Bloggang.com : หมวยเคี้ยง : Think that toy เหล้าเก่าในขวดใหม่

Think that toy เหล้าเก่าในขวดใหม่

Think that toy

เจงๆ...แล้วมันเป็นบล็อคที่ลงไว้ตั้งแต่
: 15 มิถุนายน 2550 (นานแว๊ว)
แต่พอดีว่าตอนนั้นเคี้ยงอัพบล็อควันละ 18 บล็อคได้ (ไปนับมาเมื่อกี้)

มันก็เลยทับกันไปเรื่อยๆ ไม่มีใครได้อ่านหรอก

ที่เอามาแปะใหม่เพราะเหงว่ามันไปพ้องกับเรื่องของคุณฉุกตอนนี้พอดี

เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า
ตอนนั้นเคี้ยงไปสมัครงานเอาไว้ (เคี้ยงอยากเปงนักเขียน)
แล้วเค้าก็ให้โจทย์เคี้ยงมาเขียน
ด้วยความไฮเปอร์ของเคี้ยง
เคี้ยงก็เขียนเลยมันซะยกใหญ่
เขียนจนคนรับงานตกใจว่าส่งงานเยอะมาก
แต่มันก็ไม่มีชิ้นไหนผ่านเลย
เคี้ยงก็ได้แต่นั่งเสียวสันหลังวาบๆอย่างเดียวว่า
งานของเคี้ยงจะโดนเอาไปใช้โดยไม่บอกไหมนะ
เคี้ยงก็ไม่มีหลักฐานอะไรซะด้วยซิ เพราะเคี้ยงส่งงานทางเน็ต
จนเมื่อเคี้ยงคุยกะเพื่อนใน MSN คนหนึ่ง

เขาก็แนะนำมาว่าให้เคี้ยง
มาเปิดบล็อคที่ 1000TIP ซิ
จะได้เป็นหลักฐานว่าเคี้ยงทำงานนี้ก่อนจริงๆ
ถ้าเค้าเอาไปลงโดยไม่บอกจะได้ฟ้องร้องกันได้
นี่จึงเป็นที่มาของการที่เคี้ยงมาเปิดบล็อคที่ 1000TIP แห่งนี้
ตอนแรกเคี้ยงก็แค่เปิดแล้วเอางานมาใส่เฉยๆ
ไม่ได้สนใจอะไรกับไอ้บล็อคของเคี้ยงนักหรอก
เพราะเคี้ยงทำบล็อคไม่เป็น
ยิ่งไปดูของคนอื่นเคี้ยงก็ยิ่งหดหู่ใจ
ที่มาเปิดบล็อคเพราะเเค่เอางานมาใส่
เท่านั้นเองไม่มีอะไรมาก
มันจึงเป็นที่มาของคำที่เคี้ยงเขียนขู่เอาไว้ข้างบน
(ที่ป้าแป๋วเข้ามาแล้วตกใจ อิๆ (เคี้ยงยังจำได้ค่า))
ไปๆมาๆเคี้ยงก็มีอีลิงเก่งเข้ามากัด
(แบบที่ตอนนั้นเคี้ยงงงๆว่าทำไมมันเข้ามาบ่อยจัง)
กะมีคุงป้าบางคนเข้ามาแซวๆแหย่เคี้ยงเล่น (ป้าซ่าส์ไงค๊า)
ตอนนั้นเคี้ยงก็ยังงงๆกับป้าอ่าค่า (ทุกวันนี้ก็ยังงงๆอยู่)
แล้วก็มีอีกคุณป้านึงตามมาเที่ยวบ้าน(รกๆ)ของเคี้ยง (ป้าแป๋วค่า)
ตั้งแต่นั้นมาเคี้ยงก็เลยค่อยรู้ว่า
เพื่อนๆในบล็อคเค้าจะแวะไปเยี่ยมเยียมกันทุกวัน......นี่เอง (โง่ตั้งนาน)
ตั้งแต่นั้นมา
เคี้ยงเลยมีทั้งคุงป้าซ่าส์ คุงป้าแป๋ว ทั้งคุงลุงแอ๊ดคอยดูเเล
แถมยังมีมีอีเก่งหน้าลิงมาคอยรังแกเคี้ยงแถมด่าพี่อ๊อบของเคี้ยงด้วย (แง้...)
มีคุณฉุก เจ๊เป็ด เจ๊เอ็กซ์ ตาTOONEW (หื่น) ลุงวิน เข้ามาแหย่เคี้ยงเล่น
ทั้งที่จริงๆแล้ว เคี้ยงไม่เคยสนใจเลยว่า
คนเค้ามีบล็อคกันทำไม
แต่ตอนนี้เคี้ยงว่าเคี้ยงคิดไม่ผิดหรอกที่มีบล็อคเป็นของตัวเอง
เพราะไม่อย่างนั้นเคี้ยงก็ไม่ได้เจอกับมิตรภาพดีๆที่ได้รับมาอย่าง
ล้นหลามอย่างแน่นอน

