..สวัสดีครับ..แฟนนานุแฟนที่รักทุกคน..ผมกลับมาอีกครั้งพร้อมกับสายฝนเย็นฉ่ำ ที่โปรยปรายตกลงมาแค่วันสองวัน แล้วก็เงียบหายไปสายลม..ทิ้งไว้แต่อากาศร้อนอบอ้าวหลังฝนตกปกคลุมไปทั่วกรุงเทพมหานครอยู่เหมือนเดิม...วันนี้ทั้งวันผมนั่งทำรายงานวิชาระเบียบวิธีวิจัย ของ อ.ปรีชา ปิยะจันทร์ เฮ่อ...เหนื่อยจริง ๆ มาเรียนเอาตอนแก่...พอหัวสมองมันมึน ๆ ผมก็เลยลุกออกมานั่งดูเครื่องบินที่หน้าระเบียงห้องพักเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ ...ผมพยายามมองหาเครื่องบินอยู่ตั้งนาน..ก็ไม่เห็นมีเครื่องบินบินผ่านให้ดูสักลำ...พอมานั่งนึกดู ถึงได้นึกออกว่า..เค้าย้ายไปบินที่สุวรรณภูมิกันหมดแล้ว...ว้า..แย่จัง..ผมเลยเหงาเลย..ต่อไปผมจะไม่ค่อยได้ถูบ้านกวาดบ้านบ่อยเหมือนเดิมแล้วหล่ะสิ.. เพราะว่าตอนที่ยังบินอยู่ที่ดอนเมือง ผมต้องถูกบ้านเกือบทุกวัน..เพราะในห้องพักจะมีแต่เขม่าดำ ๆ ติดพื้นเต็มไปหมด...แต่ก็ดีไปอย่างที่ย้ายไปสุวรรณภูมิ..เพราะผมจะได้ไม่ต้องถูกบ้านบ่อย ฮ่า ๆ แต่ก็เสียดายเหมือนกันนะ..ที่ไม่มีเครื่องบินให้ดูอ่ะ...เฮ่อ...

...ในโลกนี้..ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่ภายในวัฏจักรอันเดียวกัน แต่ละสิ่งล้วนแล้วแต่มีความเชื่อมโยงกัน..บางสิ่งเป็นเหตุเป็นผลซี่งกันและกัน บางสิ่งเป็นของคู่กัน บางสิ่งเป็นของตรงกันข้ามกัน ส่วนว่าจะเชื่อมโยงเกี่ยวข้องกันเรื่องใด มากหรือน้อยนั้น ก็ขึ้นอยู่สิ่งแวดล้อมรอบ ๆ สิ่งนั้น ๆ...งงมั๊ยเนี่ย...ผมนั่งพิมพ์เองยัง งง เลย..ดังนั้นถ้าใคร งง..แสดงว่ามาถูกทางแล้ว..อื่ม..ผมกำลังจะอธิบายว่า...ถ้าสมมุติให้ในโลกเรามีเงินอยู่ ๑๐ บาท มีคนอยู่ ๑๐ คน เอาเงินแบ่งกันไปคนละ ๑ บาท คน ๑๐ คนก็จะมีเงินคนละ ๑ บาท แต่ถ้าหากคนใดคนหนึ่งใน ๑๐ คน อยากมีเงิน ๒ บาท ก็จำเป็นเหลือเกินที่จะต้องมีคน ๑ คน ใน ๑๐ คนที่จะต้องไม่ได้เงิน ๑ บาทที่โดนไอ้คนงกคนนั้นเม้มไป.....การกระทำของคนคนหนึ่ง อาจส่งผลโดยตรงหรือส่งผลทางอ้อมแก่คนอีกคนหนึ่ง หรือ คนอีกกลุ่มหนึ่ง..อันนี้เป็นสัจจะธรรม..

