ป้าพนอจันขอเล่า 11
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณน้องๆหลานๆทุกท่านที่ติดตามอ่านมาถึงตอนที่ 11 ป้าพยายามมาเล่าต่อให้เร็วขึ้น หยุดอยู่บ้านไม่มีอะไรทำก็อ่านเรื่องของป้าแก้เหงา ชีวิตถ้าไม่เคยรู้รสชาติของความเสียใจผิดหวังเลย ก็คงจืดชืด บทเรียนสอนใจที่ได้จากเรื่องของป้าหลายอย่าง หวังว่าจะพอเป็นประโยชน์บ้าง เมื่อสามีหายไป ช่วงนั้นป้าก็ได้ลูกสาวคนเล็กที่เพิ่งแต่งงานและลูกเขย เป็นเพื่อนปลอบใจ ลูกสาวดีมากเลย คอยดูแลเอาใจใส่แม่ งานเลิกรีบกลับบ้าน ซื้ออาหารของชอบมาให้แม่ แม่ก็ได้แต่ชิมไปพอไม่ให้ลูกเสียน้ำใจ ลูกเขยก็ดี คอยเป็นห่วง ถามไถ่ว่าแม่กินข้าวหรือยัง นิดๆหน่อยจากลูกหลานแค่นี้ คนเป็นแม่ก็ชื่นใจ ไปไหนกับลูก เขาก็จูงมือแม่ตลอด เพราะรู้ว่าแม่ตอนนี้ จิตใจไม่เข้มแข็ง ไม่มีสติสตังเหมือนปรกติ วันๆกดโทรศัพท์เหมือนคนบ้า โทรไปตามหาที่ตามตรวจคนเข้าเมืองชายแดนต่างๆที่สามีเคยไป เช่นด่านเจดีย์สามองค์ กาญจนบุรี ด่านที่ออกไปพม่า ด่านที่อำเภอคลองลึก จังหวัดตราด ด่านที่ อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย ด่านที่ อำเภอ แม่สอด จังหวัดตาก ด่านที่ โรงเกลือ จังหวัด อรัญประเทศ ด่านที่ คลองสอง จังหวัด ระนอง เรียกว่าด่านทุกด่านที่สามีเคยไป ป้าก็ขวนขวายหาเบอร์โทรไปสอบถามจนหมด เพียงเพื่อหวังว่าจะมีใครได้พบเห็นเขาบ้าง ป้าบอกลักษณะและรูปพรรณสัณฐาน ทะเบียนรถ แก่ตรวจคนเข้าเมือง แต่ก็ไม่มีใครพบเห็นเขาเลย แสดงว่า เขาไม่ได้ออกไปไหน อยู่เมืองไทย นอกจากนี้ ป้ายังไล่โรมศัพท์ไปตามโรงแรมที่ตั้งอยู่แทบชายแดน เพราะเมื่อตอนไปเที่ยว ป้าจะสังเกตุเอาไว้ว่ามีโรงแรมอะไรอยู่บ้าง เรียกว่าโทรศัพท์เหมือนบ้าเลย ใครเคยเป็นเหมือนป้าบ้าง เมื่อความกังวลห่วงใยมันเกินจะแก้ ป้ายอมรับ ว่านับวันที่เขาหายออกไป ไม่มีวันไหนที่ป้าจะนอนหลับ กลัวเขาไปถูกฆ่าชิงทรัยพ์ที่สุด กลัวคนตีหัวเขาแล้วถีบตกเหวไป เหมือนที่เคยอ่านข่าว จะเป็นจะตายอย่างไรก็ขอให้ได้เห็นหน้าเถอะ เรื่องที่ทำกับป้าเอาไว้ เป็นเรื่องเล็กไปแล้ว ป้าไม่ลืมที่จะไปที่บริษัทที่ขายตั๋วเครื่องบินที่ซอย สุขุมวิท๓๓/๑ เพื่อสอบถามเรื่องตั๋วเครื่องบิน ที่เขาซื้อไว้ โชคดี ที่เป็นตั๋วแบบราคาแพง จึงสามารถเปลี่ยนวันบินได้ เรียกว่าอย่างน้อยก็ไม่เสียเงินเปล่า ป้าก็ได้แจ้งให้ทางบริษัททราบว่าเขาหายไป