เลยอยากจะบอกว่า "เคี้ยงรักทุกคนจังเล้ย"

(ยกเว้นอีเก่งหน้าลิง เกลียดมัน)

ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ไม่ว่านานเท่าไหร่ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใสยังอยู่กับเรา
อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยากขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝันให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริงมันจะดีหรือร้าย

เก็บความเป็นเด็กในหัวใจเอาไว้

ฟังเพลงนี้ครั้งแรกฉันก็นึกชอบขึ้นมาทันที (ใจง่ายจริงจริ๊ง)
ตอนแรกฉันคิดเอาเองว่า
มีแต่ตัวฉันเท่านั้นที่ยังซ่อนความเป็นเด็กเอาไว้
( ทั้งๆที่ปิดแทบจะไม่มิด)
ภายในร่างกายที่แสนจะใหญ่โตผิดชาวบ้านชาวช่องเขา
แต่เมื่อมาฟังเพลงนี้แล้วเหมือนกับว่า
ฉันมีเพื่อนที่คิดเหมือนกับฉันเลย
ทุกวันนี้ฉันก็ยังชอบที่จะใช้ของใช้เป็นเหล่าน้องคิตตี้ทั้งหลายอยู่
จริงๆแล้วฉันก็ใช้มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว
ทั้งๆที่เพื่อนแทบจะทุกคนของฉัน
ที่บอกว่ามันไม่เหมาะกับฉันเอาซะเลย ( งื๊ดดดดด)
ตอนที่ฉันยังเด็กนั้นฉันมีของเล่นอะไรบ้างนะ
นึกๆดูแล้วมันก็เป็นตุ๊กตาไปซะส่วนใหญ่
มีทั้งน้องหมีตัวยักษ์ น้องหมู น้องหมา น้องช้าง
ส่วนน้องควายนี่ได้มาตอนที่โตแล้ว
เพื่อนที่เคารพของฉันมันให้มามันบอกว่าแทนความหมายที่มันมีต่อฉัน (ง่ะ)
มาคิดอีกทีนึงแล้วฉันมีของเล่นมีตุ๊กตากี่ตัวกันนะ
ไอ้ครั้นจะกลับไปคุ้ยหาเอาที่บ้านแม่มันก็ใช่ที่
เพราะฉันต้องเสด็จไปถึงต่างจังหวัด
อีกอย่างป่านนี้ไอ้ตุ๊กตาพวกนี้มันก็ไปอยู่ที่ห้องใต้หลังคาตั้งนานแล้ว
ตั้งแต่ที่หมอบอกว่าฉันนั้นเป็นภูมิแพ้
สมควรที่จะเอาตุ๊กตาออกไปจากห้องให้หมด
เพราะว่ามันจะอมฝุ่นเอาไว้ทำให้ฉันเป็นภูมิแพ้มากขึ้น
แม่ก็เลยต้องขนพวกมันที่แย่งที่นอนฉันไปซะเกินครึ่ง
ไปไว้ที่ห้องใต้หลังคา
(บ้านฉันน่าจะมีห้องใต้บันไดด้วย
ฉันจะได้นึกว่าพวกมันเป็นแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ หุหุ)
ตอนนี้ฉันก็ลองมานั่งนึกว่าฉันมีตุ๊กตาตัวไหนมั่งที่ฉันติดมันเหลือเกิน
ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กๆ (แก่แดดแก่ลม)
ตัวแรกที่ฉันนึกไม่ออกแต่แม่ยังจำได้และเล่าให้ฉันฟังว่า
ฉันชอบที่จะลากมันเดินไปไหนมาไหนด้วย
มันเป็นตุ๊กตาแมวสีแดงทำท่ายืนตรงเคารพธงชาติหน้าตาตลกๆ
มันยิ้มซะจนตาหยี (เหมือนเจ้าของ)
มันเป็นตุ๊กตาผ้าสักหลาดสีแดง
ซึ่งตอนนี้มันก็ยังอยู่ที่หัวเตียงของฉัน
เออ...ใช่มันเป็นแมวผูกหูกระต่ายด้วย
แม่บอกว่าตัวนี้ป่ะป๊าฉันซื้อมาให้ฉันตั้งแต่ตอนที่ฉันได้สัก ขวบ 2 ขวบ
และมันมาไกลจากฮ่องกง
โอ้ ...อุแม่เจ้าฉันว่าไอ้บริษัทที่ผลิตตุ๊กตานี่มันเจ๊งไปแล้วแน่ๆเลย
ลงว่าถ้ามันผลิตตุ๊กตาได้ทนซะขนาดนี้อ่ะนะ
ก็ป๊าซื้อ 20 กว่าปีแล้วยังไม่พังเลย
แล้วใครจะกลับไปซื้อของมันมาแทนของที่พังล่ะ
ส่วนอีกตัวนึงมันก็คงเป็นตุ๊กตาโดนัลดั๊ก
ที่มันบินตรงมาไกลจากดิสนี่ย์แลนด์
ของกรุงโตเกียว น้าสาวของฉันซื้อมันมาฝากฉัน
ตอนแรกที่มาขนของมันก็ยังฟูๆปุยๆดีอยู่หรอก
แต่แล้ววันนึงความซวยความหายนะก็มาเยือนมัน
เมื่อฉันนั่งเอาไดร์เป่าผมให้แห้งอยู่
ฉันก็เลยนึกว่ามันก็คงจะเปียกตามฉันไปด้วย
ฉันก็เลยช่วยเอาไดร์เป่าขนมันซะ

