วันเหงาๆในยามฝนพรำ อะไรทำให้เราเหงา? ทั้งที่รอบกายเต็มไปด้วยผู้คน วันนี้เรยอมออกจากฐานบังคับการของตัวเองไปได้ เพราะว่ารับปากอาจารย์ไว้ว่าจะไปช่วยงานในกิจกรรมสันทนาการของสาขา "แอนิเมชั่น" จากคำชวนน้อยๆของพี่ชายร่วมโลกในวันศุกร์ที่ผ่านมา ณ ร้านหมูกะทะ "ซุ้มสบาย" การกระจายข่าวทำให้ทุกคนในเมเจอร์เดียวกัน(วิศวกรรมซอฟต์แวร์)ต่างพร้อมใจรับปากจะมาร่วมงานนี้ ทั้งๆที่ไม่ได้มีในหมายกำหนดการเลย แต่พวกเราก็มาด้วยใจค่ะ เด็ก SE มักจะเฝ้ากันอยู่หน้าคอมฯ คุยกันผ่านโปรแกรมเอ็มเอสเอ็น (msn) นี่แหละทำให้พวกเราใกล้ชิดกัน และการประชุมก็มักจะเกิดขึ้นในลักษณะนี้อยู่เป็นประจำ คราวหน้าพวกเราเลยคิดว่าจะประชุมโดยใช้ระบบวิดีโอคอนเฟอร์เร็นต์แทน (ไม่รู้ว่าเขียนถูกรึเปล่า) น่าสนๆ เมื่อคืนหลังจากประชุมเสร็จ เรก็นั่งๆอ่านหนังสือจนถึงตีสอง ไม่ได้คุยกับพี่ชายอย่างที่อยากคุย เพราะรู้สึกว่าคุยด้วยแล้วสบายใจดี บอกไม่ถูกค่ะ คนเราเกิดต่างพ่อต่างแม่ ต่างสถานที่ แล้วมาเจอกัน มันเป็นเรื่องบังเอิญเหลือเชื่อ มีแต่คำถามว่าทำไม? ทำไม? หรือว่าเป็นเพราะโชคชะตา? นอนได้ไม่เท่าไหร่ เรก็ต้องตื่นไปเชียงใหม่ เฮ้อ คิดว่ามันลำบากจริงๆ เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า บอกแม่ว่าจะไปค้างทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าจะไปนอนไหนเลย พยายามโทรหาเพื่อนที่พอจะพึงพาได้ก็ไม่ติด เหมือนไปตายเอาดาบหน้าซะมากกว่า หลับบนรถมาตลอดทางเลย เหนื่อยเหลือเกิน คิดว่าความดันคงลดลงไปมาก ไม่ค่อยมีแรงซักเท่าไหร่แต่อย่างน้อยก็ได้หลับเอาแรงบ้าง คิดอยู่ว่าจะหอบกระเป๋าเสื้อผ้าไปที่วิทยาลัยด้วย แต่เพื่อนๆและชาวแอนิเมชั่นคงจะตกใจน่าดู เลยโทรหาเพื่อนอีกคน ปรากฏว่ารายนั้นเค้าเปลี่ยนเบอร์โทรเราเลยได้คุยกันเสียที ใช้เวลาไม่นานจากท่าแพไปข้างยุพราชฯหอพักของเพื่อน แต่พอเปิดประตูก็ต้องตกใจ คนอยู่กันเยอะแยะเชียว แล้วฉันจะอยู่ได้หลอเนี่ย แต่ก็ไม่มีเวลาจะคิดทำอะไรได้ ยังไงๆก็คงต้องอยู่ล่ะ ต่อรถแดงไปถึงมอชอ พอถึงคณะสถาปัตถ์ เรก็รีบเดินลิ่วๆไป เจอกับพี่ชายเป็นคนแรกเลย ยกมือไหว้ รู้สึกแปลกๆ เฮ้อ รู้สึกผิด เจอบ๊อบบี้เป็นคนที่สอง เลยชวนหันไปสหกรณ์เพราะหิวมาก นั่งรถดรีมรุ่นเก่าสีขาวต๊อกๆแต๊กๆไปเรื่อย สรุปว่าวันนี้ได้เป็นสปาย แต่เป็นสปายที่ไม่เนียนเลย หนูน้อยเรนนี่ถูกแยกไปอยู่โดดเดี่ยว ในบรรดาสปายสี่คน ก็มีเรนี่แหละที่นิ่งสุด "ย้ายเมเจอร์หลอ" นี่แฟนของเพื่อนถาม เรก็ตอบ "อือๆ"เออๆออๆไปตามเรื่อง บอกแล้วว่าโกหกไม่เก่ง อย่างน้อยก็ได้เพื่อนใหม่ ถึงเพื่อน se คนอื่นๆจะกีดกัน เป็นสปายมันต้องเนียน น้อยใจว่ะ อยากมีส่วนร่วมบ้าง อยากหนุกหนานกับ se ทางฟากแอนิเมชั่น ให้ทำสตอรี่บอร์ด อือๆ ไม่ต้องถามก็รู้ว่ามันสนุกน้อยกว่า ฮือๆ เพื่อนๆ นิสัยรักคอมพิวเตอร์มากกว่าการอ่านการ์ตูนอยู่แล้ว ใครจะว่าก็ตาม แต่มันก็ช่วยบ่ได้ คนมันรักนี่ ว่าแล้วว่าความดันลด ขนาดอาจารย์แคทตักข้าวให้นิดเดียว ยังกินไม่หมดเลย เฮ้อๆ ตอนบ่ายเล่นเกมกันนิดหน่อย อือ สนุกขึ้นมาอีกนิด แต่ยังไงก็อยากอยู่กับ se เอาเถอะๆ ยังไงก็ได้เพื่อนใหม่ คิดว่างั้น เลิกแล้วก็ไปกราบขอโทษงามๆพี่ชาย แต่ก็ยังไม่แล้วใจ ไม่แล้วๆ พร่งนี้เอาใหม่ สรุปว่าวันนี้กลับบ้าน ไม่ค้างล่ะ เอ้า ชีวิตฉัน รู้สึกเหงาจัง อยากมีใครซักคนเข้าใจ...แค่นั้นเอง ตั้งชื่อให้เจ้าตุ๊กตาแล้วว่า "เก็ดตะหวา" เพราะมันขาวเหมือนดอกเก็ดตะหวาเลย ตอนนี้ไม่กลัวตุ๊กตาล่ะ แต่อยากได้ตุ๊กตาอีกตัว เอาตัวเล็กๆนา พี่ๆน้องๆเปิดมาเจอก็ช่วยซื้อให้หน่อยนะ อย่างน้อยก็ให้มันเป็นตัวแทนและเป็นเพื่อนเรยามเหงา ตอนนี้หัวใจคว้างเคว้ง...มันเหงา ไม่มีเหตุผลหรอกความเหงา ทั้งที่ผู้คนรอบกาย แต่ไม่มีใครเข้าใจซักคนรอคนๆนั้นอยู่ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าสายฝน ที่ทำให้รู้สึกเหงา ฝนตกอีกแล้ว เอาเพลงนี้มาฝาก อารมณ์...เหงาๆ...ไม่เข้าใจตัวเอง Don't Know Why ของ Norah Jones Don't Know Why I waited 'til I saw the sun I don't know why I didn't come I left you by the house of fun I don't know why I didn't come I don't know why I didn't come When I saw the break of day I wished that I could fly away Instead of kneeling in the sand Catching teardrops in my hand My heart is drenched in wine But you'll be on my mind Forever Out across the endless sea I would die in ecstasy But I'll be a bag of bones Driving down the road alone My heart is drenched in wine But you'll be on my mind Forever Something has to make you run I don't know why I didn't come I feel as empty as a drum I don't know why I didn't come I don't know why I didn't come I don't know why I didn't come Create Date : 30 พฤษภาคม 2549 Last Update : 30 พฤษภาคม 2549 21:39:52 น. 0 comments Counter : 495 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก