|
ตอนที่ 6 การเยี่ยมเยือน ผู้แปล Rosaline เรียบเรียงโดย Machu Pichu
ตอนที่ 6 การเยี่ยมเยือน ผู้แปล Rosaline เรียบเรียงโดย Machu Pichu
Visitation การเยี่ยมเยือน
เถ้าแก่ฮานรู้สึกพึงพอใจที่พบว่าลูกชายเขาสามารถบริหารจัดการงานที่ร้านได้ดี ดั่งที่เขาคาดหวัง เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังรู้สึกกังวลใจเมื่อได้ฟังปัญหาของบุตรชายเมื่อครั้งที่เดินทางไปวัด ช่วงนี้รู้สึกว่าจะมีรายงานเกี่ยวกับการโจรกรรมและการปล้นมากขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาเสียเลย เขาถอนหายใจ พลาง เคาะขี้ยาสูบลงในที่ทิ้งผงยาสูบ พี่ซอและข้ามีความเห็นตรงกันว่า นี่คือผลกระทบจากการปฏิรูปทางเศรษฐกิจที่ทำให้ชาวไร่ชาวนาที่ยากจนอยู่แล้ว ก็ยิ่งยากจนขึ้นไปอีก ยองจุนพูดขณะที่เทน้ำชาให้พ่อของเขา.
พี่ซอรึ? อ่า... ใช่ชายหนุ่มที่มาช่วยเจ้าไว้ใช่ไหม คนที่เจ้าบอกว่าเขาให้ความช่วยเหลือพวกโจรแทนที่จะจับพวกนั้นเข้ากรงขังนั่นรึ?
ขอรับ ท่านพ่อ ข้าคิดว่าพวกโจรเหล่านั้น คงถูกบีบให้เข้าสู่วงจรอาชญากรรมโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะทรัพย์สินหรือ ธุรกิจของพวกเขาถูกพวกพ่อค้าหัวหมอโกงไปจนสิ้นเนื้อประดาตัว พอพี่ซอให้โอกาสพวกเขาแก้ตัวใหม่ ด้วยการหางานและที่พักให้ พวกเขาก็กลับเนื้อกลับตัวกลายเป็นคนงานที่ซื่อสัตย์และขยันขันแข็งเฉกเช่นคนงานอื่นๆได้ขอรับ พี่ชายข้าคนนี้ช่างเป็นคนที่ฉลาดและมีน้ำใจจริงๆ ยองจุนไม่สามารถจะหาคำใดมากล่าวยกย่องความดีของยุนบกได้ เด็กหนุ่มคนนี้ ช่างเป็นคนที่มีความกล้าหาญ และ มีน้ำใจเอื้อเฟื้อต่อคนอื่นจริงๆ เถ้าแก่ฮานกล่าวอย่างเห็นด้วย เขารู้สึกพอใจที่ยองจุนได้พบเพื่อนที่ดี
ใช่ขอรับ ท่านพ่อ นี่เองที่ทำให้ข้าคิดว่าพวกเราน่าจะทำอะไรให้กับคนยากไร้บ้าง สิ่งที่พวกเขาต้องการคือโอกาสที่จะพิสูจน์ว่าพวกเขาก็ทำอะไรตอบแทนคืนให้กับประเทศนี้ได้เช่นกัน ยองจุนกล่าว โดยหวังว่าพ่อของเขาจะเห็นชอบด้วย
เถ้าแก่ฮานมองยองจุนด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เคยได้ยินลูกชายตนเองปรารถนาที่จะทำอะไรเพื่อคนที่ต่ำต้อยกว่ามาก่อนเลย ที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เขาก็จะให้ความสนใจแต่เรื่องการเรียนรู้ทำธุรกิจ หรือ ไม่ก็ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆเขาเท่านั้น ความที่ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ใจในงาน และความสามารถที่ยังไม่ปรากฎออกมาของยองจุน ทำให้เถ้าแก่ฮานไม่กล้าฝากความหวังในตัวลูกเขามากนัก แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าชายหนุ่มเพื่อนเขาคนนี้จะสามารถเปลี่ยนแปลงลูกชายของเขาได้
แล้วเจ้าตั้งใจจะทำอะไรรึ? โรงเรียนขอรับ ข้าคิดอยากจะเปิดโรงเรียนเพื่อผู้ยากไร้มาโดยตลอด ขอรับ เจ้าเคยคิดงั้นรึ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? นับว่าเป็นข่าวใหม่สำหรับเถ้าแก่ฮานจริงๆ
ตั้งแต่ข้ายังเป็นเด็กแล้ว ขอรับ ยองจุนรีบเสริมต่อทันที เมื่อเห็นว่าพ่อของเขาสนใจเรื่องที่เขากำลังเล่าอยู่นี้ ก็ตอนที่ท่านพ่อพาข้าออกไปยังหมู่บ้านไงขอรับ ข้าสังเกตเห็นว่า พวกคนยากจนทั้งหลายยังต้องการความช่วยเหลืออยู่มาก หากมีโรงเรียนให้พวกเขาสักแห่ง พวกเขาจะสามารถดูแลและป้องกันตัวเองได้ จากการถูกเอารัดเอาเปรียบทางสังคม ส่วนความรู้ที่เขาได้รับมา ก็ยังสามารถช่วยพัฒนาประเทศให้ก้าวหน้าขึ้นไปอีก มันก็แค่นั้นเองขอรับ เพียงแต่ตอนนั้น..ข้า...ยังไม่มีความกล้าพอที่จะทำมันเป็นจริงได้จนกระทั่งถึงตอนนี้
แล้วอะไรที่ทำให้เจ้ามีความกล้าขึ้นมาล่ะ? เถ้าแก่ฮานถาม แม้พอจะเดาคำตอบเขาได้
ก็เพราะพี่ซอน่ะสิ ขอรับ ข้าได้เรียนรู้หลายๆสิ่งจากเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม เขาจะทำมันด้วยความเชื่อมั่น ความเข้าอกเข้าใจ และ ความศรัทธาอันแรงกล้า มันทำให้ข้าฉุกคิดได้ว่า ข้าเอง ก็ไม่ควรกลัวที่จะลงมือทำในสิ่งที่ถูกต้องน่ะ ขอรับ ยองจุนมองอย่างอ้อนวอนไปที่พ่อของเขาโดยหวังว่าพ่อเขาจะเข้าใจ
อ่า ตอนนี้ลูกของเขาได้โตขึ้นแล้วจริงๆ เถ้าแก่ฮานยิ้มด้วยความปลื้มใจ
พ่อชักอยากเจอพี่ชายซอของเจ้าแล้วซิ เขาดูเหมือนจะไม่ใช่ชายหนุ่มธรรมดาทั่วไปเลยจริงๆ
ข้าสามารถเชิญเขาให้มาพบท่านได้ขอรับ ท่านพ่อ เพียงแต่ว่า ช่วงนี้เขาน่าจะยังยุ่งอยู่มากกับงานที่โรงกระดาษขอรับ
โรงกระดาษงั้นรึ? เขาทำงานที่โรงกระดาษรึ? มันอยู่ที่ไหนล่ะ? เถ้าแก่ฮานรู้สึกแปลกใจที่เพื่อนของลูกชายเขาคนนี้เป็นคนใช้แรงงานทั่วไป
มันตั้งอยู่ที่ หมู่บ้านที่ห่างจากเมืองอูริยองไปอีกสามไมล์ขอรับ อาจารย์ของเขาคือท่านซุกควอน ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ ยองจุนรีบพูดไปเมื่อเห็นสีหน้าพ่อเขาที่แสดงออกมา แต่ข้าเชื่อว่า พี่ซอต้องเป็นบัณฑิตผู้มีความรอบรู้แน่ๆ เพียงแต่ข้ายังไม่มีโอกาสที่จะถามเขาถึงสาเหตุที่เขาต้องไปทำงานที่โรงกระดาษ ข้ายังหาโอกาสที่เหมาะสมไม่ได้
อย่าโง่น่า จุงนา นั่นไม่ใช่ประเด็นที่เราจะต้องพูดถึง เ ถ้าแก่ฮานตำหนิลูกชาย ตราบใดที่เขาเป็นคนดี พ่อก็ไม่สนใจหรอกว่า เขามีชนชั้นฐานะเป็นอย่างไร
ยองจุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก การที่พ่อเขาไม่สนใจเรื่องการเหยียดชนชั้นแล้ว นั่นย่อมแสดงว่าเรื่องที่เขาหนักใจอีกเรื่องหนึ่งก็มีความเป็นไปได้มากขึ้นที่พ่อเขาจะยอมรับมัน
ท่านพ่อ ข้าลืมอีกเรื่องหนึ่งไปเลย ตอนที่ท่านไม่อยู่ที่นี่ ข้าได้ทำการสั่งกระดาษจากโรงกระดาษของอาจารย์ซุกควอน เพราะสินค้าคงคลังกำลังจะหมด ท่านคิดว่า พวกเราควรจะเจรจาต่อรองทำสัญญากับซื้อขายแบบถาวรกับเขาไหม ขอรับ? เขาเพิ่มเติม
อ่า นับเป็นการเริ่มต้นที่ดีจริงๆ หากลูกชายเขาสามารถที่จะสานต่อสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้ต่อไปเรื่อยๆ ความกังวลใจของเขาที่มีต่อลูกชายเขาก็จะเบาบางลงเรื่อยๆ
ข้าเห็นด้วย ไว้ข้าจะลองคิดดูอีกที เจ้าทำได้ดีมาก จุงนา เถ้าแก่ฮานยิ้มอย่างชื่นชม
ท่านพ่อ ข้าสนใจที่จะไปเที่ยวชมโรงกระดาษกับพี่ซอ เพื่อจะเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับกระบวนการทำกระดาษขอรับ มันจะเป็นอะไรไหม หากพรุ่งนี้ข้าจะขอหยุดงาน?
ได้สิ เจ้าไปเถอะ, เถ้าแก่ฮานพยักหน้า
ท่านลุง, ข้าขอไปด้วยได้ไหมคะ?
ชายทั้งสองเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่ามีคยองมีอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องด้วย พวกเขาเกือบลืมเสียสนิท เพราะโดยปกติแล้ว เถ้าแก่ฮานจะเรียกให้ลูกชายเข้าพบในห้องทำงาน แต่เพราะเขาออกไปทำธุระข้างนอกนานอยู่หลายสัปดาห์ เมื่อเขากลับมา เขาจึงอยากจะพบทั้งสองคนพร้อมๆกัน จึงเรียกให้มารวมตัวกันที่ห้องโถงหลัก นางนั่งเงียบมาตลอด ได้แต่ฟังบทสนทนาของพวกเขา ซึ่งพวกเขาจะไม่มีทางรู้เลยว่านางอยู่ที่นั่นด้วย หากนางไม่พูดขึ้นมา
โฮ่ๆ ข้ารู้ว่าทำไมนางถึงอยากไปด้วยขอรับ! ยองจุนพูดขึ้นทันที และยิ้มกว้างให้คยองมีที่กำลังหน้าแดง
ทำไมรึ? เหตุผลอะไรกันล่ะ? เถ้าแก่ฮานสงสัย เพราะปกติหลานสาวของเขาจะไม่ชอบออกไปข้างนอก หากไม่มีกิจธุระจำเป็นจริงๆ
ทำไมนะเหรอขอรับ ก็เพื่อจะได้เจอพี่ชาย..... ยองจุนพูดด้วยแววตาประกายยิบยับพร้อมที่จะแกล้ง ท่านพี่! คยองมี ขัดจังหวะขึ้นมาด้วยความเขินอาย
โอ้ นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสมนักนะ หลานรัก เถ้าแก่ฮานให้เหตุผลอย่างสุขุม แต่แฝงรอยยิ้มใต้เคราของเขาไว้ ดูเหมือนว่าความหวังที่จะจับคู่ระหว่างคยองมีกับลูกชายเขา คงจะไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว เขาเข้าใจดี ถึงแรงปรารถนาของหนุ่มสาว ทำไมน่ะรึ ก็เพราะเขาและภรรยาก็ดูจะเป็นคู่ที่ไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง ในตอนที่พวกเขาพบกันใหม่ๆก่อนที่จะแต่งงานกันในภายหลัง เขายิ้ม เมื่อมองไปเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยของคยองมี
แต่ข้าเชื่อว่า เจ้าจำเป็นต้องได้รับอากาศที่บริสุทธิ์บ้าง เขาส่ายหัว เมื่อเห็นนางยิ้มอย่างเบิกบานราวกับดอกไม้ เจ้าต้องแน่ใจนะว่า ได้เตรียมเสื้อผ้าไปให้เพียงพอสำหรับการเดินทางครั้งนี้ เพราะอากาศมันจะหนาวมากขึ้นเรื่อยๆ
ขอรับท่านพ่อ ข้าจะดูแลนางเอง ท่านไม่ต้องเป็นกังวลแต่อย่างใด
ขอบคุณค่ะ ท่านลุง.
ด้วยจิตวิญญาณอันแรงกล้าที่หวังจะพิชิตใจจองฮยาง ยองจุนจึงเพียรไปหานางที่หอนางโลมทุกๆเย็น เขาแวะที่นั่นเกือบจะทุกคืน เพียงแค่หวังว่าจองฮยางจะอนุญาตให้เขาเข้าพบ แต่นับจากคืนนั้น คืนที่เขาพาพี่ชายซอไปด้วย นางก็ไม่อนุญาตให้ใครได้พบอีกเลย เขากังวลใจว่า นางอาจจะไม่สบาย หรือเพราะ เขาได้ทำอะไรล่วงเกินนางไปในคืนนั้นด้วยความเมา จึงทำให้นางไม่อยากจะพบเขาอีก แต่ว่า คืนนั้นเขามีความสุขมากจริงๆ เขาได้พบคนๆหนึ่งที่เขาจะพึ่งพิงได้ คนที่มีทัศนคติแบบเดียวกับเขา และคนที่เขาอยากจะแบ่งปันความสุขทุกข์ร่วมกัน เขาก็คือพี่ชายซอนั่นเอง เอยองมองตามเสียงเรียกจากด้านนอก อ่า นั่นมันคุณชายฮานนี่นา เขามาอีกแล้วเหรอเนี่ย นางรู้สึกเสียดายแทนคุณชายที่ คุณหนูนางไม่ได้สนใจในตัวเขา เพราะเขาก็ดูเป็นคนดีคนหนึ่ง
คุณหนูไม่ต้องการพบใครในตอนนี้ค่ะ คุณชาย
ยองจุนผิดหวังกับคำตอบที่ได้ยินและเตรียมจะเดินออกไป จองฮยางมองออกไปทางหน้าต่างเมื่อได้ยินเสียงนั่น นางถอนหายใจเมื่อรู้ว่าไม่ใช่คนที่นางต้องการจะพบ เขาไม่ใช่คนที่นางอยากจะพบมากที่สุด นี่มันก็หลายวันแล้ว ทำไมเขาจึงไม่มาหานางอีก? เขากำลังคิดอะไรกันแน่นะ? หากนางรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน นางจะไปตามหาเขาเอง แล้วนางก็ฉุกคิดขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง
เอยอง นางเรียกสาวใช้ให้เข้ามา เจ้าช่วยไปบอกคุณชายฮานด้วยว่า คืนนี้ข้าจะเล่นดนตรีให้เขาฟัง
สาวใช้ประหลาดใจที่ได้ยินเช่นนั้น แต่ก็ทำตามคำสั่งของจองฮยาง นางจึงรีบไปตามเขากลับมา เมื่อยองจุนมาถึงตัวเรือน เขาก็ให้สัญญากับตัวเองว่า คืนนี้เขาจะไม่เมาอีก เขารู้สึกปลาบปลื้มใจมากที่จองฮยางยอมเปลี่ยนใจ นางมองดู เขาที่ค่อยๆจิบเหล้าในถ้วยอย่างระมัดระวัง นางแอบขำที่เห็นเขาดูเกร็งและกลัวว่าจะเผลอเมาขึ้น แล้วจะทำให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยได้ ซึ่งนั่นอาจจะทำให้นางปฏิเสธที่จะพบเขาอีก เขาทำให้นางนึกถึงช่างเขียน ในเรื่องความใสซื่อ ความไร้เดียงสาและความซื่อสัตย์ที่เขาแสดงออกมา แต่..เขาไม่ใช่ช่างเขียน... เขาไม่สามารถเข้าถึงจิตวิญญาณของนางได้แบบช่างเขียน . ขอบคุณเจ้ามาก สำหรับดนตรีอันไพเราะที่บรรเลงให้ฟังในคืนนี้ เขากล่าวหลังนางเล่นเพลงจบลง ขอบคุณท่านที่กรุณาข้าเช่นกัน คุณชาย ข้าเชื่อว่า ท่านไม่ได้มีเจตนาจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายในการพบกันสำหรับคืนนั้น เขาหน้าแดงเมื่อได้ยินเช่นกัน. โอ้ว, หรือว่านางโกรธ?
ไม่เลย คืนนั้นข้าไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้นเลยจริงๆ แต่เพราะวันนั้นข้ามีความสุขมากไปหน่อย เพราะข้าได้พบกับพี่ชายคนหนึ่งที่ข้าสามารถพูดคุยได้ด้วยทุกเรื่องนั่นเอง เขารีบอธิบาย. พี่ชายรึ? ใช่ พี่ซอ ข้านับถือเขาอย่างพี่ชายคนหนึ่ง หลังจากที่เขาได้ช่วยชีวิตข้าและญาติของข้าจากเหล่าขโมย นางกระพริบตา พลางสงสัยอยู่ว่าเขากำลังพูดถึงใครบางคนที่นางรู้จักหรือไม่ จะใช่ช่างเขียนไหมหนอ แล้วช่างเขียนไปเรียนรู้การต่อสู้มาจากที่ใดกัน?
แล้วเขาช่วยท่านไว้อย่างไร? นางถามด้วยความอยากรู้.
