--[เด็กนรก]--
กระทู้นี้ตั้งเมื่อวันที่ มกราคม 2549
ห้องสวนลุมพินี ห้องย่อย ปัญหาสุขภาพจิต
---------------------------------------------------------------------------
จากกระทู้ที่แล้ว ผมว่าจะมาเล่าเรื่องที่โดนเด็กเตะฟรี ๆ เมื่อช่วงวันหยุดปีใหม่
วันนี้มีโอกาสแล้ว เลยเอามาเล่าให้ฟัง คลายเครียดนะครับเพื่อนๆ
ไม่ได้ซีเรียสอะไร เห็นกระทู้ผ่าน ๆ มามีแต่คนเครียด ๆ มาคลายเครียดกับผมดีกว่า
"ไม่เคยเกลียดเด็กมากขนาดนี้มาก่อน"
เมื่อวัน เอ่อ รู้สึกจะเป็น วันศุกร์ที่ 30 ธันวาคม ที่ผ่านมาเนี่ยแหล่ะครับ
ผมมีโอกาสได้ไปทำบุญเพื่อ "ล้างซวย" ที่วัดแถวบ้าน
บังเอิญว่ามันใกล้ ๆ ก็เลยเอาอีแก่ที่บ้าน ปั่นออกไป
(อ่านประโยคนี้ รู้สึกเหมือนมีหลายคันเลยแฮะ จริง ๆ ก็มีอยู่คันเดียวเนี่ยแหล่ะ)
ไม่รู้ว่าโลกมันกลมหรืออย่างไร ไปถึงวัด ขณะที่กำลังเอาเงินหยอดตู้รับบริจาคอยู่นั่น ดันไปเจอเพื่อน สมัยเรียนมัธยม
เค้าเดินเข้ามาทักผม
"เอ่อ ขอโทษค่ะ นี่ใช่ หมัน หรือเปล่า"
"ใช่ครับ"
"นี่ มิ้นท์ ไง จำได้ไหม"
"มิ้นท์ เหรอ.........(เว้ณระยะนึกอยู่)........... เอ่อ ขอโทษนะครับ จำไม่ได้อ่ะ"
"มิ้นท์ที่เรียน ม.6/2 ด้วยกันไง จำไม่ได้เหรอ"
สมองเริ่มประมวลผลใหม่
"""""6/2 ห้องกรูมีผู้หญิงหน้าตาดีขนาดนี้ด้วยเหรอ""""""
"อ้อ ๆ จำได้ล่ะ ว่าไง เป็นไงบ้าง สบายดีเหรอ"
(ผมสะตอ...... ครับ ผมจำไม่ได้หรอก)
"สบายดี แล้วหมันล่ะ"
"ก็เรื่อย ๆ แหล่ะ"
"แล้วนี่มาทำอะไรที่วัดล่ะเนี่ย"
ถามมาได้ว่ามาทำอะไร ก็เห็นอยู่ว่ากรูกำลังเอาเงินหยอดตู้อยู่เนี่ย ไม่เห็นสีหน้าอิ่มบุญของผมเหรอครับ เนี่ย อิ่มโคตร ๆ อิ่มบุญจนจะอ้วกอยู่แล้ว
แล้วตัวเอกของเรื่องนี้ก็ปรากฎตัว
"มาทำบุญสิ อ้าวแล้วนั่นลูกใครล่ะ"
ผมถามเมื่อเห็นเด็กที่เดินตามมาทีหลัง พร้อมกับผู้ชายอีกคน
"ลูกเราเองแหล่ะ"
"ฮ้า จริงดิ มีลูกแล้วเหรอ"
"โอ้ย มีตั้งนานแล้ว เนี่ย 5 ขวบแล้ว"
"หวัดดีน้าหมันสิลูก"
".........................." ทำท่าเขินๆ
"หวัดดีครับ" ผมเห็นว่าเด็กมันเขิน ๆ ก็เลยชิงพูดก่อน เหมือนรักเด็ก
"ชื่ออะไรครับผม"
"ชื่อแจ็ค"
คุย ๆ ได้ซักแปป เพื่อนก็เอ่ยปากฝากลูกไว้ที่ผม
"หมัน เดี๋ยวมิ้นท์จะเข้าไปทำสังฆทาน หมันจะกลับหรือยัง"
"เออ ยังไม่กลับหรอก ไปสิ เนี่ย เดินเข้าไปทางเนี้ย"
"แล้วหมันจะไปไหนต่อล่ะ"
"จะไปให้อาหารปลาหลังวัดเนี่ย"
