--[ก็มันว่ายไม่เป็นนี่ครับ]--

กระทู้นี้ถูกตั้งเมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ 2549
ที่ห้องสวนลุมฯ สุขภาพจิต

....................................................................................


เพื่อน ๆ เคยมีอะไรที่เพื่อน ๆ พยายามเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังทำไม่ได้กันบ้างไหมครับ?????

สำหรับผม มีอยู่อย่างหนึ่ง ที่พย๊าม พยายาม เท่าไหร่ ผมก็ทำไม่ได้ซักที่

ครับ


"ผม..................ว่ายน้ำม่ายเปงงงงงงงงงงง T_T"


ผมเป็นคนสมุทรปราการครับ ลูกน้ำเค็มเต็มตัวเลยแหล่ะ เกิดโรงพยาบาลที่อยู่ริมอ่าวไทย
โตมากับบ้านที่อยู่ตรงข้ามกับ สถานพักตากอากาศบางปู มีป่าชายเลน มีคลองหลายสาย!!!!!!

โดยเฉพาะที่บ้านผม ที่อยู่ติดคลอง!!!!!
ติดประมาณว่า ถ้าใครสามารถเดินทะลุบ้านผมได้ ก็ตกคลองไปเลย T_T
(ใครที่ทำอย่างนั้นได้ ผมเรียกผีครับ ไม่ใช่คนแล้ว!!!!)

และเนื่องจากว่า บ้านอยู่ติดคลองนี่เอง ที่ทำให้พ่อกับแม่ผม กลัวลูกชายคนโต จะไม่ได้แก่ตาย
กลัวจะตกน้ำตายซะก่อน แกเลยใช้วิธีพูดฝังหัวผมไว้ตั้งแต่ยังเด็ก ๆ ว่า


"อย่าลงไปเล่นน้ำในคลองนะลูก เพราะในคลองเนี่ย มันมีจระเข้อยู่!!!!"


ได้ผลครับ ผมไม่เคยก้าวย่างลงไปในคลองข้างบ้านเลย อย่างมากก็นั่งเอาขาราน้ำ
อยู่ที่ยอหน้าบ้านนั่นแหล่ะ รู้จักยอไหมครับ ถ้าไม่รู้จัก เดี๋ยวมีอธิบายตอนท้ายครับ ตอนนี้ฟังผมเล่าเรื่องก่อน

ด้วยความกลัวจระเข้ ทำให้ผมไม่กล้าลงไปเล่นน้ำ ทั้ง ๆ ที่ก็เห็นพวกเพื่อน ๆ
กระโดดน้ำลงมาจากสะพานอย่างสนุกสนาน พร้อมตะโกนเรียก

"เฮ้ยหมัน ๆ มาเล่นน้ำกัน"

"ไม่เอาอ่ะ แม่บอกมันมีจระเข้อยู่ในคลอง"

"ไม่เห็นมีซักตัว ลงมาเหอะ"

"ไม่เอาอ่ะ กลัวจระเข้!!!!"

ซึ่งความจริงแล้ว มันก็ไม่มีหรอกครับ จระเข้นั่นน่ะ มีอย่างมาก ก็พวกน้อง ๆ มัน
ที่ชอบว่ายมาให้เสียวๆ เล่น
น้อง ๆ จระเข้พวกนี้ แถวบ้านผม เรียก "ตัวเงินตัวทอง"

หรือ ชื่อสามัญ ตาม "เอ็นไซโคบีเดีย" ฉบับบ้านผม เรียกว่า "ตัวเชี่ย!!!!"


ไอ้ตัวเชี่ยพวกนี้ เหมือนมันจะรู้จักผมนะ มันเห็นผมไม่ค่อยได้ มันชอบว่ายมาใกล้ๆ
และก็ลอยคอ แลบลิ้น 2 แฉกของมันมองผม

มันคงคุ้นว่า หน้าผมไปเหมือนญาติฝ่ายไหนของมัน หรือไม่
มันก็อาจจะรู้จักตัวจริงผมเมื่อชาติที่แล้วก็ได้!!!!!!


