Bloggang.com : รุริกะ :

เกมพิศวง (Level 18: ชีวิตที่ขาดหาย 2)

+ + + + + + +
ชีวิตที่ขาดหาย (2)
+ + + + + + +

: รุริกะ (รุริกะ ft. GTW)

“ว่าไง ลูกเราเป็นยังไงบ้าง ไหม”

บุรุษวัยกลางคนกล่าวทัก เมื่อเห็นภรรยาเปิดประตูเข้ามาในห้อง ค่ำคืนนี้คงเป็นอีกคืนที่หลายต่อหลายคนนอนไม่หลับ

“อาการน่าเป็นห่วงค่ะคุณ แกนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา พอไหมเสนอว่าจะนอนเป็นเพื่อน แกก็บอกว่าอยากอยู่คนเดียว”
ว่าพลางปิดประตูห้องแล้วเดินไปนั่งเคียงข้างกับสามีที่ยังสงสัยไม่เลิก

“เอ แต่ลูกเราก็อยู่คนเดียวมาตั้งนาน แถมตอนนี้ก็ยอมกลับบ้านแล้ว ทำไมยังบอกว่าน่าเป็นห่วงอยู่อีกล่ะแม่”
“คุณนี่ก็ เป็นพ่อยังไง... ไม่รู้ใจลูกเลย บัวน่ะ แยกตัวไปอยู่คนเดียวมาตั้งนาน พอตาเริ่มมองเห็น เราสองคนก็ชวนแกกลับมาอยู่บ้านตั้งแต่แรกแล้ว แกก็ไม่ยอมมา บางทีพาออกไปข้างนอก ก็ทำท่ากระวนกระวาย อยากกลับห้องตัวเองเร็วๆ แล้วจู่ๆวันนี้ ก็โทรเรียกพวกเราไปรับกลับบ้านด่วน”

“ก็นี่ไง ผมกลัวลูกเปลี่ยนใจรอบสอง เลยรีบตามคนงานไปขนข้าวของทั้งหมดของลูกกลับมาไว้ที่บ้านเราหมดเลย”

“คุณไม่สังเกตบ้างเหรอคะ ว่ามันแปลกๆยังไงอยู่”
“คิดมากน่า แม่ไหม พ่อว่าคืนนี้เราพักกันก่อนดีว่า พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”

ไม่พูดเปล่า คนเป็นพ่อที่กำลังครึ้มอกครึ้มใจได้พาลูกกลับบ้าน เอื้อมแขนไปโอบภรรยาให้ลงไปนอนคู่กันบนเตียง

แสงไฟในห้องของพ่อและแม่ดับลง แต่ห้องของลูกสาวยังสว่างเรื่อเรืองด้วยแสงไฟหลอดเล็กบนหัวเตียงที่ยังไม่ยอมดับ

สโรชินยังนั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามกลางคืนอยู่ริมหน้าต่าง...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เป็นเวลาที่ควรนอนแล้ว แต่หญิงสาวกลับยังไม่ยอมนอน...

พระจันทร์ดวงกลมโตทอแสงเงาเบาบางอยู่บนท้องฟ้า ถ้าเธอมองเห็นทุกอย่างกระจ่างชัด พระจันทร์ดวงกลมโตลูกนั้น จะใสสว่างนวลตาและสวยงามกว่าที่เธอเห็นในตอนนี้ขนาดไหนกันนะ

แต่มันไม่ใช่สิทธิ์ของเธอ...ที่จะเอาความสามารถการมองเห็นของเขามา...

น้ำตาเจ้ากรรมร่วมเปาะลงมา เหมือนมันทะลักล้นออกมาเพื่อเรียกหาคนๆหนึ่ง
“สักกะ...”
ป่านนี้คุณเลิกงานหรือยังนะ
คุณเปิดเกมขึ้นมาหรือยัง
คุณไม่เห็นฉัน...แต่คุณต้องไม่เป็นไรนะ
แต่แค่นึกว่าเขาจะ...เป็นอะไร...น้ำตาก็ไหลรินลงมาอีก

“เขาไม่เป็นไร นับถึงวันที่ 27 สิงหาคม 2011 เขายังสุขสบายดี
ออกจากบ้านแต่เช้า ไปทำงานพ่อครัว และกำลังมีอนาคตที่ดีขึ้น”

