BlogGang.com : : vistapa : ชีวิต..อยู่ไม่ยาก แต่จะมีชีวิตที่ดีนั้น...ยาก

ชีวิต..อยู่ไม่ยาก แต่จะมีชีวิตที่ดีนั้น...ยาก

นกเล็กๆสองตัวผัวเมีย บินร้องเรียกกันอยู่บนต้นมะม่วง
ตัวผู้ได้ผีเสื้อตัวเล็กมาตัวหนึ่ง กำลังจิกกินอยู่
ตัวเมียก็มาร้องขอ จะกินด้วย..
ตัวผู้ก็หันเอาเหยื่อที่เหลืออยู่ที่ปากมาให้
จุ๊กๆจิ๊กๆ กันแป๊บนึง ผีเสื้อตัวเล็กก็หายเข้าปากนกไป

นกมีปีกสองปีก ไม่ต้องใส่เสื้อ เพราะมีขนปกปิดร่างกาย
บินไปไหนมาไหนได้ทุกทิศทุกทาง ด้วยปีกสองข้างนั้น
วันๆ จะได้กินเหยื่อหรือไม่ จะนอนที่ไหน ไม่ใช่เรื่องยาก
กระโดดโลดเต้น หาแมลงตามต้นไม้กินไปตามเรื่องตามราว
ค่ำก็หาต้นไม้ซักต้นหลบนอน วนเวียนไปเช่นนี้ทุกวัน
วงจรของชีวิตที่แสนเรียบง่ายของสัตว์โลก
อยู่กับธรรมชาติ และเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ
เป็นวงจรที่เอื้อซึ่งกันและกัน ไม่ทำลายกัน
กลมกลืนไปด้วยกัน อย่างเป็นระบบนิเวศ
ระบบของการสร้าง การพึ่งพา ไม่ใช่ทำลาย...

มนุษย์ก็เป็นสัตว์โลก แต่ก็ต่างจากสัตว์อื่นๆ
ก็ตรงที่มนุษย์มีความคิด มีสมองมีสติปัญญา
แล้วก็มีความอยากอย่างไม่สิ้นสุด
มนุษย์ก็เลยไม่รู้จักพอ
แสวงหาทุกอย่างไปตามความอยากของตนเอง
เกิดทุกข์ เดือดร้อน มีแค่นี้ไม่พอ จะเอาแค่นั้น
สบายแค่ไหน มนุษย์ก็ยังอยากสบายมากขึ้นอีก
ชีวิตมนุษย์จึงต้องดิ้นรน แข่งขัน อยากได้ตลอดเวลา
เหนื่อยนะ กับการมีชีวิตของมนุษย์

นอกจากปัจจัยสี่ ที่เป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตแล้ว
มนุษย์ยังแสวงหาความสุขจากวัตถุมากมาย
เพื่อเสพทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไม่หยุดหย่อน
โลกจึงก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง
เพื่อตอบสนองความอยาก ความไม่รู้จักพอของมนุษย์นี่เอง
การก้าวไปของโลก ทำลายธรรมชาติ ป่าไม้ สัตว์ แร่ธาตุ
เรียกได้ว่าทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า
และทำลายแม้แต่มนุษย์ด้วยกันเอง
โลกของมนุษย์จึงมีแต่ส่วนเกินของชีวิตเต็มไปหมด
เพราะมนุษย์มีปัญญาไง.... (ประชดน่ะ)
จึงทั้งสร้าง...และทำลาย...จนโลกยับเยินอย่างที่เห็น

แท้จริงแล้วมนุษย์ต้องการอะไรกันแน่
ความสุขของมนุษย์อยู่ที่ไหนกันนะ...
ทำไมจึงไขว่คว้าหากันไม่รู้จักหยุดหย่อน
ต้องสร้างอีกแค่ไหน ต้องทำลายอีกเท่าไหร่
มนุษย์จึงจะพอใจ และหยุดความต้องการได้ซะที
ตราบใดที่มนุษย์ยังไม่รู้สึกพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่
คงไม่มีคำว่า "หยุด" ในสมองอันชาญฉลาดของมนุษย์ละมั้ง

มาสโลว์ กล่าวถึงลำดับความต้องการของมนุษย์ไว้ว่า...
มนุษย์มีความต้องการขั้นพื้นฐานจากวัตถุเพื่อการมีชีวิตอยู่รอด
และเพื่อตอบสนองความต้องการของร่างกายเป็นลำดับแรก
เมื่อได้สิ่งเหล่านั้นแล้ว ความต้องการในขั้นที่สูงขึ้น
ก็จะเข้ามาแทนที่ ได้แก่ การกินดีอยู่ดี ความมั่นคง
และความต้องการทางจิตใจ
ความต้องการเหล่านี้จะเพิ่มสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
ไม่มีวันสิ้นสุดตั้งแต่เกิดจนตาย....