ได้เรื่องซิ

ขนมันก็เลยกลายเป็นขนหยอยๆติดกะตัวมันไปตลอดชีวิต
ของมันซะตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ตอนนั้นฉันคิดว่ามันดูเป็นมาเฟียญี่ปุ่นซะมากกว่าโดนัลดั๊ก
ก็ตรงที่มันดัดผมก็ขนของมันน่ะแหละเป็นหยิกๆหยอยๆไปทั้งหัวและตัว
ตอนแรกฉันก็ไม่คิดหรอกว่าพวกของเล่นเหล่านี้
มันจะไปมีค่าอะไร
ไปมากกว่าของที่สามารถที่จะบังคับให้เด็กนั่งอยู่กับที่ได้เป็นเวลานานๆ
หรือถ้าจะพูดให้ดีหน่อยคือของที่จะช่วยสร้างรอยหยักให้กับสมองของเด็ก
ให้พวกเขาพวกเธอได้มีจินตนาการกันมากขึ้น
แต่จริงๆแล้วมันก็ยังมีเรื่องความสำคัญของจิตใจ
เข้าไปเกี่ยวข้องอยู่ด้วย
บางครั้งของเล่นเน่าๆมันก็ยังเป็นเครื่องเตือนใจ
ให้ระลึกถึงใครบางคนได้

