ขอสักภาพ  กรุงเทพฯ  สวยงามที่สุดอีกครั้ง  

 

                ฉันพยายามจะเดินไปให้ใกล้ด้านหน้ามากที่สุด   แต่ก็สุดทางตันห่างจากแถวหน้าประมาณร้อยเมตร    สุดที่จะเดินไปทางไหนได้รอบตัวเต็มไปด้วยผู้คน   ไม่มีทางให้เดินไม่ว่าริมด้านใด   นึกจำนนโชคชะตา  ไม่เป็นไรยังดีที่สะพานนี้เป็นเนินขึ้นสูง  อาจจะพอมองเห็น  ปลงใจได้แล้วก็นั่งลง   ซื้อแผ่นรอง 20 บาท นั่งลงกับพื้นถนน   ไอร้อนระอุจากพื้นถนนน่าจะผ่านลำไส้ใหญ่เข้าไปถึงลำไส้เล็กของฉันคงจะได้   จัดการถอดรองเท้ามารองนั่งพอช่วยบรรเทาความร้อนไปได้บ้าง    
 

บริเวณลานพลับพลามหาเจษฏาบดินทร์  สวยงามด้วยแสงสีและดอกไม้

                 
                แล้วจังหวะดีก็มาถึง   เจ้าหน้าที่บอกให้ทุกคนถอดหมวกและยืนขึ้น   เขยิบไปข้างหน้า   จังหวะที่คนยืนขึ้น   ถนนเกิดช่องว่าง   ฉันรีบเดินแทรกตัวจากกลางสะพานผ่านฟ้า  ไปโผล่ที่หน้าลานพลับพลามหาเจษฏาบดินทร์    บริเวณที่เคยเป็นโรงหนังเฉลิมไทยในวัยเด็ก  บัดนี้เป็นลานโอ่อ่าสง่าสวยงามมาหลายสิบปี   และยิ่งงดงามด้วยการประดับทั้งแสงสีและดอกไม้   มีลมเย็นพัดผ่าน   มีมุมถ่ายภาพหลายมุม  สวยงาม   ไม่มีเสียงแตรรถยนต์ดังรบกวน    ช่างเป็นบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์ราวสรวงสวรรค์ปานนั้น   

 

ถ่ายภาพเดินพักผ่อนพอหายร้อน   ฉันคิดว่าควรย้ายไปบนถนนที่จะมองเห็นได้ทั้งสองทิศทาง        

                  ฉันเลือกยืนต่อท้ายแถวยืนตามชายขอบ  ย่ำลงไปบนถนนที่มีน้ำขัง  มองหาซอกคอที่พอจะสอดส่ายสายตามองเห็นได้    สถานการณ์เช่นนี้ไม่มีเพศมีวัยอีกแล้ว เด็กเล็กสตรีคนชราคนท้อง  ดูเหมือนทุกคนเท่าเทียมกันอย่างที่สุด     ฉันได้ยืนอยู่เกือบริมขอบ    มีลมเย็นโชยมาเป็นระยะพัดไอร้อนจากพื้นถนนและตัวคนให้ลดลง    คนที่อยู่ในวงกลางๆบ้างเป็นลมมีพยาบาลช่วยเหลือพาออกไป      อกุศลจิตแอบทำงาน เมื่อเห็นชายหนุ่มผอมบางด้านหน้าขอแอมโมเนียจากพยาบาลมาดม   ถ้าเกิดเป็นลมไปภาพที่ปรากฏด้านหน้าฉันคงจะเด่นชัดอย่างที่สุด..ซะงั้น  แต่ร่างอ้อนแอ้นของฮีก็ไม่ได้เป็นลมล้มพับไปอย่างจินตนาการ

 

มีการประดับประดา  สวยงามไปทุกจุด ไม่เว้นแม้แต่แถบแพรประดับขากล้องถ่ายภาพ



ช่อดอกกล้วยไม้สีเหลือง  พันประดับรอบต้นไม้ทุกต้นทั่วบริเวณ



ถึงจะต้องอาศัยมุมมองผ่านซอกคอของคนด้านหน้า  แต่ภาพที่ปรากฏก็ดูงดงามจับใจ




 

                 แล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง     เสียงฝีเท้าและดนตรีของ กระบวนเสด็จก้องนำมาก่อนทางช่องถนน    สายตาทุกคู่ก็จับจ้องไปบนท้องถนน   ม้านำขบวน 
 

ภาพที่เห็นจริงนั้นไกลมาก  มองเห็นแค่เป็นคน แต่ไม่เห็นหน้าตา

 

ลุงตู่มาแล้ว  มองหาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวท่านอยู่บริเวณเครื่องสูงแน่ๆ


 

เสียงทรงพระเจริญดังกึกก้อง  ไปทั่วบริเวณ



มือถือของทุกคนที่ไม่มีธง ยกขึ้นมา





 

                   ฉันยืนอยู่ไกล ไม่สามารถเห็นพระพักตร์ของพระองค์  ได้แต่เห็นเค้าโครงคาดเดาจากพระกลด    แต่ก็ดีใจที่ได้เป็นหนึ่งในประชาชนที่มารอรับเสด็จให้พระองค์ได้เห็น  และได้เปล่งเสียงทรงพระเจริญ  อย่างที่ใจอยากจะทำ   ภาพจากกล้องเมื่อถูกขยายเห็นว่าพระองค์กวาดสายพระเนตรมองประชาชนอย่างทั่วถึง  

                    ภาพและบรรยากาศตรงหน้า เป็นบรรยากาศแห่งความปลื้มปิติ ใบหน้าของประชาชนบ่งบอกความสุขและความยินดี  เมื่อขบวนเสด็จของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวผ่านมา  เสียงกึกก้อง "ทรงพระเจริญ"  ที่ออกมาจากใจของพสกนิกร  น่าปลื้มปิติไปไม่น้อยกว่าพระวิริยะอุตสาหะในการเสด็จพระราชดำเนินทางสถลมารคในครั้งนี้    ฉันสัมผัสถึงพลังแห่งความรักของพระองค์และพสกนิกรมาบรรจบกันบนหนทางเสด็จ  

                  ฉันเชื่อว่าทุกๆคนที่ดั้นด้นไปที่แห่งนั้นเพื่อแสดงออกถึงความจงรักภักดี ต่างก็คงตั้งปรารถนาเช่นเดียวกับฉัน  ขอให้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว   สมเด็จพระบรมราชินี และพระราชวงศ์ทุกพระองค์ ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน ทรงพระเกษมสำราญตลอดไป   
 

                   กราบขอบพระคุณ  ท่านผู้การและภริยา อย่างสูง  กรุณาให้ " ดอกพิกุลเงิน"  ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงโปรยพระราชทานในพระราชพิธีบรมราชภิเษก   จะเก็บไว้เป็นอย่างดีของพระราชทานที่สูงส่งหาค่ามิได้ ....ดีใจสุดๆ   วันนี้เขียนบันทึกช่วงเวลาแห่งความสุขเก็บไว้ในความทรงจำของชีวิต