Bloggang.com : รุริกะ :

เกมพิศวง (Level 22: เปลี่ยนตัว)

Level นี้ ลงเพราะกลอนบทนี้ค่ะ ^^"

อนิจจา น่าสงสาร
จะทรมานสักกะไปถึงไหน
มีแต่รักในมายาน่าเจ็บใจ
จะตอนไหน ตอนไหนก็เจ็บทรวง
วอนพี่อ้อใจดีช่วยทีครับ
รีบอัพต้นฉบับอย่าได้หวง
จนถึงตอนรักสดใสไม่หลอกลวง
จึงหายห่วงสโรชินสิ้นทุกข์ใจ
อันตอนหน้ามาวันไหนดีหนอ
อาจต้องขอให้เมตตาหน้าสดใส
วันอังคารนัทว่าอาจช้าไป
ไม่ทันใจแฟนๆในแดนดิน :)

น้องนัท(ผู้แต่ง)

+ + + +

เลยต้องเอานิยายมาลง blog ขัดตาทัพ
ส่วนกระทู้และโบนัส ยังจะลงวันอังคารเหมือนเดิมนะคะ ^^;;

+ + + + + + +
เปลี่ยนตัว
+ + + + + + +

: รุริกะ (รุริกะ ft. GTW)

มีเกิดอะไรขึ้นข้างใน จะให้ทนดูดายอย่างไรไหว...

สายฝนยังเทกระหน่ำ หญิงสาวคนเดิมลงจากรถเก๋งคันงามที่จอดเยื้องอยู่ทางฝั่งตรงกันข้าม เธอกางร่มและเดินไปภายในบ้านอย่างง่ายดายเพราะสักกะไม่ได้ล็อคประตู หรือต่อให้ล็อค เธอก็มีกุญแจสำรองที่เก็บไว้ในมืออยู่แล้ว...เมื่อเดินเข้าไปด้านใน...ความมืดปกคลุมอยู่โดยรอบ... แรงฟ้าผ่าจากหม้อแปลงระเบิดทำให้กระแสไฟฟ้าในบ้านพลันดับลง แสงสว่างเพียงอย่างเดียวที่มีในห้องเวลานี้คือแสงสว่างจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ที่เชื่อมต่อกับตัวเครื่องและ UPS นอกจากเสียงสายฝนด้านนอกกับเสียงพัดลมภายในเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ยังทำงานแล้วก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีก ภายในห้องเงียบงัน พื้นห้องบางบริเวณเลอะด้วยหยดน้ำและเศษดินจากตอนที่สักกะเดินออกไปเก็บดอกกุหลาบเข้ามาในบ้าน แล้วยังล้มหัวฟาดขอบประตูก่อนจะโซเซเข้าไปทำอะไรบางอย่างแล้วล้มลงนอนนิ่งบนพื้นห้อง

เธอค่อยๆประคองร่างของชายหนุ่มไปวางบนที่นอนนุ่ม คลายมือจากร่างกายร้อนผ่าวนั้น สอดหมอนไว้ใต้ศีรษะเขา มือไม้ของสักกะยังกอดคลำเปะปะเหมือนคนกำลังละเมอด้วยพิษไข้ หน้าผากด้านซ้ายมีเลือดเปรอะเปื้อนและบางส่วนแห้งกรังเลอะอยู่ตามขอบคิ้วและแขนเสื้อ เครื่องแต่งกายที่เขาสวมใส่ยังเปียกชุ่มด้วยหยาดฝนและเลอะด้วยดินโคลน สำรวจดูรอบห้องยังพอมีภาชนะใส่น้ำ ผ้าขนหนูบางๆ และเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยน หญิงสาวจัดการนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดล้างและทำความสะอาดบาดแผลเสียก่อน จากนั้นจึงพันแผลด้วยผ้าผืนบางที่ฉีกแล้วนำมาพันศีรษะได้ เสื้อผ้าที่เปียกปอนก็ต้องเปลี่ยน

คิดถูกที่เข้ามา ถ้าปล่อยไว้ในสภาพนี้จนข้ามคืน อาการจะหนักขนาดไหน...

การเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องค่อยๆถูลู่ถูกังกันไป ถ้าสลบอยู่นิ่งๆเพราะฤทธิ์ยาก็ไม่น่าห่วง แต่นี่มีบาดแผลและยังมีไข้ บางครั้งเหมือนรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นมา แต่กลับเหลียวไปมาอย่างเคว้งคว้าง หญิงสาวยกมือบังอยู่ตรงหน้า แล้วโบกไปมา สายตาเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบรับ จากนั้นก็ซึมและหลับลงไปอีก หรือว่า...

“สโรชิน...”

เขาเรียกชื่อนั้นซ้ำไปซ้ำมา ไม่ใช่เพราะเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้า แต่คงไปพบเธอในความฝัน หญิงสาวเปิดกระเป๋าของตัวเอง พอจะมียาลดไข้ชนิดรับประทาน แต่จะเคี่ยวเข็ญให้เขาทานอย่างไรในเมื่อเขานอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่อย่างนี้

หญิงสาวรินน้ำใส่แก้วมาวางอยู่ข้างๆ
“สักกะ ดื่มน้ำ กินยานะคะ”

พอถึงจังหวะจะป้อนน้ำป้อนยา ก็กลับไปอยู่ในโหมดนอนนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบพอเอาแก้วน้ำไปจ่อที่ริมฝีปากก็กลับสะบัดหน้าหนี น้ำหกเลอะเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ต้องเช็ดต้องซับกันอีก

ไม่ได้การ...
เธอไม่มีเวลาทั้งคืนสำหรับรอเขาตื่นมากินยาแน่ๆ

หญิงสาวหาถ้วยกระเบื้องมาบดยาเป็นผง ละลายกับน้ำใส่ไว้ในแก้ว แล้วประคองศีรษะของชายหนุ่มขึ้นมาใหม่ กลั้นใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงก้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากเขา ลมหายใจร้อนผ่าวนั้นเหมือนจะสะดุดลงแล้วกลับหายใจแรงขึ้น ไม่รู้ว่าในฝันเขาจะจินตนาการว่าอย่างไรแต่กลับมาเพ้อใหม่แน่ๆ

“สโร...”
คราวนี้แค่พออ้าปากก็จับกรอกยาได้ ถึงจะสำลักออกมาเลอะเทอะบ้าง แต่ก็ยังได้ยาไปบรรเทาอาการบ้างแล้ว

หญิงสาวเฝ้าไข้อยู่อีกครู่หนึ่งจนสักกะเริ่มมีอาการทุรนทุรายลดลง เสียงครางหึ่งๆของคอมพิวเตอร์ที่ยังคงทำงาน ค่อยเริ่มแทรกซึมเข้ามาในบรรยากาศของห้องที่เงียบกริบ หญิงสาวปรับสายตาได้ไม่ลำบากนักเพราะเคยเข้ามาในเวลากลางวันแล้ว คอมพิวเตอร์ที่สักกะใช้ในการเล่นเกมพิศวงยังตั้งอยู่ที่เดิม แต่เธอไม่มีแก่ใจจะไปสืบดูข้อมูลอะไรอีก ทันใดนั้น แสงสว่างหนึ่งเรื่อเรืองขึ้นมา พอเธอหันไปดูจึงพบว่าหน้าจอนั้นเปลี่ยนไปจากเดิมที่ว่างเปล่า นั่นปรากฏข้อความใหม่ขึ้นมาให้เห็นอย่างเด่นชัด

‘สวัสดี สโรชิน’

ข้อความนั้นปรากฏขึ้นมาจากหน้าจอของเกมพิศวง มันถูกปิดตัวลงโดยชายหนุ่มก่อนจะล้มลงกับพื้น เวลานี้มันปรากฏขึ้นมาเพื่อทักทายผู้มาใหม่ และมันรู้ว่าเธอเป็นใคร ทั้งยังรู้ด้วยว่าเธอหันไปมองมันแล้ว