ครั้งหนึ่งแม่ของฉันขนของเก่าๆออกมาทิ้งซะมากมาย
เพราะบ้านของฉันหลังคามันไม่รักดีไม่ยอมกันฝนมันดันรั่วขึ้นมา
กว่าจะรู้ว่าน้ำมันซึมมาเป็นทาง
ข้าวของประดามีทั้งหลายแหล่สารพัดอย่างมันก็เน่าจนขึ้นราไปมั่งแล้ว
แม่ฉันก็เลยขนๆมันออกมาทิ้งๆขว้างๆระบายอารมณ์ซะมั่ง
ด้วยความที่ฉันเป็นลูกที่กตัญญูอย่างเหลือหลาย
ฉันก็เลยนั่งมองแม่จัดการเฉยๆซะอย่างนั้น
ตอนที่แม่ขนขยะเหล่านั้นฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรสักเท่าไหร่หรอก
แต่ก็สะดุดตาอยู่นิดนึง
ตรงที่เห็นตุ๊กตาอยู่ตัวนึงมันมีสีส้มๆเขียวๆตัวมันกลมๆ
และแล้วฉันก็ระลึกชาติได้ในบันดลว่ามันเป็นตุ๊กตาที่อาม๊า
(แปลว่าแม่ของแม่ คนไทยเรียกว่ายาย)
ซื้อมาให้ตอนที่ฉันยังเด็กๆนั้น กว่าฉันจะนึกออก
มันก็ลงไปอยู่ในถังขยะซะตั้งนานแล้วฉันก็เลยเดินไปบอกแม่ว่า
แม่ทิ้งตุ๊กตาตัวที่อาม๊าซื้อให้ฉันไปด้วย
แม่หน้าซีดทันตาเห็นพร้อมๆกับวิ่งออกไปคุ้ยถังขยะเก็บตุ๊กตากลับมา
เรื่องของเรื่องคุณอาม้าของฉันนั้นก็เสียไปหลายปีแล้ว
แม่ฉันคงคิดว่าสิ่งนี้คงจะเป็นสิ่งที่จะแทนใจจะระลึกถึงกันได้ละมั้ง
เรียกง่ายๆมันก็ของดูต่างหน้ากันน่ะแหละ
ตรงนี้เองที่มันทำให้ฉันสะกิดใจขึ้นมาว่า
ของเล่นที่เราสักแต่ว่าจะเล่นให้มันพังไปข้างหนึ่งนั้น
มันก็ยังมีความหมายอยู่แต่ฉันมีความทรงจำกับอะไรมั่งนะ
ฉันก็เลยต้องมานั่งคิดถึงไอ้ของเล่นอันอื่นๆของฉันอีก
ใช่แล้วฉันมีตุ๊กตาโดราเอม่อนอยู่อีกตัวนึงนี่นา
แต่มันมีสีชมพูไม่ใช่สีฟ้าอย่างในการ์ตูน
ตอนเด็กๆนั้นฉันกับพี่ก็อยากจะมีโดราเอม่อนไว้ในบ้านกันซะเหลือเกิน
ก็อย่างที่เราๆรู้กันอยู่ว่าโดราเอม่อนนั้นทำได้ทุกอย่าง
มีของวิเศษสารพัดอย่าง
ไอ้พี่ชายฉันมันก็มีของมันอยู่ตัวนึงเข้าไป
แล้วอีกอย่างของมันก็ของแท้เสียด้วย
เพราะแม่หิ้วข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากญี่ปุ่นแต่ไอ้ของฉันน่ะเหรอ
ฉันเจอมันอยู่ในตลาดแถวบ้านที่ต่างจังหวัด
ตอนที่ฉันนั่งรถไปไหนกับคุณป่ะป๊าก็ไม่รู้ (นึกไม่ออก)
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างรถก็เห็นมันเข้าอย่างจัง
มันส่งกระแสจิตมาเรียกร้องฉันให้ฉันเอามันกลับบ้านไปเป็นเจ้าของ
ฉันว่าตอนนั้นมันคงจะสัญญากับฉันด้วยแน่นอนเลย
ว่ามันจะเอาของวิเศษออกมาให้ฉันได้เอาไปใช้แน่ๆ
ฉันก็เลยชักๆๆๆๆๆๆและชักอยู่ในรถน่ะแหละว่า
ฉันจะเอาไอ้ตุ๊กตาโดราเอม่อนตัวนั้นให้ได้

“จะเอาๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ที่บ้านก็มีแล้ว”

“นั่นมันของเฮียอ่ะ จะเอาๆ”

คุณป่ะป๊าฉันคงมีทางให้เลือกอยู่ 2 อย่างในขณะนั้น
คือว่าจะเลือกฆ่าฉันดีรึว่าจะจอดรถลงไปซื้อมันมาให้ฉันดี
แล้วคุณป่ะป๊าของฉันก็เลือกเอาอย่างหลัง (เฮ๊อ)
ฉันยังจำได้เลยว่าฉันกอดตุ๊กตาตัวนั้นเอาไว้แน่นแนบกับตัวตลอด
ตอนที่คุณป่ะป๊าของฉันจะจ่ายตังค์
ซ้ำร้ายตาเจ้าของร้านก็ไม่ยอมลดราคาให้เลยซักบาทเดียว
ก็คงเพราะไอ้ท่าทางที่อยากจะได้มันจนเกินงามของฉันด้วยแหละมั้ง
ที่ทำให้เขารู้ว่าแม้ว่าเขาจะโก่งราคาขึ้นมาสัก10 เท่าตัว
คุณป่ะป๊าของฉันก็ต้องยอมซื้อให้ฉันแน่ๆ
พอกลับมาบ้านฉันก็โดนแม่เอ็ดเอา
แถมยังลามไปเอ็ดคุณป่ะป๊าเอาด้วยว่าซื้อมาให้มันทำไม

“ก็มันจะเอา”

คำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความของคุณบิดาฉันก็ทำเอาแม่เงียบไป
ฉันรอจนพี่ของฉันมันกลับมาบ้าน
ฉันรีบวิ่งเอาไปอวดมันว่าฉันก็มีโดราเอม่อนแล้ว
แต่สิ่งที่มันทำให้ฉันเห็นก็คือท่าทางแสยะปากสายตาดูหมิ่นดูแคลน