...ในโลกนี้...ไม่เคยมีอะไรที่ได้มาโดยไม่เสียอะไรไปเลย...กว่าจะได้เก้าอี้หรือโต๊ะสักตัว เอาไว้สำหรับนั่งเขียนเรื่องให้แฟนคลับอ่าน..ผมต้องให้คนงานปางไม้ที่จังหวัดในภาคเหนือ ตัดต้นไม้ที่ใช้เวลาในการเติบโตมาเป็นสิบ ๆ ปี เพื่อส่งให้พ่อค้าไม้เจ้าของโรงเลื่อย และพ่อค้าไม้ก็ขายไม้ให้กับโรงงานเฟอร์นิเจอร์ แล้วโรงงานเฟอร์นิเจอร์ก็ส่งขายให้โลตัส แล้วผมก็ไปซื้อโต๊ะและเก้าอี้จากโลตัสเพื่อช่วยทำลายระบบเศรษฐกิจของประเทศชาติ เฮ้ย..ไม่ใช่ เพื่อเอาโต๊ะกะเก้าอี้มาไว้เขียนหนังสือ...และกว่าผมจะได้ปลาแรดทอดกระเทียมพริกไทยสักตัวบนโต๊ะกินข้าวเย็นนี้..ผมต้องรอให้แม่ปลาแรดได้กะพ่อปลาหล่อ ๆ แล้วก็ต้องลุ้นให้เค้าทั้งสองออกลูกเยอะ ๆ...แล้วผมก็ต้องรอให้ลูกปลารอดตายจากการไล่ล่าอย่างทารุนของปลาช่อนและปลาชะโด..จนโตเป็นปลาตัวใหญ่..แล้วก็รอให้ชาวบ้านไปก็จับมาขายให้แม่ค้า..แล้วพอแม่ค้าฆ่ามันตาย เค้าก็เอามันมาขายให้กับคนใจร้ายอย่างผม..ผมก็เอามาทอดกระเทียมพริกไทยทานอร่อยเหาะที่บ้านสบายใจไป ฮ่า ๆ อย่าคิดมากครับ..ผมไม่ได้คิดแบบนั้นกับทุกเรื่อง ทุกวันที่ตื่นนอนตอนเช้าหรอกครับ..เพราะถ้าผมมัวคิดแบบนั้นทุกวัน..เดี๋ยวจะพาลเครียดปวดหัวหน้าจะแก่ไวเหมือนลุงปราปต์ไปซะเปล่า ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ..ทุกอย่างในโลกนี้ล้วนดำเนินไปตามวัฏจักรครับ.....

...คนเราทุกคน..ต้องต่อสู้และดิ้นรน เพื่อตอบสนองความต้องการ..ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่ออะไร แต่ก็คงเป็นเพื่ออะไรสักอย่างที่เป็นเหตุผลส่วนตัวของแต่ละบุคคลนั่นหล่ะครับ....ดังนั้น..ที่โลกนี้มีความวุ่นวายสับสน..ก็เพราะเราทุกคนล้วนแล้วแต่มีความต้องการ...ต้องการที่เรียน ต้องการเงิน ต้องการอาหาร ต้องการการได้รับเกียรติยศ ต้องการหน้าที่การงานที่ดี ต้องการความสะดวกสบาย ต้องการแฟนสวย ๆ ต้องการแฟนหล่อ ๆ ต้องการสารพัดจะต้องการ.............เฮ่อ..ทุกคนล้วนมีความต้องการหมดหล่ะครับ จะแตกต่างกันก็ตรงที่อาจจะต้องการไม่เหมือนกัน..แต่ที่ต้องการเหมือนกันน่ะ..มีเยอะ..เชื่อผมเถอะ..แต่ก็จะมีบางคนเท่านั้น..ย้ำ..บางคนเท่านั้น....ที่เมื่อมีความต้องการแล้ว..จะหันมองดูรอบ ๆ ตัว... เพื่อที่จะดูความต้องการของคนอื่นบ้าง...ดูว่าความต้องการของคนอื่นเหมือนกับของเรามั๊ย..ความต้องการของเรา จะทำให้ใครเดือดร้อนรึเปล่า...

