สิ่งที่พ่อกับแม่ให้ฉันไว้…

ข้อมูลที่ถูกสร้างขึ้นแล้ว ไม่สามารถลบมันไปได้หมดจด

สมัยตอนเด็กๆ มีเรื่องราวหลายอย่าง
ที่ทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป
ณ วันนี้ วินาทีนี้ ยามเมื่อความรู้สึกบางอย่างแวบเข้ามาในห้วงคำนึง
ภาพความทรงจำเก่าๆ ก็ปรากฏขึ้น
พร้อมกับความรู้สึกที่เก็บลึกไว้ในใจ ก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง

ถึงเราจะเรียกช่วงเวลานั้นว่าเป็นเพียงแค่อดีีต
แต่สำหรับฉันแล้ว มันไม่ได้เป็นเพียงสิ่งที่ผ่านมาและผ่านไป
แต่มันเป็นทั้ง ปัจจุบันและัอนาคต

ถ้าไม่มีช่วงเวลานั้น...
ฉันคงเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างไ้ร้คุณค่า
และไม่ได้รู้เลยว่า...สิ่งต่างๆรอบตัวนั้นมีค่าเพียงใด

พ่อเคยบอกฉันไว้ว่า...
“สิ่งที่เราพบพาลมา มันก็คือเกราะกำบัง “
ความจริง...พ่อเคยบอกฉันมากมายหลายอย่าง
มันมากซะจน ฉันไม่อาจเขียนมันบนกระดาษได้

พ่อไม่ได้บอกฉันผ่านทางคำพูด...
แต่พ่อบอกทางแววตา การกระทำ และรอยยิ้ม

ท่านมักย้ำอยู่เสมอๆ
“หน้าที่ก็ืคือหน้าที่”
หน้าที่ของพ่อกับแม่ก็คือรักลูก
ส่วนฉันก็มีหน้าที่ของฉันเหมือนกัน
เราต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

ถึงแม้บางที เราอาจทำ หน้าที่ของตัวเองบกพร่องบ้างก็ตาม
พ่อกับแม่ก็เหมือนกัน...

ฉันไม่อยากเรียกมัน ว่าคำผิดพลาด
และความจริงแล้วมันอาจจะไม่ใช่ความผิดพลาดโดยเจตนา

ครั้งก่อน...ฉันเคยนึกโทษพ่อกับแม่
แต่ตอนนี้...ฉันกลับนึกขอบคุณท่านทั้งสอง
ขอบคุณที่มอบเกราะอันแข็งแกร่งให้ฉัน

เมื่อวันก่อนฉันดูรายการโทรทัศน์แห่งหนึ่ง
ภาพหมูบ้านทุรกันดาร โรงเรียนทรุดโทรม
หนทางเข้าเต็มไปด้วยโคลนตม

ดูแตกต่างกับที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้อย่างลิบลับ

แต่ยังไง...ที่ตรงนั้น
ก็คือที่ที่ฉันจากมา

เวลาผ่านไป...
ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
แต่ที่นั้นยังดูเหมือนเดิม

ฉันหวังจะให้ที่นั้นมีโรงพยาบาลหรือสถานพยาบาลดีๆ
มีโรงเรียนที่มีหลังคาคุ้มแดด...คุ้มฝน
มีความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้

ที่ๆฉันอยู่่ตอนนี้...
มีโรงพยาบาลที่มีหมอเก่งๆ คลินิกศัลยกรรม ทันตกรรม โพลีคลินิค พบเห็นทั่วไปเกลื่อนกลาด
มีห้องเรียนที่ทันสมัย ติดเครื่องปรับอากาศเย็นสบาย

แต่...จิตใจคนมันช่างสวนทางกับ ความเจริญเหลือเกิน

คนที่นั้นยิ้มสวย...จริงใจ น้ำใจงามและ มีความอดทนสูง

คนที่นี้ยิ้มเคลือบพลาสติก มองเห็นเพียงแค่ตนเอง และ ปลวกเปียก

ทำไมหนอ? บนผืนดินเดียวกัน
มันจึงแตกต่างกันมากมายขนาดนี้
ทั้งสังคม..
และ...จิตใจของคน

คนที่นี่ชอบบอกว่า...ฉันจริงจังกับชีวิตมากไป
มันอาจจะจริง...เพราะฉันรู้ว่า...อีกไม่นานหรอก
ฉันก็จะต้องตาย...

