....

ชายหนุ่มร่างสูงสง่าในชุดพิธีการเต็มยศตามแบบภูมินทรนครก้าวตามมหาดเล็กหนุ่มที่เดินนำล่วงเข้ามาในห้องทรงงานของเจ้าชายรัชทายาทแห่งรัชชนคร ดวงตางามจรัสคมคายคู่นั้นยามนี้มีรอยโรยและหม่นคล้ำลงเล็กน้อย บ่งบอกลักษณาการของคนที่คิดมากและพักผ่อนไม่เพียงพอ ดวงหน้าขาว...เซียวไปกว่าเคยนิดหนึ่ง หากก็ยังคงบุคลิกสะดุดตาจนคนที่มองเห็นต้องมองซ้ำ

เจ้าชายผู้ทรงเป็นเจ้าของห้องเองก็เช่นกัน พระเนตรสวยทอดจับนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจนมหาดเล็กผู้นำทางน้อมถวายบังคมและถอยกลับออกไปจึงทรงแย้มสรวลออกมาได้ พระสุรเสียงตรัสเรียบ

“ยินดีต้อนรับแขกเมืองคนสำคัญของเราสู่รัชชนคร”

ทิศาตอบคำต้อนรับนั้นเพียงด้วยการเปิดรอยแย้มน้อยๆ ที่มุมปาก เขาน้อมกายลงต่ำ งดงามถูกต้องตามแบบแผนพิธีการทุกอย่าง หากก็ยังคงไม่ต่อคำอะไรจนเจ้าของห้องทรงรู้สึกได้ถึงความอึดอัดที่แผ่ซ่านไปทั่วยามที่ชายหนุ่มผู้มาเยือนเอี้ยวตัวกวาดตาจับไปรอบห้อง...ที่ของทีละชิ้น และหยุดอยู่ที่ขาตั้งวาดภาพอันยึดเฟรมที่ติดกระดาษเปล่าเนื้อดีไว้อย่างประณีต แม้ดวงตานั้นมีประกายของความครุ่นคิดก็จริง...แต่ประกายนั้นยากนักที่จะอ่านอารมณ์ว่าอยู่ในแนวไหน

...ความล้าจากการเดินทาง ไม่ได้บั่นทอนความโดดเด่นของคนคนนี้ลงไปได้แม้สักหนึ่งในสิบส่วนของที่ทรงหวังเลย และความเป็นอัครศาสตร์ที่ผสมผสานอยู่ในตัวตนของทิศา ก็ฉายฉานออกมาได้แรงกว่าที่ทรงคิดไว้...

...ไม่ผิดและไม่น่าแปลกใจสักน้อยที่ภูมินทรนครเรียกคนคนนี้กลับมาดำรงตำแหน่งราชทูตในยามเกิดวิกฤตคับขัน!

รอยยิ้มที่มุมปากหยักบางของราชทูตหนุ่มยกขึ้นนิดหนึ่งยามที่เขาเอ่ยด้วยกระแสเสียงทุ้มน่าฟังออกมาเป็นคำแรกโดยที่สายตายังไม่ได้เปลี่ยนจุดมอง

“งานอดิเรกหรือพะย่ะค่ะ”

เจ้าชายทัติยะทรงพยักพระพักตร์รับ ราวกับจะรู้...ทิศาเบือนหน้ากลับมา ประกายตาพรายด้วยแววที่อ่านไม่ออก เขาทูลเรียบๆ

“กระดาษเปล่า สร้างอะไรก็ได้ทั้งนั้น เหมือนกระดาษร่างสนธิสัญญา หรือ...พระราชสาสน์”

“ได้ยินว่าท่านเชิญพระราชสาสน์มาเจริญสัมพันธไมตรี”

ถ้อยรับสั่งเป็นกลางๆ หากชายหนุ่มผู้นั้นเพียงยิ้มเย็น เขาขัดขึ้น

“พูดกันตรงๆ เถอะพะย่ะค่ะ ภูมินทร์ต้องการพันธมิตรร่วมเพื่อยับยั้งการศึกครั้งนี้”

“เมื่อท่านขอมาตรงๆ ทางเราก็จำเป็นต้องบอกไปตรงๆ ว่า เป็นไปไม่ได้ เข้าใจว่า...เราได้ปฏิเสธอย่างละมุนละม่อมไปครั้งหนึ่งแล้วด้วยซ้ำ”