....พระพุทธเจ้า..ทรงสอนให้เรารู้จักการปลง...สอนให้เราพึงพอใจในสิ่งที่เรามีอยู่..สอนไม่ให้เบียดเบียนผู้อื่น..ซึ่งผมเคยนำคำสอนดังกล่าวมานั่งพิจารณาอย่างละเอียดดู....ผมพบว่าคำสอนนี้ค่อนข้างจะสวนทางกับความเป็นจริงเอามาก ๆ..ก็เพราะว่า คนเรามักจะไม่จะพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ เช่น พอมีเทียน ก็อยากจะมีหลอดไฟฟ้าใช้ มีจดหมายใช้ ก็อยากจะให้มีโทรศัพท์ใช้..มีโทรศัพท์ใช้ ก็อยากจะมีโทรศัพท์มือถือใช้..มีโทรศัพท์มือถือใช้..ก็อยากจะให้มือถือมันเป็น iphone เฮ่อ..ซึ่ง....ที่ผมยกมาเป็นตัวอย่างน่ะ..ไม่ใช่เรื่องผิดหรอกครับ..เพราะมันเป็นคนละเรื่องกับคำสอนของพระพุทธเจ้า มันเป็นเรื่องของวิวัฒนาการ..ซึ่งมันก็ดำเนินไปตามธรรมชาติ เพราะทุกสิ่งจะต้องมีวิวัฒนาการ..คนเราเกิดมาถึงไม่อยากจะโตยังต้องโตเลย...มันเป็นวิวัฒนาการของการเจริญเติบโตของร่างกาย...บางคนเกิดมานมเล็กก็ยังไปหาหมอ ให้หมอวิวัฒนาการนม ให้โตขึ้น ..ดังนั้น..คำสอนหรือกฏเกณฑ์ต่าง ๆ จึงไม่ได้ตั้งมาเพื่อให้ใช้ตลอดไป หรือให้ใช้กับทุก ๆ เรื่อง..หากแต่มีไว้สำหรับใช้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยเฉพาะ...อาจจะเฉพาะกับคนจำพวกหนึ่ง เฉพาะห้วงเวลาหนึ่ง เฉพาะสถานที่หนึ่ง หรือเฉพาะโอกาสหนึ่งเท่านั้น..

..ดังนั้น..การดำรงชีวิตอยู่ในวัฏจักร จึงจำเป็นจะต้องเรียนรู้ที่จะรู้จัก และเข้าใจสิ่งรอบ ๆ ตัว รู้จักเข้าใจคนอื่น เข้าใจความต้องการของคนอื่น...รู้จักข่มใจละวางความต้องการของตัวเองบ้าง...รู้จักแบ่งปันให้คนอื่นบ้าง ไม่เบียดเบียนผู้อื่น ..รู้จักให้อภัย และ ที่สำคัญ..อันนี้ผมชอบ..รู้จักลงโทษอย่างสาสมกับคนที่สมควรได้รับโทษซะบ้าง...เพื่อทำให้วัฏจักรของเราไม่เกิดความวุ่นวายจนเกินควบคุม เพื่อที่ทุกคนจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข.....ในบางเวลาหากเราเคยสงสัยว่าเราทำอะไรไม่ดีรึเปล่า เราทำสิ่งที่ผิดไปโดยที่เราไม่รู้ตัวบ้างมั๊ย...เราทำให้ใครต้องเดือดร้อนเพราะเรารึเปล่า..นั่นเรียกว่ามโนสำนึกแห่งคุณธรรม....และนั่นเป็นความรู้สึกที่อยากให้ทุกคนในวัฏจักรมีครับ.....ถ้าใครที่เคยคิดแบบนี้...ก็ขอให้มั่นใจได้เลยว่า..คุณเป็นคนมีคุณธรรม...แต่ถ้านาน ๆ ถึงจะคิดทีนึง..ก็พยายามคิดให้บ่อย ๆหน่อยนะครับ.. และถ้าสามารถบอกหรือสอนให้คนอื่นคิดแบบเราได้ด้วย ก็จะยิ่งทำให้วัฏจักรของเราจะน่าอยู่ และเราทุกคนจะมีความสุขตามครรลองของตนเองตราบนานเท่านาน......

ปล...อ่านเพลิน ๆ อย่าคิดมาก..เพราะคนเขียนก็เขียนเพลิน ๆ ไม่ได้คิดมาก..หุ หุ...

Create Date : 02 เมษายน 2552
Last Update : 3 เมษายน 2552 0:03:05 น.		43 comments
Counter : 2208 Pageviews.
Share Tweet