหาความเพี้ยนแบบงานเก่าก่อน ตอนของ ‘สับปะรด’ ก็วิ่งปรี่เข้ามาสนองความต้องการผมทันที แต่คราวนี้เป็นความเพี้ยนชนิดครอบครัวเสียด้วยนะ เพราะมันว่าด้วยมนุษย์ต่างดาวสับปะรดอัจฉริยะที่ตามหาแม่ของตัวเองด้วยการประดิษฐ์เครื่องมือพิศดารจากสมการคณิตศาสตร์ (โอ..ฟังแล้วงงดีทีเดียว) ต่างออกไปที่ว่างานชนิดเพี้ยนๆ ของเขาในสมัยก่อนนั้นมักคลุมด้วยบรรยากาศที่หลุดโลก ไม่น่าไว้วางใจ และน่าขยะแขยงในบางที แต่คราวนี้สับปะรดลูกเพี้ยนนี้กลับแสนหวานฉ่ำ ด้วยตอนจบที่น่าประทับใจเป็นสุดแสน

ทีเด็ดของหนังสือเล่มนี้คือสองตอนสุดท้ายอย่าง ‘พี่ชาย’ และ ‘มะม่วงกับมะนาว’ ที่เล่นงานผมจนเกิดอุทกภัยในดวงตาชนิดซ้ำซ้อนสองต่อ …กับตอนหลังนั้นผมไม่แปลกใจนักเพราะเนื้อเรื่องเกี่ยวกับสุนัขนั้นได้ใจและน้ำตาของผมอยู่เสมอ (สุนัขเป็นสัตว์เลี้ยงชนิดเดียวที่ผมเคยมีครับ) แต่จริงแล้วก็น่าแปลกเพราะเนื้อเรื่องมันแสนจะใสสะอาดปราศจากฉากสะเทือนใจ แต่มันก็ฉกฉวยน้ำตาไปจากผมจนได้ แต่สิ่งที่น่าประหลาดที่สุดก็คือการที่ผมเสียน้ำตาให้กับตอน ‘พี่ชาย’ เพราะผมไม่มีพี่ชายอะไรกับเขาเลย (ผมเป็นลูกคนเดียวมาทั้งชีวิตครับ) แต่วิศุทธิ์ก็สามารถทำให้ผมเกิดอาการ ‘ม่านตาพร่ามัวชั่วขณะ’ ไปพร้อมๆ กับตัวละครน้องชายในเรื่อง มันน่าอัศจรรย์ใจมากที่ผมร้องไห้จังหวะและช่องเดียวกับที่ตัวละครร้องไห้พอดี มันเป็นเรื่องของความแม่นยำที่ผมคิดว่าไม่ใช่แค่ความบังเอิญ อ่านจบเรื่องนี้แล้วเผลอตะโกนในใจว่า “ตั้ม นายแน่มาก”

สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดียิ่งขึ้นก็คือ หมายเหตุท้ายเล่ม ที่เขาระบุว่าในแต่ละตอนนั้นเขาเขียนขึ้นเพื่อใคร นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราได้รู้ถึงที่มาของเรื่องราวต่างๆ ในหนังสือของวิศุทธิ์ อย่างเช่น ตอน ‘เกม’ เขาน่าจะเขียนให้เพื่อนสมัยเด็กๆ …ตอน ‘วันแห่งความรัก’ เขาเขียนให้แด่ ‘ร้านสวีทคอร์เนอร์ โรงแรมสยามอินเตอร์คอนติเนนทัล’ ซึ่งมันก็สอดคล้องระหว่างการ์ตูนและโลกแห่งความจริง (ในการ์ตูนร้านคอฟฟี่ช็อปถูกทุบทิ้ง และในความจริงโรงแรมสยามอินเตอร์คอนติเนนทัลกำลังจะกลายเป็นสยามพารากอน) มันจึงทำให้เราจินตนาการคาดเดาไปสุดแสนไกลว่าวิศุทธิ์น่าจะมีความทรงจำมากมายกับที่แห่งนี้…และตอน ‘พี่ชาย’ ที่เขาน่าจะเขียนแด่พี่ชายของเขาเอง

และบรรทัดสุดท้ายเขาก็ระบุไว้ว่า ‘หนังสือเล่มนี้ แด่ ทุกคน’ …ซึ่งผมก็คิดว่า everybodyeverything เป็นงานที่เราทุกคนสามารถเข้าถึงได้โดยง่าย มันเป็นการ์ตูนบริสุทธิ์ ที่จริงใจ มองโลกในแง่ดี และแฝงแง่คิดไว้มากมาย ที่สำคัญก็คือ ไม่ว่าตอนนั้นจะตลก จะเศร้า จะซึ้ง หรือจะเพี้ยนแค่ไหนก็ตาม ‘ทุกคนทุกสิ่ง’ ในทุกตอนนั้นจะทำให้คุณอ่านจบแล้ว ‘รู้สึกดี’

ควันใต้หมวก บอกใบ้เราไว้ตั้งแต่หน้าปกสีขาวดำแล้วว่าคุณจะได้พบกับโลกหม่นเศร้าสีเทา และ everybodyeverything เป็นบอกใบ้ความรู้สึกดีๆ แบบนั้นไว้ตั้งแต่หน้าปกเช่นกัน มะม่วงกับมะนาว (เด็กสาวกับสุนัข) กำลังร้องไห้ แต่มีสายรุ้งทอดข้ามผ่านนัยน์ตาของทั้งสอง

…และมันก็เป็นน้ำตาสีรุ้งที่แสนจะงดงาม

ปล. หลังจากค้นพบความงดงามเจ็ดสีของสายรุ้งในหนังสือแล้ว อย่าลืมกางปกในทั้งสองด้านของหนังสือออกมาดูนะครับ แล้วคุณจะพบ ‘ความงามขาวดำ’ อีกด้วย

---

- หนังสือเล่มนี้เป็นผลิตผลของ ‘สำนักหนังสือไต้ฝุ่น’ โดย ปราบดา หยุ่น ครับ ลองไปเยี่ยมเยียนพวกเขาได้ที่ //www.typhoonbooks.com

- คุณ grappa เขียนถึงหนังสือเล่มนี้ไว้ที่นี่ครับ //www.bloggang.com/viewdiary.php?id=a-wild-sheep-chase&month=03-2005&date=20&group=1&blog=1

Create Date : 28 มีนาคม 2548 Last Update : 28 มีนาคม 2548 23:34:04 น. Counter : 4873 Pageviews.		24 comments
Share Tweet

	อุ้มสีมาทำบุญ ๙ วัด ในวันขึ้นปีใหม่ที่จ.อุบลราชธานี อุ้มสี (3 ม.ค. 2567 19:10:02 น.)		ไม่ลอดช่องโหว่ ปัญญา Dh (2 ม.ค. 2567 13:44:30 น.)
	สวัสดีปีใหม่ Rain_sk (1 ม.ค. 2567 21:38:33 น.)		สวัสดีปีใหม่ Rain_sk (1 ม.ค. 2567 21:38:33 น.)