พระไตรปิฏก "ฉบับทางพ้นทุกข์" หน้า ๓๘๓
โดย พระมหาบุญหนา อโสโก
เรื่องทุกข์ ของพระปีติมัลลเถระ
ภิกษุอีกรูปหนึ่ง ชื่อ ปีติมัลลเถระ ครั้งเป็นคฤหัสถ์ท่านถือธงมาเกาะลังกา ถึง ๓ รัชกาล เข้าเฝ้าพระราชาแล้ว ได้รับพระราชานุเคราะห์ วันหนึ่ง เดินทางไปประตูศาลา ที่มีที่นั่งปูด้วยเสื่อลำแพน ได้ฟังนตุมหากวรรค(ในสังยุตตนิกาย ขันธวารวรรค) ว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย รูปไม่ใช่ของท่าน
ท่านจงละรูปนั้นเสีย รูปนั้นท่านละได้แล้ว จักมีเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข ตลอดกาลนาน
ดั่งนี้แล้วก็คิดว่า มิใช่รูปเท่านั้น เวทนาก็ไม่ใช่ของตน
เขาทำพระบาลีนั้นให้เป็นหัวข้อ แล้วออกไปยังมหาวิหาร ขอบวชบรรพชาอุปสมบท แล้วกระทำมาติกา ให้ทั้งสองคล่องแคล่ว พาภิกษุ ๓๐ รูป ไปยังลาน ณ ตำบลควปรปาลี กระทำสมณธรรม เมื่อเท้าเดินไม่ไหวก็คุกเข่าเดินจงกรม
ในคืนนั้น พรานเนื้อผู้หนึ่งสำคัญว่าเนื้อ ก็พุ่งหอกออกไป หอกก็แล่นถูกท่านถึงทะลุ ท่านก็ให้เขาชักหอกออก เอาเกลียวหญ้าอุดปากแผล ให้เขาจับตัวนั่งบนหลังแผ่นหิน ให้เขาเปิดโอกาส เจริญวิปัสสนา ก็บรรลุพระอรหัตพร้อมด้วยปฏิสัมภิทา พยากรณ์ แก่ภิกษุทั้งหลาย ที่พากันมาโดยให้เสียง ไอ จาม เปล่งอุทานดังนี้ว่า
พระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐสุด ที่สรรเสริญกันว่า
เลิศทุกแหล่งล้า ทรงภาษิตไว้ว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย รูปนี้มิใช่ของท่าน
ท่านทั้งหลายพึงละรูปนั้นเสีย
สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ มีเกิด
และเสื่อมไปเป็นธรรมดา เกิดแล้วก็ดับ
ความสงบระงับแห่งสังขารเหล่านั้น เป็นสุข.
|
|---|
Icyiceberg.BlogGang.com
lcelcy
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [ ?]
|
|