อ่าาาา เขาเยี่ยมยอดมากเลย ตอนนั้นข้ากำลังถูกโจรทั้งสามล้อมไว้ เพราะคนรับใช้ข้าโดนตีจนสลบไปในทันทีที่ พวกนั้นพุ่งมาทำร้าย ส่วนน้องของข้าก็โดนทุ่มไปที่พื้นอย่างแรง นางจึงไม่สามารถช่วยอะไรได้ โจรคนที่อยู่ด้านหลังกำลังจะพุ่งมาตีข้า แต่ทันใดนั้นเขาก็วิ่งมาพร้อมไม้พลองของเขา เขาตีโจรคนนั้นสลบไปในทันที ส่วนโจรที่เหลือก็โดนจัดการในเวลาไม่นานนัก เขายิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดก็คือ เขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วราวกับสายลม ทั้งๆที่มีสัมภาระแบกไว้อยู่บนหลัง ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าคนคนหนึ่งจะมีความสามารถได้มากเช่นนี้หากข้าไม่ได้เห็นมันด้วยตาของข้าเอง ไม่เท่านั้นนะ เขายังมีความเมตตากรุณามากอีกด้วย เขาช่วยรักษาโจรคนที่แขนหักจากการต่อสู้กับเขา และเขายังหางานและที่อยู่ให้กับพวกนั้นด้วย
ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่า ทำไมยุนบกจึงสามารถแบกยองจุนขึ้นได้ในคืนนั้น และนางยังรับรู้ได้แน่ชัดว่าเขามีความประทับใจในตัวยุนบกมากแค่ไหน ช่างเขียนคงต้องประสบกับเรื่องร้ายแรงมามากในช่วงที่ผ่านมา เกิดอะไรขึ้นกับเขาตลอดห้าปีที่ผ่านมานะ? นางต้องไปพบเขาให้ได้ แต่ตอนนี้นางกำลังกดข่มอารมณ์ปรารถนาซึ่งกำลังปะทุออกมา เพราะความอยากเจอเขาเหลือเกินอย่างสุดกำลัง
พี่ชายซอท่านนี้ ดูเหมือนจะชำนาญทั้งเรื่องการต่อสู้และการรักษาคนนะ อย่างนั้น เขาคงไม่ใช่บัณฑิตแน่ๆเลยใช่ไหมคะ ใครว่าล่ะ ข้าว่าเขาต้องเป็นบัณฑิตด้วยแน่ๆ เพราะลายมือของเขาช่างประณีตและงดงามนัก แต่ว่า ... เขาลังเลที่จะพูดต่อ แต่ว่า อะไรรึคะ? แต่ว่า มันน่าแปลกมาก ที่เขาเลือกที่จะทำงานอยู่ที่โรงกระดาษ แทนที่จะไปหางานสบายๆในเมืองทำแทนน่ะสิ โรงกระดาษอะไรเหรอคะ?
โอ้ว โรงกระดาษนั่นตั้งอยู่ห่างจากเมืองอูริยองไปสามไมล์ อาจารย์ของเขาคือท่านซุกควอน ข้าเคยพบเขาแล้ว ดูเหมือนเขาผ่านโลกมามาก ทำให้เขามีความรู้รอบตัวมากมาย ข้าเห็นความเข้มแข็งและความฉลาดฉายออกมาทางสายตาของเขา ข้าจะไปเยี่ยมชมโรงงานกระดาษในวันพรุ่งนี้กับน้องข้า พี่ซอบอกว่า เขาจะพาข้าไปดูขั้นตอนการทำกระดาษทั้งหมดให้เอง เพราะเห็นว่า ข้ามีความสนใจที่จะเรียนรู้ ข้าแน่ใจว่าท่านจะต้องเรียนรู้ได้มากทีเดียว นางพูดให้กำลังใจ แต่ตอนนี้ มันก็ดึกมากแล้ว คุณชาย ข้าคงต้องขอตัวก่อน
ใช่ มันดึกมากแล้วจริงๆ ข..ข้า..., เขาพูดติดขัด อยู่ๆก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา เขาหยิบของขวัญที่ซื้อมายื่นให้นาง เขาสงสัยว่า นางจะยอมรับมันไว้หรือไม่? นางสังเกตได้ถึงความลังเลที่เกิดขึ้นในตัวเขา มันคืออะไรคะ?
ข้า....ข้าซื้อสิ่งนี้....มาให้เจ้า เขาหยิบเครื่องประดับหยกทรงกลมขึ้นมา เจ้าช่วยรับของขวัญชิ้นนี้ไว้ได้ไหม? นางถอนหายใจ รู้ดีว่าคำตอบของนางอาจทำให้เขาต้องเจ็บปวด แต่เขายังเด็กนัก เขายังสามารถที่จะพบใครสักคนที่ยินดีจะยอมรับในตัวเขาได้อย่างเต็มหัวใจ
ข้าต้องขอโทษด้วยค่ะ คุณชาย หญิงต่ำต้อยอย่างข้าไม่คู่ควรกับของมีค่าเช่นนี้หรอก
ข้าไม่เคยสนใจว่าเจ้าเป็นอะไรเลย เขาทักท้วง หวังว่านางจะยินดีรับไว้เมื่อเขาอธิบายออกไป ข้าไม่ได้สนใจเรื่องสถานะของเจ้าเลย ท่านพ่อข้าก็เช่นกัน เขาจะต้องยอมรับเจ้าได้แน่ๆ
คุณชายคะ ข้ารู้สึกขอบคุณในการแสดงออกของท่าน และ ความกรุณาของท่านที่มองข้ามความแตกต่างระหว่างชนชั้นของพวกเราไป จะว่าไปแล้ว ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจมากที่ท่านคิดกับข้าแบบนั้น แต่ว่า ข้าไม่สามารถรับไมตรีจากท่านได้ เพราะข้าได้มอบหัวใจให้กับใครบางคนไปจนหมดแล้ว
โลกทั้งโลกเหมือนพังทลายไปต่อหน้าต่อตาเขา เขาตั้งความหวังไว้สูงมากว่านางจะยอมรับเขา แต่การได้ยินว่านางได้มอบหัวใจให้กับใครบางคนไปแล้วนั้น ทำให้เขารู้ว่า เขาไม่มีหวังที่จะคว้าใจนางมาครองได้แล้ว การได้ครอบครองคนๆ หนึ่งซึ่งหัวใจไม่ได้เป็นของเขา ก็เหมือนกับการถือแก้วน้ำ ที่ปราศจากน้ำในแก้ว นางรับรู้ถึงความเสียใจของเขา แต่นางทำอะไรให้เขาไม่ได้ นอกจากรู้สึกเห็นอกเห็นใจในตัวเขา
คุณชายคะ ได้โปรดลืมข้าเถอะค่ะ เวลาจะช่วยให้ท่านลืมข้าได้เอง สักวันท่านจะพบคนที่มาแทนที่ข้าได้ คนที่สามารถมอบหัวใจทั้งหมดให้กับท่านอย่างจริงใจ และตอนนั้นท่านจะพบกับคำว่าความสุขอย่างแท้จริง
งั้นข้า.. คงต้องขอตัวก่อน ราตรีสวัสดิ์ เขากล่าวพึมพำ หยิบเสื้อคลุมมาใส่อย่างเลื่อนลอย เขาวางเงินไว้และเดินออกไป จริงๆเขาอยากจะกล่าวคำว่า ลาก่อนมากกว่า เพราะเขารู้ดีว่าเขาคงจะไม่ได้กลับมาที่แห่งนี้อีก จองฮยางเข้าใจความหมายของเขา และมองดูเขาเดินจากไปอย่างช้าๆจนออกจากบริเวณที่พักไป นางสัมผัสเครื่องประดับรูปผีเสื้อที่ห้อยบนซอโกรีอย่างนุ่มนวล เขาทำงานที่โรงกระดาษงั้นรึ ตอนนี้นางอยากจะไปพบเขาเหลือเกิน แต่คงต้องรอให้พรุ่งนี้ผ่านไปก่อน เพราะยองจุนมีแผนจะไปหาเขาในวันรุ่งขึ้น
ยองจุนไม่รู้ว่าเขาจะต้องทำอะไรอีกต่อไปแล้ว เขามองไปรอบๆ ยังยืนนิ่งอยู่ด้านนอกหอนางโลม ตอนนี้ไม่มีอะไรที่มีความหมายสำหรับเขาอีกต่อไป เขาก้มหน้าเดินไปเรื่อยๆ จนถึงบ้านโดยไม่รู้ตัว คนรับใช้ได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ จึงไปเปิด แล้วก็ต้องแปลกใจที่พบเพราะคุณชายของเขากลับมาบ้านแต่หัววัน คืนนั้น เขาไม่สามารถข่มตานอนได้เลย เขาพลิกตัวไปมาหลายต่อหลายครั้ง เขาคิดถึงครั้งแรกที่เขาได้พบกับนางที่หอนางโลม พร้อมกับเพื่อนๆเขา จนมาถึงตอนที่เขานั่งรอนางอย่างอดทนอยู่ด้านนอกเพียงเพื่อจะได้ยินเสียงพิณของนางที่บรรเลงให้กับแขกคนอื่นฟัง จนถึงช่วงเวลาแห่งความสุขที่นางยอมรับเขาให้เป็นหนึ่งในลูกค้าของนาง เขาตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น แม้ว่าเขาจะเห็นนางผ่านฉากกั้นก็ตาม ความรู้สึกของเขาที่มีต่อนางยิ่งเพิ่มขึ้น มากขึ้นทุกๆครั้งที่เขาได้พบนาง จนกระทั่งคืนนั้น คืนที่เขาเมา นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นนางอย่างเต็มตาโดยไม่มีฉากมากั้น ความงามของนางเกือบทำให้เขาลืมหายใจ ถ้าหากเขารู้ว่า นางเป็นเพียงความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง ถ้าเพียงแต่เขาได้มีโอกาสรู้จักนางก่อนคนผู้นั้น เขาจะสามารถคว้าหัวใจนางมาครองได้ไหม? ถ้า...ถ้า...
ยุกบกเทดอกพู่ระหง วางบนผืนผ้าบางๆ เขาเขย่ามันอย่างเบาๆเพื่อให้ใยของดอกแผ่กระจายออกมาเท่าๆกัน เขาได้ยินเสียงเหมือนฝีเท้าม้า จึงเดินไปดู และพบว่ามีคนขี่ม้ามาชะลออยู่ที่บริเวณสนามแล้ว คุณชายซออยู่ที่นี้รึเปล่า ขอรับ?