"เออดีเลย ฝากแจ็คไว้ด้วยสิ ไม่อยากเอาเข้าไปด้วย เดี๋ยวไปซนในกุฏิพระ"
"ได้สิ"
ผมรับปากโดยที่ไม่มีโอกาสรู้เลยว่า ไอ้แจ็คนี่ มันเป็นเด็กนรกกลับชาติมาเกิดโดยแท้
พอลับหลังแม่มันเท่านั้นแหล่ะ มันออกลายของมันที่ซ่อนเอาไว้ภายใต้หน้าตาน่ารักบ้องแบ้วของมันทันที
ผมพาแจ็คไปปล่อยปลาหลังวัด โดยซื้ออาหารปลาที่เค้าตักเป็นกระป๋อง ขายกระป๋องละ 20 บาท
ผมซื้อ 2 กระป๋อง เผื่อน้องแจ็ค กระป๋องนึง
"อ่ะ แจ็คไปให้อาหารปลากัน"
"ให้อาหารหมาเหรอ"
"5555 ไม่ใช่หมา ปลา ปลา"
"ไม่เห็นมีปลาเลย มีแต่หมา"
ผมก็หันไปดูรอบ ๆ ไม่เห็นมีหมาซักตัว
"ไหน ไม่เห็นมีเลยหมาน่ะ"
"นี่ไง"
มันชี้มาที่ผมครับ
"เอ้ย หน้าพี่เหมือนขนาดนั้นเลยเหรอ"
ผมยังตลกเข้าว่า เพราะคิดว่า เด็กมันคงไม่รู้เรื่องหรอกว่ามันหมายความว่ายังไง
"หน้าหมา!!!!!"
เอาแล้วไงกรู บรรยากาศมาคุทันที
"แจ็ค ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะครับ"
แจ็คไม่ตอบ แต่แจ็ค สวมวิญญาณ เดวิด เบคแฮม ซัดเท้าขวาเต็มเหนี่ยว โดนเข้าที่หน้าแข้งผม
ถึงจะยังตัวเล็ก แต่เตะเข้าหน้าแข้ง ผมก็เจ็บนะครับ
"เตะพี่ทำไมเนี่ย"
ผมเริ่มโมโห ใจจริง อยากจะจับมันโยนให้ปลากินให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ทนอดกลั้นไว้ เพราะเห็นว่าเป็นเด็ก แล้วก็ลูกเพื่อนด้วย ฝืนใจ
พาไปให้อาหารปลาต่อ
ลักษณะจะเป็นท่าน้ำ อยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เป็นเหมือนโป๊ะยื่นลงไปจากท่า ผมกับแจ็ค เดินไปนั่งบนโป๊ะ ห้อยขาลงไปข้าง ๆ
ผมเริ่มเอากระบวยที่เค้าให้มาพร้อมกับกระป๋อง ตักอาหารเม็ดแล้วโยนให้ปลา
ผมทำให้แจ็คดูเป็นตัวอย่างว่า เนี่ย ทำอย่างนี้นะแจ็คนะ
แต่แทนที่แจ็คจะทำตามผม มันกลับโยนลงไปทั้งกระป๋องเลย!!!!
"ฉิบหายแล้ว"
เอาล่ะสิ ทำไงล่ะทีนี้ ผมวางกระป๋องของผมพร้อมมองหาไม้ที่พอจะมาเขี่ยเอากระป๋องที่แจ็คโยนลงไปกลางฝูงปลาขึ้นมาให้ได้
เดินกลับไปที่เค้าขาย ถามหาไม้เขี่ย เค้าก็มีให้นะครับ มีไม้ให้เขี่ยด้วยเป็นลักษณะมีตะขออยู่ตรงปลาย เอาไว้เกี่ยวกระป๋อง
(แสดงว่าเกิดกรณีให้อาหารทั้งกระป๋องอย่างนี้บ่อย)
เดินกลับมาที่โป๊ะ ที่แจ็คนั่งอยู่ ในขณะที่กำลังเอาไม้เกี่ยวกระป๋องที่แจ็คทิ้งลงไปอยู่นั้น เหลือบไปเห็น กระป๋องอีกใบลอยอยู่ใกล้ ๆ กับโป๊ะ
ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร แต่เหมือนมีอะไรมาสะกิดที่สมอง
"หรือว่า................................"