"หวัดดีเพื่อน แผล่บ ๆ" มันลอยคอมองผม พร้อมแลบลิ้น

"หวัดดี เป็นไงสบายดีไหม" ผมตอบมัน

"ไม่ค่อยดีว่ะ ช่วงนี้ ชีวิตกรูมัน เชี่ย ๆ ยังไงชอบกล แผล่บ ๆ " มันตอบ

"เออ ชื่อมรึงก็บอกอยู่แล้วว่ามัน เชี่ย" ผมบอกมัน

"ขอบใจว่ะที่บอก ว่าแต่ หน้ามรึงเหมื๊อนเหมือน ลูกกรูที่ตายไปเมื่อก่อนนี้เลย แผล่บ ๆ "

"สาดดดดดดดดดดดด แผล่บ ๆ" ผมตอบพร้อมแลบลิ้น 2 แฉกใส่มัน


เฮ้ย ไม่ใช่!!!!!!!!!!!! จะบร้าเรอะ ผมจะไปพูดกับมันรู้เรื่องได้ไง บร้าแล้ว!!!!!

ถ้ามันมาใกล้ๆ ผม ผมก็เผ่นแหล่ะครับ ตัวใหญ่ขนาดนั้น ตัวเล็ก ๆ ไม่ค่อยมีครับ
แถวบ้านผม มีแต่ละตัวก็ใหญ่ ๆ ทั้งนั้น น้อง ๆ จระเข้เลยทีเดียว!!!
ว่ายน้ำมาที ก็วงแตกกันเป็นแถว นึกว่าจระเข้


....เอาล่ะ จบเรื่องเพื่อน ๆ ผม เอ้ย ไม่ใช่ จบเรื่องตัวเชี่ยไว้ก่อน มาเข้าเรื่องที่ว่า
ทำไมผมว่ายน้ำไม่เป็นกันดีกว่า....

การขู่จาก พ่อ และ แม่ผม ได้ผลเป็นอย่างดี จนผมโตขึ้น ผมก็ยังว่ายน้ำไม่เป็น
จริงๆ แล้ว ไม่เคยว่ายเลยด้วยซ้ำ เคยลงน้ำอย่างมากก็แค่ครึ่งเข่า

พอโตขึ้น ผมก็เข้ากรุงเทพ ซึ่ง ก่อนที่ผมจะรู้จักการว่ายน้ำ ผมก็รู้จักกีฬา บาสเกตบอล ซะก่อน
ซึ่ง บาสฯ นี่เองที่ทำให้ผม ไม่สามารถว่ายน้ำได้ ตลอดชีวิต!!!!!!

ผมได้รับอุบัติเหตุจากการซ้อม ขาพลิกอย่างรุนแรง ครั้งแรกในชีวิต
คนเล่นบาสทุกคนต้องเผชิญกับมัน และ แน่นอนว่า พลิกครั้งแรก มันย่อมเจ็บปวดกว่าทุกครั้ง
สำหรับผม มันเจ็บกว่าพวกเค้าหลายเท่า การพลิกครั้งนั้น ทำให้กระดูกข้อเท้า ผมเคลื่อน!!!!!!!
เดินไม่ได้ไปเป็นเดือน พอหาย มันก็ยังไม่สมประกอบอยู่จนทุกวันนี้
วันดีคืนดีก็เจ็บขึ้นมาซะงั้น และที่สำคัญ ข้อเท้าผม ไม่สามารถตีน้ำได้ เพราะเจ็บมาก!!!!!!

พอขึ้น ม.6 ที่โรงเรียน ก็บรรจุวิชา "ว่ายน้ำ" ไว้ในวิชาที่ผมจะต้องเรียน

แน่นอน ผมยังไม่รู้ตัวว่าผมว่ายน้ำไม่ได้ แต่ด้วยความที่อยากจะว่ายน้ำเป็นทำให้ผมกับเพื่อน ๆ
ไปยืนเลือกชุดว่ายน้ำกันตั้งแต่เปิดเทอม


"เอาล่ะสิมรึง เราจะได้เห็นสาว ๆ ในห้องเราใส่ชุดว่ายน้ำกันแล้วเว้ยยยยย"


และแล้วก็มาถึงวันที่ต้องเรียนว่ายน้ำเป็นวันแรก..............