“พะย่ะค่ะ คงจะทรงรำคาญพระทัยที่กระหม่อมยังคงรั้นมาที่นี่เพื่อพูดเรื่องนี้อีก”

เสียงนั้นยังคงเรียบสนิท ไม่มีเค้าความผิดหวัง ประหลาดใจ หรือแม้ประชดประชัน เมื่อคำตอบจากพระโอษฐ์คือความเงียบ ทิศาจึงช้อนตาขึ้นสบพระเนตรตรงๆ เสียงเอ่ยหนักขึ้น

“กระหม่อมมายืนอยู่ที่นี่ตรงนี้ด้วยเหตุผลสองข้อพะย่ะค่ะ ข้อที่หนึ่ง กระหม่อมมาเพื่อชี้แจงว่า ข้อเสนอเกี่ยวกับพันธไมตรีจากภูมินทรนครหมายถึงผลประโยชน์ร่วมของเราสองนคร ไม่ใช่เพียงภูมินทร์ฝ่ายเดียว แต่ข้อนั้นไว้ทีหลังเถิดพะย่ะค่ะ”

ชายหนุ่มยิ้มจางๆ เสียงเอ่ยทูลช้าและเบาลงหากด้วยถ้อยคำที่ทำให้พระพักตร์สวยราวอิสตรีเคร่งจัดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“กระหม่อมยินดีจะรับฟังข้อเสนอจากเจ้าภาพก่อนพะย่ะค่ะ เนื่องจากนี่คือเหตุผลข้อที่สอง เหตุผลที่ว่า...รัชชนครคงจะบอกปัดคณะทูตครั้งนี้ไปเสียอย่างที่เคยตอบปฏิเสธพระราชสาสน์ ถ้าหากไม่ใช่ว่าอยากเจรจากับอัครศาสตร์ และกระหม่อมก็ยินดียิ่งที่จะกล่าวว่า...เป็นเกียรติสูงสุดที่รัชชนครให้ความสำคัญกับสกุลของกระหม่อมถึงขั้นนั้น”

กว่าจะจบถ้อยนั้นเจ้าชายทัติยะก็ทรงแย้มพระสรวลละมุน รอยเครียดถูกปัดออกจากพระพักตร์ไปแล้ว...รวดเร็ว ที่คงไว้คือพระอารมณ์รื่นเริงอย่างคำขาน พระสุรเสียงนุ่มนวลเป็นมิตรยิ่ง

“อัครศาสตร์เป็นสกุลเก่าแก่...ทรงอำนาจ เชื่อว่าใครก็คงมองข้ามไปไม่ได้ รัชชเราไม่เคยให้ความสำคัญใครเกินค่าที่เขาควรได้รับ”

“กระหม่อมยินดีที่ได้ยินอย่างนั้น” ทิศาค้อมศีรษะลงน้อยๆ ดวงตาคมยังไม่แปรอารมณ์ไปแม้สักนิด...ไม่มีแม้ร่องรอยภาคภูมิหรือแม้ความยินดีผุดขึ้นมาอย่างที่ปากว่า

...หากแม้นเจ้าตัวจะไม่เก็บงำ...มันจะฉายร่องรอยอะไรขึ้นมาก็สุดรู้... จะมองหมิ่นเหยื่อเล็กๆ ที่เกี่ยวไว้กับเบ็ดนั้นหรือไม่หนอ

...คำยกยอ...ยังไม่ใช่จุดอ่อนของคนคนนี้!

เจ้าชายทัติยะยังทรงเก็บพระราชดำรินั้นไว้เงียบงันเช่นกัน ที่ทรงแสดงออกเพียงตรัสเรื่อยต่อเนื่องกันไป

“ท่านมองถูกแล้ว เราเชิญท่านมาที่นี่ เพราะอยากเจรจาเรื่องการผูกสัมพันธไมตรีกับภูมินทรนครที่ต้องชะงักไปเพราะสงคราม”

“ยังไม่มีอะไรยับยั้งมันพะย่ะค่ะ เพียงแต่...สงครามอาจทำให้ความปลอดภัยบางอย่างง่อนแง่นไปบ้าง...”

ดวงตาคมที่มองตรงมาทำให้ทรงพระพักตร์ชาไปนิด หากก็วูบเดียว...