ไม่ไปสนามบินตามกำหนดที่ระบุไว้ในตั๋ว ทางบริษัทก็ดีมากเลย เอาใจใส่เป็นห่วงเป็นใยไปด้วย บอกไม่มีปัญหาเรื่องตั๋ว เขาจะช่วยเต็มที่ เมื่อล่วงเข้ามาเป็นอาทิตย์ที่สอง ที่ไม่ได้ข่าวเขา ป้าจึงตัดสินใจ โทรไปญี่ปุ่น โทรไปหาเพื่อนที่ทำงานเก่าของสามีก่อน เล่าให้เขาฟังว่า สามีหายไป เขาตกใจมาก ดูลาดเลาจากเพื่อนแล้ว ป้าก็โทรหา ซาโจ้ เจ้านายเขา โชคดี ที่เมื่อก่อนที่อยู่ญี่ปุ่น เรามีที่พักอยู่ที่บริษัท เลยค่อนข้างคุ้นเคยกับซาโจ้ ป้าเล่าให้ซาโจ้ฟังว่า สามีหายไปสองอาทิตย์ โดยไม่ได้รับการติดต่อเลย เป็นห่วงเขามาก ซาโจ้ ก็ตกใจ เหมือนเป็นลางอะไรสักอย่าง ที่ป้าโทรไปหาซาโจ้ วันนั้น หลังจากป้าวางสายจากซาโจ้ สามีโทรเข้ามาหาพอดี ป้าดีใจมากๆ มือไม้สั่นไปหมด ก่อนหน้านั้น ป้าโทรศัพท์ปรึกษาเพื่อนเกี่ยวกับเรื่องภาษาญี่ปุ่น ป้าเตรียมพูดคำว่า มาเริ่มต้นกันใหม่ แต่ป้าพูดไม่เป็น จึงโทรไปถามเพื่อน เพื่อนก็ได้สอนมา เมื่อได้ยินเสียงสามีทางโทรศัพท์ ป้าจึง บอกเขาไปว่า มาเริ่มต้นกันใหม่ หรือ ภาษาญี่ปุ่น เขาว่า ยาริเนาซึ ดีนะที่ป้า เลือกใช้คำถูกต้องถูกเวลา เมื่อเขาได้ยินคำนั้น เขาเข้าใจทันทีว่า ป้ายกโทษให้เขาแล้ว ทำให้เขาใจชื้น เขาบอกตอนหลังว่า ดีใจมาก ที่ได้ยินป้าพูดคำนั้น เขาบอกเหมือนเขายกภูเขาออกจากอก อยากกลับมาหาเดี๋ยวนั้นเลย ตอนนั้นป้าก็ถามเขาว่า คุณอยู่ที่ไหน เขาบอกเขาอยู่ไกลมาก ป้าก็ถามว่าอยู่ไหน เขาบอก เขาอยู่ชายแดน พม่า ป้านึกไม่ผิดเลย ว่าเขาต้องไปชายแดน แต่เป็นชายแดนไหนเท่านั้นแหละ เขาบอกต่อว่า เขาจะโทรมาหาอีก รอรับด้วย ป้าวางโทรศัพท์ไปด้วยหัวใจที่เหมือนต้นไม้ที่ได้น้ำ ตัวร้อนวูบวาบ รีบโทรไปญี่ปุ่น ให้ซาโจ้และเพื่อนเขารับทราบว่า เขาติดต่อมาแล้ว ดีใจจังเลยที่เขา ไม่เป็นอะไร เขาโทรมาอีกครั้ง ว่าพรุ่งนี้เขาจะเข้ามากรุงเทพ ให้ป้ารออย่าไปไหน ป้าเอาข่าวนี้ไปเล่าให้ลูกฟัง ลูกก็พลอยดีใจไปด้วย อยากจะบอกว่าในระหว่างที่ไม่ได้ข่าวสามี ป้าทานอาหารไม่ได้เลย ทำให้น้ำหนักลดลงอย่างรวดเร็ว ป้าซูบไปชนิดเห็นได้ชัด อันนี้เป็นข้อยืนยันทฤษฎีเกี่ยวกับ เรื่องจิตใจ กับ การรับประทานเกี่ยวเนื่องกัน เมื่อมีอาการไม่สบายใจอย่างมาก ทำให้สมองส่วนที่สั่งการเรื่องการรับประทาน เหมือนไม่ยอมทำงาน ป้าไม่อยากทานอะไรเลย แม้แต่ปูม้าสดๆของโปรด ป้าฝืนร่างกายแต่และวัน