|
|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
22 ตุลาคม 2549
|
|
|
|
น้อยนิด...มหาศาล
แม้แสงสว่างข้างหน้าจะมองเห็นเพียงหริหรี่
แต่...มันก็ยิ่งใหม่มาก....
เมื่อเทียบกับความมืดมิดของหลุมดำ
คนเรามักพลาดอะไรบางอย่างไป
โดยที่เราไม่รู้ตัว...
จะมารู้ตัวอีกครั้ง...ก็เมื่อสายไปแล้ว
เราคงไม่รู้คุณค่าของน้ำหรอก...
จนกว่าเราจะได้ไปอยู่ในทะเลทรายหรือไม่
ก็ติดอยู่ในตึกที่ถล่มลงมาซักหนึ่งเดือน
และเราคงไม่รู้จักคุณค่าของต้นไม้
ถ้าเราไม่ต้องขาดอากาศหายใจ
วันนี้ฉันตัดสินใจกลับมาพักที่บ้านอีกครั้ง
แรงบันดาลใจครั้งนี้ก็คือภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง
จำไม่ได้แล้วว่าชื่อเรื่องอะไร
ทั้งที่เพิ่งดูเืมื่อคืนนี้แท้ๆเชียว - -
จำได้ว่าเป็นเนื้อเรื่องเกี่ยวกับนักเจรจาต่อรอง
ที่ครอบครัวของเขาถูกจับไปเป็นตัวประกัน
ฉันกำลังคิดถึงอะไรบางอย่างอยู่ในตอนนี้
มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากสำหรับคนที่เขียนไม่เก่งอย่างฉัน
ในการบรรยายความคิดในข้อนี้ออกมา
มันเกี่ยวกับคำว่า...น้อยนิด...มหาศาล นี่แหละ
ไม่ได้เกี่ยวอันใดกับ...ปราบดา หยุ่น
หรือภาพยนตร์ชื่อเรื่องเดียวกันนี้มากมายนัก
ถ้าจะทำให้มันเกี่ยวก็คงเกี่ยวข้องกันมากทีเดียว
เพลง...แว่วเสียงซึง กำลังบรรเลงอยู่ตอนนี้
มันเป็นเพลงพ่อร้องติดปากอยู่ในช่วงนี้
เฮ้อ นานเท่่าไหร่แล้วที่ฉันไม่ได้ยินเสียงซึงของพ่อ
แทนเสียงนาฬิกาปลุก ในยามเช้า
และแทนเสียงโหวกเหวกโวยวายจากข้างห้อง...ก่อนนอน
ฉันอยากหยุดเวลาให้อยู่อย่างนี้ตลอดไป
เพราะช่วงเวลาของความสุขนั้นช่างสั้นนัก
ฉันต้องยอมรับความจริงว่า...
พรุ่งนี้ฉันจะต้องกลับเชียงใหม่ และ เดินทางไปกรุงเทพฯ
ที่บ้านฉันมีหนองน้ำขนาดสามไร่ กั้นระหว่าง...
เรือนของฉัน...กับเรือนของพ่อและแม่
หลังจากเป็นนักศึกษา SE คนเดียวที่ยังไม่รู้เกรดของตัวเอง
ฉันก็ใช้เวลาในตอนเย็น นั่งมองผิวน้ำที่ถูกลมพัดเป็นคลื่น
ความจริงฉัีีนก็ไม่รู้สึกอะไรมากมายกับเกรดเลย
ไม่รู้ก็ไม่รู้สึกอะไรจริงๆ จนบางครั้งก็อยากรู้เหมือนกันว่า...
ตัวเองยังมีความรู้สึกอยู่รึเปล่า?
นั่นอาจจะเป็นเพราะว่า มันน้อยนิดมาก
เมื่อเทียบกับสิ่งที่ฉันกำลังคิดอยู่ตอนนี้
ฉันนึกถึงเวลาอันน้อยนิดนี้
นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่ผ่านมา
ทำไมอยู่ๆฉันถึงล้มลงไปเฉยๆได้
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ลงไปกองอยู่กับพื้น
แถมตื่นมายังเกิดอาการเจ็บปวดไปทั่วร่าง...จากแรงกระแทก
ฉันจะมีชีวิตอยู่กับพ่อกับแม่ไปนานแค่ไหนหนอ?
ณ วินาทีนี้
ความสุขแม้เล็กๆน้อยๆ ก็มีค่ากับฉันมากมายเหลือเกิน
เพราะฉันกำลังเหนื่อยและอ่อนแรง
ฉันอยากขอบคุณทุกๆสิ่งทุกๆในโลก
ขอบคุณทุกๆคนที่ทำให้ฉันมีความสุข
หรือแม้กระทั่งทำให้ฉันมีความทุกข์
ฉันอยากยิ้มให้เยอะกว่านี้
อยากมองโลกให้ดีกว่านี้
ใบไม้ใบหนึ่งร่วงลงกระทบผิวน้ำ
เกิดเป็นวงกลม ค่อยๆกว้างออกไป...ออกไป
จนกระทั่งหายไปในที่สุด
ฉันลุกขึ้นจากริมน้ำ...
รู้สึกหน้ามืดเล็กน้อย
พระอาทิตย์ก็เริ่มลับขอบฟ้าแล้ว
ฉันเดินหันหลังกลับ...เงยหน้ามองดูดอกสีขาวของต้นตีนเป็ด
รู้แล้วล่ะ...
นี่คือความสุขของฉัน
ที่บ้านหลังนี้...
บ้านที่มีต้นไม้ที่ฉันปลูกกับมือ
บ้านที่มีพ่อกับแม่อยู่
ฟังสิ...
เสียงของความสุขมันขับร้องอยู่ใกล้เรานี่เอง
Create Date : 22 ตุลาคม 2549 |
Last Update : 22 ตุลาคม 2549 23:58:32 น. |
|
7 comments
|
Counter : 553 Pageviews. |
|
|
|
|
โดย: ninaM IP: 125.25.151.43 วันที่: 30 ตุลาคม 2549 เวลา:18:40:25 น. |
|
|
|
โดย: แพนด้า ณ กอไผ่ IP: 124.121.191.195 วันที่: 4 พฤศจิกายน 2549 เวลา:18:13:45 น. |
|
|
|
โดย: มนต์ เชียงใหม่ IP: 124.157.206.236 วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:12:01:24 น. |
|
|
|
| |
|
|
Little Detective |
|
|
|
|
ไปไหน อยู่ไหน ต่อไป คิดถึงบ้าน
บ้านที่มีพ่อ แม่ พี่ น้อง
คนที่รักและหวังดีต่อเรา
กลับมาบ้าน อยู่กับคนที่รักเราและคนที่เรารัก
ซักวันเมื่อท่านไม่อยู่ ความเหงาแหละจะมาเยือน
ใช้เวลาที่มีให้ดี้สุดนะ