ข้านี่แหละคุณชายซอ มีอะไรให้ข้าช่วยรึ? ยุนบกเช็ดมือกับผ้าขี้ริ้วและยื่นมือไปรับจดหมายมา โอ้ว นี่มัน.., ยุนบกบ่นพึมพำขณะที่อ่านมัน ผู้ส่งสารรีบกลับไปเมื่อเสร็จธุระ เขาเดินกลับไปยังโรงกระดาษและพุ่งตรงไปยังธารน้ำที่ซุกควอนกำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน
เดาสิ ว่าใครกำลังจะมา? เขากล่าว พลางโบกจดหมายไปมาให้ซุกควอน. ไม่ต้องเดาเลย แม้ข้าจะไม่ใช่อัจฉริยะ ข้าก็รู้ได้ ยังไงข้าก็ชนะเจ้าอยู่แล้ววันยังค่ำ ซุกควอนยิ้มร่าเริง ท่านแน่ใจรึ อาจารย์? ยุนบกกล่าวอย่างท้าทายต่อ
อืม..ก็เจ้าออกจะเปิดเผยขนาดนี้ จะไม่รู้ได้ไง ซุกควอนแกล้งทำเป็นไตร่ตรองคิด งั้น ข้าขอเดาว่า นอกจากน้องฮานของเจ้าแล้ว ยังมีสาวน้อยที่น่ารักของเจ้ามาด้วยใช่ไหม โอ้ว อาจารย์ ข้าไม่สามารถชนะท่านได้จริงๆแฮะ ยุนบกถอนหายใจ ความสามารถในการคาดเดาของอาจารย์เขา ช่างดีเหลือเกิน แล้วข้าควรจะทำอย่างไรดีล่ะ ขอรับ?
เจ้ามาถามข้าทำไม? ไม่ใช่เจ้ารึไง ที่บอกข้าว่า เจ้าจัดการเองได้? อ่ะ จำได้แล้ว ที่เจ้าบอกว่าอยากจะรักษาความสัมพันธ์เป็นแบบเปิดเอาไว้ไม่ใช่รึ?
โถ่ อาจารย์ ขืนพูดแบบนั้น ข้าก็แย่ล่ะสิงานนี้
ฟังนะ เจ้าบอกข้าเองว่าเจ้าต้องรักษามิตรภาพกับนางไว้ก่อน เพื่อจะหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับปัญหาของเจ้า ซุกควอนพูดขึ้นอย่างจริงจัง ฉะนั้นโอกาสมาถึงเจ้าแล้ว จงรีบคว้ามันไปซะ หากไม่สำเร็จหรือไม่มีโอกาสที่จะทำ ก็แค่ยิ้มรับโชคชะตาไป เจ้าเลือกหนทางนี้เองนะ จำได้ไหมว่า ข้าพูดอะไรไว้เกี่ยวกับทางเลือกน่ะ? ยุนบกนวดตาเขาอย่างเหนื่อยอ่อน พยักหน้ารับ ซุกควอนตบบ่าเขาอย่างเมตตา
แม้เจ้าจะอายุยังน้อย แต่เจ้าก็กำลังพยายามอย่างเต็มที่ ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้นะ จงอย่ายอมแพ้ แล้วสักวันโชคชะตาจะยิ้มรับเจ้าเอง โอ้ว ให้ชางซูไปซื้อเสบียงที่หมู่บ้านให้ดีกว่า เรายังไม่มีอะไรไว้เลี้ยงต้อนรับแขกเลย
อ้าว ท่านไม่ได้จะแสดงฝืมือปรุงอาหารด้วยตัวเองเพื่อให้พวกเขาประทับใจหรอกรึ ขอรับ? ยุนบกหัวเราะ และรีบหลบ ซุกควอนที่ทำท่าจะเตะเขา บ่ายนั้นเอง ยองจุนก็ขี่ม้ามาถึงโรงกระดาษ พร้อมด้วยคยองมีที่นั่งอยู่ในเกี้ยว ยุนบกทักทายพวกเขาด้วยความจริงใจ แต่รู้สึกแปลกใจในท่าทีของยองจุนที่ดูเงียบไป เขาสังเกตเห็นรอบดวงตาของยองจุนดูคล้ำ และไม่สดชื่นนัก
เจ้าสบายดีไหมน้องฮาน? เขาถามด้วยความห่วงใย.
ข้า...ข้าสบายดี เขาตอบอย่างว้าวุ่นใจ ช่วยพาข้าไปดูรอบๆโรงงานกระดาษเถอะ, เขายิ้มเจื่อนๆ
นี่คือขั้นตอนแรกของการทำกระดาษ เราต้องตัดกิ่งไม้หม่อนที่มีอายุราวหนึ่งปีจากต้นหม่อนที่เราปลูกไว้บนยอดเขานั้น ยุนบกชี้ให้พวกเขาดู มันมีช่วงเวลาที่แน่นอนในการทำขั้นตอนนี้ โดยทั่วไปพวกเราจะทำกันในช่วงฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิ เพราะมันเป็นช่วงเวลาก่อนที่เส้นใยแข็งตัว
ยองจุนพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาสลัดความว้าวุ่นใจออกไปและตั้งใจฟังสิ่งที่ยุนบกกำลังอธิบาย นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาฟูมฟายกับเรื่องของหัวใจ เพราะตอนนี้มีสิ่งที่น่าเรียนรู้มากมายอยู่ต่อหน้าเขา ณ โรงงานกระดาษแห่งนี้ พวกเขาเดินดูจากขั้นตอนหนึ่งไปยังอีกขั้นตอนหนึ่ง คยองมีรับฟัง และมองดูสิ่งที่คนงานกำลังทำด้วยความสนใจ นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าพวกคนงานมองดูนางอย่างแปลกๆ มันทำให้นางรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจ พลางสงสัยว่า พวกคนงานกำลังคิดอะไรอยู่ นางรู้สึกว้าวุ่นใจจึงดึงเสื้อคลุมมา ทำให้แขนนางไปแตะโดนหม้อที่กำลังต้มเดือดอยู่พอดี ยองจุนและยุนบกหันกลับไปมองเมื่อได้ยินเสียงนางร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
คยองมีอา เกิดอะไรขึ้นรึ? ยองจุนถามอย่างห่วงใย รีบเข้าไปดูอาการนาง
ไม่มีอะไรหรอก ข้าไม่ระวังเองน่ะ คยองมีกล่าวอย่างขออภัย ข้าว่า เราควรพานางไปอยู่ในที่ร่มก่อนดีกว่า จะได้ดูอาการที่แขนของนางได้ด้วย, ยุนบกพูด เขามองไปรอบๆ บ้านข้าอยู่แถวนี้เอง เราไปกันเถอะ ยุนบกพาพวกเขามาอยู่ที่หน้าห้องและนำน้ำมาให้ ฮยอนซุกม้วนแขนเสื้อขึ้นเพื่อจะดูแผลที่พุพอง โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ยุนบกกลับมาพร้อมอ่างน้ำ และหม้อเล็กๆ พร้อมด้วยเศษผ้าที่สะอาดสะอ้าน
อ่ะนี่ เจ้าต้องจุ่มแผลลงที่นี่ ให้นานจนกว่าเจ้าจะไม่รู้สึกเจ็บอีก จากนั้นก็เช็ดแผลให้แห้ง และทาแผลด้วยขี้ผึ้งตัวนี้ พวกเรามักจะใช้มันเสมอ เวลาที่เกิดพลาดไปโดนของร้อนลวกเข้าให้ เขายื่นผ้าและหม้อที่บรรจุขี้ผึ้งให้ฮยอนซุก
ขอบคุณท่านมากพี่ซอ คยองมีปรารถนาเหลือเกิน ที่จะให้เขามองมาที่นางบ้าง
ไม่เป็นไรหรอก ข้าคิดว่าเจ้าควรจะพักอยู่ที่นี่สักพักก่อนนะ พวกเราไปดูขั้นตอนการทำงานต่อดีไหม น้องฮาน? เขามองไปทางยองจุนที่กำลังพยักหน้ารับ
พักผ่อนเถอะน้องข้า แล้วเราจะรีบกลับมา
หลังจากที่พวกเขาออกไป คยองมีก็มองสำรวจไปรอบๆห้อง แม้ว่ามันจะเป็นห้องเล็กๆ แต่มันก็เรียบร้อยและสะอาดสะอ้านดี สายตานางมองไปรอบๆจนไปจดจ่ออยู่ที่แปรงซึ่งแขวนอยู่ที่มุมห้อง ประตูไปยังห้องด้านหลังถูกปิดไม่สนิท นางจึงสามารถเห็นกระบอกใส่กระดาษแขวนอยู่บนกำแพงด้านในได้
ท่านยังรู้สึกเจ็บอยู่ไหมคะ คุณหนู? ฮยอนซุกถาม.
ไม่แล้วล่ะ คยองมีเอาแขนออกจากอ่างน้ำ และให้ฮยอนซุกเช็ดแผลให้แห้งเพื่อที่จะได้ทาขี้ผึ้งได้ จากนั้นก็พันแผลด้วยผ้าสะอาด แม้ว่าจะรู้ว่าเป็นการเสียมารยาท แต่คยองมีก็ยังอยากที่จะสำรวจห้องด้านหลังของเขา แต่นางก็ไม่ต้องการให้สาวใช้ของนางรู้ว่านางกำลังคิดจะทำอะไร
ข้ารู้สึกกระหายน้ำจัง เจ้าช่วยไปหาน้ำให้ข้าหน่อยสิ?
ได้ค่ะ, คุณหนู.
เมื่อสาวใช้นางออกไปแล้ว คยองมีก็เดินเข้าไปห้องด้านหลังทันที นางลูบคลำชุดทำงาน และชุดเครื่องนอนที่พับเก็บเรียบร้อยตรงมุมของตู้เสื้อผ้า นางใช้นิ้วแตะกระบอกภาพวาดอย่างเบามือ นางรู้ว่าเขาต้องเก็บภาพวาดของเขาไว้ในนั้น ทันใดนั้นสายตานางก็ไปสะดุดเข้ากับของบางสิ่งที่เป็นสีขาว ซึ่งวางไว้ในลิ้นชักที่ถูกปิดไม่สนิท นางมองเห็นผ้าเช็ดหน้าของนางที่สอดไว้กับห่อขนมที่ให้เขามา มันทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดที่รู้ว่าเขาไม่ยอมรับนาง นางรู้สึกคุ้นเคยกับกล่องเล็กๆในลิ้นชัก เพราะว่าลุงของนางก็มีกล่องแบบเดียวกันนี้ นางนำมันออกมาและเปิดออกดู จึงพบพบตราประทับสองอัน ทำไมเขาจึงไม่ใช้ตราประทับนี้กับภาพวาดของเขานะ? นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเพิ่มขึ้น นางรีบเก็บกล่องนั่นไว้ในแขนเสื้อของนางอย่างรีบเร่ง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา และรีบเก็บผ้าเช็ดหน้ากับปิดลิ้นชักอย่างรวดเร็ว ฮยอนซุกแปลกใจที่พบคุณหนูของนางยืนอยู่ในห้องที่อยู่ด้านหลัง
คุณหนูคะ ท่านไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นคะ? ไม่มีอะไร นั่นน้ำของข้าใช่ไหม? เอามาให้ข้าสิ, คยองมีเลี่ยงสายตาของฮยอนซุกที่มองดูนางอย่างแปลกใจ.
ยุนบกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับยองจุน เพราะยองจุนยืนนิ่งอย่างเงียบๆอยู่หน้าธารน้ำมาพักใหญ่ๆ หลังจากที่ยุนบกพาชมครบทุกขั้นตอนการทำกระดาษแล้ว น้องฮาน เจ้ามีปัญหาอะไรรึเปล่า มีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยเจ้าได้ไหม?
พี่ซอ มีสิ่งใดที่จะช่วยบรรเทาอาการของคนอกหักได้บ้างไหม? ยองจุนมองไปที่เขาราวกับจะร้องไห้ออกมา ตอนนี้ไหล่เขาไม่มีแรงแล้ว ข้าไปพบนางมาเมื่อคืน เขากล่าวต่อไปอย่างเศร้าสร้อยและ ทรุดตัวลงนั่ง. ข้าไปที่นั่นทุกๆคืน หวังว่านางจะให้ข้าเข้าพบบ้าง แต่นางก็ไม่เคยอนุญาต จนมาเมื่อคืนก่อน ตอนแรกนางก็ปฎิเสธที่จะพบข้า แต่จู่ๆนางก็เปลี่ยนใจ นางยอมบรรเลงเพลงพิณที่ไพเราะให้ข้าฟัง ข้าพยายามแสดงความรักของข้าที่มีต่อนาง แต่นางไม่สามารถรับรักข้าได้ นางบอกว่า...หัวใจของนางได้ถูกใครคนหนึ่งครอบครองไปจนหมดแล้ว หัวใจของข้าแตกสลายเป็นเสี่ยงๆเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ยุนบกกลืนน้ำลายลงคอและเบือนหน้าหนี กลัวว่าสิ่งที่เขาจะแสดงออกมาจะเป็นการทรยศต่อเพื่อนเขา เขาไม่แน่ใจว่า เขาอยากจะฟังต่อไปหรือไม่ เขารู้สึกว่าเขากำลังหลอกลวงยองจุน และนั่นจะทำให้เขายิ่งแย่ลงไปอีก บางทีเขาไม่น่าจะสนับสนุนเพื่อนเขาให้หาทางจะเอาชนะใจจองฮยางตั้งแต่ต้นเลย แต่นั่นเป็นเพราะว่า เขาไม่เคยลืมคำพูดสุดท้ายที่เขาได้พูดกับนางไว้ตอนที่ต้องจากกัน จองฮยาง เจ้าต้องอยู่อย่างมีความสุขนะ
ตอนนี้ ข้าจะช่วยเจ้ายังไงดี? ยุนบกรู้สึกเจ็บปวดกับหัวใจที่แตกสลายของยองจุน
ข้ารู้ว่า มันเป็นเรื่องยากที่จะลืม เขาพูดเบาๆ พลางตบบ่ายองจุนเป็นการปลอบใจ มีเพียงเวลาเท่านั้นที่จะช่วยรักษาแผลใจเจ้าได้ น้องฮาน คำพูดของข้า หรือ คำพูดของคนอื่นอาจไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดของเจ้าได้ในตอนนี้ ฉะนั้นปล่อยให้ความเจ็บปวดไหลออกมาเถิด น้องฮาน หากเจ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาให้เต็มที่ ถ้าคิดว่ามันจะทำให้ความเจ็บปวดของเจ้าลดน้อยลงได้ และเมื่อเจ้ารู้สึกเพียงพอแล้วที่ได้ทำมัน จงมองต่อไปข้างหน้า มองหาสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเจ้า แล้วตอนนั้น ความเจ็บปวดของเจ้าก็จะทุเลาลงเอง
ยองจุนเริ่มสะอื้นออกมา ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้น และวิ่งขึ้นไปบนลานไม้ เขาแย่งขวานมาจากมือชางซู แล้วจึงโยนหมวกและเสื้อคลุมไปด้านหลัง เขาขว้างขวานไปที่ท่อนซุงด้วยกำลังทั้งหมดที่เขามี ยุนบกรีบยกมือห้ามชางซูให้ถอยออกไป เมื่อเห็นว่า ชางซูกำลังจะเข้าไปห้าม ท่อนไม้ที่ยองจุนฟันกระเด็นกระดอนไปทุกๆที่ด้วยแรงฟาดอย่างเต็มเหนี่ยว เสียงท่อนไม้ที่ปะทะกับขวานทำให้เกิดเสียงดังสนั่นดึงดูดความสนใจจากคนงานทั้งหลาย พวกเขารู้สึกเป็นห่วงยองจุนขึ้นมา แต่ ยุนบกก็ไล่ให้พวกเขากลับไปทำงานต่ออย่างเงียบๆ เขาเหลือบไปเห็นคยองมี จึงรีบเข้าไปห้ามนาง เมื่อเห็นนางกำลังรีบเดินมายังลานไม้
เจ้าอย่างเพิ่งเข้าไปเลย ปล่อยให้เขาเป็นอย่างนี้ไปเถอะ เกิดอะไรขึ้นหรือคะ? ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ล่ะ คยองมีถามด้วยความห่วงใย
เขา...ก็แค่อยากปลดปล่อยตัวเองออกมา ปล่อยเขาไปเถอะ แล้วเขาจะดีขึ้นเอง เขารั้งแขนนางไว้ ขณะที่นางกำลังจะเดินต่อ ได้โปรดเถอะ ตอนนี้เขาคงอยากอยู่คนเดียวสักพัก เจ้าไปรออยู่ที่บ้านดีกว่า ข้าจะพาเขาไปหาเจ้าเอง เมื่อเขารู้สึกดีขึ้น
นี่เป็นครั้งแรก ที่นางได้เห็นยุนบกจริงจัง นางจ้องมองเขา ตอนนี้เขาไม่มีอะไรปิดบังอีกต่อไป นางเห็นถึงความเห็นอกเห็นใจของเขาที่มีต่อยองจุน นางพยักหน้ารับ ชำเลืองมองดูพี่ชายนางที่ยังเศร้าใจ และเดินกลับไปยังบ้านพัก ยุนบกนั่งคอยต่อไปอย่างอดทนบนกองไม้ ขณะที่ยองจุนกำลังแสดงความเศร้าออกมา อาจารย์เขาก็ผ่านมาเห็น จึงได้แต่ส่ายหัวเบาๆ โดยไม่ถามอะไร ยองจุนใช้เวลาทั้งหมดไปจนเกือบเย็น คนงานทั้งหลายได้เลิกงานไปแล้ว ยุนบกจึงหยิบหมวกและเสื้อคลุมของเพื่อนเขาขึ้นและเดินไปหาเพื่อนเขาอย่างเงียบๆ.
มาเถอะน้องฮาน ไปกันได้แล้ว เขาจับบ่ายองจุนอย่างอ่อนโยน และคว้าขวานออกจากมือของยองจุน ยองจุนปล่อยให้ตัวเองเหมือนเด็กที่ถูกจูงให้กลับบ้าน คยองมีรู้สึกตกใจมากที่เห็นเขาในสภาพนั้น เหงื่อไหลโทรมกายเขาไปหมด ส่วนตาก็ดูว่างเปล่าเหลือเกิน ยุนบกเตรียมที่นอนสำรองจากห้องด้านหลังออกมาให้ยองจุนพักผ่อน.
ข้าคิดว่า คืนนี้พี่ของเจ้าควรพักอยู่ที่นี่ เขาคงไม่มีแรงพอที่จะขี่ม้ากลับไป, ยุนบกพูดเบาๆกับคยองมี. ข้าจะไปส่งเจ้ากลับก่อนละกัน
เขาถอดสายคาดหัวออก และโยนเสื้อคลุมออกไป เขาออกไปปลุกคนแบกเกี้ยวให้ตื่น คยองมีกังวลและรู้สึกผิดกับกับสิ่งที่นางทำนางมองกลับไปที่บ้าน และมองไปที่ยุนบกที่อยู่บนหลังม้าถือคบเพลิงนำทางอยู่ กล่องตราประทับยังอยู่ในแขนเสื้อนาง มันหนักอย่างกับหิน แต่เพราะนางยังอยากรู้ถึงสาเหตุที่ทำไมยุนบกจึงไม่ลงตราประทับบนภาพวาดของเขา ทำไมเขาต้องเกรงกลัวนางด้วย นางนึกถึงตอนนั้น ตอนที่นางเห็นความรู้สึกเขาอย่างชัดเจน นางรู้สึกได้ว่า เขามีอะไรที่ปิดบังอยู่ในใจลึกๆที่เขาไม่อาจจะบอกใครได้ และนั่นเป็นเหตุผลที่นางอยากจะได้ใจเขามาครอบครอง นางจะปกปิดความผิดนี้อย่างไรดี ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงบ้านพ่อค้าฮานในตอนค่ำ ยุนบกทำความเคารพต่อเถ้าแก่ฮานและอธิบายสาเหตุที่ยองจุนไม่สามารถกลับบ้านได้ในคืนนี้ เถ้าแก่ฮานรู้สึกแปลกใจและผิดหวังขึ้นมา
จริงรึ เขาหลงรักผู้หญิงอยู่รึ, เขาถอนหายใจพลางส่ายหัว แต่เขาก็รู้สึกประทับใจเมื่อได้พบยุนบก.