พอให้ได้ทานอาหารสำหรับจะทานยาตอนเช้าเท่านั้น จากการที่เขาหายไปสองอาทิตย์ น้ำหนักป้าลดไป สิบกิโล อย่างไม่น่าเชื่อ จาก แปดสิบสี่กิโล ตอนที่เขาไป ตอนนั้นเหลือ เจ็ดสิบสี่กิโล เรียกว่า ผอมไปเห็นได้ชัด แต่ป้าไม่ได้ดีใจเลยที่น้ำหนักหายไป เพราะเรื่องแบบนี้ เพราะมันเครียดมาก แต่ละวันแต่ละคืนที่ผ่านไป มันช่างยาวนานมาก ถ้าไม่มีลูกสาวคอยให้กำลังใจอยู่คงเป็นอะไรไปแล้ว ก็ได้บอกกับลูกไปว่า ลูกทำหน้าที่ดูแลแม่อย่างนี้ นับเป็นกุศลของลูกมาก ที่ได้ดูแลเอาใจใส่แม่ในยามที่แม่ไม่มีใคร ขอกุศลที่ลูกได้ปฏิบัติต่อแม่ครั้งนี้ นำให้ลูกรักมีแต่ความสุขความเจริญ ลูกสาวก็ร้องไห้กอดแม่ อยากจะขอเสริมให้น้องๆหลานๆ ที่มีคุณแม่อยู่ใกล้ๆ หรือไม่ได้อยู่ใกล้ก็ดี แม่เลี้ยงดูลูกมาด้วยความลำบากนับแต่อุ้มท้อง พ้นท้องออกมาก็ต้องอาบน้ำป้อนข้าว กว่าจะเป็นตัวเป็นตนขึ้นมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้ามีโอกาสตอบแทนบุญคุณท่าน แม้ด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่น การหาของกินของใช้ที่ท่านชอบมาฝาก คนเป็นแม่ก็ชื่นใจหาอะไรเปรียบ แม่ไม่ต้องการสิ่งใดจากลูก นอกจากอยากเห็นลูกเจริญเติบโต เป็นหลักฐาน มีความสุขกัยครอบครัว เมื่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ ก็จงดูแลปรนนิบัติท่านให้อยู่ดีมีสุข อย่าเพียงไปร้องไห้ เมื่อท่านจากไปแล้ว อย่าไปเคาะโลงเพื่อเอาอาหารไปให้ ยามที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ หมั่นนำอาหารคาวหวานไปให้ท่านได้รับประทาน พูดจาอ่อนหวานกับพ่อแม่ จะเป็นบุญกุศลส่งให้น้องๆหลานๆมีแต่ความสุขความเจริญ นอกเรื่องมามากแล้ว มาฟังกันต่อ ว่าเมื่อสามีป้าเขากลับมาแล้วเป็นอย่างไรบ้าง วันรุ่งขึ้น เขาก็โทรมาแต่เช้า ว่าขณะนี้ออกเดินทางจากจังหวัดเชียงราย คาดว่าคงจะถึงกรุงเทพฯตอนค่ำๆ ป้ารับโทรศัพท์ด้วยความดีใจ วันนั้นเป็นวันแรกในรอบสองอาทิตย์ที่ป้ายิ้มออก พอตกค่ำ ฝนตกหนัก ตกแบบไม่ลืมหูลืมตา สามีโทรมาบอกว่า ให้ไปรอเขาที่โรงแรมที่เราพักเป็นประจำ เวลากลับคอนโดไม่ได้ ป้าก็ไปเปิดห้องรอเขา ใจคอเหมือนสาวๆ กำลังรอคนรัก เกือบสามทุ่ม รถเขาก็แล่นเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ ป้าหัวใจตุ๋มๆตัอมๆ คิดถึงเขา อยากเห็นหน้าเขาเหลือเกิน เข้าใจแล้วว่า เรารักเขามากแค่ไหน