วันนั้นเองมันทำให้พวกหนุ่ม ๆ อย่างพวกผม ได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยเห็น ได้ไปในที่ ๆ ไม่เคยไป
ได้รู้ในสิ่งที่เป็นทิพย์!!!!!! เอ่อ ไม่ใช่โหมโรงนะครับ T_T


ก่อนที่อาจารย์จะมา พวกผมก็เปลี่ยนชุดว่ายน้ำกันเรียบร้อย ออกมานั่งดูเพื่อน ๆ ผู้หญิง
ในชุดว่ายน้ำที่ไม่เคยเห็นกันมาก่อน และแน่นอน คนปากสุนัขอย่างไอ้หมัน มีหรือ ที่มันจะหุบปากสุนัข ๆ ของมันไว้ได้

ถ้าไม่ได้กัดคน นอนไม่หลับ!!!!!!!!!!!!!!!



"เฮ้ย ๆ มรึงดู อี....... นั่นสิ โห นมแมร่งโคตรใหญ่เลยว่ะ"

"เออ ๆ อี...... ก็เหมือนกัน ตอนแมร่งใส่ชุดนักเรียน ไม่เห็นมันใหญ่ขนาดนี้เลยวะ!!!!"

"เฮ้ย ๆ ๆ ๆ โห พระเจ้า!!!!!! อะไรวะนั่น สุดยอด!!!! โคตรเทพ!!!! ทักกี้ออกไป!!!!"
(เอ่อ ......... อันหลังสุดนี่ไม่เกี่ยวนะครับ เห็นเค้าไล่ ผมก็ไล่มั่ง ผมไม่รู้เรื่องน้า)

"โห ขาวว่ะ ไม่น่าเชื่อ ดูนอกผ้ามันด๊ำ ดำ แต่ทำไมข้างในมันขาวอย่างนี้วะ!!!"


ครับ ชมรมคนปากสุนัข ก็ยังกัด ยังเห่าต่อไปเรื่อยๆ ใจจริงอยากจะลุกตั้งนานแล้ว แต่มันลุกไม่ได้!!!!!

เชื่อไหม พวกผม 4-5 คนที่นั่งดูอยู่ ทุกคนไม่กล้ายืน ไม่ใช่ว่ายืนไม่ได้นะครับ แต่ไม่กล้ายืน
(เพราะอะไรเพื่อน ๆ คงรู้อยู่ - -" เพราะว่า อย่างอื่นมันยืนแทนแล้วน่ะสิครับ)


ระหว่างที่พวกผมกำลังนินทา กัด + เห่า เพื่อนผู้หญิงกันอย่างเมามันส์ นั่นเอง ก็มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เดินเข้ามา
แล้วก็พูดขึ้นว่า



"เฮ้ย พวกมรึงดู เป้า ไอ้...... นั่นสิ โห หน้าแมร่งเน่า แต่เป้าแมร่งโคตรบึ้มเลยว่ะ!!!!"
(ผมไม่ได้แซวใครนะเพื่อน ๆ อย่าเข้าใจผมผิด และผมไม่ได้แซวปลามังกรด้วย!!!!)



การนินทาหยุดลงทันที!!!!! ทุกคนหันไปมองหน้าเจ้าของเสียง หลังจากนั้น
ชมรมคนรักหมาก็วงแตก!!!!! ตรงนั้นก็ไม่มีใครอยู่อีก ปล่อยให้ไอ้นั่น ยืนอยู่คนเดียว ทุกคนหลบมายืนอยู่ข้าง ๆ สระ

"แมร่งเป็นเกย์ปล่าววะ"

"ไม่รู้สิ กรูกลับบ้านกับมันทุกวันด้วย"

"ว่าแต่มรึง แมร่งชอบไปนอนบ้านกรูบ่อย ๆ ด้วย สาดดดดดด"


การสนทนาสิ้นสุดลง พร้อมกับการมาของอาจารย์สาวน้อย (หมายความว่า เหลือน้อยนะครับ)
ตัวป้อม ๆ เตี้ย ๆ มาพร้อมชุดว่ายน้ำลายดอก T_T ทั้งตัว!!!!!!!!!!