...ยังกล้าถากถาง ยังกล้ามองมาด้วยสายตาท้าทายแบบนั้น...นี่หรือคนที่จะมางอนง้อขอเจริญสัมพันธไมตรี? กล้านักจนผิดปกติ...ราวกับแอบซ่อนไพ่เหนือมือบางตัวไว้!

เสียงปนยิ้มหยุดพระราชดำรินั้นลง

“กระหม่อมเพียงพูดไปตามความสัตย์พะย่ะค่ะ อย่าทรงลืมว่าตอนนี้กระหม่อมเจรจาในฐานะอัครศาสตร์ แม้ในสายตากระหม่อม ภูมินทร์เวลานี้ก็ไม่ปลอดภัยที่ใครจะเข้าไปผูกพันด้วยจริงๆ กระหม่อมจึงสงสัยว่า ที่รับสั่งเรื่องสัมพันธไมตรีสักครู่นี้...คงไม่ใช่ระหว่างประเทศต่อประเทศเป็นแน่”

ผู้ทรงดำรงพระยศเจ้าชายรัชทายาทแห่งรัชชนครทรงผงกพระเศียรลงช้าๆ อย่างยอมรับ ประกายในพระเนตรบอกความเชื่อถือและพึงพระทัยในตัวคนตรงหน้าเพิ่มมากขึ้นไปอีก

“ถูกต้อง เป็นสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์ต่อราชวงศ์”

“ไม่ผูกมัดและไม่เกี่ยวข้องกับกองกำลังทหารโดยตรง ในฐานะนั้นรัชชก็ไม่เสี่ยง...ใช่ไหมพะย่ะค่ะ”

คนพูดเว้นระยะนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยต่ออย่างจะหยั่งท่าที “...แต่ในเมื่อเป็นเรื่องระหว่างราชวงศ์ต่อราชวงศ์ อัครศาสตร์ก็ไม่มีส่วนพัวพันอะไร...”

คำพูดนั้นส่งผลเพียงให้เสียงสรวลดังขึ้นนิดหนึ่ง...นุ่มนวลน่าฟัง

“ถึงเมืองหลวงของภูมินทร์กับรัชชจะไกลกันสักหน่อย แต่ที่นี่...เราก็พอจะได้ยินข่าวเล่ามาบ้าง...เรื่องสายสัมพันธ์ระหว่างท่านกับเจ้าหญิงพระขนิษฐา”

“ไม่เป็นทางการนี่พะย่ะค่ะ” แววตาพรายนั้นสบนิ่งเหมือนจะท้าทายและยั่วยิ้ม รอยแย้มสรวลของเจ้าชายจึงกว้างขึ้น

“แต่ท่านคงไม่ปฏิเสธว่าความคาดหวังของคนในระดับสูงนั้นค่อนข้างเป็นทางการ เพราะฉะนั้นตราบใดที่เจ้าหญิงปฐมาเทวีหรือตัวท่านเองยังไม่ปฏิเสธฐานะที่คาดหมายนั้น ข้อเสนอจากรัชชนครก็ไร้ค่าไปโดยปริยาย”

“และกระหม่อมจะปฏิเสธเพื่อ?” รอยยิ้มอ่อนไม่จางไปจากใบหน้าสักนิดแม้หัวใจจะกระตุกเมื่อความคิดโยงไปหาคนที่อยู่ไกล...

...ภควดี...

...จนบัดนี้เขายังไม่มีโอกาสพบหล่อนหรือฟังข่าวเกี่ยวกับหล่อนสักนิด...ความเร่งด่วนฉุกละหุกของเหตุการณ์ทำให้เขาต้องรีบร้อนออกจากแผ่นดินภูมินทร์แทบจะทันทีที่พิธีปฏิญาณตนเข้ารับตำแหน่งราชทูตเสร็จสิ้น เอกสารทุกชิ้นเกือบจะต้องมาอ่านรายละเอียดเอาบนรถยนต์ด้วยซ้ำ

...หล่อนจะเป็นอย่างไรบ้าง...ข่าวที่โกเมนปิดเขา...

...อย่าร้ายแรงนักเลย...จะปัญหาอะไรก็ตาม ขอเพียงให้อยู่ในวิสัยที่เขาจะแก้ได้เท่านั้น...แม้ยากเย็นเพียงไรทิศาสาบาน...เพื่อหล่อน

...เขาจะทำ!

....