ถึงเขาจะทำให้โกรธให้เกลียดเมื่อเกิดเรื่องใหม่ แต่ในขณะนี้ ใจป้ามีแต่เขา ความรักความผูกพันที่เราอยู่ร่วมกันมา ทำให้ป้าไม่สามารตัดเขาให้ขาดได้ ถ้าเอาความดีที่เขาทำมา ตลอดสิบปี กับความเลวที่เขาทำกับป้ามาชั่ง ความดีของเขาย่อมมากกว่า นึกถึงตอนเราแต่งงานกันใหม่ๆ ป้าไม่ได้รักเขาเลย แต่แต่งเพราะเหมือนตกบันไดพลอยโจน ด้วยกลัวน้องสาวว่าเรา ว่าไม่ยอมแต่ง ทั้งที่อายุมากแล้ว หาใครอีกไม่ได้แล้ว มีคนมาขอแต่งงานนี่ดีเท่าไหร่แล้ว ไม่ใช่สาวจะได้เลือกได้ ป้าแต่งกับเขามา เขาดูแลเอาใจใส่ดีมากๆ ตอนแต่งกันใหม่ๆ เขาอาบน้ำให้ป้าทุกวัน จะนอนก็ห่มผ้าให้ จะไปไหนออกจากบ้านวางรองเท้าไว้รอ อยากได้อะไร เพียงเอ่ยว่าไปเห็นมา ก็รีบไปหามาให้ ลูกสาวอยากได้บ้านก็ซื้อให้ ลูกสาวอยากมาญี่ปุ่น ก็ออกค่าใช้จ่ายให้หมด เรียกว่าความดีเขาท่วมใจ สองเดือนที่เขาทำผิดไป นำมากลบลบกัน ป้าว่า พอรับได้ อยากจะให้คนที่กำลังจะเลิกกับสามี ลองเอาข้อนี้มาพิจารณาด้วย ความดี ความชั่ว ของสามี ข้อไหน มากกว่ากัน วันนี้ขอจบก่อน เพราะต้องออกไปดูพลุ จะรีบมาเล่าให้ฟังต่อเร็วๆนี้
Create Date : 28 กรกฎาคม 2550
63 comments
Last Update : 14 ธันวาคม 2555 9:41:01 น.
Counter : 3017 Pageviews.
โดย: แม่นางแอบสตางค์ IP: 59.129.145.38 28 กรกฎาคม 2550 16:27:32 น.
โดย: ก้อยปลา 28 กรกฎาคม 2550 17:43:20 น.
โดย: honeynut 28 กรกฎาคม 2550 18:04:51 น.
โดย: ติ๊กจัง(Kana Jan) IP: 218.223.248.187 28 กรกฎาคม 2550 19:56:48 น.
โดย: แม่น้องเบนส์ IP: 218.186.9.2 28 กรกฎาคม 2550 21:02:01 น.
โดย: ษิตรา IP: 58.11.25.81 28 กรกฎาคม 2550 21:46:16 น.
โดย: กีวี่ IP: 85.201.145.145 28 กรกฎาคม 2550 21:50:12 น.
โดย: thattron IP: 221.196.242.58 28 กรกฎาคม 2550 22:02:36 น.
โดย: journy IP: 85.226.70.223 28 กรกฎาคม 2550 22:35:00 น.
โดย: yingcat IP: 203.113.56.10 28 กรกฎาคม 2550 22:58:42 น.
โดย: hamble pie IP: 80.42.60.57 28 กรกฎาคม 2550 23:47:26 น.
โดย: caramella (caramella ) 29 กรกฎาคม 2550 1:36:10 น.
โดย: Mimi Mice IP: 74.173.1.211 29 กรกฎาคม 2550 3:19:18 น.
โดย: ฑีรฒ 29 กรกฎาคม 2550 3:23:49 น.
โดย: ตามรักคืนใจ IP: 210.203.186.228 29 กรกฎาคม 2550 5:50:50 น.
โดย: ป้อม kanu_memphis IP: 74.185.165.26 29 กรกฎาคม 2550 7:34:05 น.