ผมตื่นเต้นมากที่จะได้ลงน้ำเป็นครั้งแรกในชีวิต!!!!!!! ก่อนที่จะเริ่มฝึกกันนั้น ก็ต้องมีการวอร์มร่างกายกันซะก่อน โดยการวิ่งรอบสระ 5 รอบ!!!!!

สภาพสระถ้าเพื่อน ๆ นึกภาพออกนะครับ มันจะมีท่อระบายน้ำอยู่ริม ๆ สระน้ำ
เพื่อระบายน้ำที่ล้นออกมา

แล้วขณะนั้น มันมีท่อระบายน้ำอยู่ช่วงหนึ่ง ที่ทางเจ้าหน้าที่สระเค้าเอาเหล็กตะแกรงที่วางปิดท่ออยู่ออกเพื่อทำความสะอาด
โดยเอาตะแกรงเหล็กที่ว่านี่ วางไว้อยู่ข้าง ๆ ท่อนั้นแหล่ะ

พวกผมก็วิ่งๆ ไป รอบที่ 1 ผ่านไป ปกติ

รอบที่ 2 ผ่านไป ปกติ

รอบที่ 3 ผ่านไป ไม่ปกติซะแล้ว !!!!!! เมื่อแถววิ่งต้องหยุดลง เพราะ


"ไอ้หมันวิ่งตกท่อ"

"โอ้ยยยยยย"


ทุกคนหยุดวิ่ง หันมาดูพร้อมเข้ามาช่วยไอ้หมันที่ขาข้างหนึ่งตกไปในท่อระบายน้ำ!!!!
เพื่อน ๆ ทุกคน รวมทั้งอาจารย์ด้วย เป็นห่วงสมันน้อยมาก ๆ ต่างช่วยกันให้กำลังใจผม โดยการ


"หัวเราะ!!!!!!!!!!! โดยพร้อมเพรียงกัน T_T"


"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สม รูนิดเดียวมรึงยังตกลงไปได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โชคดีมากหมัน ทั้งสระ มีตรงนี้ที่เดียวที่มันมีช่องอยู่ เธอยังอุตส่าห์ตกลงไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"


ได้รับกำลังใจอย่างเต็มเปี่ยมเลยครับผม สมันน้อย ช่างซาบซึ้งเหลือเกินกับกำลังใจที่เพื่อน ๆ และอาจารย์มีให้ครับ T_T

ใครจะเชื่อว่าเค้าเห็นกันหมดว่ามันมีท่ออยู่ตรงนั้น มีไอ้หมันคนเดียว ที่เอาแต่วิ่งอย่างเดียว โดยไม่เห็น!!! (แถวบ้านเรียกโง่ครับ)

ผมต้องลากขาขึ้นมาเองอย่างทุลักทุเล สภาพเลือดท่วมเพราะโดนขอบสระขูด
(สมน้ำหน้ามรึงแล้ว คราวหลังมรึงเอาหัวลงไปเลยสิ โง่ขนาดนี้!!!!!)


นั่นทำให้ อาทิตย์แรก ผมไม่สามารถร่วมเรียนกับเพื่อน ๆ ได้ เพราะเค้าไม่ยอมให้ลงสระ!!!!!!
และที่สำคัญ คือ "มันแสบโว้ยยยยย!!!!!!"



กว่าผมจะได้ลงสระจริง ๆ ก็ 1 อาทิตย์ผ่านไป
เริ่มต้นด้วยการ จับขอบสระ แล้วเอาขาตีน้ำ ซึ่ง

***สมันน้อย เบอร์ 14 ทำไม่ได้ เพราะตีน้ำทีไร ข้อเท้ามันเจ็บทุกที!!!!!!!!!!!!!!!!!




ต่อไป ฝึกลอยตัวอยู่ในน้ำ เอามือวักเข้าๆ ๆ เอาขาตีอยู่ในน้ำ ซึ่ง

***สมันน้อย เบอร์ 14 ทำไม่ได้ เอาตัวออกจากขอบสระทีไร ไอ้หมัน จมทุกที!!!!!!!




ต่อไป ฝึกกลั้นหายใจในน้ำ (ไม่รู้ว่าฝึกไปทำไม) ซึ่ง

***สมันน้อย เบอร์ 14 กลั้นหายใจได้นานที่สุด ไม่ใช่อะไรครับ คือ ผมจมไปแล้ว
เพื่อนๆ ลอยตัวขึ้นมาหมด แต่ไอ้หมันกลับจมลงสู่ก้นสระ ขึ้นไม่ได้ เพื่อน ๆ ต้องไปช่วยเอากันขึ้นมา!!!!!