ข้าแน่ใจว่าเขาต้องกลับมาดีดั่งเดิมได้ ขอรับ เขาเพียงแค่ต้องการเวลาเท่านั้น
เขาจำเป็นต้องมีบางสิ่งมาเบี่ยงเบนความสนใจ...., เถ้าแก่ฮานครุ่นคิด จริงสิ เขาเคยเสนอขอสร้างโรงเรียนให้แก่ผู้ยากไร้....ข้าจะให้เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับโรงเรียนนี้ เมื่อเขากลับมา มันอาจช่วยไม่ได้มาก แต่ก็น่าจะเพียงพอที่จะทำให้เขาดีขึ้นได้
นั่นเป็นวิธีการที่หลักแหลมจริงๆ ขอรับ แต่ตอนนี้ข้าต้องขอตัวกลับก่อน ยุนบกโค้งทำความเคารพ.
อ้อ ข้าขอบใจเจ้ามากจริงๆ ที่อุตส่าห์พาหลานสาวข้ามาส่งถึงบ้าน โปรดนำม้าจากคอกไปด้วย เถ้าแก่ฮานมอง ยุนบกที่กำลังขี่ม้าออกไป เขาเป็นคนดีจริงๆ ดูจากคำพูดและอากัปกิริยาแล้ว เขาต้องเป็นคนมีการศึกษาสูงอย่างแน่นอน เขาดูหนักแน่นและเชื่อถือได้ เขายิ้มและแอบมองไปที่คยองมีที่กำลังถอนหายใจเมื่อยุนบกห่างออกไปจนลับตา
คยองมีให้ฮยอนซุกกลับออกไปเมื่อนางมาถึงห้อง นางนำภาพเขียนออกมาและวางบนโต๊ะ นางลูบมันไปมาอย่างเบามือและเอาใจใส่ นางค่อยๆบรรจงนำตราประทับออกมา และค่อยๆจุ่มมันลงไปยังแป้นหมึกสีแดง และก็นำมันมากดประทับลงบนภาพวาดนั้น
เฮวอน...ซินยุนบก..., นางอ่าน ซินยุนบกรึ? นั่นเป็นชื่อจริงของพี่ซอรึ? แล้วทำไมเขาต้องใช้ชื่ออื่นด้วยนะ? นางขมวดคิ้ว ชื่อนี้ช่างคุ้นหูนัก นางเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหนกันนะ? นางสัมผัสภาพวาดอย่างนุ่มนวล มันมีอีกทางที่นางจะรู้ความจริงได้ นางค่อยๆทำความสะอาดตราประทับและเก็บมันใส่ไว้ในกล่องดังเดิม นางจะส่งคืนตราประทับนี่ได้อย่างไรกัน? โอ้ว มันช่างเป็นสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออกจริงๆ นางไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่า หากนางส่งตราประทับคืนเขาด้วยมือของนางเองแล้ว เขาจะมีปฎิกิริยาต่อนางอย่างไร คืนนั้นนางนอนไม่หลับ ได้แต่พลิกตัวไปมาทั้งคืนจนถึงเช้า ดวงตาของนางตอนนี้คล้ำไปหมด และนางรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว
ท่านลุงคะ วันนี้ข้าอยากไปเที่ยวชมตลาดสักหน่อย ท่านจะว่าไรไหมคะ นางกล่าว ขณะที่แสดงความเคารพต่อท่านลุงของนางในตอนเช้า เจ้าสบายดีแน่นะ? เจ้าดูเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืน เถ้าแก่ฮานแปลกใจที่เห็นรอบดวงตาของนางหมองคล้ำ โอ้ว ข้าก็แค่รู้สึกเป็นห่วงพี่ยองจุนแค่นั้นเองค่ะ ข้าเลยอยากไปเที่ยวชมตลาดในวันนี้ เพื่อหาซื้อสมุนไพรบางอย่างให้กับเขาค่ะ ก็ได้ เถ้าแก่ฮานอนุญาต รู้สึกพอใจในความเป็นห่วงของนางที่มีต่อลูกชายเขา
ที่ท้องตลาด คยองมีมองหาร้านต่างๆอย่างตั้งใจ นางพยายามมองหาร้านขายภาพวาด นางสรุปเองว่า มันคงจะดีกว่าหากนางไปถามร้านขายภาพวาดเกี่ยวกับชื่อเฮวอน นางไม่อยากถามท่านลุง เพราะเกรงว่าท่านลุงจะสงสัยว่า ทำไมอยู่ดีๆนางถึงสนใจเรื่องภาพวาดขึ้นมา . ฮยอนซุกรู้สึกงุนงง นางคิดว่าคุณหนูของนางจะเดินหาซื้อดูสมุนไพร แต่นางกลับเดินเข้าไปยังร้านขายภาพวาดแทน เจ้าของร้านรีบมาทักทายคยองมีอย่างยินดี
สวัสดีตอนเช้าขอรับ คุณหนู ท่านสนใจที่จะซื้อภาพไหนดีขอรับ? เถ้าแก่คะ ท่านสามารถบอกข้าเกี่ยวกับภาพวาดนี้ได้ไหมคะ? นางนำภาพของยุนบกที่ม้วนออกมาให้เขาดู นี่มัน...ท่านไปได้มันมาจากที่ใดรึ? ดวงตาเขาเปิดกว้างเมื่อได้เห็นชื่อที่ประทับลงไว้บนภาพนั่น ได้โปรดขอให้ข้าได้ดูมันชัดๆเถอะ
นางตกใจกับการตอบสนองของเขาและคอยต่อไป นางอยากรู้สิ่งที่เขาจะพูด เขากางภาพวาดส่องดูกับแสงไฟเพื่อจะตรวจดูตราประทับและลายเส้นพู่กันอย่างตั้งใจ นี่มัน ภาพวาดของเฮวอนนี่! คุณหนู ท่านไปได้มันมาจากที่ไหนเนี่ย!? เขาถามอย่างตื่นเต้น ใคร..ใครคือเฮวอนหรือคะ?
คุณหนู ท่านไปอยู่ที่ไหนมา ถึงไม่รู้ว่าเฮวอนคือใคร? อ่า.....เฮวอน ซินยุนบก เขาคือหนึ่งในผู้ที่ได้วาดภาพพระบรมฉายาทิสลักษณ์แห่งกาหลีเลยทีเดียว เมื่อห้าปีก่อน มีการแข่งขันอันยิ่งใหญ่ระหว่างเขาและอาจารย์ของเขา ทันวอน คิมฮงโด เขาแข่งกันที่ฮันยาง ข้าได้ยินว่ามันเป็นการแข่งขันที่ยิ่งใหญ่มาก! ผู้คนมากมายไปชมการแข่งขันในครั้งนั้น มีเงินเดิมพันมากมายในการประลองครั้งนั้น ผู้คนมากมายชนะการเดิมพันเพราะผลที่ออกมาคือเสมอ แต่เฮวอนก็หายตัวไปทันทีจากแวดวงศิลปะ หลังจากการแข่งขันสิ้นสุดลง ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีผู้ใดเคยได้ยินเรื่องของเขาอีกเลย ภาพวาดใหม่ๆที่เขียนโดยเขาก็ไม่มีให้ปรากฏขึ้นมาอีก ซึ่งมันทำให้ ภาพวาดของเฮวอนมีราคาที่สูงขึ้นเป็นอย่างมาก คุณหนู ท่านไปได้ภาพนี้มาจากที่ใดรึ ขอรับ?
คยองมีรู้สึกหมดเรี่ยวแรงในสิ่งที่ได้ยิน มิน่า ทำไมชื่อเขาจึงคุ้นหูนัก ที่แท้ พี่ซอก็คือซินยุนบกนั่นเอง และเพราะเหตุนี้เองที่ทำให้เขาต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ เพราะเหตุนี้เองเขาจึงอยากได้ภาพวาดของเขาคืน...นางหน้าซีด นี่อาจเป็นสาเหตุให้เขาไปสู่ความตายได้ นางเคยได้ยินท่านลุงพูดถึงบ่อยๆเกี่ยวกับความขัดแย้งทางการเมืองในพระราชวัง หากพี่ซอเลือกที่จะปิดบังฐานะที่แท้จริงของตนเองแล้ว นั่นก็แสดงว่า นางได้กระทำความผิดพลาดอย่างร้ายแรงจนเกินที่จะให้อภัยได้? นางได้ทำให้เขาตกอยู่ในที่นั่งลำบากแล้ว? นางเพิ่งรู้ตัวว่า นางควรจะถามเรื่องนี้กับท่านลุงของนางแทน
คุณหนูคะ? นางสะดุ้งเมื่อฮยอนซุกแตะที่แขนนาง และเห็นเจ้าของร้านมองดูนางด้วยความงุนงง ว่าทำไมนางถึงไม่ตอบคำถามเขา คุณหนูขอรับ ภาพวาดนี้ ท่านได้แต่ใดมาขอรับ? ข้าอยากจะซื้อมันต่อจากท่านได้ไหมขอรับ โอ้ว, ข้าได้มาเพราะเหตุบังเอิญน่ะ นางรีบคว้าภาพวาดคืนมาจากเขา ข้าต้องขอโทษด้วย ภาพวาดนี้ข้าไม่ได้มีไว้ขาย นางรีบออกจากร้านทันที ไม่สนใจเสียงเรียกจากเจ้าของร้าน ตอนนี้ใจนางเต้นแรงเพราะความกลัว ไม่ ไม่นะ นางทำอะไรไปแล้วเนี่ย? ฮยอนซุกกังวลใจขณะที่วิ่งตามหลังคุณหนูของนางไป
#จบตอน 6#
****************************
เสร็จสิ้นหน้าที่ไม้สามเพียงเท่านี้นะค่ะ..ตอนต่อๆไปได้ทั้งคู่ได้เจอกันอีกครั้งนึงแล้ว ขอส่งต่อให้คุณ รัตน์เลยแล้วกัน เป็นกำลังใจให้พวกเราต่อไปนะค่ะ แล้วพบกันอีกทีตอน 11-12 ค่า .....