สโรชินเช็ดน้ำตาแล้วนึกทบทวนถึงคำบอกเล่าจากบุคคลลึกลับที่โทรศัพท์มาในตอนเช้า หลังจากสักกะวางหูได้ไม่นาน สโรชินเชื่อแน่ว่าเป็นสักกะโทรมาอีกครั้ง ด้วยเสียงเรียกเข้าที่ไม่เหมือนสายอื่นๆ แต่พอรู้ว่าไม่ใช่ เมื่อเธอคาดคั้นว่าสักกะอยู่ที่ไหน เสียงนั้นก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงและประโยคที่ตระเตรียมมาอย่างดี

“อย่างที่ฉันบอกไป เขาไม่เป็นไร ได้โปรดเชื่อฉัน ที่ฉันโทรมา เพราะต้องโทรมา และนับจากวันนี้เป็นต้นไป เธอต้องทำตามที่ฉันบอก”

ได้ฟังครั้งแรก สโรชินส่ายหน้าปฏิเสธในทันที
“คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
ได้ยินเสียงทอดถอนใจมาทางปลายสาย
แวบหนึ่งสโรชินรู้สึกคุ้นเคยกับการทอดถอนใจลักษณะนี้
จังหวะการพูดคุยแบบนี้ และ เสียงนี้...
“เธอกับเขา อยู่คนละช่วงเวลากัน ข้อนี้เธอรู้ เหมือนที่ฉันรู้”
“อะ... อือ”
หญิงสาวเริ่มรู้สึกเย็นเยียบที่ฝ่ามือ หัวใจเต้นด้วยจังหวะแรงขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ

“เขาเริ่มโทรศัพท์หาเธอในวันที่ 14 มิถุนายน 2011 ถูกรถชนในวันที่ 28 มิถุนายน ปีเดียวกัน เขาทำให้สายตาเธอดีขึ้น ตั้งแต่ 1 คืนก่อนหน้า แต่เธอรับรู้เรื่องนั้นในวันที่ 27 กรกฎาคม 2011 เป็นวันเดียวกันกับที่สักกะได้งานพ่อครัวในภัตตาคารแห่งหนึ่ง”

“เดี๋ยวนะคะ ใช่ค่ะ ข้อมูลที่คุณพูดมา แต่ทำไมถึงใช้คำว่า เขาทำให้ฉันสายตาดีขึ้น?”

“ข้อมูลในเกมบอกฉัน คนที่เล่นเกม สามารถแบ่งความสามารถในการมองเห็นให้อีกฝ่ายได้อย่างต่ำครั้งละ 20 เปอร์เซ็นต์ สักกะมอบการมองเห็นนั้นให้เธอ”
“ไม่จริงน่า...”

วันรุ่งขึ้นที่เธอตื่นมาเห็นพระอาทิตย์เป็นสุริยุปราคา สักกะโทรมาเป็นคนแรก... และพูดคุยด้วยน้ำเสียงที่...แปลกไป

“ทบทวนดีๆ จะรู้ว่าฉันพูดจริงหรือแกล้งหลอก”
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ คุณโทรมาทำไม”
สโรชินตั้งคำถามในประเด็นสำคัญที่สุด ทั้งที่พอจะเริ่มคาดเดาบางอย่างได้
“ไปจากห้องนี้ซะ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้”
“จะให้ฉันทำอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อ...”
“เธอรักเขา... ฉันรู้ รักทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้ แต่เธอจะให้ความสัมพันธ์นี้ยืดเยื้อไปอีกทำไม รอให้เขาแบ่งความสามารถให้เธอจนเธอมองเห็นทั้งหมด แล้วเขาตาบอดน่ะเหรอ”
หญิงสาวสะอึก เมื่อได้ยินประโยคนั้น

“มันไม่ใช่สิทธิ์ของเธอ...ที่จะเอาความสามารถการมองเห็นของเขามา ฉันบอกอย่างนี้ หวังว่าเธอจะเข้าใจ อย่าทำร้ายเขาอีกเลย พอจะทำได้ไหม”

“ฉันเข้าใจ ฉันทำได้ แต่ขอถามอีกข้อเดียวเท่านั้น บอกฉันได้ไหม ว่าคุณเป็นใคร”
ปลายสายเว้นจังหวะใคร่ครวญ ทั้งที่บทสนทนาแต่ละประโยค เหมือนเธอรู้อยู่แล้วว่าจะต้องตอบคำถามอะไรบ้าง

“ฉันคือ...”