หลักสูตรต่อไป คือการว่ายน้ำขอบสระตามกว้าง จากฝั่งหนึ่ง ไปอีกฝั่งหนึ่ง
"จ้วง 3 ที ฮุบอากาศ 1 ที จ้วง 3 ที ฮุบอากาศ 1 ที!!!!!!"
(ขอโทษครับ ชาติก่อนเป็นปลากันเหรอครับ มีฮุบอากาศด้วย (- -") )

***สมันน้อย เบอร์ 14 จ้วง 3 ที กินน้ำ 3 อึก จ้วง 3 ที จ้วง ๆ ๆ ๆ จ้วงลงสู่ก้นสระ!!!!!!!!

ลำบากเจ้าหน้าที่สระ ต้องลงไปเอาตัวมันขึ้นมาอีก ได้น้ำไปหลายอึกเหมือนกัน T_T



ปราการด่านสุดท้าย คือการสอบ ว่าย 50 เมตรตามความยาวของสระ !!!!!!!
เพื่อน ๆ ผมว่ายได้กันหมดแล้ว เหลือแต่ผมคนเดียว - -"

อาจารย์ก็คงหมดแรงที่จะปั้นผมแล้ว เพราะทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง แต่ว่า
แกจะให้คะแนนผมง่าย ๆ นั้น มันก็กระไรอยู่ เพื่อน ๆ จะว่ายังไง เพราะเค้าว่ายได้กันหมด
เค้าก็ได้คะแนน แต่ไอ้หมัน ว่ายไม่ได้ แล้วมันจะได้คะแนนได้อย่างไร!!!!!!


แต่อาจารย์แกก็คงดูแล้วแหล่ะว่า ถ้าให้มันตก เทอมหน้า กรูก็ต้องมาสอนมันอีก
เพราะฉะนั้น ก็เหลือวิธีสุดท้าย ที่จะทำให้ผมว่ายน้ำได้ นั่นคือ......................




"ถีบไอ้หมันตกน้ำ แกกระโดดถีบเลยครับ!!!!!!!"



เพื่อน ๆ นึกภาพนะครับ

อาจารย์ผู้หญิง รูปร่างอ้วน ๆ เตี้ย ๆ วิ่งมา กระโดดถีบไอ้หมัน รูปร่าง ผอม ๆ สูง ๆ ยืนเก้ ๆ กัง ๆ คิดอยู่ว่า กรูจะลงดี หรือไม่ลงดีอยู่ริมสระน้ำ

ผลจากการกระทำ หลังไอ้หมันแอ่นไปตามแรงถีบ เท้าลอยขึ้นจากพื้น มุ่งลงสู่ผิวน้ำ!!!!!!


"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ใครถีบกรู!!!!!"



ตูมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงไอ้หมันตกน้ำ



"กรูถีบมรึงเองแหล่ะ" (อันนี้ผมโม้นะครับ แกไม่ได้พูดหรอก T_T นั่นสิ ไม่ได้พูด แล้วมรึงพิมพ์ทำไมฟระ)


เพื่อน ๆ บอก แกวิ่งมา แล้วกระโดดถีบผมตกน้ำไปเลย กะว่า ผมตกใจ แล้วผมก็จะว่ายได้เองโดยอัตโนมัติ

แต่อาจารย์คิดผิดครับ เพราะ


เมื่อไอ้หมัน โดนถีบตกไปแล้ว มันก็ไม่โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำอีกเลย คือ มันจมไปเลยน่ะครับ - -"


บุ๋ม ๆ ๆ อ่อก ๆ ๆ เอื๊อก ๆ ๆ


ภาพสุดท้ายที่ไอ้หมันเห็นจากใต้ผิวน้ำ คือ ภาพอาจารย์อ้วน ๆ เตี้ย ๆ ชะโงกหน้าพร้อมเท้าสะเอว ลงมาในสระ เพื่อดูผลที่จะเกิดขึ้น