ฉันต้องใช้ชีวิตในวันนี้ให้คุ้มค่า กับการได้เกิดมาบนโลกนี้
ฉันไม่อาจจะใช้ชีวิตอย่างไร้สาระ
ในขณะที่คนอีกกลุ่มหนึ่งบนโลก...ยังคงต้องทุกข์ร้อน
และคนสองคนที่ฉันรัก...กำลังรอดูชีวิตที่มีค่าของฉันอยู่

ฉันจะยิ้มอย่างสดใสให้กับความงดงามของจิตใจมนุษย์ และ ธรรมชาติ
ไม่ใช่วัตถุลวงตาใดๆ

พ่อกับแม่ของฉันบอกไว้...
“โอกาสของเรามีมากกว่า เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด”

เพื่อนยิ้มสวยของฉันหลายคนไม่ได้เรียนต่อ
ไม่ว่าจะเป็นด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม...
ฉันอยากให้โอกาสพวกเขา...แต่ทำไม่ได้
อย่างน้อยก็หวังว่าฉันจะทำโอกาสของฉันให้ดีที่สุด
ให้คุ้มค่ากับการได้รับมันมา

ยิ่งคนที่นี่...ไม่ตั้งใจเรียน ใช้ชีวิตกับวัตถุเท่าไหร่

พวกเขาทำให้ฉันรู้สึกโกรธ...
ฉันโกรธแทนเพื่อนยิ้มสวยของฉัน
ทำไม...โอกาสจึงมาเป็นของคนพวกนี้
พวกเขาไม่สมควรจะได้รับมันเลยซักนิด...

ยามเมื่อฉันท้อกับความดี
พ่อบอกว่า...
“เป็นคนดีมันก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้ว แต่เกิดมาเป็นคน เป็นคนดีไม่ได้ก็ให้รู้ไป”

เพราะว่าอะไรที่เลวๆมันทำง่าย...แต่สำหรับคนที่ไม่เคยชินกับความเลว
การทำผิดมันก็ยากเหลือเกิน และรู้สึกผิดมากมาย
บางที่...คนที่ทำเลวเป็นประจำ อาจจะไม่รู้สึกว่าสิ่งที่ทำมันผิดก็ได้
แล้วเมื่อไหร่? พวกเขาจะรู้ตัวซักที...

ฉันเคยฝันถึงโลกที่สวยงาม...โลกที่ทุกคนมีความสุข มีแต่่รอยยิ้ม
แต่ฉันก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
ฉันจึงต้องจมอยู่แต่กับโลกของตัวเอง...โลกที่ฉันจะได้เห็นแต่สิ่งที่ดีงาม
ถึงแม้มันจะเหมือนเป็นการหลอกตัวเอง
แต่มันก็ดีกว่าตั้งทนทุกข์ อยู่ในโลกที่เลวร้ายอย่างนี้

โลก...มันเลวร้ายสำหรับฉันมากเกินไป...

นี่แหละข้อผิดพลาดของพ่อกับแม่

ท่านสร้างจิตสำนึกที่ดีแก่ฉันมากเกินไป
ในขณะที่ดวงตาและหูของฉัน
ได้มองเห็นและได้ยินเสียงของความเลวร้าย

พ่อทิ้งฉันไว้ตามลำพัง ยามที่ฉันอยากจะรู้ความเป็นไปของแม่ใจจะขาด
มันทำให้ฉันได้รู้จักกับ...ความเหงา

ฉันต้อง นั่งรออย่างโดดเดี่ยวข้ามวันข้ามคืน
เพื่อรอพ่อที่กำลังผ่าตัด
ในขณะที่แม่กำลังนอนอยู่อีกโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
นั้นทำให้ฉันเกลียด “การรอคอย”

ฉันต้องต่อสู้ดิ้นรน เพื่อมีชีวิตรอด จากคมมีด
มันทำให้ฉันรู้จัก...ความรู้สึกของฆาตกร ยามกำลังจะฆ่าคน

นี่แหละ...สิ่งที่พ่อกับแม่ให้ฉัน

ฉันรู้ว่าฉันต้องอดทนอยู่ในโลกใบนี้ต่อไป
และต้องอยู่อย่างมีความสุขด้วย
เพราะไม่นาน...ฉันก็ต้องตาย
เพียงแต่...ฉันไม่อยากตาย ท่ามกลาง สิ่งไร้ค่าพวกนี้ เท่านั้นเอง

ขอบคุณ...ท่านทั้งสองที่มอบปีกอันแข็งแรงให้ฉัน
พร้อมกับ...
ดวงตาในหัวใจ...ที่ทำให้มองเห็นสิ่งดีๆ บางอย่างในโลกใบนี้

คิดถึงคนที่ดีที่สุดในชีวิต...ทุกลมหายใจเข้าออก

ส่งผ่านไปทางแหวนทองที่ท่านให้ เป็นตัวแทน
บางที...ฉันก็ยึดติดกับวัตถุมากเกินไปเหมือนกัน
แต่...อัตถะแท้ ที่ซ่อนอยู่ในแหวน
มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้ง

เพราะสิ่งที่ท่านให้...
คือสิ่งที่ดวงตาไม่สามารถมองเห็นได้

Create Date : 12 ตุลาคม 2549		6 comments
Last Update : 12 ตุลาคม 2549 23:33:55 น.
Counter : 429 Pageviews.
Share Tweet