ครับ พวกคุณคิดถูกแล้ว กระป๋องที่ลอยอยู่นั่น มันเป็นกระป๋องของผมที่วางไว้
ไอ้น้องแจ็คสำเร็จโทษมันเรียบร้อย!!!!
นึกในใจ "ใครเค้าสอนมันวะ"
เกี่ยวขึ้นมาได้ทั้ง 2 กระป๋อง ความอดทนเริ่มจะหมดไป
แต่ด้วยความตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกว่าจะให้อาหารปลา ทำให้ผมเดินไปซื้อมาอีกกระป๋อง
ซึ่งตอนนั้น แจ็คเดินไปนั่งอยุ่ตรงกลางโป๊ะที่เค้ามีม้านั่งไว้ให้
ในขณะที่ผมกำลังให้อาหารปลาอยู่นั่นเอง
ไอ้แจ็ค ที่วิญญาณเดวิด เบคแฮม ยังไม่ออกจากร่าง
จากที่มันนั่งอยู่เฉย ๆ อยู่ดี ๆ มันก็ลุกขึ้น วิ่งมาเตะเข้าที่ซี่โครงผมซะงั้น
"โอ้ย!!!!! แจ็ค เตะพี่ทำไม??"
ไอ้แจ็ค เหมือนจะไม่ฟังที่ผมถามมันเลย มันเงื้อเท้าซ้ายทองคำของมัน จะเตะผมอีก
แล้วมันก็เตะจริงๆ ด้วย!!!!! แต่ผมเอามือรับไว้ก่อน ไม่งั้นก็คงโดนเข้าอีกดอก
พอกันที!!
"เฮ้ย อะไรวะ หยุดนะ"
"กรูจะไปหาแม่"
"เออ ไปเลย"
พูดเสร็จ ผมก็พามันเดินไปที่แม่มันทำสังฆทานอยู่
"อ่ะมิ้นท์ เอามาคืน"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
"ป่าว เรามีธุระด่วนพอดี จะรีบกลับแล้ว"
"อ้าว เหรอ เสียดาย ว่าจะคุยต่อซะหน่อย"
"อืมม เอาไว้คุยกันคราวหน้าแล้วกันนะ"
(ไม่มีทางซะล่ะ ครั้งเดียวก็เกินพอ)
"หมันมีเบอร์มือถือไหม"
"ไม่มีหรอก ไม่ได้ใช้มานานแล้ว"
(ผมสะตอ.... อีกครั้ง ทั้งๆ ที่โทรศัพท์มันก็อยู่ในกระเป๋ากางเกงผมนั่นแหล่ะทำไมจะไม่มี )
แล้วผมก็แยกจากครอบครัวนรกนั่นมา ที่ผมบอกว่า ครอบครัวนรก ก็เพราะว่า
ทำไมลูกถึงได้เป็นเช่นนั้น พ่อแม่ จะไม่รู้เลยเหรอ
ผมว่าเค้ารู้ แต่เค้าไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ คิดว่าเด็กทำคงน่ารัก
"น่ารัก กะผีอะไร มันเตะกรูนะโว้ย!!!! ถ้ากรูถีบมันกลับ มันก็คงร้องไห้ วิ่งไปฟ้องพ่อแม่
แล้วคนที่โดนด่า โดนรุมประนามว่ารังแกเด็ก ก็คือกรูอีก!! ไม่ยุติธรรมเลย"
พ่อแม่หลาย ๆ คนเป็นเช่นนี้ ลูกตัวเองทำอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดูไปหมด โดยไม่คิดว่าสิ่งที่เด็กทำ
มันไม่ดี ผมเห็นหลาย ๆ ครั้ง ที่พ่อแม่เข้าข้างลูกตัวเองอย่างน่าเกลียด
ยกตัวอย่างเช่น คนที่มีนามสกุล "อยู่.......ไปเถอะ" เป็นต้น (อันนี้ไม่เด็กแล้ว)
ที่ลูกกรู ถูกเสมอ!!!! ประมาณนั้น
เกลียดเด็กที่สุดก็คราวนี้แหล่ะ!!!!
จากคุณ : สมันน้อย เบอร์ 14 - [ 6 ม.ค. 49 13:24:25 ]
---------------------------------------------------------------------------
จำนวนความคิดเห็นทั้งสิ้น 70 ความคิดเห็นครับผม
วันที่: 9 มกราคม 2549 เวลา:10:56:19 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