โดย: นินร้อย IP: 58.169.210.59 29 กรกฎาคม 2550 9:26:10 น.
โดย: Rapee IP: 66.175.194.143 29 กรกฎาคม 2550 11:32:48 น.
โดย: Tai-Sarunya IP: 202.8.84.29 29 กรกฎาคม 2550 12:53:00 น.
โดย: Kwan IP: 88.113.101.197 29 กรกฎาคม 2550 15:49:05 น.
โดย: ป็อป IP: 218.186.9.1 29 กรกฎาคม 2550 17:25:12 น.
โดย: ยินดีค่ะ IP: 80.216.85.73 29 กรกฎาคม 2550 19:03:54 น.
โดย: Ssachiy IP: 124.86.142.141 29 กรกฎาคม 2550 20:26:13 น.
โดย: น้อง IP: 131.191.78.21 30 กรกฎาคม 2550 10:56:23 น.
โดย: srysch IP: 210.203.186.55 30 กรกฎาคม 2550 21:44:40 น.
โดย: Oui Jasminchen IP: 80.135.253.165 30 กรกฎาคม 2550 23:20:17 น.
โดย: Jedyne IP: 80.223.127.99 30 กรกฎาคม 2550 23:28:45 น.
โดย: กุลธิดา IP: 206.74.208.220 31 กรกฎาคม 2550 0:07:28 น.
โดย: กุ๊ดจัง IP: 124.121.99.55 31 กรกฎาคม 2550 0:10:23 น.
โดย: เสียงซึง 31 กรกฎาคม 2550 2:39:53 น.
โดย: nana IP: 90.194.87.139 31 กรกฎาคม 2550 5:12:13 น.
โดย: หอย IP: 222.123.225.158 31 กรกฎาคม 2550 9:17:52 น.
โดย: หนิง IP: 58.9.145.228 31 กรกฎาคม 2550 11:33:16 น.
โดย: อิจิโงะจัง IP: 203.146.147.122 31 กรกฎาคม 2550 11:34:17 น.
โดย: อดีตนักกินจุก IP: 124.26.78.230 31 กรกฎาคม 2550 19:14:21 น.
โดย: Jingx IP: 58.64.107.243 31 กรกฎาคม 2550 23:26:56 น.
โดย: UareU IP: 125.24.39.166 1 สิงหาคม 2550 0:10:26 น.
โดย: แม่เปิ้ล(ลานศิลป์) IP: 125.27.222.182 1 สิงหาคม 2550 11:16:11 น.
โดย: จิตตรา IP: 210.203.170.59 2 สิงหาคม 2550 11:44:23 น.
โดย: gigaga IP: 125.24.16.66 2 สิงหาคม 2550 14:09:11 น.
โดย: John13 IP: 211.9.62.97 2 สิงหาคม 2550 14:34:21 น.
โดย: ตุ๊ IP: 124.120.207.204 3 สิงหาคม 2550 6:17:29 น.
โดย: pa die IP: 80.228.198.163 25 สิงหาคม 2550 21:07:50 น.
โดย: BongKet 12 ธันวาคม 2550 16:15:53 น.
โดย: wapple IP: 58.165.56.109 20 ธันวาคม 2550 7:34:20 น.
โดย: เรณมาศ IP: 74.136.170.60 18 มกราคม 2551 10:29:37 น.
โดย: amp IP: 117.47.127.41 1 กรกฎาคม 2551 23:46:19 น.
โดย: melodyfair IP: 80.1.163.154 4 เมษายน 2554 6:28:58 น.
โดย: maria IP: 171.4.92.237 24 กันยายน 2554 13:02:34 น.
Location :
กรุงเทพฯ Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 291 คน [? ]
ป้าพนอจัน เกิด วันที่ ๒ พฤกษภาคม ๒๔๙๔ เป็นคนกรุงเทพ เกิด ที่ เขตดุสิต ถนนสุโขทัย ชอบทำอาหาร ชอบดอกไม้ ชอบท่องเที่ยว ตอนนี้แต่งงาน มาอยู่ประเทศญี่ปุ่น ได้ 16 ปี
อ่านแล้วรักและคิดถึงแม่มากกกกก
รีบมาเล่าต่อนะคะ