Rosaline
****************************
ตอนนี้ท่านโรสและข้าจับมือกันสร้างสรรค์ขึ้นมา สถานการณ์ชักตึงเครียดไปทุกที จะเกิดอะไรขึ้นกับยุนบกนะ แต่ตอนหน้า ตอนที่ทุกท่านรอคอย เจ๊ลุยเองมาแล้วจ้า จองฮยางบุกไปโรงกระดาษเอง เพื่อเคลียร์กับยุนบกว่าทำไมเขาถึงเฉยเมยกับนางนัก รออ่านกันได้เลย คงได้เสริฟเร็วๆนี้แน่นอน เพราะท่านรัตน์แปลจบแล้ว เหลือแต่รอผอ.วอนวอนแปะให้เจ้าค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจสำหรับทีมแปลด้วยนะคะ ^^ ปิชู
****************************
ตอนนี้เป็นผลงานของท่านโรสและท่านมาชูนะคะ ตอนต่อไป 7-8-9 ของท่านรัตน์ แล้วตอน 10 ของ ผอ. 11-12 ท่านโรสอีกครั้ง 13-14 จบ ท่านสามพี ค่ะ ต่อจากวันนี้จะลงให้ได้วันละตอนนะคะ ก็จะจบวันที่ 16/02/53 พอดี
****************************
ภารกิจข้าที่เกาหลีล้มเหลวมากมายค่ะ อุตส่าห์ไปโรงถ่ายเผื่อจะเห็นซาก potw อะไรมั่ง แม้แต่ใบปิดหนังยังไม่ปรากฏเลยค่ะ เค้าไม่อัพเดตอะไรทั้งสิ้นตั้งแต่ปี 2006 ไปโรงถ่าย Kofic ที่เค้าถ่ายฉากร้านผ้าอ่ะค่ะ แต่ไปเจอเค้ากำลังถ่ายหนังเรื่องหนึ่ง กำลังออนแอร์ที่เกาหลี ชื่อเรื่องอะไรไม่รู้เป็นภาษาเกาหลีถ่ายมาจากด้านข้างรถกองถ่าย (ดูรูปด้านล่าง) พระเอกรอเข้ากล้องเดินมาเฉียดเลย แต่ ผอ ไม่รู้จัก ไม่งั้นจะขอถ่ายรูปด้วย เพิ่งมารู้ว่าเป็นพระเอกก็ตอนมาเห็นใบปิดหนัง ข้าบื้อมาก พระเอกคนนั้นคงหมดความมั่นใจในความดังของตัวเอง 555555555
อ๋อ ซินยุนบก ยังรีรันอยู่ที่เกาหลีนะคะช่อง 90 ข้าดูทุกวัน ตอน 6-7 โมงเช้า เปิดมาเจอเหลือเชื่อจริงๆ แล้วก็ไปเจอป้ายโฆษณา GS (ปั้มน้ำมันและคอนวีเนียนสโตร์) ของกึนยอง ที่ Yongpyong กึนยองบนกล่อง โยเกิร์ต แค่นั้นแหละที่ข้าเจอ แสนเศร้า
แต่ภารกิจที่ ประสบความสำเร็จสูงสุดของข้าคือ การชมเรือนร่างหญิงเกาหลีที่สวนน้ำ โอ้ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าหญิงเกาหลีจะใจกล้าขนาดนี้ แค่เดินเข้าไปห้องล็อกเกอร์เปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าคิดว่าตัวเองฝันไป ผู้หญิงไม่ใส่อะไรเลยเดินกันว่อนไปว่อนมา ครึ่งหนึ่งใส่ชุดว่ายน้ำ อีกครึ่งเดินแก้ผ้าทำธุระส่วนตัว เช่น อาบน้ำ กินน้ำ บิดเสื้อผ้า เปลี่ยนเสื้อผ้า วุ่นวายไปหมด เป็นที่สำราญใจแก่ข้ามาก
ยังไม่เพียงเท่านั้น ห้องในสวนน้ำแบ่งออกเป็นสองส่วน คือส่วนที่พวกที่ใส่ชุดว่ายน้ำเดินไปเล่นน้ำ กับอีกส่วนหนึ่งเป็นแบบที่เรียกว่า ออนเซน เกาหลีเรียก อย่างไรข้าไม่รู้ ที่ต้องแก้ผ้าเดินเข้าไป คนไม่แก้ จะมีอาจูม่า มาไล่ให้ถอดให้หมดก่อนถึงจะเข้าไปได้ค่ะ
ส่วนข้าก็จิตใจฝักใฝ่อยู่ที่ออนเซน แต่ขอไปสำรวจสวนน้ำก่อนจะดีกว่า ก็ดีนะคะ สวนน้ำมีในร่มและนอกร่ม นอกร่มนี่เป็นบ่อ 40 กว่าองศา แช่ท่ามกลางอากาศ ติดลบ ทำได้ค่ะ อุ่นดี แต่รีบไปออนเซนดีกว่า เสียเวลา 55555555
งานนี้ข้าก็ต้องยอมสละตัวเองให้คนเกาหลีชื่นชมข้าบ้าง55555 ข้างใน ออนเซนที่ต้องแก้ผ้าเดินเข้าไปแบ่งออกเป็น 3ส่วน คือส่วนสารพัดบ่อน้ำร้อนในร่ม บ่อน้ำร้อนนอกร่ม และอีกส่วนหนึ่งคือส่วนอาบน้ำก่อนแช่และหลังแช่ เป็นแบบนั่งยองๆ อาบเรียงกันสามสี่พรืด คิดภาพตามนะคะ นั่งโป๊อาบน้ำเรียงๆต่อกันน่ะค่ะ เหมือนที่ญี่ปุ่นเปี๊ยบ แต่ทว่า แม่นางเกาหลีนั้นแตกต่างจากคนญี่ปุ่นโดยสิ้นเชิง
โดยปกติเวลานั่งอาบน้ำเรียงกันต่อเป็นพรืดแบบนี้ต้องคอยระวังไม่ให้น้ำที่ตัวเองอาบไปกระเซ็นโดนตัวคนอื่นที่นั่งอาบข้างๆ แต่แม่นางสาวน้อยสาวใหญ่ชาวเกา ไม่แคร์สื่อใดๆ ทั้งสิ้น คนที่อาบข้างๆข้า นางลุกขึ้นยืน แล้วก็ขัดๆ ๆๆๆ อย่างกับไม่ได้อาบน้ำมาแรมปี ขัดไปทุกซอกทุกส่วน ใช้ไอ้ใยขัดตัวที่เป็นรูปมือน่ะค่ะโดยเฉพาะตอนที่นางขัดถูน้องของนาง กระเซ็นมาแบบถ้ามีที่ว่างที่อื่นข้าคงต้องลุกหนี ขนาดข้าหันไปมองจ้อง นางยังไม่สนใจเชิญมองตามสบาย ชั้นจะขัดๆๆๆๆ มีอะไรไม๊ อ๋อ ผิวคนเกาหลีด้านในขาวน้อยกว่าหน้านะคะ ผอ ไม่อยากเชื่อเลย คิดว่าข้างในจะขาวกว่านี้ นี่ขนาดเท่าๆ อาหมวยบ้านเราค่ะ
ยังมีอีกมุมเป็นมุมหินร้อนให้ร้อนแก้ผ้าพักผ่อนกายา ก็มีสาวและไม่สาวชาวเกาไปนอนแผ่หลาเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่ปิดด้านบน ด้านล่างก็จะโผล่ ปิดด้านล่างด้านบนก็จะโผล่ โอ้ พวกนางไม่แคร์สื่อจริงๆ นอนหลับกันอย่างสบาย ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเต็มที่ ใครที่จะไปเกาหลี แนะนำเลยนะคะ ต้องไปสวนน้ำให้ได้ไปทัศนศึกษาร่างกายมนุษย์555555 แต่ถ้าเป็นท่าน OUI คงต้องให้ฮูหยินไปคุม อิอิ ไม่งั้นถ้าลมปราณท่านแตกซ่านขึ้นมาคงไม่มีใครช่วยท่านได้ แต่ข้าว่าผู้หญิงเกาหลีเซ็กซี่ที่สุดในชุดฮันบก
******************************
ต่อไปเป็นของฝากลูกบล็อกที่คิดถึงทุกท่าน มีเสื้อยืด 2 ตัว magnet ติดตู้เย็น 2 อัน gift set skin food 1 กล่อง แจกตอนละอย่างแล้วกันนะคะ คิดเกมส์ไม่ออก เอาเกมส์นี้ก่อนดีกว่า
ตอนที่ 7 คือตอนต่อไปที่คุณรัตน์แปล คนที่มาคอมเม้นท์เป็นคนที่ 1 กับคนที่ 15 เลือกของไปคนละอย่างนะคะ แต่ให้คนที่ได้ที่ 15 เลือกก่อน แต่เดี๋ยวก่อน !!! ห้ามคอมเมนท์ซ้ำนะคะ จนกว่าจะได้ผู้ชนะ คือให้ผ่านคนที่ 15 ไปก่อนถึงจะซ้ำได้ และคนที่ได้รางวัลต้องเป็นคนที่ เคยคอมเม้นท์ในตอนที่ 4 ด้วยค่ะ (ตอนที่ ผอ ไม่อยู่) ต่อแต่วันนี้ ผอ จะลงเรื่องทุกวันนะคะ โปรดกรุณาเข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้กับผู้แปลทุกท่านด้วยค่ะ
วอนวอน รอรูปแป๊บนะคะ ยังทำไม่เสร็จ ส่วนหนังสือ เข้าไปดูได้ที่ห้องยามสาค่ะ
Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2553 |
|
167 comments |
Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2553 14:38:10 น. |
Counter : 2109 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: kola IP: 10.24.106.225, 202.28.182.12 8 กุมภาพันธ์ 2553 15:18:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 111.84.72.85 8 กุมภาพันธ์ 2553 15:27:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 15:38:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 15:40:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: april snow IP: 71.108.177.37 8 กุมภาพันธ์ 2553 15:42:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: เฝ้ามอง IP: 203.144.144.164 8 กุมภาพันธ์ 2553 15:50:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: ulwil IP: 222.155.101.185 8 กุมภาพันธ์ 2553 15:52:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: kola IP: 10.24.106.225, 202.28.182.12 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:04:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.54.66 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:06:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตกหล่น IP: 203.144.144.164 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:17:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.54.66 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:29:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.54.66 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:30:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.54.66 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:32:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:35:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.54.66 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:35:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 172.18.252.118, 202.44.7.56 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:37:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:39:05 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.54.66 8 กุมภาพันธ์ 2553 16:39:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตน์ IP: 111.84.67.28 8 กุมภาพันธ์ 2553 17:09:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ใจเอย IP: 125.26.94.143 8 กุมภาพันธ์ 2553 17:17:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: gig IP: 202.90.119.221 8 กุมภาพันธ์ 2553 17:35:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: Won won (albatross11 ) 8 กุมภาพันธ์ 2553 17:51:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: mai.ka IP: 222.123.161.94 8 กุมภาพันธ์ 2553 18:13:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: machu pichu IP: 118.173.68.210 8 กุมภาพันธ์ 2553 18:44:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.165 8 กุมภาพันธ์ 2553 19:14:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 19:16:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.165 8 กุมภาพันธ์ 2553 19:18:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: Chinzine IP: 117.47.43.14 8 กุมภาพันธ์ 2553 19:40:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก ..2มุน..หมดใจ IP: 124.157.248.173 8 กุมภาพันธ์ 2553 19:43:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 19:52:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก ..2มุน..หมดใจ IP: 124.157.248.173 8 กุมภาพันธ์ 2553 19:53:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.172.183.113 8 กุมภาพันธ์ 2553 19:54:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ.. IP: 124.157.248.173 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:01:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:02:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก ..2มุน..หมดใจ IP: 124.157.248.173 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:06:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:13:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.165 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:25:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:32:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตน์ IP: 111.84.8.56 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:36:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:42:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก ..2มุน..