จำสภาพตัวเองได้ มือไคว่คว้า หาอะไรก็ได้เพื่อเกาะ อากาศในปอดไม่มีเลย
เพราะไม่ได้กลั้นหายใจก่อนลงมา (แน่ล่ะสิ มรึงโดนถีบลงมานี่!!!)
พยายามจะเอาตัวขึ้นมาเหนือน้ำให้ได้ แต่ขาก็ไม่เป็นใจเลย มันเจ็บ!!!
คิดว่าตายแน่แล้วไอ้หมันเอ๋ย ในใจคิด

"แล้วน้องหมวยล่ะ น้องหมวยจะอยู่กับใคร เมื่อไม่มีพี่หมันแล้ว" T_T (ห่วงแต่แฟน!!!!!)

แต่เหมือนดวงมันจะไม่ถึงฆาต เมื่อมี ไม้ถูสระวิเศษ ที่อาจารย์ยื่นมาให้


ครับ ผมรอดชีวิตมาได้ ด้วย ไม้ถูสระ!!!!! ที่อาจารย์วิ่งไปหยิบมา เอามาให้ผมเกาะ
ตอนแกจุ่มไม้ลงมาทีแรก ผมไม่เห็น จนแกต้องเอาจุ่มลงมาบนกะบาลผมนั่นแหล่ะ ผมถึงคว้ามันได้


รอดชีวิตมาเพราะไม้ถูสระโดยแท้!!!!!!


ผมว่าใจจริงอาจารย์แกคงไม่อยากช่วยผมซักเท่าไหร่หรอก ถ้าไม่กลัวว่าแกจะตกเป็นข่าว
และทำให้แกเสื่อมเสียชื่อเสียง แกคงปล่อยให้ผมจมน้ำตายไปแล้ว โทษฐาน สอนเท่าไหร่ มันก็ทำไม่ได้!!!!


ทุกวันนี้ ตอนผมไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า เจอแกทีไร แกมักแซวผมต่อหน้าน้อง ๆ เสมอ ว่า



"ว่ายน้ำไม่เป็น มันเสียชาติเกิดนะโว้ย!!!!!"



แต่ว่า เวลาสอนคนเสมอ!!!!!!!
ปัจจุบัน ผมพอจะสามารถช่วยเหลือตัวเองให้รอดจากการจมน้ำได้ โดยใช้

"ท่าหมาว่ายน้ำ" (ย้ำนะครับ ท่าหมาว่ายน้ำ มิใช่ท่าหมาแต่อย่างใด)

อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง ให้นึกถึงหมาว่ายน้ำไว้ นั่นแหล่ะครับ ผมใช้ท่านั้น ในการเอาตัวรอด!!!!!!


2 ขาถีบ ๆ ๆ 2 มือ ตะกุย ๆ ๆ

เอารอดได้แค่ตัวเองนะครับ ส่วนคนอื่น ผมช่วยไม่ได้ เพราะถ้าทะลึ่งอยากเป็นพระเอก
ไปช่วยคนอื่น คนที่ตายคนแรก คงเป็นผมแน่ ๆ หรือไม่ก็พาเค้าตายไปด้วยเลย เวนกำ!!!


ทุกวันนี้ผมจะเคืองมากถ้ามีคนมาชวนผมว่ายน้ำ
เพราะผมว่ายน้ำไม่เป็น แต่ผมก็เต็มใจที่จะไปด้วยนะครับ


ผมถือคติที่ว่า




"ถึงกรูว่ายน้ำไม่เป็น ก็ขอไปนั่งดูสาว ๆ ในชุด ทูพิช ก็ยังดีฟระ!!!!!"



ขอได้รับความขอบคุณจาก


สมันน้อย เบอร์ 14 ผู้อาภัพ ว่ายน้ำไม่เป็น T_T


จากคุณ : สมันน้อย เบอร์ 14 - [ 19 ก.พ. 49 00:48:32 ]

...............................................................................................


จำนวนคอมเม้นท์ทั้งสิ้น 48 คอมเม้นท์

Create Date : 01 มีนาคม 2549 Last Update : 1 มีนาคม 2549 0:31:10 น. Counter : 297 Pageviews.		5 comments
Share Tweet