วันที่ 18 พฤษภาคม 2549
วันนี้เป็นวันที่ครบกำหนดของแพคเกจที่ต้องออกจากร.พ. (4 วัน 3 คืน)
แม่ก็ได้แต่ภาวนาขอให้ปัณณ์หายจากการตัวเหลือง
พยาบาลและคุณหมอก็เอาใจช่วย
เช้านี้แม่ก็ตื่นให้นมปัณณ์ตามปกติ ทุกครั้งที่ให้นมปัณณ์เสร็จแม่ก็จะปั๊มนมไว้ให้ทุกครั้ง เพราะแม่ไม่อยากให้ปัณณ์ออกมาจากตู้อบนาน ๆ เพราะเวลาเอาปัณณ์มาให้นมต้องเสียเวลาประมาณ 30-40 นาที ถ้าปัณณ์กินนมที่แม่ปั๊มไว้แล้วให้พยาบาลป้อนจากแก้วจะเสียเวลาไม่เกิน 10 นาที ทำให้ได้อยู่ในตู้อบนานขึ้นจะได้หายเร็ว ๆ
ประมาณ 10 โมงกว่า ๆ คุณหมอก็บอกว่าปัณณ์ยังไม่หายตัวเหลืองเลย ให้รอถึงเย็นนี้ ถ้าเย็นนี้ไม่หายก็ต้องอยู่ในตู้ต่อไป แม่กับพ่อได้แต่ภาวนาขอให้ปัณณ์หายเร็ว ๆ เพราะอยากกลับบ้านด้วยกัน ร.พ. BNH ก็ดีนะที่เค้าให้พ่อกับแม่อยู่ได้เกือบ 1 ทุ่ม
แหน่ะ เพราะจริง ๆ แล้วต้องออกตอนหลังเที่ยง
หลังจากที่รู้ว่าปัณณ์ยังไม่หายแน่วันนี้แม่กับพ่อก็ได้แต่ทำใจ แต่แม่ก็คงไม่ได้นอนที่
ร.พ.ต่อนะ เพราะว่าค่าใช้จ่ายมันสูงมาก ๆ เลยลูก แต่แม่ก็ตั้งใจแล้วว่าจะอยู่ให้นมปัณณ์ให้ตลอดหน่ะ
ระหว่างที่รอให้นมมื้อดึกแม่กับพ่อก็ไปเซ็นทรัล ไปกินฟูจิ แม่ไปทั้ง ๆ ที่เพิ่งผ่าท้องคลอดนั่นแหล่ะ ค่อย ๆ เดินหน่ะ คนก็มองคงคิดว่าแม่เป็นอะไรหน่ะ เพราะว่าเดินช้ามาก ๆ แม่บอกกับพ่อว่า นี่จะเป็นการกินฟูจิครั้งสุดท้ายสำหรับเราสองคน อยากกินอะไรก็กินซะ เพราะต่อไปก็ต้องกินพร้อมกันสามคนแล้ว เตรียมตัวโกลาหลได้เลย 555
กลับมาถึงโรงพยาบาลประมาณ 3 ทุ่ม ปัณณ์ยังไม่ตื่นและยังไม่ถึงเวลาให้นมปัณณ์ แม่กับพ่อก็ได้แต่นั่งรอหน้าห้องเนอสเซอร์รี่ มันช่างเป็นเวลาที่แย่เหมือนกันนะลูก เพราะว่าใจกระวนกระวายอยากให้ปัณณ์หายเร็ว ๆ และแม่กับพ่อก็เหนื่อยอยากจะนอนเหลือเกิน ใจนึงก็อยากจะเปิดห้องนอนซะเลย แต่ก็เสียดายเงิน อยากเก็บเงินไว้ให้ปัณณ์ดีกว่า อดทนอีกนิดเดียวเอง
ประมาณ 4 ทุ่มปัณณ์ก็ตื่น แม่ให้นมพร้อมกับปั๊มนมไว้ให้ปัณณ์อีกหนึ่งมื้อคือประมาณตี 2 แม่ได้แต่คิดว่านมที่แม่ปั๊มไว้คงพอนะ แล้วก็ถามหมอว่าถ้านมไม่พอจะทำไงดี หมอแนะนำว่าถ้านมไม่พอจริง ๆ ก็จะให้นมถั่วเหลืองชงเสริมให้กิน แต่แม่ก็บอกหมอว่าแม่อยากเลี้ยงปัณณ์ด้วยนมแม่อย่างเดียว พยาบาลบอกว่านมมื้อหลังจากตี 2 ก็คือมื้อตี 5 พยาบาลบอกว่าจะมาไหวเหรอ แม่บอกว่าไหวค่ะ
ยังไงก็จะมาให้นมให้ได้
แม่กลับบ้านก่อนนะลูก เป็นห่วงหนูจริง ๆ
รักปัณณ์มาก ๆ จ๊ะ
แม่ติ๋ม