“ของปลอม โดราเอม่อนไม่มีสีชมพู ชมพู ชมพู ชมพู ชมพู”
(ช่วยกรุณาอ่านอย่างมีแอคโค่)

ฉันยืนมองโดราเอม่อนสีชมพูแสนหวาน (จนเอียน) ของฉัน
อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองแต่ยังไงๆฉันก็ยังรักมันเข้าไปแล้ว
แต่เมื่อฉันลองเอาไปเทียบกับโดราเอม่อนสีฟ้าของพี่ฉัน
ที่มันมาจากประเทศต้นกำเนิดจริงๆแล้วนั้น
โดราเอม่อนสีชมพูของฉันมันช่างดูไม่ได้เอาเสียเลย
มันสุดแสนจะขี้เหล่เอาซะด้วยซ้ำ
แต่ก็อย่างว่าแหละนะแค่ที่ผลิตที่ขายมันก็คนละเกรดกันแล้ว
แต่ฉันก็ยังภูมิใจและรักมันถึงแม้ว่ามันจะเดินไม่ได้ จะไม่ชอบกินขนมโดรายากิ
(ไอ้ขนมนี่ฉันมาได้กินก็ตอนโตนี่แหละ
แหง่ะ มันไม่เห็นอร่อยเลยไอ้แป้งทอดอะไรเนี่ย)
และไม่มีของวิเศษออกมาให้ฉันเล่น
แต่ยังไงๆฉันก็ยังรักมัน
ยังนอนกอดมันจนมันหายไปจากชีวิตของฉันตอนไหนก็ไม่รู้
และก็ไม่ใช่มีแค่มันเพราะฉันก็ยังมีของเล่นหลายอีกหลายอย่าง
ที่ผ่านเข้ามาในความทรงจำของฉันอีกมากมาย
ทั้งนกเพนกวินที่เดินขึ้นบันไดแล้วมันจะสไลน์เดอร์ลงมา
(ได้มาตอนนอนโรงพยาบาลเพราะเป็นไข้เลือดออก)
รถไฟที่ถ้าเราใส่น้ำมันก๊าซลงไปแล้ว
มันจะมีควันออกมาจนคลุมไปทั้งบ้าน
(จนข้างบ้านนึกว่าไฟไหม้)
เกมตกปลาหมึก (ยากกว่าเกมส์ตกปลางับๆหลายเท่านัก)
และอีกมากมายนัก (หน้ากระดาษจะหมดแว๊ว)
ก่อนที่เราจะโดนยุคแฟมิคอมนินเทนโด้มาครอบครอง
จนเราต้องไปนั่งแย่งคอนเทรนเล่อร์กันอยู่ที่หน้าจอทีวีกันแทน
ของเล่นบางอย่างมันก็ยังคงอยู่อาจจะเล่นได้มั่งไม่ได้มั่งแล้ว
แต่ฉันว่าเมื่อเราลองมาย้อนเวลาที่เราคิดว่าเราเล่นมันตอนนั้น
มันก็ช่างสนุกเสียจริงๆ
ตอนนี้ฉันไม่ได้แค่คิดถึงของเล่นของฉันเท่านั้น
อีกความรู้สึกนึงที่แทรกเข้ามาในตอนนี้
คือฉันคิดถึงเพื่อนที่ร่วมเล่นด้วยกันขึ้นมาด้วย
จะว่าไปแล้วตอนนี้พวกมันเป็นยังไงกันมั่งแล้วนะ
ฉันว่าฉันไปโทรหามันก่อนดีกว่า
(1 ในนั้นมีเพื่อนบาสด้วยท่านึกออกว่าเพื่อนบาสเป็นใคร)
ว่าแต่ว่าอ่านมาถึงตอนนี้แล้วคุณล่ะ

ตอนนี้คุณนึกถึงอะไร

เพื่อน

ของเล่น

ความทรงจำ

ความเป็นเด็ก................

ถ้าถามฉันนะฉันคิดถึงทุกๆอย่างที่ฉันเขียนมันขึ้นมาเลย
โดยเฉพาะมิตรภาพในวัยเด็กที่ฉันไม่มีทางลืมเลือนอย่างแน่นอน

ยาววววววววววววววววววววววววว

Create Date : 08 กันยายน 2550

Last Update : 10 กันยายน 2550 5:32:37 น.

96 comments

Counter : 459 Pageviews.

กรี๊ดดดดด เจิมก่อนเด๋วค่อยเม้นท์