หมดใจ IP: 124.157.248.173 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:48:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ.. IP: 124.157.248.173 8 กุมภาพันธ์ 2553 20:50:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.224.177 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:09:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: celanee IP: 124.157.214.173 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:14:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 125.24.168.220 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:28:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: FC 2moons IP: 118.174.25.104 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:33:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 125.24.168.220 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:34:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.224.177 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:37:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.165 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:42:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 119.31.126.141 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:42:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.224.177 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:49:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:49:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 203.144.144.165 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:52:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 21:55:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.224.177 8 กุมภาพันธ์ 2553 22:18:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 125.24.168.220 8 กุมภาพันธ์ 2553 22:21:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 22:33:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 112.142.40.82 8 กุมภาพันธ์ 2553 22:34:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 119.31.109.84 8 กุมภาพันธ์ 2553 22:40:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.224.177 8 กุมภาพันธ์ 2553 22:48:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 125.24.168.220 8 กุมภาพันธ์ 2553 22:48:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 61.90.93.247 8 กุมภาพันธ์ 2553 22:49:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 8 กุมภาพันธ์ 2553 22:58:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: เจ้าเงาะ IP: 203.144.144.165 8 กุมภาพันธ์ 2553 23:19:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 0:07:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: machu pichu IP: 125.24.93.87 9 กุมภาพันธ์ 2553 0:08:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 111.84.122.124 9 กุมภาพันธ์ 2553 0:17:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 0:18:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 0:19:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.97.236 9 กุมภาพันธ์ 2553 0:21:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: Reader IP: 125.24.114.233 9 กุมภาพันธ์ 2553 1:17:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 6:24:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 7:36:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: N.K IP: 192.168.0.137, 61.7.233.202 9 กุมภาพันธ์ 2553 9:09:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: april snow IP: 71.108.177.37 9 กุมภาพันธ์ 2553 9:23:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.164 9 กุมภาพันธ์ 2553 9:39:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 9:46:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 158.108.52.104 9 กุมภาพันธ์ 2553 9:51:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 9:57:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตกหล่น IP: 203.144.144.164 9 กุมภาพันธ์ 2553 9:58:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 111.84.88.23 9 กุมภาพันธ์ 2553 10:02:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: april snow IP: 71.108.177.37 9 กุมภาพันธ์ 2553 10:04:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.164 9 กุมภาพันธ์ 2553 10:05:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 10:12:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.164 9 กุมภาพันธ์ 2553 10:12:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: april snow IP: 71.108.177.37 9 กุมภาพันธ์ 2553 10:24:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.164 9 กุมภาพันธ์ 2553 10:28:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.42.130 9 กุมภาพันธ์ 2553 10:38:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.164 9 กุมภาพันธ์ 2553 10:48:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.164 9 กุมภาพันธ์ 2553 11:02:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: ติดหนึบ IP: 203.144.144.165 9 กุมภาพันธ์ 2553 11:51:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 12:26:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: april snow IP: 71.108.177.37 9 กุมภาพันธ์ 2553 12:31:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 111.84.43.103 9 กุมภาพันธ์ 2553 12:32:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 12:33:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 12:35:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 12:40:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: april snow IP: 71.108.177.37 9 กุมภาพันธ์ 2553 13:00:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 13:09:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 203.144.144.164 9 กุมภาพันธ์ 2553 13:10:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: april snow IP: 71.108.177.37 9 กุมภาพันธ์ 2553 13:47:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 13:56:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: ติดหนึบ IP: 203.144.144.164 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:04:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 158.108.52.104 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:06:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:10:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 118.175.64.80 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:25:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:30:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 158.108.52.104 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:30:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:34:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: สุเกียง IP: 125.24.142.142 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:42:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:46:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 203.144.144.165 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:47:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.41.73 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:49:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:53:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:55:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:58:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: สุเกียง IP: 125.24.142.142 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:58:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 14:58:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:02:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:04:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 112.142.40.82 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:05:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:05:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:07:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:08:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:09:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:10:05 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 118.175.64.80 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:11:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: ร IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:14:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:15:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:16:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:17:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.175.247.24 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:20:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 203.144.144.165 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:22:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:22:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:22:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:23:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:25:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 203.144.144.165 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:26:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:27:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:28:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:29:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.175.247.24 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:30:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:31:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:32:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:34:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 118.175.64.80 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:34:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:34:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 158.108.52.104 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:36:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:36:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:36:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:37:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:38:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 158.108.52.104 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:43:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 118.175.64.80 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:45:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:45:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:47:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:47:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:49:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 112.142.8.57 9 กุมภาพันธ์ 2553 15:49:48 น. |
|
|
|
|
|
|
รักกันเพียงใดก็ต้องพลัดพราก
หวงไว้เพียงใดก็ต้องจำจาก
ข้ามาคนเดียวข้าไปคนเดียว
ไม่มีใครเป็นอะไรของใคร
ต่างคนมาต่างคนไป
ยิ่งยึดยิ่งทุกข์
ปล่อยวางได้จึงเบาสบาย...
เมื่อปัญญาแจ่มแจ้งจะสลัดคืน
เมื่อมาจากดิน
ท้ายที่สุดก็สลายกลายเป็นดิน
ยึดเอาไว้ก็ได้แต่ทุกข์ตอบแทน
อยากโง่ก็ยึดต่อไป
คิดได้ก็วางเสีย
พุทธทาสภิกขุ............
..............................
..............................
ความทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจนั้น
เป็นเรื่องทรมานยิ่ง และเรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพรากก็เป็นสิ่งสุดวิสัย...
ทุกคนจะต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ที่พอใจ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง...พุทธโอวาท
---------------------------
พระราชดำรัส ในรัชกาลที่ 7 เมื่อทรงสละพระราชสมบัติ เพื่อประชาชน
ข้าพเจ้ามีความเต็มใจที่จะสละอำนาจ อันเป็นของข้าพเจ้าอยู่แต่เดิม ให้แก่ราษฎรทั่วไป ข้าพเจ้าไม่ยินยอมยกอำนาจทั้งหลายของข้าพเจ้าให้แก่ผู้ใด คณะใดโดยเฉพาะ เพื่อใช้อำนาจโดยสิทธิ์ขาด และโดยไม่ฟังเสียงอันแท้จริงของประชาราษฎร
|
|
|
|
|
|
|
กับ "ทีมช่างแปลสู้ๆ" สะบัดพู่ ฮูเล่!
^______^