หวัดดีกลางดึกคะคุณICE
คุณ ICE ชอบนั่งสมาธิ
หรือเปล่าค่ะ ยาชอบมากเลยค่ะ แต่ช่วงนี้ไม่ได้นั่งเลยมัวแต่อ่านเพชรพระอุมา อยากหาเวลาไปปฏิบัติธรรมบ้าง ตอนนี้คุณ ICE คงนอนแล้ว ไว้ทักทายกันวันหลังนะค่ะ

  

เคยอ่านนานมาแล้วครับ

แต่ได้มาอ่านอีกทีก็ดีอยู่เหมือนกัน

  

ขอบคุณครับ สำหรับข้อคิดดีๆ ทำให้ผมนึกถึงจดหมายฉบับหนึ่งที่ผมพิมพ์ออกมาแล้วแปะไว้ที่โต๊ะทำงาน

ขออัญเชิญบทประราชนิพนธ์ของสมเด็จฯพระเทพมาให้ได้อ่านกันครับ

จดหมายจากในหลวงถึงพระเทพ
ลูกพ่อ
ในพื้นแผ่นดินนี้
ทุกสิ่งเป็นของคู่กันมาโดยตลอด มีความมืดและความสว่าง ความดีและความชั่ว
ถ้าให้เลือกในสิ่งที่ตนชอบแล้ว
ทุกคนก็ปรารถนาความสว่างปรารถนาด้วยความดีกันทุกคน
แต่ความปรารถนานั้นจักสำเร็จลงได้ จักต้องมีวิธีดำเนินไปให้ถึงความสว่างหรือความดีนั้น

ทางที่จักต้องไปให้ถึงความดีก็คือรักผู้อื่นน
เพราะความรักผู้อื่น สามารถแก้ปัญหาได้ทุกปัญหา
ถ้าให้โลกมีแต่ความสุขและเกิดสันติภาพ
ความรักผู้อื่นจักเกิดขึ้นได้

พ่อขอบอกลูกดังนี้
1.ขอให้ลูกมองผู้อื่นว่า เป็นเพื่อนเกิด เพื่อนแก่ เพื่อนเจ็บ เพื่อนตายด้วยกัน ทั้งหมดทั้งสิ้น ไม่ว่าอดีต...ปัจจุบัน...อนาคต
2.มองโลกในแง่ดี และจะให้ดียิ่งขึ้น
ควรมองโลกจากความเป็นจริง อันจักเป็นทางแก้ปัญหาอย่างถูกต้องเหมาะสม
3.มีความสันโดษ คือ
มีความพอใจเป็นพื้นฐานของจิตใจ พอใจตามีตามได้ คือได้อย่างไร ก็เอาอย่างนั้น ไม่ยึดติด
ขอให้คิดว่ามีก็ดี ไม่มีก็ได้ พอใจตามกำลัง คือมีน้อยก็พอใจตามที่ได้น้อย
ไม่เป็นอึ่งอ่างพองลมจะเกิดความเดือดร้อนในภายหลัง
พอใจตามสมควร คือทำงานให้มีความพอใจเหมาะสมแก่งาน
ให้ดำรงชีพให้เหมาะสม แก่ฐานะของตน
4.มีความมั่นคงแห่งจิต
คือให้มองเห็นโทษของความเกียจคร้าน และมองเห็นคุณประโยชน์ของความเพียร และเกิดสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาให้ภาวนาว่า...มีลาภ มียศ สุทุกข์ปรากฎ สรรเสริฐนินทา เสื่อมลาภเสื่อมยศเป็นกฏธรรมดา อย่ามัวโศกานึกว่า 'ชั่งมัน'

พ่อ 6/10/2547

***ฉันหวังว่า คำสอนพ่อที่ฉันได้ประมวลมานี้ จะเกิดประโยชน์แก่ท่านผู้อ่านที่ได้พบเห็น และลูกอันเป็นที่รักของพ่อทุกคน

ฉันรักพ่อฉันจัง
สิรินธร

************

  

แต่เขาไม่น่าทำกับเราแบบนี้เลยน้องlcelcy

  

ผมเคยลองนั่งสมาธิดู นั่งนิ่งนานบางครั้งคล้ายๆตัวเบาเหมือนจะลอย

บางครั้งตอนนั่งชอบเอาจิตไปเพ่งภาพอะไรสักอย่าง ท้ายสุดกลัวว่าจิตจะสร้างภาพหลอกตัวเอง

มีเหมือนกันที่นั่งแล้วตกใจเสียงรอบข้าง ปัจจุบันนี้ห่างหายการปฏิบัตินั้นไปนาน อย่างเก่งแค่สวดมนต์ไหว้พระกอนนอน

นานมาก นานๆครั้งก็นั่งสมาธิบ้าง เป็นอยู่เช่นนี้แหละครับ จึงต้องเขียนกลอนบทหนึ่งว่า

"ไม่ฝึกจิตแล้วเมื่อไหรจะได้ผล นำจิตตนไปจากวั...ฯลฯ" เช่นที่คุณเคยอ่านมาแล้วนั่นแหละครับ เพราะถ้าไปเขียนบอกตัวเอง กิเลสก้รังแต่จะหนักหนาจนยากแก่การสลัดได้

ขอบคุณที่เอาธรรมมะมาฝากครับผม