‘คุณอยากเล่นเกมกับเราไหม...’
สโรชินยังสับสนลังเลและไม่รู้จะตอบกลับเจ้าเกมบ้านี่อย่างไร จึงได้แต่ส่ายหน้า

‘คุณไม่ได้มาเพื่อช่วยเขา...?’
หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น มันรู้ปฏิกิริยาของเธอทุกอย่าง ว่าแต่... จากทางไหน?

‘ถ้าไม่อยากส่งเสียงให้เขาตื่น...คุณสามารถลุกมาพิมพ์บทสนทนาตรงหน้าจอได้’
อะไรจะแสนรู้ขนาดนั้น...แต่ก็นับได้ว่า มันให้ทางออกที่น่าทำตาม สโรชินลุกไปนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วกดแป้นพิมพ์ช้าๆ ตัวหนังสือปรากฏบนหน้าจอเหมือนบทสนทนาที่กำลังตอบโต้กับอีกฝ่าย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น...?”
หญิงสาวกรอกคำถามไปด้วยหวังว่าจะเห็นเนื้อหาหรือถ้อยคำที่อธิบายทุกเรื่องราวให้กระจ่างแจ้ง แต่คราวนี้ปฏิกิริยาจากเกมพิศวงกลับเป็นความนิ่งงันอยู่ครู่ใหญ่ หญิงสาวเกือบถอดใจ หันไปมองสักกะที่ยังหลับใหลอยู่ตรงที่นอน
ทันใดนั้น หน้าจอของเกมก็สว่างวาบ ปรากฏข้อความใหม่

‘คุณสามารถแบ่งปันการมองเห็นให้เขาได้ครั้งละ 20% แต่การมองเห็นของตัวคุณเองต้องลดลงตามอัตราส่วนนั้นด้วย
กด 1 เพื่อยอมรับเงื่อนไข
กด 2 เพื่อปฏิเสธเงื่อนไข’

เพียง 4 บรรทัด ก็เพียงพอจะทำให้เธอปะติดปะต่อเรื่องราวทุกอย่างได้ ก่อนหน้านี้ สักกะมองเห็นเธอ และแบ่งปันการมองเห็นให้ จากนั้นแม้เธอจากไป เขายังดำเนินเกมต่อ เธอได้การมองเห็นร้อยเปอร์เซ็นต์ ขณะที่เขากลายเป็นคนตาบอดสนิท
และเวลานี้ เธอสามารถ...ช่วยเขา

หญิงสาวกด 1 ทันทีอย่างไม่รีรอ แสงสว่างพร้อมความเจ็บปวดเหมือนเข็มเล็กๆแทงเข้าตาแวบเข้ามาครู่หนึ่ง
เหมือนจะเตรียมพร้อมสำหรับรับความเจ็บปวดนั้น สโรชินนิ่งไปสักพัก พอหลับตาแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่ จึงพบว่าห้องที่ว่ามืดมัวอยู่แล้ว ก็กลับสลัวและมัวหม่นลงไปอีก แต่เธอก็ยังพอจะมองเห็นได้ หญิงสาวไม่วายหันไปมองสักกะอีกครั้ง เห็นว่าเขายังหลับเป็นปรกติดีอยู่จึงกรอกคำถามใหม่

“แล้วจะให้ทั้งหมดอีกยังไง”

เหมือนเกมเองก็นิ่งไปพักใหญ่ราวกับไม่เข้าใจคำถาม
หรืออีกทาง ก็อยู่ในระหว่างประมวลผลและตีความอะไรสักอย่าง ที่ยากแก่การสรุป!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Create Date : 19 มีนาคม 2554
3 comments

Last Update : 20 มีนาคม 2554 7:03:30 น.

Counter : 596 Pageviews.

Share
Tweet