แต่ในพระพุทธศาสนากล่าวถึงความต้องการของมนุษย์ว่า
เป็นกิเลส เรียกว่าตัณหา มีอยู่ ๓ ประการคือ
กามตัณหา ภวตัณหา และวิภวตัณหา
ซึ่งหาจุดจบของความต้องการไม่ได้เช่นกัน
สิ่งที่เหมือนกันระหว่างทฤษฎีตะวันตกและพระพุทธศาสนา
ก็คือ มนุษย์แสวงหาความสุข ทางร่างกายและจิตใจ
สนองตอบความอยากของตนชนิดที่ไม่มีประมาณ
ไม่มีที่สิ้นสุดนั่นเอง...

จะต่างกันก็ตรงที่ ในพระพุทธศาสนานั้น
สอนให้มนุษย์รู้จักและเข้าใจในจุดสิ้นสุดคือ
รู้จักขีดวงให้ชีวิตมีความพอดีในชีวิต เรียกว่า ความสันโดษ
เป็นการรู้จักพอในสิ่งที่ตนมีอยู่ ไม่ละโมบโลภมาก
ไม่เห็นแก่ตัว จนต้องทำลายล้างธรรมชาติและผู้คน
และรู้จักที่จะขจัดความต้องการของตนให้หมดไป
หรือทำให้หมดตัณหา เรียกว่า วิมุตติ วิสุทธิ นิพพาน วิราคะ...

พระพุทธเจ้าทรงกล่าวไว้ว่า
ภิกษูควรเป็นผู้สันโดษมีเพียงจีวรและบาตรเป็นเครื่องยังชีพ
เหมือนปีกสองข้างของนกที่จะบินไปทางไหนก็ได้
โดยไม่มีภาระอื่นใดให้กังวล (เกวัฎฎสูตร)
และใช้เวลาที่เหลือทรงสติสัมปชัญญะ
เพื่อชำระจิตให้บริสุทธิ์เพื่อความสุขที่ยิ่งกว่าความสุขในโลก
คือความสิ้นไปแห่งทุกข์ อันเกิดจากกิเลสตัณหา

ถ้ามนุษย์เรามีปัญญาเข้าถึงสิ่งเหล่านี้ได้จริง
ปีกของมนุษย์ที่จะทำให้โลกนี้มีความสุขได้ควรเป็นยังไง
ปีกข้างหนึ่งควรจะเป็นศีล ที่จะคอยควบคุมตัวเองไว้
ไม่ให้เบียดเบียนใครต่อใคร
ส่วนอีกข้างหนึ่งควรจะเป็นเมตตาธรรม
ที่รุ้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เห็นอกเห็นใจกัน
มีความพอดีในชีวิต ไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น
ไม่เอาเปรียบ ละโมบโลภมาก กอบโกยโกงกิน
ทำลายทุกอย่างเพียงเพื่อตอบสนองความอยาก
อันไม่มีที่สิ้นสุดของตน...อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้...
โลกคงน่าอยู่ และสงบสุขขึ้นอีกมาก

ก็บอกแล้วว่า ชีวิตนั้นอยู่ไม่ยาก..
แต่จะมีชีวิตที่ดีนั้นยาก ...
ที่ว่ายากก็เพราะจะต้องฝืนกระแสโลก
กระแสของความอยากของมนุษย์ที่ไม่สิ้นสุด
ดังคำพระท่านว่า "อิจฉาหิ อนันต โคจรา"
ความอยากมีอารมณ์หาที่สุดมิได้ ....
การจะฝืนกระแสโลก จึงไม่ต่างกับการพายเรือทวนน้ำ
ที่ต้องออกแรง ทั้งกำลังกาย กำลังใจ กำลังสติปัญญา
ที่จะพาใจของตนสวนกระแสกิเลสไปให้ได้
จึงจะพบกับความสุข และความสงบเย็น
และมีอิสรภาพที่แท้จริงของใจ..
ที่ถูกปลดปล่อยจากพันธนาการของวัฎฎสงสาร
เหมือนกับนกที่โบยบินอยู่บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่
โดยมีแค่ปีกเพียงสองข้างของมันเท่านั้น...

กางปีกออกสองข้างอย่างอิสระ
ทิ้งพันธะโซ่ตรวนล้วนเศร้าหมอง
ตั้งสติในตนบนครรลอง
ที่จะต้องก้าวไปในหนทาง

เพียงเดียวดายดิ้นรนพ้นวิถี
ที่เคยมีเคยเป็นเช่นทุกอย่าง
มีธงชัยแห่งธรรมส่องนำทาง
สู่แสงสว่างเบื้องหน้าจะฝ่าไป

ทุกข์ทั้งหมดสุขที่มีก็แค่นั้น
ถึงวาระย่อมพลิกผันหมดสงสัย
แม้ความรักเสน่หาและอาลัย
ก็ไร้ซึ่งความหมายในโลกนี้

กางปีกออกสองข้างอย่างอิสระ
อะไรจะเกิดต่อไปไม่ถอยหนี
ทิ้งพันธะทั้งมวลล้วนชั่วดี
จะพ้นทุกข์วันนี้ก็ที่ใจ....