ลุงข้างบ้าน เป็นช่างตัดผมฝีมือดี
วันหยุดก็จะรับบริการที่บ้านของแกเอง
โดยเฉพาะเด็กๆที่นี่ ส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าประจำ
ทำให้ผมเองก็สะดวกไปด้วย แบบว่าผูกขาดกันเลย
จึงไม่จำเป็นต้องไปไกลที่ร้านในตลาด
ช่วงหลังๆ ผมสังเกตุว่าแกไม่ค่อยได้ไปทำงานที่ร้าน
บริการตัดผมที่บ้านซะเป็นส่วนใหญ่
บ้านผมกับบ้านลุงรั้วบ้านติดกัน
แค่ก้าวข้ามประตูบ้านก็ถึงแล้ว
จึงมองเห็นกันเรียกว่าถึงก้นครัวเลยก็ว่าได้
วันนั้นมีเด็กมาตัดผมเป็นปกติเหมือนทุกวัน
แต่ทำไมเด็กมันร้องให้เสียงดังจัง
เลยแอบมองลอดช่องหน้าต่างทางห้องครัว
เลยเห็นว่าลุงแกเอาปัตตาเลี่ยนตัดผมเคาะหัวเด็ก
โทษฐานที่นั่งไม่นิ่ง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าลุงแกไม่เคยเป็นแบบนี้
ซึ่งปกติจะเป็นคนใจเย็น ใจดี แล้วที่ผมเห็นไงถึงเป็นแบบนี้
ต่อมาคุณแม่เล่าให้ฟังว่า ลุงแกเริ่มมีอาการทางประสาท
จึงไม่ได้ไปทำงานที่ร้าน รับตัดผมที่บ้านอย่างเดียว
แต่บางทีอาการคงกำเริบ หงุดหงิด
เลยเอาปัตตาเลี่ยนเคาะหัวเด็กร้องลั่นบ้านไปเลย
จากนั้นผมเองเลยจำเป็นต้องไปใช้บริการร้านในตลาดแทน..