Group Blog All Blog
|
White Pearl Metropolis : บุษยานคร part 2.2.16/1,000  และแล้วพวกเรา ก็มาถึงหัวข้อสุดท้าย กันซะทีจ้า จะมีตอนจบ อันเป็นบทสรุปของพระสุบินทั้งหมด อยู่ต่อจากสุบินข้อ 16 ด้วยนะคะ อันเป็นเนื้อหาสำคัญเลยล่ะ แล้วมีเนื้อเรื่องย่อยอยู่ด้วยนะ เป็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย สรรหามาไม่รู้จบจริงๆ เบย  เกริ่นต่ออีกหน่อย เรื่องพระสุบินนี้ เป็นแค่หัวข้อที่ 2 จาก 1,000 เองนะตัวเธอว์ คริๆๆ เสือกลัวแพะ ๑ เชิญตรัสเล่าสุบินที่ ๑๖ ต่อไปเถิด มหาบพิตร ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ในกาลก่อนๆ เสือเหลืองพากันกัดกินฝูงแกะ แต่หม่อมฉันได้เห็นฝูงแกะ พากันไล่กวดฝูงเสือเหลือง กัดกินอยู่มุ่มม่ำๆ ทีนั้น เสืออื่นๆ คือเสือดาว เสือโคร่ง เห็นฝูงแกะอยู่ห่างๆ ก็สะดุ้งกลัว ถึงความสยดสยอง พากันวิ่งหนีหลบเข้าพุ่มไม้และป่ารก ซุกซ่อนเพราะกลัวฝูงแกะ. หม่อมฉันได้เห็นอย่างนี้ อะไรเป็นผลแห่งสุบินนี้ พระเจ้าข้า ? มหาบพิตร ผลแห่งสุบินแม้นี้ ก็จักมีในรัชกาลแห่งพระราชา ผู้ไม่ตั้งอยู่ในธรรมในอนาคตเหมือนกัน ด้วยว่า ในครั้งนั้น พวกไม่มีสกุลจักเป็นราชวัลลภ เป็นใหญ่เป็นโต พวกคนมีสกุลจักอับเฉาตกยาก ราชวัลลภเหล่านั้น พากันยังพระราชา ให้ทรงเชื่อถือถ้อยคำของตน มีกำลังในสถานที่ราชการ มีโรงศาลเป็นต้น ก็พากันรุกเอาที่ดินไร่นาเรือกสวนเป็นต้น อันตกทอดสืบมา ของพวกมีสกุลทั้งหลายว่า ที่เหล่านี้เป็นของพวกเรา เมื่อพวกผู้มีสกุลเหล่านั้นโต้เถียงว่า ไม่ใช่ของพวกท่าน เป็นของพวกเรา แล้วพากันมาฟ้องร้องยังโรงศาลเป็นต้น พวกราชวัลลภก็พากันบอก ให้เฆี่ยนตีด้วยหวายเป็นต้น จับคอไสออกไป พร้อมกับข่มขู่คุกคามว่า พ่อเจ้าไม่รู้ประมาณตน มาหาเรื่องกับพวกเรา เดี๋ยวจักไปทูลพระราชา ให้ลงพระราชอาญาต่างๆ มีตัดตีน ตัดมือ เป็นต้น พวกผู้มีสกุลกลัวเกรงพวกราชวัลลภ ต่างก็ยินยอมให้ที่ทางที่เป็นของตนว่า ที่ทางเหล่านี้ ถ้าเป็นของท่าน ก็เชิญครอบครองเถิด แล้วพากันกลับบ้านเรือนของตน นอนหวาดผวาไปตามๆ กัน แม้ภิกษุผู้ชั่วช้าทั้งหลายเล่า ก็จักพากันเบียดเบียน ภิกษุผู้มีศีลเป็นที่รักตามชอบใจ พวกภิกษุผู้มีศีลเป็นที่รักเหล่านั้น ไม่ได้ที่พำนัก ก็พากันเข้าป่า แอบแฝงอยู่ในที่รกๆ ข้อที่กุลบุตรผู้มีชาติสกุลทั้งหลาย และภิกษุผู้มีศีลเป็นที่รักทั้งหลาย ถูกคนชาติชั่ว และถูกภิกษุผู้ลามกทั้งหลาย เข้าไปประทุษร้ายอย่างนี้ จักเป็นเหมือนกาลที่พวกเสือดาว และเสือโคร่งทั้งหลาย พากันหลบหนีเพราะกลัวฝูงแกะ ฉะนั้น. ภัย แม้มีสุบินนี้เป็นเหตุ ก็ยังไม่มีแก่มหาบพิตร ด้วยสุบินนี้ที่มหาบพิตรเห็นแล้ว ปรารภอนาคตทั้งนั้น แต่พวกพราหมณ์มิได้ทำนายสุบินนั้น ด้วยความจงรักภักดีในพระองค์ โดยถูกต้องเท่าที่ถูกที่ควร ทำนายไปเพราะอาศัยการเลี้ยงชีพ เพราะเห็นแก่อามิสว่า พวกเราจักได้ทรัพย์กันมากๆ ฉะนั้นแล ฯ ( แอบตลกนิดหนึ่งค่ะ เรื่องทุจริต โลภโมโทสัน มีมาทุกยุคทุกสมัยอย่างแน่นอน ไม่เว้นแม้แต่ในยุคที่ พระพุทธเจ้ายังมีพระชนม์ชีพอยู่ พวกเสนาอำมาตย์ในยุคนั้น ยังไม่เว้นนิสัยนี้จริงๆ 55 ) ................................ ๑๖. กวางไล่กินเสือ สิบหกฝันว่า เนื้อสมัน นั้นไล่เสือ พยัคฆ์เบื่อ เบือนหน้า เข้าป่าหาย จึงมีพุทธ บรรหาร ประทานทาย ว่าสานุศิษย์ ทั้งหลาย จะสู้ครู จะหักหาญ ท่านผู้ใหญ่ ให้เป็นน้อย สำทับถ้อย ขี่ข่ม คารมขู่ ยกย่องกาย หมายประกวด อ้างอวดรู้ จะลบหลู่ ขู่ซ้ำ ด้วยคำพาล ลูกจะกล้า ด่าทอ พ่อและแม่ มิเห็นแก่ บาปกรรม ทำร้าวฉาน บ้างทุบติ ชี้ด่า อย่างสามานย์ บ้างประหาร มารดา บิดาตน บ่าวจะลุก ขึ้นมา ด้วยอาฆาต อาละวาด ปล้นแทง ทุกแห่งหน ผู้เป็นนาย จะพ่ายพับ ลงอับจน ภัยสังคม ท่วมท้น ไปทั้งเมือง ................................ ๑๖. เสือกลัวแพะ ( คนดี ถูกคนชั่ว ที่ได้รับอำนาจประทุษร้าย ) ทรงสุบินเห็นแพะไล่กัดกินเสือ พระพุทธองค์โปรดให้คำทำนายว่า ในอนาคตกาลข้างหน้าโน้น ในยุคสมัยที่คนไร้ศีลธรรม คนดีจะถูกคนชั่วเบียดเบียน และจะต้องหลบหลีกซ่อนเร้นไป เพราะความกลัว เหมือนเสือหนีแพะฉะนั้น ภายหน้า คนชั่ว หรือคนที่ไม่ดี จะเรืองอำนาจ และใช้อำนาจไม่เป็นธรรม ทำให้คนดีถูกทำร้าย หรือไม่ได้รับความเป็นธรรม ต้องหลบหนี ซ่อนตัวจากภัยร้ายเหล่านี้ เหมือนเสือซ่อนตัวจากแพะนั่นเอง  กวางไล่กินเสือ สิบหกฝันว่า เนื้อสมัน นั้นไล่เสือ พยัคฆ์เบื่อ เบือนหน้า เข้าป่าใหญ่ จึงมีพุทธ บรรหาร ประทานไว้ ว่าศานุ- ศิษย์ไซร้ จะสู้ครู จะหักหาญ ท่านผู้ใหญ่ ให้เป็นน้อย สำทับถ้อย ขี่ข่ม คารมขู่ ยกย่องกาย หมายประกวด อ้างอวดรู้ จะลบหลู่ ขู่ซ้ำ ด้วยคำพาล ลูกจะกล้า ด่าทอ พ่อและแม่ มิเห็นแก่ บาปกรรม ทำร้าวฉาน บ้างทุบตี ชี้ด่า อย่างสามานย์ บ้างประหาร มารดา บิดาตน บ่าวจะลุก ขึ้นมา ด้วยอาฆาต อาละวาด ปล้นแทง ทุกแห่งหน ผู้เป็นนาย จะพ่ายพับ ลงอับจน ภัยสังคม ท่วมท้น ไปทั้งเมือง  คิดเหมือนกันป่าวอ่ะ ว่าคนแต่งกลอนบทนี้ แต่งอะไรตลกๆ อีกแล้วอ่ะ รู้เลยว่า เป็นพวกเจ้ายศเจ้าอย่าง ทำตัวสูงส่งเสียเหลือเกิน ไม่สนว่า ใครจะชั่ว ใครจะดี ใครจะรังแก ใครจะเดือดร้อน สนใจอยู่อย่างเดียวว่า ใครแค่ได้ชื่อว่า ชั้นเป็นครู กูรูต้องถูกตลอด ใครแค่ได้ชื่อว่า ชั้นเป็นพ่อแม่ แกรต้องบูชาชั้นตลอด แค่ได้ชื่อว่า ชั้นเป็นนาย เธอต้องเป็นฟายชั้นต่ำตลอด อย่ามีหือ ห้ามส่งเสียง ต้องโดนเหยียบเอาไว้อย่างนั้น อย่าคิดจะมาเทียบชั้น สมแล้วที่เป็นคนดึกดำบรรพ์ แต่ยังไม่วายแสดงนิสัยดัตจริต ทิ้งเอาไว้ให้คนรุ่นหลัง ได้หัวเราะเยาะ ในความทึนทึกได้อีกนะ ( สังเกตุดูดิ บทอื่นๆ แกแต่งกลอน คล้องจอง สละสลวย โอเคอยู่นะ แต่มีบทนี้ กับบท แม่โคดูดนมลูก 2 อันนี้แหละ พี่แกจะแสดงกำพืด ขึ้นมาทันที อคติกับลูกและลูกศิษย์สุดๆ ลองกลับไปอ่านดู ขำไม่ออกเลย ) ก็ไม่มีอะไรมาก เราก็แค่อคติทวนกระแสพี่แกไปแค่นั้นเอง พี่แกเข้าข้างพ่อแม่ ด่าลูกๆ จนเกินเหตุ ด่าลูกศิษย์สู้ครูอาจารย์อยู่นั่น ก็เลยมีหมั่นไส้บ้าง อะไรบ้าง แค่นับแกเป็น idol ด้านแย่ๆ คนหนึ่ง ( บางหัวข้อ ) แค่นั้นเอ๊งงง ไม่มีอะไรจริงๆ คริๆๆ  พรุ่งนี้อย่าลืมมาต่อกัน ที่บทสรุปของหัวข้อพระสุบินกันนะคะ เป็นการสรุปแบบสวยงามมากเลย >>> To Be Continue >>>
|
ไส้เดือนอเวจี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] เมื่อเราไม่มีเวลาเพียงพอที่จะไปเรียนรู้ประสบการณ์ทุกอย่าง ได้ด้วยตนเอง ก็จงมีเวลารับรู้ถึงประสบการณ์ของคนอื่น เพราะเราคงมีเวลาไม่มากพอที่จะประสบมันด้วยตนเอง แม้ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ตาม Link |
||||||||||||