หลังจากสโรชินได้ยินคำตอบและประโยคหลังจากนั้น น้ำตาก็พรั่งพรูลงเป็นสาย น้ำตานั้นไม่เคยหยุดไหลออกมาเมื่ออยู่คนเดียว แต่เมื่อต้องอยูต่อหน้าคนอื่นค่อยกล้ำกลืนไว้ เหลือเพียงอาการสะอื้นไห้ในอกเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อ แม่ และคนอื่นๆบ้าง หญิงสาวเก็บความรู้สึกได้อย่างมิดชิด แต่นั่นก็หมายถึงความระทมล้ำลึกที่ต้องเก็บไว้ในใจตนแต่เพียงผู้เดียว

ไม่มีโอกาสแม้แต่จะลาสักกะ
ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้รับรู้รับฟังว่าเขารู้สึกอย่างไร เขาจะใช้ชีวิตแบบไหน นับจากวันนี้
ไม่สิ ทีเขายังลักลอบเอาการมองเห็นมาให้โดยไม่ยอมบอกเธอได้
แต่คงไม่อีกแล้วล่ะ เมื่อไม่เห็นเธออยู่ในห้องนั้น เขาก็คงจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว

ยิ่งตัดใจ ความเศร้ากลับยิ่งบาดเข้าไปในใจ หญิงสาวยังคงร้องไห้จนไม่รู้ว่าป่านนี้ดวงตาจะผลิตน้ำตามาจากไหน

แสบตา...

สโรชินป้ายน้ำตาด้วยฝ่ามือ... ของเหลวที่ติดบนฝ่ามือมาดูจะข้นกว่าน้ำตาปกติ หญิงสาวพยายามเขม้นมองแต่ยังคงมองอะไรไม่ชัด ทันใดนั้น ศีรษะก็พลันถูกบีบอย่างรุนแรง

ปวดเหมือนหัวจะระเบิด...

“แม่... แม่คะ”
สโรชินผละจากหน้าต่างเพื่อร่ำร้องหามารดา หญิงสาวเดินเซไปมาจนปัดตะเกียงบนหัวเตียงหล่นแตก เสียงเพล้งดังไปถึงห้องข้างๆ พ่อและแม่ของสโรชินวิ่งเข้ามาพอดีเวลากับที่หญิงสาวล้มลงบนพื้นห้อง

“บัว บัวเป็นอะไรไปลูก”
ผู้เป็นแม่วิ่งมาถึงและประคองลูกสาวขึ้นเขย่าตัว โอบศีรษะหันมามองหน้าให้ชัด

“คุณคะ รีบพาลูกไปโรงพยาบาลเร็ว บัวมีเลือดไหลออกจากตา!”

................................

สโรชินไม่ได้รับรู้เรื่องราวใดๆอีกจนกระทั่งถึงวันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นมาบนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาล เวลานี้ โลกกลับมามืดสนิทด้วยผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบๆดวงตา

ช่างเถอะ... ไม่เป็นไร ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม

แต่นั่นก็ไม่หนักหนาเท่า ต่อแต่นี้ไปจะไม่ได้รับรู้เรื่องราว ไม่ได้ยินเสียงของเขาอีก...แต่กระนั้น ไม่ว่าจะเสียใจแค่ไหน หนักหนาปานใด ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่านี่คือทางเลือกที่ดีที่สุด คิดได้แล้วก็พยายามตัดใจให้เลิกคร่ำครวญใดๆต่อไปอีก

แต่สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่ใต้ผ้าพันแผลอีกคราหนึ่ง

................................

ถึงแม้ว่าอีกทาง สักกะจะมอบความสามารถในการมองเห็นอีก 20 เปอร์เซ็นต์มาให้ สโรชินก็ไม่อาจรับรู้ได้ ด้วยผ้าพันแผลที่ผูกปิดตาไว้

ขณะเดียวกัน...

เกมพิศวงยังคงดำเนินต่อไป
สักกะและสโรชินกำลังต่างคนต่างเสียสละให้กัน
โดยต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกทางหนึ่ง

ความเศร้าระคนสงสารของผู้เฝ้าดูเริ่มแทรกซึม แต่ยังไม่ถึงที่สุด...

Create Date : 08 มีนาคม 2554
2 comments

Last Update : 8 มีนาคม 2554 0:57:04 น.

Counter : 660 Pageviews.

Share
Tweet